Του Κωνσταντίνου Ζούλα
Η φυγή στο εξωτερικό έστω για δυο-τρεις μέρες προσφέρει την δυνατότητα ή έστω την ψευδαίσθηση να δεις τα πράγματα στην Ελλάδα πιο ψύχραιμα. Αν μη τι άλλο, να ιεραρχήσεις διαφορετικά όσα μονοπωλούν την εγχώρια επικαιρότητα συγκρίνοντάς τα με όσα απασχολούν τη διεθνή κοινή γνώμη.
Αφορμή μιας πρόσκαιρης φυγής ήταν η παρουσίαση του βιβλίου «Για μια Δημοκρατική και Οικολογική Αριστερά» σε μια συγκινητική εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Συγκινητική γιατί έγινε στο Ευρωκοινοβούλιο και στο πολυπληθές ακροατήριο, όλοι ήταν φίλοι του σημαντικού πολιτικού της Αριστεράς, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης. Απο την Ελληνίδα επίτροπο Μαρία Δαμανάκη και τους ευρωβουλευτές Μαριέττα Γιαννάκου, Μαριλένα Κοππά, Συλβάνα Ράπτη και Γιώργο Παπανικολάου μέχρι δεκάδες Έλληνες εργαζομένους στην Κομισιόν και στην Ευρωβουλή που τον έζησαν από κοντά.
Η εκδήλωση, όμως, είχε και ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον, διότι έμελλε να εξελιχθεί σε μια απροσδόκητη ομφαλοσκόπηση της σημερινής ελληνικής Κεντροαριστεράς. Tη συζήτηση «άναψε», άλλωστε, η ίδια η διοργανώτρια, κ. Αννυ Ποδηματά: «Ο χώρος μας εχει γεμίσει αυθεντίες και λείπει κάθε συλλογική προσπάθεια», είπε, ενώ παίρνοντας τον λόγο ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης ήταν ακόμη πιο οξύς: «Μας προέκυψαν 100 στρατηγοί, μείναμε από φαντάρους και ουδείς συνειδητοποιεί ότι η Αριστερά πληρώνει πια τις ανεπίκαιρες και γηρασμένες ιδέες της». Έφερε δε ως παράδειγμα την οικολογία. «Γιατί να την μονοπωλεί η Αριστερά, όταν η ευαισθησία για την προστασία του περιβάλλοντος αυτονοήτως διατρέχει όλο το πολιτικό σύστημα;», αναρωτήθηκε και δίνοντας μόνος την απάντηση, κάλεσε τους «συντρόφους» του να συνειδητοποιήσουν επιτέλους ότι η οικολογική τους ευαισθησία εξαντλείται σε μια μάχη με την επιχειρηματικότητα, καθώς παγίως κρίνουν ότι βλάπτει το περιβάλλον.
Αναλόγως προκλητική ήταν και η τοποθέτηση του πολύπειρου τεχνοκράτη στις Βρυξέλλες Ξενοφώντα Γιαταγάνα, ο οποίος έκανε μια σχεδόν ψυχαναλυτική διάγνωση της ιδεολογικής ασθένειας του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Το Μνημόνιο, είπε, έγινε τρισκατάρατο γιατί ήδη από το 2009 η Κεντροαριστερά το κατασυκοφάντησε, μην πιστεύοντας ότι οι μεταρρυθμίσεις του –όπως π.χ. το άνοιγμα των επαγγελμάτων– έπρεπε ήδη να έχουν γίνει στη χώρα. Ειδικώς οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ το αντιμετώπισαν κλαθμυρίζοντας ή και υβρίζοντας τους ξένους που το επέβαλαν, κάτι που υποδαύλισε και η Αριστερά, καθώς διαχρονικά καλλιέργησε στους πολίτες την πεποίθηση ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. συνεπάγεται μόνον δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Ευθύνη, βεβαίως, επέρριψε ο κ. Γιαταγάνας και στην «καιροσκοπικά αντιπολιτευόμενη Ν.Δ.», η οποία κατέληξε να εφαρμόζει το Μνημόνιο ως αναγκαίο κακό όταν απεδείχθη ότι το τάχα εναλλακτικό της σχέδιο ήταν γράμμα κενό.
Η ενδιαφέρουσα συζήτηση ήταν αναπόφευκτο να συνεχισθεί και μετά την εκδήλωση. Και από τις κουβέντες που ακολούθησαν, ένας τρίτος παρατηρητής μπορούσε εύκολα να συνειδητοποιήσει ότι το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής Κεντροαριστεράς είναι η πλήρης απουσία του πολιτικού προσανατολισμού της και όχι το έλλειμμα ενός νέου και άφθαρτου ηγέτη, όπως πολλοί πιστεύουν. Με απλά λόγια, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ μοιάζουν εδώ και καιρό να μην έχουν καμία σαφή πολιτική στόχευση και να ετεροπροσδιορίζονται βάσει της Ν.Δ., στην οποία, μάλιστα, καταλογίζουν ταυτοχρόνως ακραία φιλελεύθερες επιλογές και άκρατο συντηρητισμό. Το ’πε με ένα πολύ εύστοχο παράδειγμα ο Ηλίας Ευθυμιόπουλος που εκπροσώπησε τον Όμιλο Προβληματισμού «Μιχ. Παπαγιαννάκης»: «ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ έχουν αναδείξει σε κορυφαία ιδεολογική τους μάχη να μην αποκρατικοποιηθούν οι φορείς της ενέργειας, δηλαδή κυρίως η ΔΕΗ, “ξεχνώντας” ότι το 20% του ελληνικού ρεύματος έχει ήδη περάσει στους ιδιώτες μέσω των φωτοβολταϊκών», όπως και το γεγονός ότι η πολυδιάσπαση της παραγωγής είναι ο στόχος κάθε προηγμένου κράτους...
Στο αεροδρόμιο της επιστροφής, στα κινητά μας τηλέφωνα ξανάφτασαν οι ελληνικές «ειδήσεις». Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ εξακολουθούσαν να δίνουν την προσχηματική μάχη οπισθοφυλακής για τον αντιρατσιστικό νόμο και η κ. Ρεπούση αμφισβητούσε αν έγινε ο χορός του Ζαλόγγου...
Η φυγή στο εξωτερικό έστω για δυο-τρεις μέρες προσφέρει την δυνατότητα ή έστω την ψευδαίσθηση να δεις τα πράγματα στην Ελλάδα πιο ψύχραιμα. Αν μη τι άλλο, να ιεραρχήσεις διαφορετικά όσα μονοπωλούν την εγχώρια επικαιρότητα συγκρίνοντάς τα με όσα απασχολούν τη διεθνή κοινή γνώμη.
Αφορμή μιας πρόσκαιρης φυγής ήταν η παρουσίαση του βιβλίου «Για μια Δημοκρατική και Οικολογική Αριστερά» σε μια συγκινητική εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Συγκινητική γιατί έγινε στο Ευρωκοινοβούλιο και στο πολυπληθές ακροατήριο, όλοι ήταν φίλοι του σημαντικού πολιτικού της Αριστεράς, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης. Απο την Ελληνίδα επίτροπο Μαρία Δαμανάκη και τους ευρωβουλευτές Μαριέττα Γιαννάκου, Μαριλένα Κοππά, Συλβάνα Ράπτη και Γιώργο Παπανικολάου μέχρι δεκάδες Έλληνες εργαζομένους στην Κομισιόν και στην Ευρωβουλή που τον έζησαν από κοντά.
Η εκδήλωση, όμως, είχε και ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον, διότι έμελλε να εξελιχθεί σε μια απροσδόκητη ομφαλοσκόπηση της σημερινής ελληνικής Κεντροαριστεράς. Tη συζήτηση «άναψε», άλλωστε, η ίδια η διοργανώτρια, κ. Αννυ Ποδηματά: «Ο χώρος μας εχει γεμίσει αυθεντίες και λείπει κάθε συλλογική προσπάθεια», είπε, ενώ παίρνοντας τον λόγο ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης ήταν ακόμη πιο οξύς: «Μας προέκυψαν 100 στρατηγοί, μείναμε από φαντάρους και ουδείς συνειδητοποιεί ότι η Αριστερά πληρώνει πια τις ανεπίκαιρες και γηρασμένες ιδέες της». Έφερε δε ως παράδειγμα την οικολογία. «Γιατί να την μονοπωλεί η Αριστερά, όταν η ευαισθησία για την προστασία του περιβάλλοντος αυτονοήτως διατρέχει όλο το πολιτικό σύστημα;», αναρωτήθηκε και δίνοντας μόνος την απάντηση, κάλεσε τους «συντρόφους» του να συνειδητοποιήσουν επιτέλους ότι η οικολογική τους ευαισθησία εξαντλείται σε μια μάχη με την επιχειρηματικότητα, καθώς παγίως κρίνουν ότι βλάπτει το περιβάλλον.
Αναλόγως προκλητική ήταν και η τοποθέτηση του πολύπειρου τεχνοκράτη στις Βρυξέλλες Ξενοφώντα Γιαταγάνα, ο οποίος έκανε μια σχεδόν ψυχαναλυτική διάγνωση της ιδεολογικής ασθένειας του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Το Μνημόνιο, είπε, έγινε τρισκατάρατο γιατί ήδη από το 2009 η Κεντροαριστερά το κατασυκοφάντησε, μην πιστεύοντας ότι οι μεταρρυθμίσεις του –όπως π.χ. το άνοιγμα των επαγγελμάτων– έπρεπε ήδη να έχουν γίνει στη χώρα. Ειδικώς οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ το αντιμετώπισαν κλαθμυρίζοντας ή και υβρίζοντας τους ξένους που το επέβαλαν, κάτι που υποδαύλισε και η Αριστερά, καθώς διαχρονικά καλλιέργησε στους πολίτες την πεποίθηση ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. συνεπάγεται μόνον δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Ευθύνη, βεβαίως, επέρριψε ο κ. Γιαταγάνας και στην «καιροσκοπικά αντιπολιτευόμενη Ν.Δ.», η οποία κατέληξε να εφαρμόζει το Μνημόνιο ως αναγκαίο κακό όταν απεδείχθη ότι το τάχα εναλλακτικό της σχέδιο ήταν γράμμα κενό.
Η ενδιαφέρουσα συζήτηση ήταν αναπόφευκτο να συνεχισθεί και μετά την εκδήλωση. Και από τις κουβέντες που ακολούθησαν, ένας τρίτος παρατηρητής μπορούσε εύκολα να συνειδητοποιήσει ότι το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής Κεντροαριστεράς είναι η πλήρης απουσία του πολιτικού προσανατολισμού της και όχι το έλλειμμα ενός νέου και άφθαρτου ηγέτη, όπως πολλοί πιστεύουν. Με απλά λόγια, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ μοιάζουν εδώ και καιρό να μην έχουν καμία σαφή πολιτική στόχευση και να ετεροπροσδιορίζονται βάσει της Ν.Δ., στην οποία, μάλιστα, καταλογίζουν ταυτοχρόνως ακραία φιλελεύθερες επιλογές και άκρατο συντηρητισμό. Το ’πε με ένα πολύ εύστοχο παράδειγμα ο Ηλίας Ευθυμιόπουλος που εκπροσώπησε τον Όμιλο Προβληματισμού «Μιχ. Παπαγιαννάκης»: «ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ έχουν αναδείξει σε κορυφαία ιδεολογική τους μάχη να μην αποκρατικοποιηθούν οι φορείς της ενέργειας, δηλαδή κυρίως η ΔΕΗ, “ξεχνώντας” ότι το 20% του ελληνικού ρεύματος έχει ήδη περάσει στους ιδιώτες μέσω των φωτοβολταϊκών», όπως και το γεγονός ότι η πολυδιάσπαση της παραγωγής είναι ο στόχος κάθε προηγμένου κράτους...
Στο αεροδρόμιο της επιστροφής, στα κινητά μας τηλέφωνα ξανάφτασαν οι ελληνικές «ειδήσεις». Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ εξακολουθούσαν να δίνουν την προσχηματική μάχη οπισθοφυλακής για τον αντιρατσιστικό νόμο και η κ. Ρεπούση αμφισβητούσε αν έγινε ο χορός του Ζαλόγγου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου