Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
Οι "ξύπνιοι" σε αυτές τις περιπτώσεις κρύβονται και δεν παίρνουν θέση. Αφήνουν τους "χαζούς" να πούνε τη γνώμη τους. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη ομάδα. Το θεωρώ καθήκον μου στα δύσκολα να έχω και να λέω την άποψή μου. Έστω και αν αυτή διαφέρει από τη συντριπτική πλειοψηφία (όπως έδειξε το χειροκρότημα στους κατοίκους της Ασπροκκλησιάς) των συναδέλφων.
Συγκινήθηκα και εγώ από την αγάπη των κατοίκων της Ασπροκκλησιάς για το Σχολείο τους. Μακάρι να συνεχίσουν να αγαπούν με τον ίδιο ζήλο το νέο τους Σχολείο γιατί έχουν να προσφέρουν πολλά. Όμως το βασικό ερώτημα είναι αν τα παιδιά στο νέο Σχολείο θα έχουν καλύτερες συνθήκες να αποκτήσουν γνώσεις και κριτική σκέψη, να καλλιεργήσουν φιλίες με περισσότερα παιδιά της ηλικίας τους, να έχουν περισσότερα ερεθίσματα ώστε να βοηθηθούν στο σχηματισμό του χαρακτήρα τους, να υπάρχει ευγενής άμιλλα ανάμεσα σε περισσότερα παιδιά, να διδαχτούν μαθήματα τα οποία αδυνατεί να τους προσφέρει ένα διθέσιο Σχολείο.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
λίγο έως πολύ όλοι έχουμε δουλέψει σε ολιγοθέσια Σχολεία. Προσωπικά δούλεψα για δέκα χρόνια σε τριθέσιο Σχολείο (στο Νεστόριο). Ξέρουμε ότι ο χρόνος πιέζει αφόρητα. Ξέρουμε ότι οι διδακτικές ώρες στα περισσότερα μαθήματα είναι 10-12 λεπτά. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να βγάλει κάποιος την ύλη δύο τάξεων στα Μαθηματικά πόσο μάλλον τριών (στα διδέσια) ή έξι (στα μονοθέσια). Γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να διδάσκεται στην Τετάρτη τάξη την Ιστορία της Τρίτης και στην επόμενη τάξη την Πέμτπη να κάνει Νεοελληνική Ιστορία χωρίς να υπάρχει καμία γνώση για τα Βυζαντινά χρόνια. Τα ξέρουμε όλοι μας αυτά και δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε ένα διθέσιο με ένα εξαθέσιο Σχολείο.
Πιστεύω ότι εδώ ταιριάζει η λαϊκή ρήση "ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στ΄αλεύρι". Το θέμα δεν είναι αν τα παιδιά μετακινηθούν εφτά χιλιόμετρα για να πάνε σε ένα καλύτερο Σχολείο. Το θέμα μας πρέπει να είναι ότι έστω αυτά τα Σχολεία που έχουν προκύψει με συγχωνεύσεις να μπορούν να λειτουργήσουν σωστά. Τα Σχολεία να έχουν από την πρώτη μέρα της λειτουργίας τους όλο το προσωπικό (νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και ειδικότητες) που χρειάζονται. Το θέμα είναι οι Σχολικές Επιτροπές να έχουν χρήματα για να μπορούν να λειτουργήσουν τα Σχολεία. Γιατί φέτος κατεβαίναμε δέκα φορές στο λεβητοστάσιο να δούμε μήπως έχει τελειώσει το πετρέλαιο και γίνει καμιά ζημιά.
Το θέμα είναι ότι μόλις ανακοινώθηκαν οι μεταθέσεις ενώ θα έπρεπε να έχουν γίνει και οι αποσπάσεις με τις τοποθετήσεις. Να ξέρουν από τώρα όλοι πού και πώς θα δουλέψουν τη νέα σχολική χρονιά για να κάνουν το προγραμματισμό τους. Γιατί οι περισσότερες συναδέλφισσες και συνάδελφοι έχουν οικογένειες τις οποίες τείνουν να ξεχάσουν οι ιθύνοντες.
Το πρόβλημα, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, είναι ότι τόσα χρόνια ακούμε μόνο λόγια. Να συμφωνήσω ότι εφέτος ήρθαν έγκαιρα τα βιβλία. Είναι κάτι και αυτό. Αλλά πού είναι όλα τα άλλα; Όταν πολλές φορές η δεύτερη ξένη γλώσσα δεν έρχεται καθόλου ή έρχεται Φεβρουάριο μήνα, είναι λογικό ένας γονέας από το διθέσιο Σχολείο να αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του πολυθέσιου Σχλολείου. Όταν, επίσης, η παράλληλη στήριξη δεν έρχεται καθόλου ή έρχεται και αυτή Φεβρουάριο ή Μάρτιο τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο. Εδώ όντως υπάρχει θέμα και είναι σοβαρό. Αυτά όμως είναι θέματα της Πολιτείας και επομένως εδώ πρέπει να δοθεί η μάχη. Θα μπορούσαμε επίσης να απαιτήσουμε τη μείωση του αριθμού των μαθητών από τα 25 παιδιά στα 22 ή ακόμα και στα 20. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε φέτος τμήματα με 25 μαθητές και γνωρίζουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι αυτό.
Με τιμή
Γαπκιάδης Γιώργος
Οι "ξύπνιοι" σε αυτές τις περιπτώσεις κρύβονται και δεν παίρνουν θέση. Αφήνουν τους "χαζούς" να πούνε τη γνώμη τους. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη ομάδα. Το θεωρώ καθήκον μου στα δύσκολα να έχω και να λέω την άποψή μου. Έστω και αν αυτή διαφέρει από τη συντριπτική πλειοψηφία (όπως έδειξε το χειροκρότημα στους κατοίκους της Ασπροκκλησιάς) των συναδέλφων.
Συγκινήθηκα και εγώ από την αγάπη των κατοίκων της Ασπροκκλησιάς για το Σχολείο τους. Μακάρι να συνεχίσουν να αγαπούν με τον ίδιο ζήλο το νέο τους Σχολείο γιατί έχουν να προσφέρουν πολλά. Όμως το βασικό ερώτημα είναι αν τα παιδιά στο νέο Σχολείο θα έχουν καλύτερες συνθήκες να αποκτήσουν γνώσεις και κριτική σκέψη, να καλλιεργήσουν φιλίες με περισσότερα παιδιά της ηλικίας τους, να έχουν περισσότερα ερεθίσματα ώστε να βοηθηθούν στο σχηματισμό του χαρακτήρα τους, να υπάρχει ευγενής άμιλλα ανάμεσα σε περισσότερα παιδιά, να διδαχτούν μαθήματα τα οποία αδυνατεί να τους προσφέρει ένα διθέσιο Σχολείο.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
λίγο έως πολύ όλοι έχουμε δουλέψει σε ολιγοθέσια Σχολεία. Προσωπικά δούλεψα για δέκα χρόνια σε τριθέσιο Σχολείο (στο Νεστόριο). Ξέρουμε ότι ο χρόνος πιέζει αφόρητα. Ξέρουμε ότι οι διδακτικές ώρες στα περισσότερα μαθήματα είναι 10-12 λεπτά. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να βγάλει κάποιος την ύλη δύο τάξεων στα Μαθηματικά πόσο μάλλον τριών (στα διδέσια) ή έξι (στα μονοθέσια). Γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να διδάσκεται στην Τετάρτη τάξη την Ιστορία της Τρίτης και στην επόμενη τάξη την Πέμτπη να κάνει Νεοελληνική Ιστορία χωρίς να υπάρχει καμία γνώση για τα Βυζαντινά χρόνια. Τα ξέρουμε όλοι μας αυτά και δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε ένα διθέσιο με ένα εξαθέσιο Σχολείο.
Πιστεύω ότι εδώ ταιριάζει η λαϊκή ρήση "ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στ΄αλεύρι". Το θέμα δεν είναι αν τα παιδιά μετακινηθούν εφτά χιλιόμετρα για να πάνε σε ένα καλύτερο Σχολείο. Το θέμα μας πρέπει να είναι ότι έστω αυτά τα Σχολεία που έχουν προκύψει με συγχωνεύσεις να μπορούν να λειτουργήσουν σωστά. Τα Σχολεία να έχουν από την πρώτη μέρα της λειτουργίας τους όλο το προσωπικό (νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και ειδικότητες) που χρειάζονται. Το θέμα είναι οι Σχολικές Επιτροπές να έχουν χρήματα για να μπορούν να λειτουργήσουν τα Σχολεία. Γιατί φέτος κατεβαίναμε δέκα φορές στο λεβητοστάσιο να δούμε μήπως έχει τελειώσει το πετρέλαιο και γίνει καμιά ζημιά.
Το θέμα είναι ότι μόλις ανακοινώθηκαν οι μεταθέσεις ενώ θα έπρεπε να έχουν γίνει και οι αποσπάσεις με τις τοποθετήσεις. Να ξέρουν από τώρα όλοι πού και πώς θα δουλέψουν τη νέα σχολική χρονιά για να κάνουν το προγραμματισμό τους. Γιατί οι περισσότερες συναδέλφισσες και συνάδελφοι έχουν οικογένειες τις οποίες τείνουν να ξεχάσουν οι ιθύνοντες.
Το πρόβλημα, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, είναι ότι τόσα χρόνια ακούμε μόνο λόγια. Να συμφωνήσω ότι εφέτος ήρθαν έγκαιρα τα βιβλία. Είναι κάτι και αυτό. Αλλά πού είναι όλα τα άλλα; Όταν πολλές φορές η δεύτερη ξένη γλώσσα δεν έρχεται καθόλου ή έρχεται Φεβρουάριο μήνα, είναι λογικό ένας γονέας από το διθέσιο Σχολείο να αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα του πολυθέσιου Σχλολείου. Όταν, επίσης, η παράλληλη στήριξη δεν έρχεται καθόλου ή έρχεται και αυτή Φεβρουάριο ή Μάρτιο τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο. Εδώ όντως υπάρχει θέμα και είναι σοβαρό. Αυτά όμως είναι θέματα της Πολιτείας και επομένως εδώ πρέπει να δοθεί η μάχη. Θα μπορούσαμε επίσης να απαιτήσουμε τη μείωση του αριθμού των μαθητών από τα 25 παιδιά στα 22 ή ακόμα και στα 20. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε φέτος τμήματα με 25 μαθητές και γνωρίζουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι αυτό.
Με τιμή
Γαπκιάδης Γιώργος
Αγαπητέ συνάδελφε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χειροκρότημα αφορούσε στον πολιτισμένο και συγκινητικό τρόπο που οι πολίτες της Ασπροκκλησιάς κατέθεσαν τo αίτημά τους (σε αντίθεση με κατοίκους άλλων χωριών) και στο δικαίωμα τους να διεκδικούν.