Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Άγγελοι

Να θυμάσαι. Όπου κι αν  βρίσκεσαι. Σήμερα.  Στις συγκεντρώσεις. Αν και  αμφιβάλλω. Σιγά  τώρα που θα χαραμίσεις  τον πολύτιμο  χρόνο  σου. Να θυμάσαι. Ακόμα και  αν  έχεις  αράξει σε κάποια παραλία. Μπορεί στο  χωριό σου. Σε κάποιο  δωμάτιο Rooms  to Rent. Ακόμα και  σε ξενοδοχείο. Ισως στο σπίτι   σου. Να θυμάσαι.

Ότι τα sneakers που  φοράς έχουν κατασκευαστεί από παιδιά. Ας πούμε του Μπαγκλαντές.  Για ένα  ξεροκόμματο. Ίσως για  μισό.

Ότι  η  φουστίτσα σου είναι ραμμένη σε  κάποιο κάτεργο εργασίας της  διπλανής και τάχα μου «δημοκρατικής» Βουλγαρίας.  Από κάποια κοπελιά  που αμοίβεται  με  κάτι λιγότερο από ένα δολάριο  την ημέρα. Άντε  δύο.

Ότι  το I Phone με το οποίο ανταλλάσσεις κουβεντούλες και μηνύματα είναι κατασκευασμένο σε κάποια  ανθρώπινη μυλόπετρα  της  τάχα μου  «σοσιαλιστικής» Κίνας. Και μάλιστα από  έγκλειστους έφηβους  που από καιρού εις καιρόν,  μέσα στην απελπισία  τους,  κάνουν ένα έτσι και πέφτουν  από  τα παράθυρα.

Ότι η φόρμα που φοράς είναι κι αυτή  ραμμένη  σε  κάποιο μουντρούμι   βιοτεχνίας  σε κάποιο σημείο  της  Ασίας. Ας πούμε στην τάχα μου «αναδυόμενη» οικονομία της Ινδίας.

Ότι  τα έπιπλα,  πασίγνωστης αλυσίδας,  με τα οποία διακοσμείς το σαλόνι  σου και την κρεβατοκάμαρά  σου, παράγονται  σε πολλές  τριτοκοσμικές περιοχές. Εκεί όπου  τα  εργατικά μεροκάματα αξίζουν  όσο  ένα   πακέτο  τσιχλόφουσκες. Ούτε.

Και ότι  όλα  μα όλα τα υλικά αγαθά, από τα  φαγώσιμα, μέχρι τα προφυλακτικά και από  τα  φάρμακα  μέχρι  τα  πάσης  φύσεως μηχανήματα, κατασκευάζονται από  χέρια  εργατικά.

Να θυμάσαι δηλαδή  ότι    σήμερα ο κόσμος  εξακολουθεί να πορεύται ανάποδα. Με το κεφάλι κάτω και με τα πόδια   ψηλά. Δηλαδή τα δισεκατομμύρια του μόχθου, όλοι αυτοί που φτιάχουν  όλα  τα «εξαρτήματα» των καθημερινών ανέσεων  και  των  απαραίτητων  αγαθών,  εξακολουθούν  να  ζούν   στα υπόγεια  της  κυρίαρχης κλίμακας  των  αξιών.

Παιδιά  ενός κατώτερου  θεού.  «Σκουπίδια» ενός αχόρταγου, αδηφάγου, ανελέητου, παμφάγου,  μηχανισμού. Αναλώσιμα πλάσματα μιας  φουσκωμένης,  πρησμένης, σάπιας  αγελάδας. Οδοντογλυφίδες ενός τυμπανιαίου πτώματος!

Να  θυμόμαστε  λοιπόν. Ότι όλα  μα όλα τα οφείλουμε σ΄ αυτούς. Αν  υπάρχει  θεός  είμαι  σίγουρος ότι   τους νεκρούς  αυτών  των  εργατικών  «χωματερών» θα  τους  τοποθετεί  εκ  δεξιών κα εξ ευωνύμων. Στο  στρατό των αγγέλων.

Αν  υπήρχε  μια σταγόνα  δικαιοσύνης  σ αυτόν το κόσμο,  όλοι αυτοί οι ιερομάρτυρες του πόνου,  του μόχθου και του ιδρώτα, θα είχαν  εξασφαλισμένα τα  στοιχειώδη δικαιώματά  τους.

Και αν σε καθένα εξ ημών και υμών  υπάρχει  ελάχιστη  ποσότητα συνείδησης και  αυτογνωσίας,  τότε  οφείλουμε  κάθε μέρα  να τους ευγνωμονούμε!

Μοναδική ελπίδα σ αυτή  την  γιγαντιαία κοιλάδα   αίματος  και  δακρύων  η  επαλήθευση  της  ευαγγελικής ρήσης  «οι έσχατοι  έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι».  Θα  γίνει και  θα ναι ντάλα μεσημέρι!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου