aixmi.gr
Από την αρχή της δημοσιονομικής κρίσης γνωρίζαμε ότι μια από τις πηγές της κακοδαιμονίας μας ήταν ο υπερδιογκωμένος, δυσλειτουργικός και κομματικά εξαρτημένος δημόσιος τομέας. Γνωρίζαμε, επίσης ότι σε αυτόν το δημόσιο τομέα συνυπάρχουν διαχρονικά κρατικοδίαιτοι λουφαδόροι με λαμπρά παραδείγματα εξαιρετικών δημοσίων υπαλλήλων. Και ότι για κάθε πλασματική υπερωρία που χρεώναμε τον κρατικό προϋπολογισμό για τους πρώτους, κάποιος από τους δεύτερους συμπλήρωνε με την παραγωγικότητά του τα κενά. Προσέξτε: Δεν ήταν ο δημόσιος τομέας το πρόβλημα, ήταν αυτός ο δημόσιος τομέας.
Τρία χρόνια τώρα, το πολιτικό σύστημα, απροετοίμαστο και ανήμπορο να σκεφτεί δημιουργικά, επέλεξε ένα και μόνο τρόπο για να «διορθώσει» το πρόβλημα: Με οριζόντιες λύσεις. Οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, οριζόντιο πετσόκομμα στις υπερωρίες και στα επιδόματα, οριζόντια επιβολή υπερ-φορολόγησης. Και τώρα, στο ακανθώδες ζήτημα της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων; Οριζόντιο κλείσιμο Οργανισμού. Της ΕΡΤ.
Δεν μεσολάβησε καμία προσπάθεια εξυγίανσης, κανένα πρόγραμμα αξιολόγησης του προσωπικού, αξιοποίησης της περιουσίας της και, κυρίως, του ανθρωπίνου κεφαλαίου της, του σημαντικότερου “asset” μιας επιχείρησης. Σύμφωνοι, το κακό στην ΕΡΤ είχε παραγίνει. Και οι υπέρμαχοι του λουκέτου υποστηρίζουν πως κανένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης δεν θα είχε προχωρήσει – αφού συνδικαλιστές και εργαζόμενοι θα το ματαίωναν με τις αντιδράσεις τους πριν ξεκινήσει. Η κίνηση αυτή, όμως, δημιουργεί προηγούμενο. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι το 2014, η ελληνική κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε 15,000 «αναγκαστικές αποχωρήσεις» (λέγε με απολύσεις) από το δημόσιο. Είναι, πλέον, προφανές ότι κι αυτές θα προκύψουν από μια αιφνίδια, ισοπεδωτική, οριζόντια λύση. Μιας ΔΕΚΟ, ενός νοσοκομείου, ενός οργανισμού. Και κάπως έτσι, μερικοί χιλιάδες ακόμη λουφαδόροι, αργόσχολοι και ανεκπαίδευτοι πρώην αφισοκολλητές θα παραμένουν στο δημόσιο σε θέσεις που δεν καταργούνται, γιατί κανένας δεν αποφασίζει να τις καταργήσει.
Η αξιολόγηση και η αναδιάρθρωση απαιτούν σύγκρουση, όραμα, νέες ιδέες, εμπεριέχουν τεράστιο κόστος και έχουν αβέβαιο αποτέλεσμα. Ενέχουν ρίσκο και πολιτικό κόστος. Είναι μια διαδρομή που, αν επιλέξεις, στο τέλος θα μείνεις μόνος και λίγα θα σου πιστωθούν. Είναι ο δύσκολος δρόμος αυτός και σπάνια επιλέγεται. Κι αυτή είναι η κυριότερη πηγή της κακοδαιμονίας μας…
Από την αρχή της δημοσιονομικής κρίσης γνωρίζαμε ότι μια από τις πηγές της κακοδαιμονίας μας ήταν ο υπερδιογκωμένος, δυσλειτουργικός και κομματικά εξαρτημένος δημόσιος τομέας. Γνωρίζαμε, επίσης ότι σε αυτόν το δημόσιο τομέα συνυπάρχουν διαχρονικά κρατικοδίαιτοι λουφαδόροι με λαμπρά παραδείγματα εξαιρετικών δημοσίων υπαλλήλων. Και ότι για κάθε πλασματική υπερωρία που χρεώναμε τον κρατικό προϋπολογισμό για τους πρώτους, κάποιος από τους δεύτερους συμπλήρωνε με την παραγωγικότητά του τα κενά. Προσέξτε: Δεν ήταν ο δημόσιος τομέας το πρόβλημα, ήταν αυτός ο δημόσιος τομέας.
Τρία χρόνια τώρα, το πολιτικό σύστημα, απροετοίμαστο και ανήμπορο να σκεφτεί δημιουργικά, επέλεξε ένα και μόνο τρόπο για να «διορθώσει» το πρόβλημα: Με οριζόντιες λύσεις. Οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, οριζόντιο πετσόκομμα στις υπερωρίες και στα επιδόματα, οριζόντια επιβολή υπερ-φορολόγησης. Και τώρα, στο ακανθώδες ζήτημα της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων; Οριζόντιο κλείσιμο Οργανισμού. Της ΕΡΤ.
Δεν μεσολάβησε καμία προσπάθεια εξυγίανσης, κανένα πρόγραμμα αξιολόγησης του προσωπικού, αξιοποίησης της περιουσίας της και, κυρίως, του ανθρωπίνου κεφαλαίου της, του σημαντικότερου “asset” μιας επιχείρησης. Σύμφωνοι, το κακό στην ΕΡΤ είχε παραγίνει. Και οι υπέρμαχοι του λουκέτου υποστηρίζουν πως κανένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης δεν θα είχε προχωρήσει – αφού συνδικαλιστές και εργαζόμενοι θα το ματαίωναν με τις αντιδράσεις τους πριν ξεκινήσει. Η κίνηση αυτή, όμως, δημιουργεί προηγούμενο. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι το 2014, η ελληνική κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε 15,000 «αναγκαστικές αποχωρήσεις» (λέγε με απολύσεις) από το δημόσιο. Είναι, πλέον, προφανές ότι κι αυτές θα προκύψουν από μια αιφνίδια, ισοπεδωτική, οριζόντια λύση. Μιας ΔΕΚΟ, ενός νοσοκομείου, ενός οργανισμού. Και κάπως έτσι, μερικοί χιλιάδες ακόμη λουφαδόροι, αργόσχολοι και ανεκπαίδευτοι πρώην αφισοκολλητές θα παραμένουν στο δημόσιο σε θέσεις που δεν καταργούνται, γιατί κανένας δεν αποφασίζει να τις καταργήσει.
Η αξιολόγηση και η αναδιάρθρωση απαιτούν σύγκρουση, όραμα, νέες ιδέες, εμπεριέχουν τεράστιο κόστος και έχουν αβέβαιο αποτέλεσμα. Ενέχουν ρίσκο και πολιτικό κόστος. Είναι μια διαδρομή που, αν επιλέξεις, στο τέλος θα μείνεις μόνος και λίγα θα σου πιστωθούν. Είναι ο δύσκολος δρόμος αυτός και σπάνια επιλέγεται. Κι αυτή είναι η κυριότερη πηγή της κακοδαιμονίας μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου