Έρωτας

Δημήτρης Δανίκας

«Να ξέρεις», μου έλεγε ο Τάκης Σπυριδάκης, o λεγόμενος και «Αγαπούλας» αλλά και «Προεδράρα», «ότι ο γάμος είναι εναντίον της ανθρώπινης φύσης»!

Με αφορμή, λοιπόν, το σίριαλ με το διαζύγιο του Πέτρου Κωστόπουλου και της Τζένης Μπαλατσινού. Τον ορυμαγδό που προέκυψε με το ειδύλλιο των δύο βουλευτών της ΔΗΜ.ΑΡ., Κατερίνας Μάρκου και Θανάση Οικονόμου, τους οποίους συγχαίρω δημοσίως για την τολμηρή καρδούλα τους. Τα άπειρα διαζύγια και τις ακόμα πιο άπειρες ανασφάλειες και τους άπειρους συμβιβασμούς, τα δεσμά και τις αλυσίδες που μετατρέπουν διαμερίσματα, μονοκατοικίες, σπιταρόνες και βιλάρες σε φυλακές, ενίοτε και σε κενοτάφια πολυτελείας…
Πρώτο λοιπόν: Γνωστά πράγματα, ο γάμος είναι θεσμός. Καθαγιασμένος από την εξουσία. Σκεφτείτε δηλαδή τι θα συνέβαινε αν καθένας και καθεμία έπεφτε στο κρεβάτι με τον πρώτο ερεθισμό. Άντε μετά να δουλέψεις. Άντε μετά η οικονομία να λειτουργήσει. Μην κοροϊδευόμαστε. Εξαιτίας αυτής της στέρησης. Αυτής της καταδίωξης της «αμαρτίας». Εξαιτίας όλων αυτών οικοδομήθηκε κάθε λιθαράκι πολιτισμού. Να το πω πιο απλά: ελάχιστος έρωτας, άφθονη δουλειά, εξάρτηση και δουλεία. Έτσι η «αμαρτία» δημιούργησε ενοχές. Οι ενοχές, τύψεις. Οι τύψεις, ανασφάλειες. Και οι ανασφάλειες, συμβιβασμούς. Ψέματα;
Δεύτερο λοιπόν: Τρεις στους πέντε γάμους είναι προϊόν δεύτερων σκέψεων. Τουτέστιν η προίκα. Τουτέστιν το δίπλωμα του γαμπρού. Τουτέστιν η κοινωνική κατάσταση και της νύφης και του γαμπρού. Τουτέστιν γάμος ίσον κοινωνικό συμβόλαιο. Αποκατάστασης. Βολέματος.
Γραφείου ευρέσεως εργασίας. Μεσιτικής επιχείρησης. Παράδειγμα; Μα φυσικά η διαπίστωση ότι οι σταρ παντρεύονται και νυμφεύονται σταρ. Κάθε είδους. Κάθε μορφής. Σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Επομένως, δημοκρατία πουθενά. Επομένως, αναπαραγωγή και «αιμομειξία».
Τρίτο λοιπόν: Όμως η φύση και το ένστικτο αντιστέκονται. Πώς να το κάνουμε. Ποιος ή ποια μπορεί στα σοβαρά να ισχυριστεί ότι  επί καθημερινής βάσεως δεν  ορέγεται κάποιον ή κάποια άλλη; Ελάτε τώρα. Εκατομμύρια οι καθημερινοί πειρασμοί. Τι μας εμποδίζει; Μα φυσικά οι ενοχές. Μα φυσικά οι ανασφάλειες. Μα φυσικά οι τύψεις. Μα φυσικά το άγνωστο. Μα φυσικά το ρίσκο.  Μα φυσικά το «τι θα πει η κοινωνία».
Τέταρτο λοιπόν: Έτσι προκύπτει υποκρισία. Έτσι προκύπτει απιστία. Και του σώματος και της σκέψης. Και έτσι, ακόμα χειρότερα, προκύπτει, λειτουργεί και θησαυρίζει η πορνογραφία...

Πέμπτο λοιπόν: Και όταν σου συμβεί. Και όταν ερωτευτείς. Και όταν το διαζύγιο αρχίζει να τραμπαλίζει τη σκέψη σου και να καταλαμβάνει το «είναι» σου, τότε μάχες και πόλεμος μέχρις εσχάτων. Το κρεβάτι μετατρέπεται σε τάφο. Το σπίτι σε πεδίο αντιπαραθέσεων. Τα παιδιά καταλήγουν σε ομηρία. Οι φίλοι χωρίζονται σε «εχθρούς» και «συμμάχους». Η περιουσία σε λύτρα: όχι, αυτό είναι δικό μου. Όχι, δεν είναι δικό σου αλλά δικό μου!
Έκτο λοιπόν: Έτσι, το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο, δηλαδή το δικαίωμα στον έρωτα. Το δικαίωμα των αισθημάτων. Το δικαίωμα του σώματος. Όλα αυτά εκλαμβάνονται ως αφύσικα, παράνομα, τερατουργήματα, εγκλήματα. Μερικές φορές καταλήγουν στον φόνο!
In short: Το απλούστερο πράγμα στον κόσμο, δηλαδή «όταν τελειώνει μια σχέση, μπορεί να αρχίζει μια καινούρια», έχει μεταλλαχθεί σε οτιδήποτε άλλο πλην του έρωτα. Ξέρετε γιατί;
Επειδή ο Ανθρωπος αρνείται να δεχτεί και να συμφιλιωθεί με τη φύση του. Ότι δηλαδή όλα, μα όλα τα πράγματα έχουν αρχή, μέση, τέλος!