Δημήτρης Δανίκας
Πλάνη. Γιατί ο έρωτας, όπως κάθε τι που ερεθίζει ευαισθησίες και ξεσηκώνει αισθήματα, δεν προγραμματίζεται. Γιατί η ερωτική φλόγα ανάβει από μόνη της. Γιατί ο έρωτας προκύπτει από τον πυρήνα ενός ακατάβητου, διαχρονικού και αιώνιου μηχανισμού. Ενός εσωτερικού μηχανισμού που λειτουργεί από μόνος του. Ανεξάρτητα από τις θελήσεις μας.
Ενός μηχανισμού που ακούει στο όνομα «ένστικο». Όπως το ένστικο της επιβίωσης. Πεινάς; Θα φας. Δεν πεινάς; Δεν θα φας. Διψάς; Θα πιείς. Δεν διψάς; Δεν θα πιείς. Να το πω πιο απλά; Σου σηκώνεται; Ορμάς. Δεν; Ε τότε σφυρίζεις αδιάφορα και προσπερνάς.
Απόδειξη; Όχι μία αλλά δισεκατομμύρια. Όσα και τα αληθινά ζωντανά πλάσματα που κατοικούν στον πλανήτη. Ο Τάκαρος, ας πούμε, κούκλος αληθινός. Ευλογημένος με όλα τα καλούδια της Φύσης. Θα μπορούσε να την πέσει ακόμα και στην Ανζελίνα Ζολί. Κι όμως. Αυτός ο κούκλος είναι ερωτευμένος μέχρι θανάτου με μια ασήμαντη μικροσκοπική θηλυκή ύπαρξη που ακούει στο όνομα Τζόρτζια. Και τούμπαλιν. Πως αυτό; Το λένε χημεία. Το λένε «ακαριαίο χτύπημα». Το λένε «κεραυνοβόλος έρωτας». Όπως θέλετε πείτε το.
Σημασία έχει ένα πράγμα. Το κύτταρο είναι το μοναδικό στοιχείο που εξακολουθεί, κόντρα σε όλα, να σουλατσάρει μέσα μας, αδέσποτο, ελεύθερο, αμόλυντο, αθώο, πεντακάθαρο και αυτόνομο. Ό,τι και να του κάνουμε, όσο και να το μαστιγώνουμε, όσο και να προσπαθούμε να το ελέγξουμε, εκείνο δεν καταλαβαίνει Χριστό. Προχωράει ακάθεκτα,. Ορμάει προς κάθε κατεύθυνση. Πολλές φορές μας εκθέτει. Πολλές φορές μας βασανίζει. Πολλές φορές μας εκμηδενίζει. Πολλές φορές μας υποβαθμίζει. Και πάντα το μυαλό μας το εξαφανίζει.
Ποιο το κριτήριο το μοναδικό; Απλό. Σου την δίνει η γκόμενα; Η απουσία της σε «σκοτώνει»; Η παρουσία της σε αναστατώνει; Ε τότε έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα. Στοιχειώδες. Πάει τέλειωσε. Ούτε Face control, ούτε διπλώματα, ούτε λεφτά, ούτε τίποτα. Ο Τάκαρος και η Τζόρτζια πλάσματα φτιαγμένα από τα ίδια υλικά.
Προσέξτε τώρα μια διαφορά. Κρίσιμη. Από τη στιγμή που η σχέση δημιουργείται για κάποιον «εγκεφαλικό» λόγο τότε πάπαλα ο έρωτας. Τότε εκποιούμε τις ευαισθησίες μας. Τότε σκοτώνουμε το ένστικτό μας. Τότε εκπορνεύουμε τα αισθηματά μας. Τότε εκμηδενίζουμε την ελευθερία μας. Όπως σε όλα.
Από τη στιγμή που η σχέση υπακούει και υποκλίνεται σε εξωτερικούς παράγοντες, όπως χρήμα, δημοσιότητα, θεαθήναι, ε τότε «πεθαίνουμε». Το ίδιο και με την δουλειά μας. Το ίδιο με την πολιτική μας συμπεριφορά. Το ίδιο με όλα. Με το ζόρι καταλήγουμε αιχμάλωτοι της γνωστής αλυσίδας: Ολίγον έγκυος, ολίγην δουλειά, ολίγην σχέση, ολίγην χώρα, ολίγην ελευθερία!
Και μια λεπτομέρεια. Εκτός πολιτικών τειχών. Λεπτομέρεια προερχόμενη από αυθόρμητη προσωπική εξομολόγηση θηλυκής περσόνας.
