ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Τι είναι ο Τομπούλογλου; Μιζολήπτης!  Για πες. Διαπλεκόμενος! Για πες. Διεφθαρμένος! Για πες.  Αμόρφωτος!  Για πες. Κομματόσκυλο! Για πες. Ισόβιο μέλος  του  Δ. Σ,  του  «Αγλαία Κυριακού». Για πες. Ανεξέλεγκτος! Για πες. Τυπική περίπτωση νεοελληνικού  ξεχαρβαλώματος.  Δηλαδή;

Τι δηλαδή  και δηλαδή. Η σειρά  των πραγμάτων  αποκαλυπτική. Και απείρως χειρότερη  από  τα  25 χιλιάρικα  της «αμοιβής» που  ζητούσε έναντι  των προσφερόμενων  υπηρεσιών του  προς την   διαφημιστική εταιρεία. Πρώτο λοιπόν. Διορίζεται με την  λογική του «πέντε, δύο, ένα». Η άτυπη  συμφωνία των  τριών  εταίρων της πρώτης  κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά. Πέντε από  τη «Νέα Δημοκρατία». Δύο από το μαντρί του Βαγγέλη  Βενιζέλου. Και ένας από την  τάχα μου αριστερή στρούγκα του  κυρ Φώτη  του  κυρ Κουβέλη. Κάπως έτσι διαμοίρασαν  τα ιμάτια της  κρατικής μηχανής.  Τώρα. Εν μέσω κρίσης. Ου να μου  χαθείτε.

Δεύτερο λοιπόν. Κάπως έτσι και προερχόμενος από τον μαγικό αριθμό «5»   της  γαλάζιας,  εθνικοπατριωτικής  παρατάξεως  ενθρονίστηκε ο Χαρούλης ο Τομπούλογλου  ο Λεωνιδόπουλος  στον θώκο  του προέδρου του Νοσοκομείου. Με απλά   λόγια   αξιοκρατία  μηδενική. Αξιοκρατία ίσον  η ροχάλα  του Σαμαρά. Ούτε.

Τρίτο  λοιπόν. Πάμε  παρακάτω.  Τι  ήταν ο  Χαρούλης ο  Τομπούλογλου ο Λεωνιδόπουλος (τρία ονόματα στην συσκευασία του ενός). Σχεδόν ένα  τίποτα.  Τραπεζικός υπαλληλίσκος. Χωρίς πτυχίο. Περίπου κλητήρας.  Ναι αλλά   είναι δικό μας παιδί. Η λογική απλή. Ο αρχηγός  ίσον  το κόμμα. Το κόμμα  ίσον το κράτος.  Εγώ κυβερνώ. Εγώ διορίζω.  Εγώ   κάνω κουμάντο.Τουτέστιν   δικτατορία.

Τέταρτο λοιπόν. Πάμε  παρακάτω. Πιο κάτω.  Ποιο το επιχείρημα του Χαρούλη του Τομπούλογλου του Λεωνιδόπουλου. Αφού, σου λέει, με την τζίφρα μου, «χαρίζω»  190   χιλιάρικα  στην  τάδε επιχείρηση, ε τότε  λογικό είναι να λάβω κι εγώ  το κάτι τις ως άνθρωπος.  Τι σημαίνει αυτό; Ό, τι ακριβώς έχουν κάνει και    εξακολουθούν να  κάνουν   δεκάδες αξιωματούχοι. Το ίδιο  έκανε και  ο Τσοχατζόπουλος. Αφού,  σου λέει,  μοιράζω  δισεκατομμύρια, ε αυτονόητο είναι να λάβω και  εγώ   το μερίδιο  που μου ανήκει

Πέμπτο  λοιπόν. Πάμε     παρακάτω. Ακόμα  πιο  κάτω. Τι σημαίνει αυτό; Οτι   όλοι  αυτοί εκλαμβάνουν    το λειτούργημά τους  ως μπίζνα.  Ως συναλλαγή. Ως  γραφείο   εξυπηρέτησης  πελατών. Ακόμα.  Εκλαμβάνουν    το δημόσιο κορβανά ως προσωπικό τους  ταμείο. Και ακόμα  εκλαμβάνουν την αφεντιά  τους  ως τον   ορισμό της  ζωντανής ασυλίας.  Περίπου όπως ο  εκάστοτε πρωθυπουργός.  Με όποιον  δάσκαλο  κάτσεις  τέτοια γράμματα θα μάθεις!

Το συμπέρασμα  διπλό. Η περίπτωση  Τομπούλογλου  είναι η  μικροσκοπική μικρογραφία αυθαιρεσίας,  διαπλοκής και  δικτατορικής λογικής που  διαπερνάει  όλο το πολιτικό  σύστημα. Μπροστά σε  πρωθυπουργούς,  υπουργούς και άλλους «εκλεκτούς» ο Χαρούλης είναι   ψιλικατζής.  Η μύξα. Και ούτε.

Το τελικό συμπέρασμα. Κάθε  περίπτωση Τομπούλογλου και κάθε περίπτωση  Michel Liapis, ρίχνουν λάδι στην    φωτιά της  Χρυσής Αυγής. Η   λογική του πέντε, δύο, ένα καταλήγει  στο  μηδέν. Αφού  κατά βάση δικτάτορες  κι αυτοί  ε  ας   φέρουμε    αληθινή  δικτατορία   μπας και  ξεβρωμίσει ο  τόπος  απ αυτή  την συμμορία  την  εγκληματική!