Στουρνάρας

Δημήτρης Δανίκας

Έλεγε ο αείμνηστος Χαρίλαος Φλωράκης. Κόμματα υπάρχουν πολλά. Πολιτικές μόνο δύο! Εννοώντας φυσικά ότι ελάχιστες οι διαφορές ανάμεσα στη γαλάζια και την πράσινη παράταξη. 

Και ότι δύο πολιτικές σημαίνουν δύο διαφορετικά καθεστώτα. Το πρώτο του Καπιταλισμού. Το δεύτερο του Σοσιαλισμού. Όχι του πέτσινου και της μαϊμούς, αλλά του αυθεντικού. Της λαϊκής κυριαρχίας.

Επομένως, ο Γιάννης Στουρνάρας ήταν ο μοναδικός του κυβερνητικού συνεταιρισμού που επιχείρησε να μεταρρυθμίσει και να εκσυγχρονίσει τον κακοφορμισμένο καπιταλισμό της ελληνικής Σουλτανίας. Ο μοναδικός που καταλάβαινε τη ρήση του μεγιστοτεράστιου θεωρητικού του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, του Αντόνιο Γκράμσι, (1891-1937) ότι «πρέπει να αλλάξουν όλα για να μην αλλάξει τίποτα».
Δηλαδή έπρεπε η τοπική ολιγαρχία και τα καρτέλ να ανοίξουν πόρτες και παράθυρα ώστε στο σύστημα να εισβάλουν νέοι παίκτες κι έτσι ο αέρας να ανανεωθεί και το αίμα να αποκαθαρθεί. Δεν έγινε!

Δηλαδή έπρεπε να γκρεμιστούν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί και στη θέση τους να οικοδομηθούν καινούριοι, αξιόπιστοι και αποτελεσματικοί. Δεν έγινε!
Δηλαδή να ανοίξουν όλα τα επαγγέλματα ώστε οι σκουριασμένοι στασιδάρχες να μετακινηθούν και στη θέση τους να τοποθετηθούν νεότεροι, πιο σύγχρονοι και ικανοί. Δεν έγινε!

Δηλαδή να ελεγχθούν όλες οι λίστες των φοροφυγάδων, από εκείνη της Λαγκάρντ μέχρι την άλλη την πολυπληθέστερη του Λουξεμβούργου. Ώστε να εισρεύσει περισσότερο χρήμα στα δημόσια ταμεία κι έτσι να ανακουφιστούν τα πιο χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. Δεν έγινε!
Δηλαδή να δημιουργηθούν υλικοτεχνολογικές υποδομές ώστε η κρατική μηχανή να γίνει επιτέλους αξιόπιστη και αποτελεσματική. Δεν έγινε!
Δηλαδή να αλλάξει και να απλουστευθεί η φορολογική νομοθεσία ώστε, επιτέλους, να πληρώνουν περισσότερα οι έχοντες και ελάχιστα οι αδέκαροι και απελπισμένοι. Δεν έγινε!
Και δηλαδή να λειτουργήσει αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης σε ολόκληρη την κλίμακα των δημοσίων υπαλλήλων. Ώστε όλες οι κρατικές μηχανές να λειτουργήσουν ταχύτερα και αποτελεσματικότερα. Δεν έγινε!
Πύρρειος η νίκη του Γιάννη Στουρνάρα. Το ίδιο και της τρόικας. Γιατί κι αυτή η «εχθρική», η «σατανική», η «αντιλαϊκή» και «ανθελληνική» ομάδα επιτήρησης των ελληνικών πεπραγμένων στο βάθος απαιτούσε την αποκόλληση της Ψωροκώσταινας από το βαθύ κράτος της Οθωμανικής σουλτανίας.

Το αποτέλεσμα ήταν ένας παρασκηνιακός συμβιβασμός. Ανάμεσα στον Σαμαρά και τη Μέρκελ. Γιατί το μόνο που κατάφερε το κυβερνητικό προσωπικό ήταν να μπαλώσει την κουρελού και όχι να ολοκληρώσει σε βάθος τις μεταρρυθμίσεις. Όσο και να ακούγεται εξωφρενικό, τόσο ο Στουρνάρας όσο και η τρόικα έσπασαν τα μούτρα τους πάνω στο μπετόν αρμέ των στρεβλώσεων, των ομάδων και των προνομίων της τοπικής ολιγαρχίας.
Το τελικό διά ταύτα γνωστό. Παριστάνουμε τους Ευρωπαίους. Παριστάνουμε τους αλλαγμένους. Και παριστάνουμε τους ευρωζωνάρχες. Στην πραγματικότητα οι δομές της κοινωνίας και της οικονομίας παραμένουν ανέπαφες.

Μία και μοναδική λύση. Συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων. Για το γκρέμισμα του παλιού και την ανοικοδόμηση των δομών με καινούρια, ευρωπαϊκά υλικά. Συνεργασία ώστε και οι δύο να πληρώσουν το κόστος από τις αναγκαίες εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις!
Μόνο έτσι το μεταπρατικό, το τριτοκοσμικό σύστημα θα εναρμονιστεί με το δυτικοευρωπαϊκό μοντέλο. Μόνο έτσι η χώρα θα μπορέσει να αποτινάξει από πάνω της το φάντασμα των Μαυρομιχαλαίων που δολοφόνησαν τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας. Μόνο έτσι θα αλλάξουν όλα ώστε να μην αλλάξει τίποτα. Όλα τα άλλα μπαλώματα, εικονική πραγματικότητα και ερμητικά κλειστά κομματικά στρατόπεδα.
Που σημαίνει το γνωστό. Καθείς για την πάρτη του και γαία πυρί μειχθήτω!