Της αλαβάστρινης, εύθραστης, πανέμορφης και λαμπερής κουκλάρας Δούκισσας Νομικού. Ότι δηλαδή, νιώθει μουδιασμένη. Και ότι δεν αισθάνεται έτοιμη για ένα νέο έρωτα!Πλάνη. Γιατί ο έρωτας, όπως κάθε τι που ερεθίζει ευαισθησίες και ξεσηκώνει αισθήματα, δεν προγραμματίζεται. Γιατί η ερωτική φλόγα ανάβει από μόνη της. Γιατί ο έρωτας προκύπτει από τον πυρήνα ενός ακατάβητου, διαχρονικού και αιώνιου μηχανισμού. Ενός εσωτερικού μηχανισμού που λειτουργεί από μόνος του. Ανεξάρτητα από τις θελήσεις μας.
Ενός μηχανισμού που ακούει στο όνομα «ένστικο». Όπως το ένστικο της επιβίωσης. Πεινάς; Θα φας. Δεν πεινάς; Δεν θα φας. Διψάς; Θα πιείς. Δεν διψάς; Δεν θα πιείς. Να το πω πιο απλά; Σου σηκώνεται; Ορμάς. Δεν; Ε τότε σφυρίζεις αδιάφορα και προσπερνάς.
Απόδειξη; Όχι μία αλλά δισεκατομμύρια. Όσα και τα αληθινά ζωντανά πλάσματα που κατοικούν στον πλανήτη. Ο Τάκαρος, ας πούμε, κούκλος αληθινός. Ευλογημένος με όλα τα καλούδια της Φύσης. Θα μπορούσε να την πέσει ακόμα και στην Ανζελίνα Ζολί. Κι όμως. Αυτός ο κούκλος είναι ερωτευμένος μέχρι θανάτου με μια ασήμαντη μικροσκοπική θηλυκή ύπαρξη που ακούει στο όνομα Τζόρτζια. Και τούμπαλιν. Πως αυτό; Το λένε χημεία. Το λένε «ακαριαίο χτύπημα». Το λένε «κεραυνοβόλος έρωτας». Όπως θέλετε πείτε το.
Σημασία έχει ένα πράγμα. Το κύτταρο είναι το μοναδικό στοιχείο που εξακολουθεί, κόντρα σε όλα, να σουλατσάρει μέσα μας, αδέσποτο, ελεύθερο, αμόλυντο, αθώο, πεντακάθαρο και αυτόνομο. Ό,τι και να του κάνουμε, όσο και να το μαστιγώνουμε, όσο και να προσπαθούμε να το ελέγξουμε, εκείνο δεν καταλαβαίνει Χριστό. Προχωράει ακάθεκτα,. Ορμάει προς κάθε κατεύθυνση. Πολλές φορές μας εκθέτει. Πολλές φορές μας βασανίζει. Πολλές φορές μας εκμηδενίζει. Πολλές φορές μας υποβαθμίζει. Και πάντα το μυαλό μας το εξαφανίζει.
Ποιο το κριτήριο το μοναδικό; Απλό. Σου την δίνει η γκόμενα; Η απουσία της σε «σκοτώνει»; Η παρουσία της σε αναστατώνει; Ε τότε έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα. Στοιχειώδες. Πάει τέλειωσε. Ούτε Face control, ούτε διπλώματα, ούτε λεφτά, ούτε τίποτα. Ο Τάκαρος και η Τζόρτζια πλάσματα φτιαγμένα από τα ίδια υλικά.
Προσέξτε τώρα μια διαφορά. Κρίσιμη. Από τη στιγμή που η σχέση δημιουργείται για κάποιον «εγκεφαλικό» λόγο τότε πάπαλα ο έρωτας. Τότε εκποιούμε τις ευαισθησίες μας. Τότε σκοτώνουμε το ένστικτό μας. Τότε εκπορνεύουμε τα αισθηματά μας. Τότε εκμηδενίζουμε την ελευθερία μας. Όπως σε όλα.
Από τη στιγμή που η σχέση υπακούει και υποκλίνεται σε εξωτερικούς παράγοντες, όπως χρήμα, δημοσιότητα, θεαθήναι, ε τότε «πεθαίνουμε». Το ίδιο και με την δουλειά μας. Το ίδιο με την πολιτική μας συμπεριφορά. Το ίδιο με όλα. Με το ζόρι καταλήγουμε αιχμάλωτοι της γνωστής αλυσίδας: Ολίγον έγκυος, ολίγην δουλειά, ολίγην σχέση, ολίγην χώρα, ολίγην ελευθερία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου