Κόκκινο

Δημήτρης Δανίκας

Με αφορμή  την  ταπεινωτική ήττα  των «Μπέμπηδων»  της Manchester United. Και με  αφορμή  τις ασυγχώρητες παραλείψεις όλων, σχεδόν, των ελλήνων  αθλητικογράφων και των sportcasters. Έχουμε και λέμε. Με ερωτήσεις-απαντήσεις:

Γιατί η Manchester, όπως και  η  Liverpool, έχουν αναδειχθεί,  ιστορικά, ανώτερες  απ όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες της Βρετανικής  πρωτεύουσας; Επειδή  Αγγλική  βιομηχανική επανάσταση.  Επειδή εκατομμύρια  προλετάριοι μαντρώθηκαν  στα   εργοστάσια  του  Μάντσεστερ. Και επειδή  εκατοντάδες χιλιάδες  λιμενεργάτες  φορτώνανε και  ξεφορτώνανε στο Λίβερπουλ. Κοντά σ  αυτές τις πόλεις και   το Newcastle  των ανθρακορύχων.  Από την αποκέντρωση και  την ανάπτυξη  των παραγωγικών  δυνάμεων, προέκυψε αυτό η ποδοσφαιρική ανωτερότητα της  βρετανικής  «επαρχίας».

Ποια η κρυφή, η υπέρτατη  δύναμη  τόσο της  Manchester,  όσο και  της Liverpool; Ο λαός  τους.  Το  εργατικό  δυναμικό τους. Οι ιστορικές τους μνήμες. Η μαγκιά της  φτωχολογιάς.  Το «γαμώτο». Με  κάθε  νίκη εναντίον  «φλόρων» και με κάθε τρόπαιο που  στόλιζε την   συλλογή των  σωματείων τους,  κάθε  προλετάριος έπαιρνε  στιγμιαία  ταξική, εκδίκηση.  Η  βρετανική  βιομηχανία  ξηλώθηκε.  Από την Θάτσερ.   Τα  σωματεία από καιρό τώρα έχουν περιέλθει  στην  ιδιοκτησία μεγαλοκαρχαριών. Το ταμείο άλλαξε. Ολα άλλαξαν. Ομως οι  ιστορικές μνήμες, η καταγωγή, το παρελθόν  και  οι κοινωνικές ρίζες, όλα αυτά  είναι εμφυτευμένα στο DNA  των οπαδών.

Γιατί   United;  Μα είναι  φανερό.  Όπως  ακριβώς εμείς λένε «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος».  Γι αυτό.  Αυτά και   πολλά άλλα σωματεία-όπως  η Leeds-δημιουργήθηκαν, αναπτύχθηκαν και μεγαλούργησαν απ αυτή  την   ακατάλυτη  σχέση, ανάμεσα  στους λαικούς  φιλάθλους και  στο  γήπεδο.

Γιατί    κόκκινο το  χρώμα  της  φανέλας  τόσο  της United όσο και  της  Liverpool;  Για  τον ίδιο λόγο. Από το αίμα  που  χυνόταν στα  εργοστάσια και  στα λιμάνια.  Από τις εκατόμβες  των  θυμάτων     των  Working class  Heroes. Στη μνήμη αυτών  των ηρώων   αφιέρωσε το ομότιτλο  τραγούδι του ο Τζον Λένον  των  Beatles από το Liverpool.

Με απλά λόγια. Και  τηρουμένων των  δυσθεόρατων   αναλογιών. Ανάμεσα στον «θρύλο» και  την  United. Το  ίδιο πάνω κάτω  συμβαίνει και με τον Ολυμπιακό. Με τους λιμενεργάτες. Με τις εγκατελειμμένες, σήμερα,  βιοτεχνίες. Με τους πρόσφυγες. Με τους  εσωτερικούς  μετανάστες. Με την τεράστια λαική οικογένεια  του Πειραιά και των «περιχώρων». Όλοι αυτοί αιμοδότησαν και ακόμα αιμοδοτούν τον «θρύλο».  Το ίδιο και με την  ΑΕΚ  της προσφυγιάς. Με τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο. Με δεκάδες ομάδες.

Μπορεί  εμείς  ως φίλαθλοι να προσκυνάμε Μαρινάκη και «Τίγρη». Μπορεί να εκλιπαρούμε  περισσότερα  φράγκα από  τις προεδράρες. Όμως η  υπέρτατη,  η ανυπολόγιστη,  η αναντικατάστατη δύναμη, είναι η μαγκιά και το «γαμώτο» των φτωχών, των καταφρονεμένων και  των ανυπεράσπιστων. Κόκκινο το  χρώμα   των αγώνων, των θυμάτων, των ονείρων. Και  που  σαι. Κάποτε το  κόκκινο-και δεν εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ-θα μετακομίσει από τα γήπεδα και τα όνειρα  θα  γίνουν πραγματικότητα!

Πνιγμοί

 Δημήτρης Δανίκας

Με αφορμή τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.

Και με αφορμή τον πακτωλό χρημάτων που έρρεε από τον δημόσιο κορβανά προς τις τσέπες κάποιων άσχετων, ασήμαντων, άγνωστων και ευλύγιστων. Προς κάθε μορφή εξουσίας. Το είδος που προσαρμόζεται σε κάθε καθεστώς. Ανάλογο με την εποχή. Βάζω στοίχημα ότι αρκετοί εξ αυτών των αιλουροειδών θα υπηρετούσαν με την ίδια ευκολία ακόμα και τον Κουτσούμπα.

Πρώτο λοιπόν. Η ονομασία παραπλανητική. Διότι οι περισσότερες εξ αυτών των οργανώσεων εντελώς παραμάγαζα. Επομένως Μυστικές Κυβερνητικές Οργανώσεις!

Δεύτερο λοιπόν. Οι στόχοι ήταν και είναι τέσσερις. Τα εκμαυλισμένα από την εκάστοτε εξουσία, μέλη αυτών των οργανώσεων να παριστάνουν τους ενεργούς πολίτες. Τάχα μου εθελοντές. Να υποκαθιστούν θεσμικές οργανώσεις, κατακτημένες με αίμα και ιδρώτα. Να παρεμβαίνουν σε θερμές περιοχές του πλανήτη (Ιράκ, Λίβανος). Και με την αδιαφάνεια να ρέει προς διάφορες κατευθύνσεις άφθονο δημόσιο χρήμα.

Τρία λοιπόν. Κοντά με τις ΜΚΟ (Μυστικές Κυβερνητικές Οργανώσεις) αναφύονταν και λειτουργούσαν εκατοντάδες Οργανισμοί. Μάλιστα λέγεται ότι στην περίοδο της κυβερνητικής εποχής της Νέας Δημοκρατίας, δημιουργήθηκαν περισσότεροι τέτοιοι οργανισμοί απ όσους προέκυψαν στα είκοσι χρόνια της ΠΑΣΟΚικής εξουσίας.

Τέσσερα λοιπόν. Όλες αυτά τα παραμάγαζα και οι παραφυάδες του συστήματος, παρέα με τον φουσκωμένο και παράλυτο δημόσιο τομέα, καθώς και παρέα με τις ΔΕΚΟ και τα κρατικά κανάλια, καθώς και παρέα με τις κρατικοδίαιτες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, είχαν καταλήξει να μοιάζουν με Λερναία Ύδρα που έπνιγε και εξακολουθεί να πνίγει την Οικονομία και την ελληνική κοινωνία.

Πέντε λοιπόν. Έπνιγαν και πνίγουν πρωτοβουλία, δημιουργικότητα, φαντασία. Έπνιγαν και πνίγουν στοχειώδεις κανόνες ανταγωνισμού. Έπνιγαν και πνίγουν κάθε επιχείρημα υπέρ της αξιολόγισης, της αξιοκρατίας και των ελέγχων. Έπνιγαν και πνίγουν την ανάγκη ύπαρξης σύγχρονων υποδομών. Έπνιγαν και πνίγουν τα δημόσια ταμεία.

Έξι λοιπόν. Με απλά λόγια ένα μεγάλο μέρος των φόρων που πλήρωναν και πληρώνουν τα υποζύγια εξανεμιζόταν χάριν αυτών των παρασιτικών παραμάγαζων και των εχθρικών παραφυάδων. Πιο απλά. Σκοτώνεσαι εσύ επί 16ωρου βάσεως για να πληρώνεις κάποιον περίεργο τύπο με το όνομα Αλεξ Ρόντος!

Εφτά λοιπόν. Εκατομμύρια νέοι από κάθε γωνιά της χώρας, αντί να μοχθήσουν, να βελτιωθούν και να δημιουργήσουν, κατέληγαν σε ρόλο βίδας ενός μηχανισμού που προοπτικά κατέστρεφε την χώρα και καθένα απ αυτούς ξεχωριστά.

Οκτώ λοιπόν.Το συμπέρασμα εφιαλτικό. Εκατομμύρια νεοέλληνες ροκάνιζαν την ζωή τους. Με τον εκμαυλισμό τους. Με την συνενοχή τους. Με το αραλίκι τους. Με το μαύρο πολιτικό χρήμα. Με τους οργανσιμούς. Με τις Μυστικές Κυβερνητικές Οργανώσεις. Με το ξεχαρβαλωμένο δημόσιο. Με όλα. Δηλαδή το κράτος είχε μεταβληθεί σε κατά συρροή δολοφόνο τόσο του εαυτού του όσο και της χώρας.

Η πιο απλή, καθημερινή απόδειξη αυτής της οργανωμένης «γενοκτονίας» είναι η συνηθισμένη έκφραση πολλών ψηφοφόρων μετά από το άνοιγμα της κάλπης. Που έλεγαν «έπρεπε να μου κοπεί το χέρι». Εννοώντας ότι αντάλλαξα την ψήφο μου μ ένα κόμμα που μπορεί να βολεύει εμένα αλλά ξέρω πολύ καλά ότι καταστρέφει την χώρα!

Εκπαιδευτικό μνημόμιο "ράβει" ο ΟΟΣΑ

Οι νέες οδηγίες του οργανισμού θέλουν να συνδέσουν την αξιολόγηση μαθητών, σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών με την κατανομή των πόρων στην εκπαίδευση. Με αυτόν τον τρόπο θα «αγνοούνται» οι κοινωνικοί, γεωγραφικοί και εκπαιδευτικοί παράγοντες που επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν το εκπαιδευτικό έργο

ΕΡΕΥΝΑ – Του Χρήστου Κάτσικα

Εάν κανείς παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια αφενός τις νομοθετικές παρεμβάσεις του υπουργείου Παιδείας και αφετέρου τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση στη χώρα μας, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει μια απόλυτη ταύτιση. Στο πλαίσιο αυτό, η μελέτη των νέων «οδηγιών» του ΟΟΣΑ φανερώνει τις κατευθύνσεις του υπουργείου Παιδείας για τη σχολική εκπαίδευση.

Οι εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ αρχίζουν με δύο επισημάνσεις και καταλήγουν σε μία οδηγία που είναι και το «ζουμί» της πολιτικής τους. Επισημαίνουν, πρώτον, ότι είναι απαραίτητη «η σύνδεση μεταξύ της αξιολόγησης μαθητών, σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών». Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, «η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, του εκπαιδευτικού, καθώς και τα τυποποιημένα τεστ για την αξιολόγηση των μαθητών σε εθνικό επίπεδο πρέπει να εξεταστούν μαζί».

Η δεύτερη επισήμανση τονίζει ότι «το υπουργείο υστερεί ενός ολοκληρωμένου και πλήρους συστήματος αξιολόγησης. Πιο συγκεκριμένα, δεν υπάρχει: τυποποιημένη εθνική αξιολόγηση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη σύγκριση της επίδοσης μεταξύ μαθητών, εκπαιδευτικών, σχολικών μονάδων ή περιφερειών, σύνδεση μεταξύ της αξιολόγησης μαθητών, σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών.

Εφάπαξ επιχορηγήσεις


Τέλος, έρχεται η οδηγία ως ένα είδος φαρμακευτικής αγωγής: Απαιτείται «μετατόπιση από το τρέχον σύστημα κατανομής πόρων σε εφάπαξ επιχορηγήσεις που κατανέμονται στις περιφέρειες βάσει της αρχής “τα χρήματα ακολουθούν τον μαθητή”, συμπεριλαμβανομένης της κατανομής του αριθμού θέσεων που προβλέπονται από τον προϋπολογισμό, ευελιξία στις περιφέρειες να κατανέμουν τους πόρους βάσει αποτελεσμάτων και λογοδοσία βάσει επίδοσης».

Καθόλου τυχαία σε έκθεση του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) με θέμα «Εκπαίδευση στην Ελλάδα», από το 2001 γίνεται αναφορά στα κουπόνια εκπαίδευσης (πρόεδρος του ΙΟΒΕ το 2011 ήταν ο σημερινός «τσάρος» της οικονομίας, Γιάννης Στουρνάρας).

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, «βασικό στοιχείο ενός συστήματος αξιολόγησης, το οποίο απουσιάζει σήμερα στην Ελλάδα, είναι ένα μέσο αξιολόγησης των μαθησιακών αποτελεσμάτων μέσω αξιολόγησης μαθητή σε εθνικό επίπεδο (…) ένα εθνικό σύστημα αξιολόγησης μαθητή, κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί σε πολλά επίπεδα: σε επίπεδο μαθητή, τάξης, σχολικής μονάδας, περιφέρειας και συστήματος».

Και συνεχίζει: «Η Ελλάδα είναι μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχουν εξωτερική αξιολόγηση της μάθησης ή εξωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και της διδασκαλίας ή οποιονδήποτε άλλο ανάλογο μηχανισμό σύγκρισης για τη διασφάλιση ποιότητας (εκτός από τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα PISA και τις εισαγωγικές εξετάσεις του πανεπιστημίου).

Δεν υπάρχουν αξιόπιστοι δείκτες για την παροχή πληροφοριών αναφορικά με την ποιότητα, την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Το σύστημα δεν μπορεί να βασίζεται σε ομοιογενή εργαλεία για τη μέτρηση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος και την πραγματική επίτευξη των μαθησιακών αποτελεσμάτων, καθώς δεν υπάρχει ούτε εξωτερική αξιολόγηση μάθησης, η οποία να βασίζεται σε τυποποιημένη αξιολόγηση σε εθνικό επίπεδο, ούτε εξωτερική αξιολόγηση σχολικής μονάδας και διδασκαλίας.

Οι μαθητές προάγονται από τη μία τάξη στην άλλη, όπως αξιολογούνται στα σχολεία από τους εκπαιδευτικούς, ενώ εξωτερικές εξετάσεις υφίστανται μόνο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση».

Με τίτλο: «Ευθυγραμμίζοντας τα εκπαιδευτικά επίπεδα με την αξιολόγηση των μαθητών» ο ΟΟΣΑ συνεχίζει πιο αναλυτικά: «Βασικό στοιχείο ενός συστήματος αξιολόγησης, το οποίο απουσιάζει σήμερα στην Ελλάδα, είναι ένα μέσο αξιολόγησης των μαθησιακών αποτελεσμάτων μέσω αξιολόγησης μαθητή σε εθνικό επίπεδο. Η δημιουργία αποτελεσματικής αξιολόγησης μαθητή στο πλαίσιο της αξιολόγησης έρχεται αντιμέτωπη με προκλήσεις όπως η ευθυγράμμιση των εκπαιδευτικών επιπέδων με την αξιολόγηση των μαθητών, η εξισορρόπηση εξωτερικής αξιολόγησης, αξιολόγηση εκμάθησης από εκπαιδευτικούς και ενσωμάτωση διαμορφωτικής αξιολόγησης μαθητή».

Αναγνωρίζοντας λοιπόν αυτές τις προκλήσεις ο ΟΟΣΑ προτείνει να σχεδιαστεί στην Ελλάδα «ένα εθνικό σύστημα αξιολόγησης μαθητή, κατάλληλο να χρησιμοποιηθεί σε πολλά επίπεδα: σε επίπεδο μαθητή, τάξης, σχολικής μονάδας, περιφέρειας και συστήματος». Και στο πλαίσιο αυτά ξεφυτρώνει η Τράπεζα Θεμάτων η οποία, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, αφενός δίνει τη δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να επιλέξουν από θέματα που έχουν δημιουργηθεί σε κεντρικό επίπεδο και αφετέρου είναι συνδεδεμένη με συγκεκριμένα μαθησιακά αποτελέσματα τα οποία είναι συγκρίσιμα.

Κατόπιν τούτου, ως ώριμο φρούτο, ήρθε η βροχή των νομοσχεδίων για το Νέο Λύκειο, το Τεχνολογικό Λύκειο, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, την Αυτοαξιολόγηση και την Αρχή Διασφάλισης στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Στη ρύθμιση αυτή, ανάμεσα σε άλλα, καθορίζονται ως κριτήρια αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων τα μαθησιακά αποτελέσματα, δηλαδή οι επιδόσεις των μαθητών.

Στο νέο πλαίσιο, οι εκπαιδευτικοί «χρεώνονται» την επιτυχία ή αποτυχία των μαθητών τους και η διοίκηση του σχολείου «χρεώνεται» με τη σειρά της την επιτυχία και την αποτυχία όλων. Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι από την επίσημη αξιολόγηση ουσιαστικά «αγνοούνται» ή καταγράφονται τυπικά οι αμέτρητοι κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί παράγοντες που επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία και το εκπαιδευτικό έργο.

Κοινωνική προέλευση, οικογενειακή κατάσταση, συνθήκες διαβίωσης και κατοικίας, υλικοτεχνική υποδομή σχολείου, τύπος εξετάσεων, σχολικά βιβλία, εκπαιδευτικό κλίμα, παιδαγωγικές μέθοδοι, τα πάντα γίνονται καπνός. «Αγνοούνται» οι κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες που διαμορφώνουν αντίξοες συνθήκες για την εκπαίδευση των μαθητών από τα ασθενέστερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Παραλείπονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που οδηγούν στον Καιάδα της εγκατάλειψης του σχολείου και του αναλφαβητισμού.

Η λάθος αντίληψη

Η αντίληψη αυτή «επιβλέπει» τη σχολική επιτυχία/αποτυχία μέσα από την «κλειδαρότρυπα» της αίθουσας διδασκαλίας, όπου όλα εξαφανίζονται εκτός από τον δάσκαλο και τον μαθητή. Δεν είναι, ωστόσο, λίγοι αυτοί που κατανοούν ή διαισθάνονται ότι το σχολείο δεν είναι «θερμοκήπιο» όπου τα παιδιά αναπτύσσονται ομαλά και απρόσκοπτα με καλό πότισμα και συστηματική φροντίδα!

Με αυτό το σκεπτικό, θα αναρωτηθεί κανείς «τι αξιολογείται όταν αξιολογείται το σχολείο;», όπως παλαιότερα αναρωτιόμαστε «τι αξιολογούμε όταν αξιολογούμε τον μαθητή: τις μορφωτικές ευκαιρίες που έχει, το οικογενειακό του περιβάλλον, την κοινωνικοοικονομική του κατάσταση, τον χαρακτήρα του, τις δυνατότητές του, τις προσπάθειες που καταβάλλει, την ικανότητα του δασκάλου του;». Και επειδή όλα τα σύνθετα προβλήματα της εκπαίδευσης δεν έχουν μόνο μία απάντηση ή μία μοναδική ερμηνεία, είναι καλό να αποφεύγουμε τέτοιες παγίδες.

Είναι φανερό πως όλα είναι δεμένα με ένα νήμα: ιδιωτικοποίηση, κουπόνια, «ευέλικτο» σχολείο που αναζητά πόρους, εκπαίδευση για λίγους και εκλεκτούς, χορηγίες κ.λπ. Η κόλαση αδειάζει και όλοι οι δαίμονες μετακομίζουν στη γη. Και βεβαίως αυτό που ενώνει τα πάντα, η αξιολόγηση, με στόχο να σπάσει η ραχοκοκαλιά συγκρότησης των 150.000 εκπαιδευτικών, για να ενταθούν η πειθάρχηση και η τρομοκράτηση, για να οξυνθούν η κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και ο συνακόλουθος κανιβαλισμός, για να έχει άλλοθι η πολιτική των απολύσεων και των περικοπών.

Πάνε για τριπλό τζακ ποτ Σαμαράς και Τσίπρας στις δημοτικές;

Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας είχαν μια τριπλή ευκαιρία στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, αλλά την κλώτσησαν από το παράθυρο.
Μπορούσαν να στηρίξουν τρεις ανεξάρτητες, ουσιαστικά, υποψηφιότητες στις τρεις κορυφαίες -συμβολικά- περιοχές της χώρας και να είναι «από χέρι» με τους νικητές. Δεν το έκαναν και τώρα μπορεί να βρεθούν σε περιπέτειες.
Στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη υπάρχουν ο Γιώργος Καμίνης και ο Γιάννης Μπουτάρης. Πετυχημένοι δήμαρχοι, χωρίς περαιτέρω πολιτικές φιλοδοξίες, και χωρίς κομματικά καπέλα.
Τι πιο φυσιολογικό από το να βρεθούν στο πλευρό τους; Μήπως υπήρχε καμιά άλλη ισχυρότερη από τη δική τους υποψηφιότητα;
Και όμως… Η ΝΔ όρισε στην Αθήνα τον Άρη και λίγα λεπτά αργότερα «προέκυψε» και ο Νικήτας. Ο άχρωμος και ο αποτυχημένος μπορούν να νικήσουν τον Καμίνη; Αστεία πράγματα…
Αντιστοίχως, ο Σύριζα επέλεξε τον 34χρονο Γαβριήλ Σακελλαρίδη, σε μια προσπάθεια αναβίωσης του μοντέλου Τσίπρα. Μόνο που ο Γαβριήλ πάσχει από πρόωρο «πολιτικό γήρας» και χρησιμοποεί γλώσσα πιο ξύλινη και από τα χρόνια της πρώιμης Μεταπολίτευσης. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι να μην περάσει καν στον δεύτερο γύρο -ενώ ο Σύριζα είναι πρώτος, σύμφωνα με τα γκάλοπ.
Τα ίδια και στη Θεσσαλονίκη. Η ΝΔ όρισε υποψήφιο τον Σταύρο Καλαφάτη. Συμπαθής, αλλά έως εκεί… Μπορεί να κερδίσει τον Μπουτάρη; Από πολύ δύσκολο έως απίθανο.
Ο Σύριζα το σκέφτεται ακόμη, αλλά το πιθανότερο είναι να πει όχι στον νυν δήμαρχο.
Ποιος θα κερδίσει; Ο Μπουτάρης, όπως όλα δείχνουν.
Τρίτον, περιφέρεια Αττικής. Η ΝΔ διστάζει να πει «ναι» στον Γιάννη Σγουρό και προσπαθεί να πείσει τον δήμαρχο Περιστερίου να κατέβει υποψήφιος. Τι κι αν ο Παχατουρίδης το έχει ρίξει στο «τσάμικο» και από «γαλάζιος» έχει μεταμορφωθεί σε αντιμνημονιακό;
Όλα μια χαρά… Από κοντά και ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης να χαρακτηρίζει αποτυχημένο τον Σγουρό.
Ποιος θα κερδίσει την περιφέρεια;
Ο Σγουρός, κατά πάσα πιθανότητα.
Αμ ο Σύριζα; Δε στηρίζω (σου λέει) τον νυν περιφερειάρχη, κι ας πίνουν νερό στ’ όνομά του οι περισσότεροι δήμαρχοι της Αττικής -ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Είναι ΠΑΣΟΚ -κι ας είναι το ΠΑΣΟΚ ανάμνηση παλιά…
Θα βάλουμε τη δικιά μας Ρένα Δούρου, σκέφτηκαν, για να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε πρώτο κόμμα στην Αττική.
Και βγαίνει η Ρένα και λέει ότι αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός από έναν αντιμνημονικό -και γελάνε και τα τσιμέντα.
Και ξαναβγαίνει για να απαντήσει σε όσους την κατηγορούν για απειρία και δηλώνει υπερηφάνως ότι η ίδια δεν έχει εμπειρία στη λαμογιά -δηλαδή, έχει ο Σγουρός;
Από γκάφα σε γκάφα στην πρεμούρα της να ανοίξει περπατησιά…
Σε εποχή απαξίωσης των κομματικών σχημάτων και των τυπικών εκπροσώπων τους, ο Σαμαράς και ο Τσίπρας χάνουν την ευκαιρία να αφήσουν κατά μέρος τα κομματικά πανωφόρια και να δείξουν ότι καταλαβαίνουν τη νέα εποχή.
Με τη στάση τους δε αυτή χάνουν και την ευκαιρία να βοηθήσουν εκλογικά τον εαυτό τους…

Το μαστίγιο του Ζορρό και η φαρέτρα του Ρομπέν των Δασών!

 Δημήτρης Δανίκας

Το ανάγνωσμα των σκανδάλων. Εις τριπλούν. Προς το παρόν. Λαθρεμπόριο καυσίμων το πρώτο.

Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις το δεύτερο. Η λίστα Νικολούδη το τρίτο. Και έπεται συνέχεια. Ατελείωτη συνέχεια. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, σε κάποια λαμογιά θα πέσεις. Επομένως, καλά κάνουν. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι βλάκας με πατέντα. Άντε, στη χειρότερη περίπτωση να είναι κακόβουλος και κακοήθης. Όμως επειδή ως Έλλην είμαι αθεράπευτα καχύποπτος και προσεκτικός, μερικά απλά πράγματα έχω να πω:

Ένα, ότι το σύστημα είναι ευλύγιστο, εύκαμπτο και προσαρμόσιμο. Άνθρωποι για όλες τις εποχές. Γι’ αυτό επιβιώνει και βασιλεύει. Ας πούμε, το κυβερνητικό προσωπικό ήταν αυτό που χορηγούσε άδειες και άφθονα «ασπρόμαυρα» μπιμπικίνια σε εκατοντάδες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ύποπτων υπηρεσιών. Τις οποίες μάλιστα θεωρούσε απείρως περισσότερο χρήσιμες και ωφέλιμες από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των εργαζόμενων πολιτών. Αυτό το ίδιο κυβερνητικό προσωπικό πριμοδοτούσε απάτη, διαφθορά και συναλλαγή. Τότε τους βόλευε. Τώρα δεν τους βολεύει.

Δύο, ότι το ίδιο σύστημα ήταν που σφύριζε αδιάφορα με τη μεγιστοτεράστια φοροδιαφυγή από το λαθρεμπόριο καυσίμων. Ο κόσμος το ’χε τούμπανο και οι εκάστοτε κυβερνητικοί κρυφό καμάρι. Ήξεραν αλλά τίποτα δεν έκαναν. Αυτό το ίδιο κυβερνητικό προσωπικό πριμοδοτούσε την εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Αυτό το ίδιο κυβερνητικό προσωπικό συγκάλυπτε το πλουσιότατο ονοματολόγιο των λαθρεμπόρων. Προφανώς σαρξ εκ της σαρκός τους και κοστούμια από τη δική τους γκαρνταρόμπα ήταν όλοι αυτοί οι ευυπόληπτοι λαθρέμποροι. Τότε τους βόλευε. Τώρα δεν τους βολεύει.

Τρία, ότι το εκάστοτε κυβερνητικό προσωπικό ήταν που με τη δημιουργία Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και την ύποπτη παροχή εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ενσωμάτωνε εκατοντάδες αριστερούληδες στο σύστημα. Έτσι εξαγόραζε συνειδήσεις. Έτσι μαζικός εκμαυλισμός. Για παράδειγμα, από τον χώρο των καλλιτεχνών. Όταν με την έλευση του ΠΑΣΟΚ, όλες σχεδόν οι θέσεις σε θεσμικά όργανα του υπουργείου Πολιτισμού και των παραφυάδων του καταλήφθηκαν από μέλη, ακόμα και στελέχη του ΚΚΕ Εσ. Δηλαδή της παράταξης από την οποία προέκυψε μεγάλο μέρος του Συνασπισμού, που στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ. Τότε τους βόλευε. Τώρα δεν τους βολεύει.

Τέσσερα, ότι η ευλυγισία και η ευκαμψία του συστήματος αποκαλύπτονται σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του. Τη μια στιγμή από δω, την άλλη από κει. Για παράδειγμα, όλες οι κυβερνήσεις επιδόθηκαν σε πρωταθλητισμό πελατειακών σχέσεων. Έτσι πριμοδοτήθηκε η αναξιοκρατία. Έτσι εξαγοράστηκαν και εκμαυλίστηκαν εκατομμύρια συνειδήσεις. Με τη μέθοδο «δούναι και λαβείν». Και έτσι ξεχαρβαλώθηκε ο κρατικός μηχανισμός. Τότε, λοιπόν, όλα άγια και καλώς καμωμένα. Άσε που μερικοί ισχυρίζονταν ότι με τις μαζικές προσλήψεις ασκούσαν λειτούργημα κοινωνικής αλληλεγγύης. Τώρα που τα ταμεία έχουν στερέψει και η τρόικα τα πάντα επιβλέπει, μεταμορφώνονται σε εισαγγελείς και δήμιους όλων αυτών των «ανεπρόκοπων, τεμπέληδων, ανίκανων» δημοσίων υπαλλήλων. Τότε τους βόλευαν οι μαζικές προσλήψεις. Τώρα δεν τους βολεύουν. Τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν χρήσιμοι και ωφέλιμοι. Τώρα είναι άχρηστοι και ακατάλληλοι.

Πέντε, ότι με την ευλυγισία του, τον καιροσκοπισμό του και την προσαρμοστικότητά του, το σύστημα κερδίζει και στις δύο περιπτώσεις. Κλασικό αυτό. Στην πρώτη περίπτωση, όταν δίνει από τα μυστικά κονδύλια, προσλαμβάνει τα «παιδιά» του και ανέχεται τη φοροδιαφυγή, κερδίζει ψήφους, ενσωματώνει πλήθος δυσαρεστημένων, εκμαυλίζει συνειδήσεις και κοντά σε όλα αυτά προφυλάσσει τους μεγαλολαθρέμπορους και τους μεγαλοφοροφυγάδες. Αυτοί, προφανώς, είναι οι συνδαιτυμόνες του κυρ Θόδωρου του Πάγκαλου όταν έλεγε «μαζί τα φάγαμε». Ας πούμε «μαζί τα φάγανε» ο υπουργός Εξωτερικών και ο Αλεξ Ρόντος. Στη δεύτερη περίπτωση, όταν τα περιθώρια στενεύουν, όταν οι εκλογικές αναμετρήσεις καταφθάνουν και η λαϊκή διαμαρτυρία φουσκώνει, ε τότε ο χτεσινός διαπλεκόμενος μεταμφιέζεται σε αδέκαστο κριτή και φανατικό εχθρό της διαφθοράς.

Σκεφτείτε το με όρους εκλογικών αναμετρήσεων. Δηλαδή ποια θα είναι τα επιχειρήματα των γαλαζοπράσινων πολιτικών; Μα φυσικά το πρωτογενές πλεόνασμα. Και οπωσδήποτε η κάθαρση. Όπως οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες έτσι κι αυτοί. Πρέπει πάση θυσία να καταπραΰνουν την αγανάκτηση δίνοντας αίμα στον λαό. Άσε το άλλο. Καρναβάλι έχουμε. Να μην αρπάξουν οι άνθρωποι το μαστίγιο του Ζορρό; Να μη βάλουν τη φαρέτρα του Ρομπέν των Δασών; Χτες διαπλεκόμενοι, σήμερα ανελέητοι τιμωροί. Δύο πρόσωπα στη συσκευασία του ενός!

Παράσταση διαμαρτυρίας στο υπ. Παιδείας τη Δευτέρα 24/2 ενάντια στη δίωξη της Ελισάβετ Παπαδοπούλου

Κάλεσμα των συλλόγων Π.Ε.

Α΄ Αθηνών, Αθηνά, Αιγάλεω, Αμαρουσίου, Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής,  «Αριστοτέλης», «Δ. Γληνός», Δυτικής Αττικής, Καλλιθέας-Μοσχάτου, «Κ. Σωτηρίου», Ν. Σμύρνης, «Παρθενώνας», "Περικλής"

Παράσταση διαμαρτυρίας Δευτέρα 24/2,

στις 14.00, στο Υπουργείο Παιδείας

ενάντια στη δίωξη της Ελισάβετ Παπαδοπούλου, προέδρου των Μολάων και αιρετή εκπροσώπου στο ΠΥΣΠΕ Λακωνίας

Παράσταση διαμαρτυρίας των συλλόγων Π.Ε. και ΕΛΜΕ στο υπουργείο Παιδείας για τη δίωξη της Ελισάβετ Παπαδοπούλου που παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό για τη συνδικαλιστική της δράση και απειλείται με αργία

Ζητούμε συνάντηση με τον Υπουργό Παιδείας και καλούμε παράσταση διαμαρτυρίας για τη Δευτέρα 14.00, στο υπουργείο, στην οποία καλούμε να παραβρεθεί η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ, η ΑΔΕΔΥ.

Η εκπ/κός, Ελισάβετ Παπαδοπούλου διώκεται γιατί ως πρόεδρος και αιρετός, υπερασπίστηκε τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων, αποκάλυψε τις αυθαιρεσίες και τις παραβιάσεις της νομοθεσίας από τη διοίκηση καθώς και την άθλια πραγματικότητα των σχολικών μονάδων και της λειτουργίας τους (κενά, κ.λπ.).

Η συνέχιση της δίωξης και η παραπομπή της χωρίς λόγο στο πειθαρχικό συμβούλιο καθώς και η απειλή της αργίας, ξεπερνά κάθε όριο αυταρχισμού και εμπάθειας και θέλει να ποινικοποιήσει και ουσιαστικά να απαγορέψει τη συνδικαλιστική της δράση και την άσκηση των καθηκόντων της.  Από το κατηγορητήριο που για πρώτη φορά αναφέρεται στο έγγραφο παραπομπής, αποκαλύφθηκε ξεκάθαρα πως δεν υπάρχουν παραπτώματα, αλλά γενικόλογες αναφορές που «ανακαλύφθηκαν» με σκοπό να στοχοποιήσουν – ενοχοποιήσουν τη συναδέλφισσσα και να σταματήσουν τη συνδικαλιστική της δράση και παρέμβαση στα ζητήματα διοίκησης της Λακωνίας.

Η δίωξή της είναι συνδικαλιστική και πολιτική δίωξη, που επιδιώκει να παρεμποδίσει τη δράση της, να τρομοκρατήσει συνολικά τους εκπαιδευτικούς, ώστε να προχωρούν ανεμπόδιστα οι αντιεκπαιδευτικές πολιτικές του υπουργείου και οι αυθαιρεσίες της διοίκησης.

Στόχο έχει όχι μόνο να φιμώσει την πρόεδρο των Μολάων και αιρετή, Ελισάβετ Παπαδοπούλου αλλά να επιβάλλει το νόμο της σιωπής σε κάθε σχολείο, σε κάθε εκπ/κό, όπου παραβιάζονται τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, τα μορφωτικά και παιδαγωγικά των μαθητών, όπου κινδυνεύει και διαλύεται η δημόσια και δωρεάν παιδεία!

 Δηλώνουμε πως δε θα δεχτούμε την παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης της συναδέλφου και θα απαντήσουμε δυναμικά δημιουργώντας κίνημα αλληλεγγύης που  θα σταματήσει την προσχεδιασμένη πειθαρχική δίωξη και τα σχέδια εξόντωσης.

 Καλούμε τους αρμόδιους κυβερνητικούς, υπηρεσιακούς παράγοντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι σε αυτή την κατάσταση και να βάλουν φρένο στην προκλητική συμπεριφορά του διευθυντή Π.Ε. Λακωνίας κ. Φ. Πολίτη.

Ο φόβος δε θα περάσει. Η στήριξη και η απαίτηση για  απαλλαγή από κάθε κατηγορία της συναδέλφισσας Ελισάβετ Παπαδοπούλου είναι υπόθεση και χρέος του συνδικαλιστικού κινήματος.

Νέο αίτημα της ΔΟΕ για συνάντηση με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr

 «Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτή τη φορά θα ανταποκριθείτε στο δίκαιο αίτημά μας και θα καλέσετε το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. σε συνάντηση στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα με την πρόθεση να δοθούν λύσεις στα φλέγοντα ζητήματα που μας απασχολούν».
Ετσι κλείνει η επιστολή του ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Κύριε Υπουργέ,
Κύριε Υφυπουργέ,
Επανερχόμαστε για μια ακόμη φορά αιτούμενοι συνάντηση μαζί σας. Τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση απαιτούν άμεσες  λύσεις.
Η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, η μη πραγματοποίηση των μεταθέσεων, η αναστάτωση που έχει επέλθει στην εκπαιδευτική κοινότητα με τις μετατάξεις και τον μεγάλο περιορισμό των αποσπάσεων, το κλίμα φόβου που δημιουργεί η επιχειρούμενη εφαρμογή της αξιολόγησης - χειραγώγησης, οι άδικες πειθαρχικές διώξεις σε βάρος εκπαιδευτικών, η οικονομική και επιστημονική μας υποβάθμιση, η αδιοριστία είναι τα βασικά από τα πολλά θέματα που απαιτούν διάλογο, αποφάσεις και αποτέλεσμα.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτή τη φορά θα ανταποκριθείτε στο δίκαιο αίτημά μας και θα καλέσετε το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. σε συνάντηση στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα με την πρόθεση να δοθούν λύσεις στα φλέγοντα ζητήματα που μας απασχολούν.

Σκιές και Φως, της Ανδριανής Στράνη

Αρθρογράφος: 

Ανδριανή Στράνη

 

Τον περασμένο αιώνα δίδασκα σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας. Το σχολείο μου ήταν μια πελώρια ανοικτή αυλή-αγκαλιά για μαθητές και δασκάλους, με αίθουσες φωτεινές και χαρούμενες. Όλα λουσμένα στο φως, χαιρόμουνα τη φωτογραφή του απροσποίητου και της ειλικρίνειας. Ένα σχολείο με όνειρα και οράματα για έναν κόσμο δικαιότερο και ομορφότερο. 

Με την αλλαγή του αιώνα, το νέο millenium έφερε το εσπέριο φως της ευδαιμονίας, της προσμονής του νέου νομίσματος και της αναβίωσης του αρχαίου κάλλους των Ολυμπιακών αγώνων. Για τους προφήτες, ο αιών προμήνυε την αρχή του τέλους. Η αρχική ευφορία του millenium δεν κράτησε για πολύ. Το φως της Δύσης ετοίμαζε για τα καλά τα βαθύ σκοτάδι που δεν θα αργούσε να έρθει. Ο Δημόκριτος και ο Αριστοτέλης αναχώρησαν βιαστικά από τις προσόψεις των μεταλλικών κινητών αξιών και οι χάρτινες πύλες και γέφυρες του νέου νομίσματος μας έδιναν τη σιγουριά και την ασφάλεια της Ευρώπης. Οι ευκάλυπτοι στην αυλή του σχολείου αρρώστησαν, τα κάγκελα και οι σιδεριές χώρισαν σιγά-σιγά τα σχολεία μας, προμήνυμα της απομόνωσης και του επερχόμενου ανταγωνισμού στο πνεύμα του «ολυμπισμού». Τα απόνερα δεν άργησαν να φανούν. Ξαφνικά, σε μια μέρα, από πλούσια καπιταλιστική πρωτεύουσα των Βαλκανίων, μας κάλεσαν να φτωχύνουμε, για να μην πτωχεύσουμε. Στο ηλιόλουστο Καστελόριζο έπεσαν οι πρώτες σκιές πάνω στην πατρίδα. Ακολούθησε το μνημόνιο-μνημόσυνο φέρνοντας μαζί του τις νέες αξίες. Το «σοκ και δέος» του νέου σχολείου στόχευε τους ανυπότακτους και φωτισμένους δασκάλους που αντιστέκονταν στην υποτέλεια και την εξάρτηση της πατρίδας. 

Τα πρώτα δείγματα από την επιχειρούμενη μετάλλαξη του σχολείου έφτασαν στις αυλές και τα γραφεία των «συναδέλφων». Δάσκαλοι αμίλητοι και τρομαγμένοι είχαν κουρνιάσει πίσω από τους υπολογιστές για να κρύψουν τον φόβο τους. Στους διαδρόμους προς τις αίθουσες, στόματα κλειστά, βιαστικές αγχωτικές κινήσεις αποτύπωναν την χαρούμενη εικόνα της καθημερινής ρουτίνας του νέου σχολείου. Οι δάσκαλοι σκυμμένοι και νευρικοί φώναζαν για να ακουστούν, φυσούσαν και ξεφυσούσαν όταν τελείωναν τη δουλειά. Όσοι από αυτούς ύψωναν μια φωνή διαμαρτυρίας φάνταζαν γραφικοί και παράξενοι, απομονωμένοι «δια τον φόβο των Ιουδαίων». 

 

Ο manager του σχολείου, ο επιστάτης του νέου σχολείου εμφανίστηκε στον καιρό του, να φυλάει τα έρμα, δανείζοντας τους φόβους του στους άλλους για να πορεύονται μαζί και χωριστά.

Ο σεβασμός (φόβος) της ιεραρχίας (Ιεράς Αρχής;) εμφανίστηκε στην αξιολόγηση ως απαραίτητος συνοδός και προστάτης του Επιστάτη και του υπηρέτη της Υπηρεσίας. Κάπως έτσι φαίνεται να σχεδιάζεται η μετάλλαξη του σχολείου που ελέγχει και ελέγχεται, αξιολογεί και αξιολογείται, με το ηλεκτρονικό μάτι του σχολείου (e-my school) «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών».

Το νέο σχολείο χτίζεται σιγά, αθόρυβα και σταθερά με μάνατζερ-επίτροπο (όχι σε εκκλησία) και δασκάλους σκιές από τον φόβο της αξιολόγησης, σιωπηλούς, συνένοχους και συνυπεύθυνους για την «πρόοδο» των φτωχών και πεινασμένων μαθητών τους. Ωστόσο, ο Μεγάλος Αδερφός δεν είναι άκαρδος, φροντίζει και για τις σχολικές διακοπές τους, προσαρμοσμένες βέβαια στο νέο ευρωπαϊκό χιονισμένο περιβάλλον. Στην χώρα του ήλιου και της θάλασσας, στο μεσογειακό φως του Αλμπέρ Καμύ, η επιβολή υποχρεωτικών «χειμερινών διακοπών» τύπου «λευκής εβδομάδας» προκαλεί έκπληξη και θαυμασμό.

Η σκιά της Δύσης πέφτει βαριά πάνω στο φως της Μεσογείου. Γυρνώντας από τις διακοπές οι δάσκαλοι του νέου σχολείου έσκυψαν από τον φόβο της καταδίωξης, φοβήθηκαν ακόμα και τη σκιά τους. 

Ακολουθώντας την προκαθορισμένη πορεία, στον οδικό χάρτη του ΟΟΣΑ (2011), κινδυνεύουν να γίνουν και οι ίδιοι σκιές χωρίς ανάστημα και δύναμη, σκιές ειδώλων, άβουλα εκτελεστικά όργανα σε μία κατάσταση ερημίας, ακινησίας, αγωνιστικής απουσίας και στέγνης. Παρόντες απόντες, πίσω από τα κουτάκια και τους «δείκτες» της περίφημης αυτοαξιολόγησης. Το νέο αξιολογημένο-κοστολογημένο σχολείο της αγοράς, ο ορισμός του φοβισμένου-σκιαγμένου δασκάλου, αποτελεί για όλους μια πρόκληση για νέους αγώνες και υπέρβαση του φόβου. Βέβαια, ο φόβος είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα απόλυτα χρήσιμο στους ειδικούς της χειραγώγησης και της ψυχολογίας (τρομοκρατίας) της μάζας. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται είναι εάν ο φόβος ταιριάζει στον ελεύθερο και φωτισμένο δάσκαλο. Αυτός ο δάσκαλος, ο παλαιός των ημερών, καλείται να εξέλθει, ως Ελεύθερος Μεσολογγίτης, από το σκοτεινό σπήλαιο του Πλάτωνα στο φως της ημέρας. Ο φωτισμένος δάσκαλος οφείλει να στρέψει το βλέμμα του στο φως και όχι να μείνει καθηλωμένος στις σκιές των ειδώλων του Σπηλαίου. Για να μην βλέπει τον κόσμο μέσα από σκιές, αερικά και φαντάσματα. Είναι Καιρός, γιατί ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο δάσκαλος να εξεγερθεί αγωνιζόμενος για την υπεράσπιση της Δημόσιας Παιδείας. Να σταθεί όρθιος, πρόσωπο και όχι σκιά. Γιατί σ’ αυτόν έχει οριστεί να ρίχνει φως στα σκοτάδια του κόσμου. Ο εμπνευσμένος δάσκαλος που έχει συνείδηση της τάξης του και γνώση της Ιστορίας δεν έχει ανάγκη από μετρήσεις και κοστο(αξιο)λογήσεις. 

 

Όταν διδάσκει στην τάξη δικαιώνει τον Ποιητή:

«Λάμψιν έχει όλη φλογώδη

χείλος, μέτωπο, οφθαλμός,

φως το χέρι, φως το πόδι,

κι όλα γύρω σου είναι φως»

 

Ανδριανή Στράνη

Εκπαιδευτικός

2ο Γυμνάσιο Ταύρου «Αθηνά Χατζηεσμέρ»

Το τραγούδι που σκοτώνει (μια οιονεί συνέντευξη)

Κώστας Παπαχρήστου

Η προαστιακή καφετέρια ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Καθώς απολάμβανα καφέ και χαλαρή συζήτηση με μια φίλη, χτύπησε το κινητό στο διπλανό τραπέζι. Ο ήχος του ήταν από κάποιο λαϊκό άσμα:
«Στο κάτω-κάτω της γραφής
αξίζει να καταστραφείς
και ως το θάνατο να πας
για μια γυναίκα που αγαπάς»
Διέκρινα αμέσως εκείνη την έκφραση πικρής ειρωνείας στο πρόσωπο της φίλης. Μου εξήγησε χωρίς καν να τη ρωτήσω:
– Σε κανέναν δεν αξίζει μια γυναίκα που θα τον άφηνε να καταστραφεί και να πεθάνει για χάρη της!
Δεν πρόλαβα να πω ότι συμφωνώ, καθώς συνέχισε:
– Τι ωραία τραγουδάκια θανάτου και καταστροφής γράφουν, τραγουδούν και εμπορεύονται οι βολεμένοι! Για να μπορούν, υπό τους ήχους τους, κάποιοι άλλοι βολεμένοι να ξεδίνουν κάνοντας τρελό κέφι με ποτά, με άνθη κι αμέτρητα «ώπα»!
Της είπα πως πρόκειται απλά για ένα τραγούδι, μα εκείνη φαινόταν να έχει άποψη:
– Δεν είναι μόνο ένα τραγούδι, είναι ολόκληρη φιλοσοφία διαστροφής της Τέχνης. Δώσε στον κόσμο καταστροφή, δώσ’ του θάνατο, μα προς Θεού όχι θετικά μηνύματα! Αυτά θα τον ξενερώσουν και η Τέχνη δεν θα πουλήσει. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όλοι θα πουν: «Ένα τραγούδι είναι. Ποιος θα το πάρει στα σοβαρά;» Σκέφτηκε, όμως, κανείς εκείνον που είναι στ’ αλήθεια στο χείλος του γκρεμού και του αρκεί μια λέξη για να σαλτάρει; Η επαναλαμβανόμενη προτροπή «αφανίσου» στο ρεφρέν ενός τραγουδιού είναι γι’ αυτόν αληθινό πολυβόλο που σκοτώνει και τις τελευταίες του αντιστάσεις! Όπως υπονομεύει την αυτοπροστασία το μήνυμα ότι ο έρωτας «οφείλει» να σε βλάπτει για να είναι αληθινός:
«Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»
Δεν θέλησα να διακόψω τον χειμαρρώδη λόγο της, που είχε αρχίσει να με απορροφά:
– Και, πέρα από τον έρωτα, για δες πώς κάποιοι «επαναστάτες» χωμένοι ως το λαιμό στο σύστημα και μόνιμα ευνοούμενοί του, προτρέπουν άδοντες τους ηλίθιους ιδεολόγους να συναντήσουν στο τέλος του ονείρου τους την καταστροφή και τον αφανισμό τους:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»
Πήρα ασυναίσθητα το χέρι μου από την κούπα του καφέ, που ήταν ακόμα ζεστός…
– Κι όταν αρχίσεις πια να καίγεσαι στη φωτιά, οι κήρυκες της ένδοξης αυτοπυρπόλησης φροντίζουν να σε θωρακίσουν κι από όποιον τυχόν επιχειρήσει να σε βοηθήσει να σωθείς:
«Άσε με να κάνω λάθος
Μη παριστάνεις το Θεό
Δε μ’ αρέσουν οι σωτήρες
Δε γουστάρω να σωθώ»
Της ομολόγησα πως κι εγώ, ως δάσκαλος, βρίσκω το μήνυμα σ’ αυτό το τραγούδι εφιαλτικό. Μα εκείνη δεν έδειχνε πια να με ακούει:
– Γιατί, άραγε, η Τέχνη πρέπει να μας περνάει μέσα από την Κόλαση του Δάντη; Μήπως, τελικά, απευθύνεται όχι στους ευαίσθητους μα στους δυνατούς, εκείνους που δεν κάνουν ποτέ την Τέχνη ζωή;
Κούνησα το κεφάλι καθώς εκείνη συνέχισε:
– Κοίτα τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές των τραγουδιών που ηρωοποιούν την αυτοκαταστροφή χάριν, υποτίθεται, του έρωτα ή άλλων υψηλών ιδανικών: Πόσοι από αυτούς πήραν κι οι ίδιοι το μήνυμα που έστειλαν; Πόσοι κάηκαν μέσα στη φωτιά που άναψε η τέχνη τους; Και – τι ειρωνεία! – ο μόνος που στ’ αλήθεια οδήγησε τον εαυτό του στην απόλυτη καταστροφή, έχοντας ζήσει μια ζωή μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση – αφού αρνήθηκε πεισματικά να εκπορνεύσει εμπορικά την τέχνη του – ήταν εκείνος ο «Μπαγάσας» που άφησε πίσω του τα υγιέστερα τραγούδια. Εκείνα που υμνούν τη ζωή και καταδικάζουν τις πρακτικές αυτοκαταστροφής, για τις οποίες κάποιος άλλος, κλείνοντας πονηρά το μάτι στην κοινωνία, λέει με προκλητικό κυνισμό: «Άσε με να κάνω λάθος!»
Κοίταξα αμήχανα το ρολόι μου, μα η φίλη είχε κάτι ακόμα να πει, ίσως το καλύτερο απ’ όσα άκουσα:
– Αυτοί οι… αυτοαναφλεγόμενοι δημιουργοί και εκφραστές τέχνης επιδρούν καταλυτικά στις ερωτικές σχέσεις. Προβάλλουν και, τελικά, εμβάλλουν την ιδέα πως, ό,τι δεν μας καίει και δεν μας καταστρέφει είναι άνευ σημασίας, είναι «σούπα ημίζεστη»! Έτσι, αν ο συναισθηματικός εταίρος δεν ασπάζεται και δεν υιοθετεί αυτή την ιδεολογία αλλά βιώνει τη σχέση ισορροπημένα και δημιουργικά, θεωρείται πλημμελώς συναισθανόμενος και μειοδοτών, και εν τέλει αντίπαλος! Η σχέση, έτσι, γίνεται πόλεμος και δύσκολα βιώνεται από εκείνον που βλέπει τον έρωτα ως κίνητρο ζωής και πηγή χαράς και ψυχικής αναδόμησης…
Καθώς βγαίναμε στο δρόμο, ρώτησα τη φίλη αν θα μπορούσα να δημοσιοποιήσω την κουβέντα μας στη μορφή μιας, ας πούμε, «απρογραμμάτιστης συνέντευξης». Μου απάντησε:
– Να την αφιερώσεις στους πολυτραυματίες της Τέχνης και του έρωτα. Στους αληθινούς, όμως!
* Στη σύνταξη του κειμένου συνεργάστηκε η Θάλεια Χρόνη. Την ευχαριστώ!

Αυτοκτονίες

Δημήτρης Δανίκας

Αν είναι ποτέ δυνατόν! Μια χώρα,  όπως η Ουκρανία, τόσο πλούσια σε πρώτες ύλες να έχει καταλήξει το πτυελοδοχείο και το νεκροταφείο της γηραιάς ηπείρου. Και τι δεν παράγει! Σχεδόν τα πάντα. Πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ξυλεία και πολλά άλλα. Άσε που θεωρείται ο σιτοβολώνας της Ευρώπης. Φανταστείτε ρεκόρ μοναδικό, ότι στην διάρκεια της πολυτάραχης ύπαρξης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» τροφοδοτούσε με στάρι όλες τις πόλεις και τα χωριά της μακαρίτισσας της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν καλή η σοδειά; Έτρωγαν ψωμάκι οι σύντροφοι. Δεν ήταν;  Έμεναν νηστικοί. Άντε στην καλύτερη περίπτωση να τους τροφοδοτούσε η Αμερική.

Μπροστά σε αυτό το καθημερινό βάσανο και μπροστά σε αυτόν τον απίστευτο αριθμό θυμάτων, το επίπεδο της Ψωροκώσταινας, του Μνημονίου και της Τρόικας, φαντάζει επίγειος παράδεισος. Τουτέστιν υπάρχουν και χειρότερα. Απείρως χειρότερα.

Τα συμπεράσματα πολλά. Πρώτα απ΄όλα, ξένες δυνάμεις με πράκτορες και εντεταλμένους Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, πυροδοτούν αντιπαραθέσεις και αναμοχλεύουν πάθη. Η Ουκρανία πεδίο «πολεμικών» αναμετρήσεων για την μετατροπή της χώρας σε αποικία.

Δεύτερο το επίπεδο του αυτόχθονου  πολιτικού είναι διάτρητο και διακορευμένο. Ο εχθρός είναι εσωτερικός. Άπαντες αντί να επιλέξουν μια εθνική, ανεξάρτητη πολιτική, συστοιχίζονται πίσω από κάποια ξένη δύναμη. Όπως μ΄εμάς από την επανάσταση του ΄21 και μετά. Οι αγγλόφιλοι, οι γαλλόφιλοι, οι ρωσόφιλοι. Βρε παιδιά υπάρχει κάποιος αληθινός  Έλληνας; Ούτε μισός!

Τρίτο η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας ονειρεύεται  λαγούς με πετραχήλια. Α, σου λέει, με την Ευρωπαϊκή  Ένωση θα γίνουμε Γερμανοί. Στην χειρότερη περίπτωση Γάλλοι. Α, σου λένε οι άλλοι, οι αντίπαλοι. Να κολλήσουμε στην Ρωσία ώστε να θωρακιστούμε με την πυγμή του Πούτιν. Μια τεράστια χώρα χωρισμένη σε δύο εχθρικά στρατόπεδα. Kill, Kill, Kill!

Επομένως ο υποκειμενικός, ο ανθρώπινος παράγοντας, είναι ικανός να εκμηδενίσει όλα τα παραγωγικά πλεονεκτήματα. Γεγονός που σε μικρογραφία συμβαίνει και στην Ελλάδα. Κοιτάξτε τι ακριβώς  συμβαίνει με τους αγρότες και τον πρωτογενή τομέα. Εκεί όπου η Ελλάδα διαθέτει το μέγιστο πλεονέκτημα κλιματολογικών συνθηκών. Κι όμως. Η παραγωγή δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες όλων των Ελλήνων πολιτών. Κοιτάξτε τι συμβαίνει με την ελληνική βιομηχανία. Που με το διπλάσιο κόστος ενέργειας η ντόπια παραγωγή βγαίνει νοκ άουτ από τον διεθνή ανταγωνισμό.

Μεθερμηνευόμενα όλα αυτά καταλήγουν σε μια απλή, έως απλοϊκή διαπίστωση. Ενώ η Φύση μας έχει προικίσει. Ενώ ας πούμε ο Θεούλης μας έχει ευλογήσει. Ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε καθιερωθεί ως η «Γερμανία» της διατροφής, ενώ τα θεμέλια έχουν τοποθετηθεί και οι πυλώνες ανάπτυξης είναι εκεί, εμείς, με καθοδηγητές και  αρχηγούς τους κυβερνητικούς πολιτικούς, βγάζουμε τα μάτια μας καταστρέφοντας τις πηγές μας.

Αυτοκτονούν μαζικά οι Ουκρανοί. Αυτοκτονούμε κι εμείς. Λαοί και πολιτικοί μα IQ  και συνείδηση μπιφτεκιού ο πιο εύκολος μεζές για τους καρχαρίες της γης.

Το δράμα στην Εκπαίδευση

Θανάσης Γκότοβος

6,453 φιλόλογοι με κάποια προϋπηρεσία στην Εκπαίδευση και 8,970 με μηδενική προϋπηρεσία περιμένουν να ανοίξει και γι αυτούς κάποια πόρτα ή έστω ένα παράθυρο κάποιου σχολείου για να μπορέσουν να ασκήσουν το επάγγελμα που έχουν μάθει.
Στην ίδια θέση αναμονής βρίσκονται 1,796 και 1,831 μαθηματικοί, 1,173 και 911 φυσικοί, 554 και 409 χημικοί, 272 και 346 βιολόγοι, 140 και  412 κοινωνιολόγοι, 108 και 264 γεωλόγοι, 447 και 524 θεατρολόγοι, 1873 και 1069 καθηγητές Αγγλικών, 880 και 510 καθηγητές  Γαλλικών, 808 και 315 καθηγητές Γερμανικών, 476 και 561 καθηγητές καλλιτεχνικών, 320 και 779 οικονομολόγοι, 1,896 και 1,648 γυμναστές, 1,340 και 1,435 μουσικοί, 1,138 και 1,802 καθηγητές πληροφορικής, 447 και 525 θεατρολόγοι, 2,166 και 6,633 δάσκαλοι,  3,916 και 4,820 νηπιαγωγοί – και υπάρχουν ακόμη πρόσθετες κατηγορίες στον μακρύ και παράλογο  κατάλογο των ειδικοτήτων που κατάφερε να δημιουργήσει η πολιτική τάξη της Μεταπολίτευσης, αγέρωχη και επηρμένη για τη σοφία της, ανίκανη να ακούσει και να μάθει.
Ένα κανονικό δράμα έχει προκύψει για πάνω από 60.000 νέους που έχουν αποφοιτήσει από ελληνικά Πανεπιστήμια και έχουν μάθει να ασκούν ένα επάγγελμα που οι περισσότεροι ποτέ δεν θα έχουν την ευκαιρία να ασκήσουν. Γιατί οι αριθμοί είναι αμείλικτοι:
Η συρρίκνωση του σώματος των εκπαιδευτικών, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του OECD και της Eurostat είναι με απόσταση η μεγαλύτερη που συνέβη ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα μέσα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μόνο το προσωπικό της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έχει μειωθεί κατά 30.000 τα τελευταία τρία χρόνια με αποχωρήσεις και διαθεσιμότητες. Και έπεται συνέχεια, διότι το υπουργείο Παιδείας είχε τη φαεινή ιδέα να αυξήσει το διδακτικό ωράριο και ταυτόχρονα να μειώσει τους μισθούς των εκπαιδευτικών.
Όλοι οι μεγάλοι Παιδαγωγοί μπήκαν στη μπάντα, η λύση για τη διασφάλιση της ποιότητας στην Εκπαίδευση βρέθηκε, όπως συμβαίνει μερικές φορές στις ανακαλύψεις, από ερασιτέχνες: όσο μειώνονται οι δαπάνες για την Παιδεία, τόσο αυξάνεται η ποιότητα. Βοήθησε, βεβαίως, και η μείωση του αριθμού των αλλοδαπών μαθητών, ύστερα από την κρίση. Και θα βοηθήσει στο μέλλον ακόμη περισσότερο το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, που για τον εκπαιδευτικό  όλων των βαθμίδων σημαίνει πολύ απλά «ανεργία».
Οι αρμόδιοι, όχι μόνο δεν έχουν διάθεση να ανοίξουν την πόρτα της Εκπαίδευσης για τους δεκάδες χιλιάδες αναμένοντες εκπαιδευτικούς, αλλά φοβερίζουν ότι θα μειώσουν ακόμη περισσότερο τον αριθμό των υπηρετούντων, διώχνοντας ένα ποσοστό, όχι τώρα ως «επίορκους», αλλά ως «ακατάλληλους» με βάση τα πορίσματα της αξιολόγησης την οποία θα κάνουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί στους συναδέλφους  τους.
Υπάρχει, βεβαίως, μια επιφύλαξη ως προς την ετοιμότητα που θα δείξουν οι εκπαιδευτικοί να «αξιολογήσουν» εαυτούς και αλλήλους, όταν η αξιολόγηση για κάποιους σημαίνει εργασιακό θάνατο. Το πείραμα δεν έχει παρελθόν στην Ελλάδα, γι αυτό και η έκβασή του είναι τόσο αβέβαιη, όσο και το μέλλον αυτής της κυβέρνησης.
Αν, μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικό κόμμα θελήσει να διατηρήσει τις σημερινές διατάξεις για την αξιολόγηση, μπορεί από τώρα να ευγνωμονεί τους προκατόχους του για το λαμπρό πεδίο πελατειακών σχέσεων που ανοίγει η εφαρμογή της αξιολόγησης, επικαλούμενος, όπως κάθε κυβέρνηση σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, τη «νομιμότητα» και την υποχρέωση των υπαλλήλων να την τηρούν απαρέγκλιτα.
Σε περίπτωση, μάλιστα, που υπάρξει η «μεγάλη συμμαχία» και στην Ελλάδα, η προτροπή για τη «νομιμοφροσύνη» θα είναι διπλή. Και οι εκπαιδευτικοί που ζουν το δράμα της ανεργίας ή το φόβο της απώλειας της θέσης τους θα λαμβάνουν παραμυθία γνωρίζοντας ότι είναι τουλάχιστον «νόμιμοι». Όλοι, άλλωστε, γνωρίζουμε ότι αλλιώς αισθάνεσαι το άδειο στομάχι όταν είσαι νόμιμος, και διαφορετικά όταν  είσαι παραβάτης. Και ότι μπορεί κανείς να μάθει να είναι και νηστικός, και νόμιμος.
«Ευχαρίστως να σας προσλάβουμε παιδιά, αλλά δεν υπάρχουν λεφτά», λένε οι αρμόδιοι και  οι φρόνιμοι. Αλλά πώς να το πιστέψουν αυτό οι διοριστέοι του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ του 2008, όταν μετά από τόσον καιρό δεν έχουν ακόμα διοριστεί; «Ας όψεται η τρόϊκα», απαντούν οι αρμόδιοι.
Αλλά οι αδιόριστοι, ίσως, να έχουν άλλη ανάγνωση των πραγμάτων και να ρίχνουν την ευθύνη για το δράμα τους  κυρίως στους πρόθυμους εκτελεστές της τρόϊκας. Ειδικά όταν βλέπουν ότι «λεφτά υπάρχουν». Και ότι διανέμονται αφειδώς σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις, μέσα στην κρίση και παρά την κρίση.
Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα. Ας δούμε μόνο ένα, όχι ίσως το πιο σκανδαλώδες, αλλά πολύ χαρακτηριστικό για το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που η ζωή αυτών των 60.000 πτυχιούχων άλλαξε ριζικά και ο εργασιακός γκρεμός χάσκει μπροστά τους,  παλιές  πελατειακές πρακτικές και νοοτροπίες σπατάλης δημοσίου χρήματος  συνεχίζονται – πάντοτε φυσικά στα πλαίσια της νομιμότητας, της οποίας και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα.
Πού βρίσκονται, μέσα στην κρίση, οι πιστώσεις για να καλύπτονται οι τεράστιες δαπάνες συντήρησης ενός παράλληλου εκπαιδευτικού συστήματος από αμιγή ελληνικά σχολεία στην αλλοδαπή, κυρίως τη  Γερμανία; Στα οποία φοιτά ένα ποσοστό τέκνων  Ελλήνων μεταναστών και υπαλλήλων, χωριστά από τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους, σε σχολεία «γκέτο», με σκοπό να εισαχθούν μέσω των ειδικών εξετάσεων σε ελληνικά ΑΕΙ από όπου  μετά από χρόνια θα αποφοιτήσουν για να αναζητήσουν εργασία – συχνά ανειδίκευτη – στην ίδια τη χώρα όπου οι γονείς τους – με ευθύνη της Πολιτείας που προσφέρει την επιλογή – είχαν επιλέξει να μην παρακολουθήσουν τα κανονικά σχολεία, κάτι που κάνουν χωρίς εξαίρεση όλοι οι υπόλοιποι μαθητές που προέρχονται από οικογένειες μεταναστών.
Η επίσημη αφήγηση (μάλλον, «παραμύθι») για την αξία αυτής της επιλογής είναι  «να μη χαθεί η ελληνική ταυτότητα» που κινδυνεύει από τον στενό συγχρωτισμό με τους… Γερμανούς. Προφανώς, το ελληνικό υπουργείο Παιδείας  που στηρίζει διαχρονικά αυτή την πολιτική από το 1982 μέχρι σήμερα, ενδιαφέρεται για τη διατήρηση της ελληνικότητας μόνον του 16% των μαθητών ελληνικής καταγωγής που φοιτούν στα αμιγή σχολεία. Για τους υπόλοιπους Ελληνόπαιδες, που εγγράφονται στα κανονικά σχολεία της ίδιας χώρας,  η ταυτότητα μπορεί να  αλλοιωθεί ή και να απωλεσθεί…
Ο πραγματικός λόγος για τη διατήρηση του αναχρονιστικού και δαπανηρού αυτού θεσμού είναι, όμως, πολύ διαφορετικός και εξηγεί γιατί βρίσκονται «λεφτά» για τις παράλληλες εκπαιδευτικές δομές. Ανοίγοντας τη «φάμπρικα» αμιγή ελληνικά σχολεία, εξυπηρετείς πολλούς: κομματικά στελέχη που ζητούν να γίνουν εκπαιδευτικοί  σύμβουλοι  στα προξενεία, άλλα που θέλουν να είναι συντονιστές, ημέτερους εκπαιδευτικούς  που για μια πενταετία επιθυμούν να αποταμιεύσουν τον μισθό τους στην Ελλάδα, αφού ζουν με το πρόσθετο επιμίσθιο που κερδίζουν στη Γερμανία, ημέτερους αλλά αδρά αμειβόμενους νομομαθείς που εξετάζουν διαρκώς και αδιαλείπτως τα συμβόλαια των ελληνικών σχολείων με τις γερμανικές αρχές, μελετητές και μεσίτες κτιρίων, και πλήθος άλλων παρατρεχάμενων που μπαίνουν στην εξίσωση «λειτουργία αμιγών ελληνικών σχολείων στη Γερμανία».
Η ελληνική πολιτική τάξη αποδεικνύεται πολύ ανθεκτική σε ό,τι αφορά τις παλιές καλές πρακτικές της. Τις θεωρεί μέρος της στρατηγικής για την αυτοσυντήρησή της. Έχουν, όμως, την ίδια άποψη και οι 60.000 πτυχιούχοι εκπαιδευτικοί που περιμένουν το τίποτε – και μαζί με αυτούς οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι νέοι  – που δεν χωράνε πλέον σε τέτοιες «εξισώσεις»;

Οι προϊστάμενοι εκβιάζουν

Του Χρήστου Κάτσικα

Όπως είναι γνωστό, άρον άρον το υπουργείο Παιδείας στη μέση της χρονιάς επιδιώκει την εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού έργου, με σκοπό την «εισαγωγή του πνεύματος της αξιολόγησης στο σχολείο» και την «ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας και εμπιστοσύνης».

Ωστόσο, η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών, που τα τελευταία, κυρίως, χρόνια έχει δεχτεί ισχυρά πλήγματα από την επίσημη εκπαιδευτική πολιτική (μείωση δημοσίων δαπανών, μείωση μισθών, διαθεσιμότητες, συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων, πειθαρχικές διώξεις και αργίες, αύξηση γραφειοκρατίας κ.λπ.), καταλαβαίνει πολύ καλά ότι η αυτοαξιολόγηση δεν είναι «αθώα», καθώς πίσω της κρύβεται η «εκπαιδευτική έρημος» της χειραγώγησης και των απολύσεων.

Κοντολογίς έχει γίνει κατανοητό από το μεγαλύτερο μέρος των εκπαιδευτικών ότι σε συνθήκες «αξιολογικής δικτατορίας» το παιδαγωγικό και διδακτικό έργο τους μετατρέπεται σε ένα στεγνό διεκπεραιωτικό έργο επικύρωσης βαθμολογικών επιδόσεων και ότι η αυτοαξιολόγηση δεν είναι «ένα πουκάμισο αδειανό», αλλά ο προθάλαμος του Λαβύρινθου, ενός πολυδαίδαλου αυταρχικού συστήματος αξιολόγησης που οδηγεί στον Μινώταυρο, δηλαδή στον εξανδραποδισμό των εκπαιδευτικών και στη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εκατοντάδες σύλλογοι εκπαιδευτικών καταγγέλλουν με ψηφίσματα και υπογραφές τις πρακτικές του υπουργείου Παιδείας και επίσης πολλοί από αυτούς, παρά το κλίμα αυταρχισμού, έχουν αρνηθεί να πάρουν μέρος στις διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης.

Μέσα στο κλίμα αυτό, λίγες μέρες πριν, στον νομό Κιλκίς, ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έστειλε στα σχολεία έγγραφο με το οποίο ζητάει τα πρακτικά των συλλόγων διδασκόντων που αφορούν την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου για έλεγχο και επικύρωση. Την ίδια ώρα στάλθηκε έγγραφο από στέλεχος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης της Περιφέρειας Πελοποννήσου, με το οποίο καλούνται οι σχολικοί σύμβουλοι Π.Ε. να αποστείλουν «…τον αριθμό με την ημερομηνία του πρακτικού ανάθεσης ομάδων εργασίας για κάθε σχολική μονάδα της δικαιοδοσίας σας, όπως προβλέπεται στη διαδικασία υλοποίησης της αυτοαξιολόγησης» με καταληκτική ημερομηνία την Παρασκευή 21-2-2014 και ώρα 12.00.

Παράλληλα, ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αργολίδας καταγγέλλει τις πιέσεις που ασκεί στέλεχος εκπαίδευσης της προσχολικής αγωγής (που απευθύνεται στις προϊσταμένες νηπιαγωγείων) ώστε να αναφέρουν άμεσα τις ενέργειες που έχουν πραγματοποιηθεί στις σχολικές μονάδες που διευθύνουν για την εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης, παρά το γεγονός ότι ούτε καν η σχετική εγκύκλιος δεν θέτει ασφυκτικά χρονικά περιθώρια.

Είναι προφανές ότι οι ενέργειες αυτές έχουν στόχο τον εκφοβισμό των εκπαιδευτικών αλλά και των διευθυντών και των σχολικών συμβούλων, ώστε να δεχτούν αδιαμαρτύρητα να εφαρμόσουν τη λεγόμενη αυτοαξιολόγηση των σχολείων και να συγκροτήσουν ομάδες εργασίας για την υλοποίησή της.

Είναι επίσης προφανές ότι αποτελούν αποκορύφωμα του κλίματος φόβου και πίεσης που έχει καλλιεργηθεί εδώ και ένα μήνα στα σχολεία του νομού Κιλκίς από τον διευθυντή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με παρεμβάσεις του στους συλλόγους διδασκόντων και ορισμένους διευθυντές σχολείων που προφορικά προειδοποιούν τους συναδέλφους τους ότι θα υποστούν πειθαρχικές κυρώσεις για παράβαση καθήκοντος, αν δεν συμφωνήσουν με την αυτοαξιολόγηση και δεν συγκροτήσουν τις ομάδες εργασίας.

Η εκπαιδευτική κοινότητα του νομού Κιλκίς, μέσω του εκπαιδευτικού σωματείου (ΕΛΜΕ), αφού επισημαίνει ότι «η παραπάνω ενέργεια διεκδικεί τα πρωτεία σε πανελλαδικό επίπεδο και δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στην υλοποίηση της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης», τονίζει ότι «η Διεύθυνση προβαίνει σε αυτές τις ενέργειες ακριβώς γιατί η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών του νομού έδειξε με πολλούς τρόπους την αντίθεσή της και φάνηκε απρόθυμη να βάλει τη σφραγίδα της στην παραπέρα κατεδάφιση του δημόσιου, δωρεάν, ενιαίου και μαζικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης».

Στην ίδια κατεύθυνση, τόσο η ΟΛΜΕ όσο και η ΔΟΕ καλούν τους εκπαιδευτικούς να μην κάμπτονται από πιέσεις και απειλές που δέχονται ή πρόκειται να δεχτούν και να τις αγνοούν και σε κάθε περίπτωση οι σύλλογοι διδασκόντων καλούνται να μη συγκροτήσουν τις ομάδες εργασίας ώστε να μην ξεκινήσουν οι διαδικασίες της αυτοαξιολόγησης, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αξιολόγηση – χειραγώγηση.

Ακόμα, το Δ.Σ. της ΔΟΕ στέλνει στις σχολικές μονάδες γνωμοδότηση της νομικής συμβούλου Μ. Τσίπρα σχετικά με το αν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή των εκπαιδευτικών στις ομάδες εργασίας της αυτοαξιολόγησης. Η γνωμοδότηση αυτή ενισχύει και με νομικά επιχειρήματα την απόφαση των εκπαιδευτικών να μην αποδεχτούν τις μεθοδεύσεις της επιβολής της αξιολόγησης – χειραγώγησης.

Τι αναφέρεται στη γνωμοδότηση

Στη γνωμοδότηση αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα: «α) Η συμμετοχή σε ομάδες έργου και η παροχή πρόσθετης διοικητικής εργασίας εκτός ωραρίου δεν είναι υποχρεωτική για τους εμπλεκόμενους δασκάλους. β) Σε περίπτωση που ο σύλλογος διδασκόντων αποφασίσει να προβεί στη συγκρότηση ομάδων έργου, λαμβάνοντας απόφαση με την πλειοψηφία των μελών του, η απόφαση αυτή είναι υποχρεωτική όσον αφορά τη συγκρότηση των ομάδων, χωρίς, ωστόσο, οι δάσκαλοι να είναι υποχρεωμένοι να συμμετάσχουν σε αυτές. Η γνώμη της μειοψηφίας καταχωρείται στο σχετικό πρακτικό, εφόσον ζητηθεί κάτι τέτοιο. γ) Εν όψει του γεγονότος ότι ούτε στην υπουργική απόφαση ούτε στη σχετική εγκύκλιο προβλέπεται χρόνος κατά τον οποίο θα διενεργηθεί η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης, ενώ, από την άλλη πλευρά, η σχετική αρμοδιότητα για τη συγκρότηση των ομάδων έργου ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον σύλλογο διδασκόντων, είναι προφανές ότι τυχόν υπάρχουσες εντολές από προϊστάμενα όργανα προς τον σύλλογο να λάβει απόφαση ή να προβεί στη σύσταση των ομάδων έργου δεν μπορούν να είναι δεσμευτικές γι’ αυτόν».