Αργύρης Κωστάκης
Ο Αμερικανός συγγραφέας Νόρμαν
Κούσινς έχει πει ότι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή δεν είναι ο θάνατος,
αλλά αυτά που πεθαίνουν μέσα μας όσο ζούμε.
Αλήθεια, τι αφήνουμε πίσω στο διάβα της ζωής μας; Πόσα πράγματα πεθαίνουν μέσα μας, τα χάνουμε για πάντα, μέχρι κάποτε να χαθούμε κι εμείς για πάντα;
«Συλλαμβάνω», συχνά ρε γαμώτο τους τελευταίους μήνες, τον εαυτό μου να απελπίζεται. Να πεθαίνει η ελπίδα μέσα μου, ενώ ζω. Αυτό δεν μου συνέβαινε ποτέ. Γιατί πάντοτε ένιωθα ακριβώς αυτό. Ότι υπάρχει ελπίδα. Αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά ή τουλάχιστον δεν θα χειροτερέψουν.
Έρχονται στιγμές που με σιχαίνομαι, όταν χάνω την ελπίδα μου. Όχι για κάτι συγκεκριμένο. Γενικά. Αυτό το «γενικά» είναι αγκάθι στην ψυχή. Και όχι ότι δεν θα αγωνίζομαι «με νύχια και με δόντια» όσο αναπνέω για να μη χάσω την αξιοπρέπειά μου. Και όχι ότι θα παραδοθώ. Και όχι ότι «θα το βάλω κάτω».
Όμως ξέρω, δεν είμαι τρελός, «ψεκασμένος» ή φανατικός υποστηρικτής αρχηγών κομμάτων που στα 40 τους με τον πολιτικό τους λόγο θυμίζουν τον κινηματογραφικό ήρωα Μπέτζαμιν Μπάτον, ο οποίος γεννήθηκε 80 ετών!
Δεν πιστεύω ούτε τον Τσίπρα, ούτε τον Σαμαρά, ούτε κανέναν από τη «βιτρίνα» της πολιτικής σκηνής που μου υπόσχονται την επίγεια ολβιότητα. Δεν μπορώ να πιστέψω τον Τσίπρα που χαριεντίζεται πολιτικά με τον Φωτόπουλο της ΔΕΗ. Δεν είναι δυνατόν! Και ελπίζω να μην είμαι ο μόνος σε αυτή τη χώρα.
Χάνω, λοιπόν, την ελπίδα μου όταν δεν ακούω ούτε μία σοβαρή, ρεαλιστική πρόταση για τα 2.000.000 ανέργους και ανασφάλιστους και τα 2.000.000 συνταξιούχους των 400 έως 900 ευρώ. Την ώρα που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, υπάρχουν στην Ελλάδα του 2014 τρεις άνθρωποι που παίρνουν δέκα συντάξεις ο καθένας! Υπάρχει ένας συνταξιούχος που παίρνει κάθε μήνα πάνω από 7.000 ευρώ, όσα παίρνουν δηλαδή το μήνα 15 ηλικιωμένοι που εργάστηκαν δεκαετίες.
Χάνω την ελπίδα γιατί το 1986, όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία, ένα από τα πρώτα μου ρεπορτάζ ήταν ο χρόνος αναμονής σύνταξης. Δεν πίστευα όταν ο υπάλληλος στα κεντρικά γραφεία της Κουμουνδούρου μου είπε «ενάμισης χρόνος».
28 χρόνια μετά, ο μέσος χρόνος αναμονής για να πάρει ένας άνθρωπος την πρώτη του σύνταξη στο ΙΚΑ είναι ένα με δύο χρόνια, δηλαδή ενάμισης χρόνος -όπως το 1986! Και πάλι καλά, γιατί στο ασφαλιστικό Ταμείο ΕΤΑΑ (Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητων Απασχολούμενων) η αναμονή είναι – κρατηθείτε – πέντε χρόνια! Φοβάμαι ότι σύντομα θα πάει δέκα χρόνια γιατί ενοποιείται με το ΙΚΑ.
Χάνω την ελπίδα μου όταν έπρεπε να φτάσει το καλοκαίρι του 2014 για να υπογράψει κάποιος υπουργός (δεν λέω μπράβο απλώς καταγράφω τη χρονική καθυστέρηση) το αυτονόητο. Ότι για να πάρει ο συγγενής το επίδομα κηδείας των 800 ευρώ στον ΟΓΑ θα πρέπει να προσκομίσει απόδειξη από το γραφείο τελετών. Γιατί επί δεκαετίες ο ΟΓΑ δεν ζητούσε αυτό το στοιχειώδες χαρτί, αλλά αρκείτο σε μία αίτηση του συγγενή του νεκρού και μια βεβαίωση τέλεσης κηδείας, ένα απλό χαρτί δηλαδή από έναν ιερέα. Τρέχα γύρευε.
Έτσι ο ΟΓΑ, μόνο την τελευταία δεκαετία, κατέβαλε 300.000.000 ευρώ, επαναλαμβάνω τριακόσια εκατομμύρια ευρώ, για επιδόματα κηδείας. Δηλαδή για 37.000 κηδείες αγροτών αν κάνουμε αριθμητική αναγωγή, που σημαίνει ότι από το 2004 έως σήμερα το 40% των Ελλήνων που πέθαναν ήταν αγρότες! Νομίζω ότι δεν βγαίνουν οι αριθμοί και, ίσως, ορισμένοι αγρότες να ήταν «επτάψυχοι» και να ανασταίνονταν από τους συγγενείς τους, έως ότου φύγουν οριστικά από τον μάταιο τούτο κόσμο…
Χάνω την ελπίδα μου όταν, ακόμη μετά από τόσο «αίμα», υπάρχουν ιατρικά πιστοποιητικά μαϊμού για επιδόματα μαϊμού σε μαϊμού αναπήρους και τυφλούς μαϊμού, μαϊμού συντάξεις, μαϊμού από μαϊμού νεκρούς. Είναι πολλά τα χρήματα που χάνονται και θα μπορούσαν να ανακουφίσουν κάποιους ανθρώπους.
Γι αυτό φοβάμαι ότι η ελπίδα είναι, πλέον, μία λέξη μόνο στα λεξικά. Ανήκει στο μουσείο των ωραίων λέξεων του παρελθόντος. Κι αν τα σκαλοπάτια της ζωής είναι το πρώτο η ευτυχία που χάθηκε ανεπιστρεπτί για τους περισσότερους, το δεύτερο η ελπίδα που χάνεται. Απομένει το τρίτο που δεν πρέπει να επιτρέψει κανείς μας να χαθεί ποτέ. Η αξιοπρέπεια.
Θυμηθείτε αυτόν τον υπέροχο μέθυσο, τον Τσαρλς Μπουκόφσκι που έλεγε ότι «το τρομερό δεν είναι ο θάνατος, αλλά οι ζωές που ζουν (και κυρίως αυτά που δεν ζουν) μέχρι να έρθει ο θάνατος».
Συγνώμη από καρδιάς για τις όχι ευχάριστες σκέψεις καλοκαιριάτικα. Κρατήστε ό,τι καλό έχετε στις ζωές σας. Δεν μπορώ να κοροϊδεύω πια τον εαυτό μου λέγοντας σε εμένα και στους άλλους, «μη χάνεις την ελπίδα σου». Μπορώ να λέω, όμως, σε εμένα και στους άλλους, μη χάνεις την αξιοπρέπειά σου.
Αλήθεια, τι αφήνουμε πίσω στο διάβα της ζωής μας; Πόσα πράγματα πεθαίνουν μέσα μας, τα χάνουμε για πάντα, μέχρι κάποτε να χαθούμε κι εμείς για πάντα;
«Συλλαμβάνω», συχνά ρε γαμώτο τους τελευταίους μήνες, τον εαυτό μου να απελπίζεται. Να πεθαίνει η ελπίδα μέσα μου, ενώ ζω. Αυτό δεν μου συνέβαινε ποτέ. Γιατί πάντοτε ένιωθα ακριβώς αυτό. Ότι υπάρχει ελπίδα. Αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά ή τουλάχιστον δεν θα χειροτερέψουν.
Έρχονται στιγμές που με σιχαίνομαι, όταν χάνω την ελπίδα μου. Όχι για κάτι συγκεκριμένο. Γενικά. Αυτό το «γενικά» είναι αγκάθι στην ψυχή. Και όχι ότι δεν θα αγωνίζομαι «με νύχια και με δόντια» όσο αναπνέω για να μη χάσω την αξιοπρέπειά μου. Και όχι ότι θα παραδοθώ. Και όχι ότι «θα το βάλω κάτω».
Όμως ξέρω, δεν είμαι τρελός, «ψεκασμένος» ή φανατικός υποστηρικτής αρχηγών κομμάτων που στα 40 τους με τον πολιτικό τους λόγο θυμίζουν τον κινηματογραφικό ήρωα Μπέτζαμιν Μπάτον, ο οποίος γεννήθηκε 80 ετών!
Δεν πιστεύω ούτε τον Τσίπρα, ούτε τον Σαμαρά, ούτε κανέναν από τη «βιτρίνα» της πολιτικής σκηνής που μου υπόσχονται την επίγεια ολβιότητα. Δεν μπορώ να πιστέψω τον Τσίπρα που χαριεντίζεται πολιτικά με τον Φωτόπουλο της ΔΕΗ. Δεν είναι δυνατόν! Και ελπίζω να μην είμαι ο μόνος σε αυτή τη χώρα.
Χάνω, λοιπόν, την ελπίδα μου όταν δεν ακούω ούτε μία σοβαρή, ρεαλιστική πρόταση για τα 2.000.000 ανέργους και ανασφάλιστους και τα 2.000.000 συνταξιούχους των 400 έως 900 ευρώ. Την ώρα που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, υπάρχουν στην Ελλάδα του 2014 τρεις άνθρωποι που παίρνουν δέκα συντάξεις ο καθένας! Υπάρχει ένας συνταξιούχος που παίρνει κάθε μήνα πάνω από 7.000 ευρώ, όσα παίρνουν δηλαδή το μήνα 15 ηλικιωμένοι που εργάστηκαν δεκαετίες.
Χάνω την ελπίδα γιατί το 1986, όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία, ένα από τα πρώτα μου ρεπορτάζ ήταν ο χρόνος αναμονής σύνταξης. Δεν πίστευα όταν ο υπάλληλος στα κεντρικά γραφεία της Κουμουνδούρου μου είπε «ενάμισης χρόνος».
28 χρόνια μετά, ο μέσος χρόνος αναμονής για να πάρει ένας άνθρωπος την πρώτη του σύνταξη στο ΙΚΑ είναι ένα με δύο χρόνια, δηλαδή ενάμισης χρόνος -όπως το 1986! Και πάλι καλά, γιατί στο ασφαλιστικό Ταμείο ΕΤΑΑ (Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητων Απασχολούμενων) η αναμονή είναι – κρατηθείτε – πέντε χρόνια! Φοβάμαι ότι σύντομα θα πάει δέκα χρόνια γιατί ενοποιείται με το ΙΚΑ.
Χάνω την ελπίδα μου όταν έπρεπε να φτάσει το καλοκαίρι του 2014 για να υπογράψει κάποιος υπουργός (δεν λέω μπράβο απλώς καταγράφω τη χρονική καθυστέρηση) το αυτονόητο. Ότι για να πάρει ο συγγενής το επίδομα κηδείας των 800 ευρώ στον ΟΓΑ θα πρέπει να προσκομίσει απόδειξη από το γραφείο τελετών. Γιατί επί δεκαετίες ο ΟΓΑ δεν ζητούσε αυτό το στοιχειώδες χαρτί, αλλά αρκείτο σε μία αίτηση του συγγενή του νεκρού και μια βεβαίωση τέλεσης κηδείας, ένα απλό χαρτί δηλαδή από έναν ιερέα. Τρέχα γύρευε.
Έτσι ο ΟΓΑ, μόνο την τελευταία δεκαετία, κατέβαλε 300.000.000 ευρώ, επαναλαμβάνω τριακόσια εκατομμύρια ευρώ, για επιδόματα κηδείας. Δηλαδή για 37.000 κηδείες αγροτών αν κάνουμε αριθμητική αναγωγή, που σημαίνει ότι από το 2004 έως σήμερα το 40% των Ελλήνων που πέθαναν ήταν αγρότες! Νομίζω ότι δεν βγαίνουν οι αριθμοί και, ίσως, ορισμένοι αγρότες να ήταν «επτάψυχοι» και να ανασταίνονταν από τους συγγενείς τους, έως ότου φύγουν οριστικά από τον μάταιο τούτο κόσμο…
Χάνω την ελπίδα μου όταν, ακόμη μετά από τόσο «αίμα», υπάρχουν ιατρικά πιστοποιητικά μαϊμού για επιδόματα μαϊμού σε μαϊμού αναπήρους και τυφλούς μαϊμού, μαϊμού συντάξεις, μαϊμού από μαϊμού νεκρούς. Είναι πολλά τα χρήματα που χάνονται και θα μπορούσαν να ανακουφίσουν κάποιους ανθρώπους.
Γι αυτό φοβάμαι ότι η ελπίδα είναι, πλέον, μία λέξη μόνο στα λεξικά. Ανήκει στο μουσείο των ωραίων λέξεων του παρελθόντος. Κι αν τα σκαλοπάτια της ζωής είναι το πρώτο η ευτυχία που χάθηκε ανεπιστρεπτί για τους περισσότερους, το δεύτερο η ελπίδα που χάνεται. Απομένει το τρίτο που δεν πρέπει να επιτρέψει κανείς μας να χαθεί ποτέ. Η αξιοπρέπεια.
Θυμηθείτε αυτόν τον υπέροχο μέθυσο, τον Τσαρλς Μπουκόφσκι που έλεγε ότι «το τρομερό δεν είναι ο θάνατος, αλλά οι ζωές που ζουν (και κυρίως αυτά που δεν ζουν) μέχρι να έρθει ο θάνατος».
Συγνώμη από καρδιάς για τις όχι ευχάριστες σκέψεις καλοκαιριάτικα. Κρατήστε ό,τι καλό έχετε στις ζωές σας. Δεν μπορώ να κοροϊδεύω πια τον εαυτό μου λέγοντας σε εμένα και στους άλλους, «μη χάνεις την ελπίδα σου». Μπορώ να λέω, όμως, σε εμένα και στους άλλους, μη χάνεις την αξιοπρέπειά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου