Γράφει: Αργύρης Κωστάκης
Δεν περνάει, δυστυχώς, ούτε μία ημέρα που να
μη συναντήσω ανθρώπους οι οποίοι «έχουν παραδώσει τα όπλα», «έχουν
πετάξει λευκή πετσέτα». Αυτό με λυπεί αφάνταστα γιατί ορισμένοι απ
αυτούς, όντως, δεν έχουν καμία ελπίδα και τα έχουν χάσει όλα στη ζωή
τους. Όμως, περισσότερο λυπάμαι γι αυτούς που δεν αγωνίζονται ενώ έχουν ελπίδα. Όπως έλεγαν οι παλιοί, «οι στερήσεις είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι».
Θυμάμαι τον πόνο στα μάτια του πατέρα μου όταν μου περιέγραφε ότι στη ναζιστική κατοχή, στο Μεταξουργείο όπου γεννήθηκε, περπατούσε 18 χρονών παιδί μόλις 40 κιλά από την πείνα και τις κακουχίες. Έβλεπε το κάρο του δήμου να μαζεύει δεκάδες πτώματα από τους δρόμους, ανάμεσά τους, κάποια στιγμή, κι ένα από τα αδέλφια του. Υπήρχαν εβδομάδες που έβρισκε κάτι να φάει μόλις τρεις ή τέσσερις φορές. Και σήμερα υπάρχουν κάποιοι ανόητοι (και πολιτικοί, αλλά και πολίτες) που μιλούν και διαδηλώνουν με κουρελοπανό που γράφουν τη λέξη «κατοχή». Αυτή είναι η απόλυτη ύβρις στους ανθρώπους που πέθαναν με φριχτό τρόπο στην πραγματική κατοχή. Είναι βαριά, ασήκωτη λέξη η κατοχή.
Το γνωρίζω καλά πια. Σε αυτή τη χώρα πολλοί απεχθάνονται τη δημοκρατική αντιπαράθεση απόψεων και προτιμούν τα ουρλιαχτά και τους προπηλακισμούς, όπως πρόσφατα οι συνδικαλιστές στο νοσοκομείο της Κέρκυρας, που επιτέθηκαν στους συναδέλφους τους εργαζομένους οι οποίοι έκαναν τη δουλειά τους. Πήγαν να ελέγξουν ποιοί γιατροί λουφάρουν από τις εφημερίες. Θρασύτητα, κομματικός φανατισμός και αδίστακτες επιθέσεις είναι το ίδιον μιας Ελλάδας που πεθάνει και αντιστέκεται. Μιας φασιστικής νοοτροπίας που δεν λυγίζει. Τι σημασία έχει το κόμμα; Ο φασισμός της ψυχής είναι ένας, δεν έχει κομματική ταυτότητα.
Ένα εξαιρετικό κείμενο του σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα στην εφημερίδα «τα Νέα» αποτελεί την επιτομή της ορθής σκέψης και πολιτικά ψύχραιμης ματιάς. Δεν είχα την τιμή να τον γνωρίσω, όμως του εκφράζω το σεβασμό μου για τη γενναιότητα να γράψει «όπως τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ βρήκαν στέγη σε εκείνον το νέο πατέρα που τους υπόσχεται κατάργηση του Μνημονίου και εκδρομή στη Ντίσνευλαντ, έτσι και τα πιο βίαια και πρωτόγονα βρίσκουν στέγη στο νέο πατέρα που υπόσχεται τιμή, ασφάλεια και περηφάνεια».
Αλλά επειδή ο «δρόμος» της σκέψης με οδήγησε αλλού, οι πραγματικά δυνατοί άνθρωποι δεν συμβιβάζονται αλλά αγωνίζονται όρθιοι και έντιμα, όσα λίγα κι αν έχουν, ή ελάχιστα μέχρι το τέλος. Θέλω να θυμίσω το περίφημο περιστατικό με τον Ισραηλινό βιολιστή Ιτζάκ Πέρλμαν ο οποίος χρειαζόταν πατερίτσες για να ανεβαίνει στη σκηνή επειδή είχε πολιομυελίτιδα.
Σε ένα κοντσέρτο που έδινε στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης λίγο μετά την αρχή του έσπασε από το βιολί μια χορδή. Το κοινό σκέφτηκε πως θα σταματούσε για να αλλάξει χορδή, αλλά συνέχισε να παίζει. Ήταν μια σχεδόν ακατόρθωτη πρόκληση να παίξει με τρεις από τις χορδές που απέμειναν μια παρτιτούρα η οποία ήταν ήδη δύσκολη και για τις τέσσερις. Κατάφερε, όμως, να ξεπεράσει το εμπόδιο. Τελειώνοντας δέχτηκε ένα τεράστιο χειροκρότημα. Ο Πέρλμαν σκούπισε τον ιδρώτα του ύψωσε το δοξάρι ώστε το κοινό να ησυχάσει και είπε «μερικές φορές η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να εξακριβώνει τι μπορεί να κάνει με ό,τι του απομένει»…
Ας συνεχίσουμε κι εμείς με αξιοπρέπεια με ό,τι μας απέμεινε και ας αγωνιστούμε για τα παιδιά του αύριο και όχι για την πάρτη μας…
Θυμάμαι τον πόνο στα μάτια του πατέρα μου όταν μου περιέγραφε ότι στη ναζιστική κατοχή, στο Μεταξουργείο όπου γεννήθηκε, περπατούσε 18 χρονών παιδί μόλις 40 κιλά από την πείνα και τις κακουχίες. Έβλεπε το κάρο του δήμου να μαζεύει δεκάδες πτώματα από τους δρόμους, ανάμεσά τους, κάποια στιγμή, κι ένα από τα αδέλφια του. Υπήρχαν εβδομάδες που έβρισκε κάτι να φάει μόλις τρεις ή τέσσερις φορές. Και σήμερα υπάρχουν κάποιοι ανόητοι (και πολιτικοί, αλλά και πολίτες) που μιλούν και διαδηλώνουν με κουρελοπανό που γράφουν τη λέξη «κατοχή». Αυτή είναι η απόλυτη ύβρις στους ανθρώπους που πέθαναν με φριχτό τρόπο στην πραγματική κατοχή. Είναι βαριά, ασήκωτη λέξη η κατοχή.
Το γνωρίζω καλά πια. Σε αυτή τη χώρα πολλοί απεχθάνονται τη δημοκρατική αντιπαράθεση απόψεων και προτιμούν τα ουρλιαχτά και τους προπηλακισμούς, όπως πρόσφατα οι συνδικαλιστές στο νοσοκομείο της Κέρκυρας, που επιτέθηκαν στους συναδέλφους τους εργαζομένους οι οποίοι έκαναν τη δουλειά τους. Πήγαν να ελέγξουν ποιοί γιατροί λουφάρουν από τις εφημερίες. Θρασύτητα, κομματικός φανατισμός και αδίστακτες επιθέσεις είναι το ίδιον μιας Ελλάδας που πεθάνει και αντιστέκεται. Μιας φασιστικής νοοτροπίας που δεν λυγίζει. Τι σημασία έχει το κόμμα; Ο φασισμός της ψυχής είναι ένας, δεν έχει κομματική ταυτότητα.
Ένα εξαιρετικό κείμενο του σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα στην εφημερίδα «τα Νέα» αποτελεί την επιτομή της ορθής σκέψης και πολιτικά ψύχραιμης ματιάς. Δεν είχα την τιμή να τον γνωρίσω, όμως του εκφράζω το σεβασμό μου για τη γενναιότητα να γράψει «όπως τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ βρήκαν στέγη σε εκείνον το νέο πατέρα που τους υπόσχεται κατάργηση του Μνημονίου και εκδρομή στη Ντίσνευλαντ, έτσι και τα πιο βίαια και πρωτόγονα βρίσκουν στέγη στο νέο πατέρα που υπόσχεται τιμή, ασφάλεια και περηφάνεια».
Αλλά επειδή ο «δρόμος» της σκέψης με οδήγησε αλλού, οι πραγματικά δυνατοί άνθρωποι δεν συμβιβάζονται αλλά αγωνίζονται όρθιοι και έντιμα, όσα λίγα κι αν έχουν, ή ελάχιστα μέχρι το τέλος. Θέλω να θυμίσω το περίφημο περιστατικό με τον Ισραηλινό βιολιστή Ιτζάκ Πέρλμαν ο οποίος χρειαζόταν πατερίτσες για να ανεβαίνει στη σκηνή επειδή είχε πολιομυελίτιδα.
Σε ένα κοντσέρτο που έδινε στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης λίγο μετά την αρχή του έσπασε από το βιολί μια χορδή. Το κοινό σκέφτηκε πως θα σταματούσε για να αλλάξει χορδή, αλλά συνέχισε να παίζει. Ήταν μια σχεδόν ακατόρθωτη πρόκληση να παίξει με τρεις από τις χορδές που απέμειναν μια παρτιτούρα η οποία ήταν ήδη δύσκολη και για τις τέσσερις. Κατάφερε, όμως, να ξεπεράσει το εμπόδιο. Τελειώνοντας δέχτηκε ένα τεράστιο χειροκρότημα. Ο Πέρλμαν σκούπισε τον ιδρώτα του ύψωσε το δοξάρι ώστε το κοινό να ησυχάσει και είπε «μερικές φορές η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να εξακριβώνει τι μπορεί να κάνει με ό,τι του απομένει»…
Ας συνεχίσουμε κι εμείς με αξιοπρέπεια με ό,τι μας απέμεινε και ας αγωνιστούμε για τα παιδιά του αύριο και όχι για την πάρτη μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου