Δημήτρης Δανίκας
Ποια η κρυφή, η υπέρτατη δύναμη τόσο της Manchester, όσο και της Liverpool; Ο λαός τους. Το εργατικό δυναμικό τους. Οι ιστορικές τους μνήμες. Η μαγκιά της φτωχολογιάς. Το «γαμώτο». Με κάθε νίκη εναντίον «φλόρων» και με κάθε τρόπαιο που στόλιζε την συλλογή των σωματείων τους, κάθε προλετάριος έπαιρνε στιγμιαία ταξική, εκδίκηση. Η βρετανική βιομηχανία ξηλώθηκε. Από την Θάτσερ. Τα σωματεία από καιρό τώρα έχουν περιέλθει στην ιδιοκτησία μεγαλοκαρχαριών. Το ταμείο άλλαξε. Ολα άλλαξαν. Ομως οι ιστορικές μνήμες, η καταγωγή, το παρελθόν και οι κοινωνικές ρίζες, όλα αυτά είναι εμφυτευμένα στο DNA των οπαδών.
Γιατί United; Μα είναι φανερό. Όπως ακριβώς εμείς λένε «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος». Γι αυτό. Αυτά και πολλά άλλα σωματεία-όπως η Leeds-δημιουργήθηκαν, αναπτύχθηκαν και μεγαλούργησαν απ αυτή την ακατάλυτη σχέση, ανάμεσα στους λαικούς φιλάθλους και στο γήπεδο.
Γιατί κόκκινο το χρώμα της φανέλας τόσο της United όσο και της Liverpool; Για τον ίδιο λόγο. Από το αίμα που χυνόταν στα εργοστάσια και στα λιμάνια. Από τις εκατόμβες των θυμάτων των Working class Heroes. Στη μνήμη αυτών των ηρώων αφιέρωσε το ομότιτλο τραγούδι του ο Τζον Λένον των Beatles από το Liverpool.
Με απλά λόγια. Και τηρουμένων των δυσθεόρατων αναλογιών. Ανάμεσα στον «θρύλο» και την United. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τον Ολυμπιακό. Με τους λιμενεργάτες. Με τις εγκατελειμμένες, σήμερα, βιοτεχνίες. Με τους πρόσφυγες. Με τους εσωτερικούς μετανάστες. Με την τεράστια λαική οικογένεια του Πειραιά και των «περιχώρων». Όλοι αυτοί αιμοδότησαν και ακόμα αιμοδοτούν τον «θρύλο». Το ίδιο και με την ΑΕΚ της προσφυγιάς. Με τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο. Με δεκάδες ομάδες.
Μπορεί εμείς ως φίλαθλοι να προσκυνάμε Μαρινάκη και «Τίγρη». Μπορεί να εκλιπαρούμε περισσότερα φράγκα από τις προεδράρες. Όμως η υπέρτατη, η ανυπολόγιστη, η αναντικατάστατη δύναμη, είναι η μαγκιά και το «γαμώτο» των φτωχών, των καταφρονεμένων και των ανυπεράσπιστων. Κόκκινο το χρώμα των αγώνων, των θυμάτων, των ονείρων. Και που σαι. Κάποτε το κόκκινο-και δεν εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ-θα μετακομίσει από τα γήπεδα και τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα!
Με αφορμή την ταπεινωτική ήττα των «Μπέμπηδων» της Manchester United. Και με αφορμή τις ασυγχώρητες παραλείψεις όλων, σχεδόν, των ελλήνων αθλητικογράφων και των sportcasters. Έχουμε και λέμε. Με ερωτήσεις-απαντήσεις:
Γιατί η Manchester, όπως και η Liverpool, έχουν αναδειχθεί, ιστορικά, ανώτερες απ όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες της Βρετανικής πρωτεύουσας; Επειδή Αγγλική βιομηχανική επανάσταση. Επειδή εκατομμύρια προλετάριοι μαντρώθηκαν στα εργοστάσια του Μάντσεστερ. Και επειδή εκατοντάδες χιλιάδες λιμενεργάτες φορτώνανε και ξεφορτώνανε στο Λίβερπουλ. Κοντά σ αυτές τις πόλεις και το Newcastle των ανθρακορύχων. Από την αποκέντρωση και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, προέκυψε αυτό η ποδοσφαιρική ανωτερότητα της βρετανικής «επαρχίας».Ποια η κρυφή, η υπέρτατη δύναμη τόσο της Manchester, όσο και της Liverpool; Ο λαός τους. Το εργατικό δυναμικό τους. Οι ιστορικές τους μνήμες. Η μαγκιά της φτωχολογιάς. Το «γαμώτο». Με κάθε νίκη εναντίον «φλόρων» και με κάθε τρόπαιο που στόλιζε την συλλογή των σωματείων τους, κάθε προλετάριος έπαιρνε στιγμιαία ταξική, εκδίκηση. Η βρετανική βιομηχανία ξηλώθηκε. Από την Θάτσερ. Τα σωματεία από καιρό τώρα έχουν περιέλθει στην ιδιοκτησία μεγαλοκαρχαριών. Το ταμείο άλλαξε. Ολα άλλαξαν. Ομως οι ιστορικές μνήμες, η καταγωγή, το παρελθόν και οι κοινωνικές ρίζες, όλα αυτά είναι εμφυτευμένα στο DNA των οπαδών.
Γιατί United; Μα είναι φανερό. Όπως ακριβώς εμείς λένε «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος». Γι αυτό. Αυτά και πολλά άλλα σωματεία-όπως η Leeds-δημιουργήθηκαν, αναπτύχθηκαν και μεγαλούργησαν απ αυτή την ακατάλυτη σχέση, ανάμεσα στους λαικούς φιλάθλους και στο γήπεδο.
Γιατί κόκκινο το χρώμα της φανέλας τόσο της United όσο και της Liverpool; Για τον ίδιο λόγο. Από το αίμα που χυνόταν στα εργοστάσια και στα λιμάνια. Από τις εκατόμβες των θυμάτων των Working class Heroes. Στη μνήμη αυτών των ηρώων αφιέρωσε το ομότιτλο τραγούδι του ο Τζον Λένον των Beatles από το Liverpool.
Με απλά λόγια. Και τηρουμένων των δυσθεόρατων αναλογιών. Ανάμεσα στον «θρύλο» και την United. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τον Ολυμπιακό. Με τους λιμενεργάτες. Με τις εγκατελειμμένες, σήμερα, βιοτεχνίες. Με τους πρόσφυγες. Με τους εσωτερικούς μετανάστες. Με την τεράστια λαική οικογένεια του Πειραιά και των «περιχώρων». Όλοι αυτοί αιμοδότησαν και ακόμα αιμοδοτούν τον «θρύλο». Το ίδιο και με την ΑΕΚ της προσφυγιάς. Με τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο. Με δεκάδες ομάδες.
Μπορεί εμείς ως φίλαθλοι να προσκυνάμε Μαρινάκη και «Τίγρη». Μπορεί να εκλιπαρούμε περισσότερα φράγκα από τις προεδράρες. Όμως η υπέρτατη, η ανυπολόγιστη, η αναντικατάστατη δύναμη, είναι η μαγκιά και το «γαμώτο» των φτωχών, των καταφρονεμένων και των ανυπεράσπιστων. Κόκκινο το χρώμα των αγώνων, των θυμάτων, των ονείρων. Και που σαι. Κάποτε το κόκκινο-και δεν εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ-θα μετακομίσει από τα γήπεδα και τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου