Αργύρης Κωστάκης
«Τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκώ« ερμηνεύει η Νατάσα Μποφίλιου – ένα σπουδαίο τραγούδι που έγραψε ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και αντικατοπτρίζει την καθημερινότητα εκατομμυρίων ελλήνων.
Ζω εν λευκώ, λοιπόν, με μόνο φως την ελπίδα. Απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Από ένα ξαφνικό χαμόγελο στο δρόμο. Μιά απρόσμενη καλημέρα στο ασανσέρ. Μιά αναπάντεχη ευχάριστη συνάντηση στο δρόμο με έναν παλιό συνάδελφο. Μιά επιβεβλημένη καλή πράξη από το πουθενά.
Μόλις χθες μου έκανε ώτοστοπ μιά γριούλα, η οποία θα περπατούσε με το μπαστούνι της πέντε χιλιόμετρα γιά να πάει από το σπίτι της στα σύνορα Λούτσας – Ραφήνας, στο ΚΑΠΗ του δήμου όπου γίνονται δωρεάν φυσικοθεραπείες.
– «Χίλια ευχαριστώ αγόρι μου, όλα τα καλά του κόσμου να έχεις, δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα».
– «Παρακαλώ κυρία μου, είναι δυνατόν να μην σας βοηθούσα, μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο, με μεγάλη χαρά αν θέλετε να έρθω να σας ξαναγυρίσω».
– «Όχι, κάποιος θα βρεθεί να με γυρίσει, και μόνο που με σκέφτηκες παιδί μου ο Θεός να σε έχει καλά».
Δεν το παίζω καλός άνθρωπος. Αυτό είναι το αυτονόητο.
Ποιός κάφρος δεν θα έπαιρνε στο αυτοκινητό του μιά ηλικιωμένη που περπατά με μπαστούνι γιά να την μεταφέρει λίγα χιλιόμετρα προς την κατεύθυνση που πηγαίνει κιόλας;
Δε μπορώ να το φανταστώ. Ας είναι! Αλλά μάλλον γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Γιατί χάθηκε η στοιχειώδης ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Εξαφανίσθηκε η έννοια της αγάπης και της κοινωνικής ευαισθησίας.
Και τώρα ζούμε εν λευκώ.
Παραδομένοι στο κράτος που εξακολουθεί να δαπανά αλόγιστα γιά να συντηρήσει το τέρας του δημοσίου. Απομυζά και τα τελευταία ψήγματα απ όλους όσοι μπορούν να πληρώνουν ακόμη αυτούς τους κτηνώδεις φόρους, για να μην πειράξει τίποτα στο δημόσιο. Το οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί χάρη στο φιλότιμο, την εντιμότητα και την εργατικότητα ορισμένων υπαλλήλων που κάθε μέρα υπερβάλλουν εαυτόν, προκειμένου να βγάλουν πέρα τον τεράστιο όγκο δουλειάς.
Η Ελλάδα δεν παράγει σχεδόν τίποτα. Οι φόροι που πληρώνουν ακόμη ορισμένοι Έλληνες προέρχονται από την πενιχρή αμοιβή τους από τον ιδιωτικό τομέα και τις τραπεζικές καταθέσεις -όσοι προνόησαν να έχουν κάτι στην άκρη γιά μιά δύσκολη ώρα.
Πού να φαντάζονταν ότι αυτή η «δύσκολη ώρα» θα ήταν οι παράλογοι φόροι γιά να έχει την πολυτέλεια να δαπανά η Βουλή 17.000 ευρώ το μήνα σε κουλουράκια και καφέδες για τους βουλευτές και τους σφουγγοκωλάριούς τους.
* 17.000 ευρώ θα βγάλει κάποιος νέος εργαζόμενος δουλεύοντας δεκάωρο σε σούπερ μάρκετ επί πέντε χρόνια! Κι αυτοί τα τρώνε σε βουτήματα…
* 17.000 ευρώ θα πάρει κάποιος ηλικιωμένος ως σύνταξη γιά τέσσερα χρόνια, ενώ είχε δουλέψει 35 χρόνια. Κι αυτοί τα πίνουν σε καπουτσίνο με σαντιγί και κανέλα σε ένα μήνα…
Κάτι τέτοιες δύσκολες εποχές, όπου η ελπίδα είναι «εκτός λειτουργίας» και ο «τηλεφωνητής» της ζωής μας προτρέπει «καλέστε αργότερα» είναι ευπρόσδεκτες παράτολμες κινήσεις, όπως αυτή του Σταύρου Θεοδωράκη με «το ποτάμι».
Και μόνο που το σύστημα ήδη εξαπέλυσε επίθεση, αυτό σημαίνει ότι κάτι πάει να γίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τον πόλεμο κατά του Σταύρου. Αυτό τα λέει όλα.
Και μόνο γι αυτό θα πρέπει οι πολίτες να δούνε τουλάχιστον με συμπάθεια αυτό το νέο. Το καινούργιο. Το οποίο, προφανώς, έχει άγνοια κινδύνου.
Δεν ξέρω τι θα πει την επόμενη εβδομάδα ο Σταύρος Θεοδωράκης. Τις ακριβείς πολιτικές του θέσεις. Τους υποψηφίους των ευρωεκλογών που θα παρουσιάσει. Δεν ξέρω αν θα ψηφίσω «το ποτάμι». Πάντως ως ένας ανώνυμος πολίτης που είμαι, ένας απλός εργαζόμενος, ένας «άστεγος» πολιτικά ψηφοφόρος βλέπω θετικά την ενασχόληση με την ενεργό πολιτική ενός σχετικά νέου ανθρώπου, ενός αυτοδημιούργητου καλού επαγγελματία, ενός κοινωνικά ευαίσθητου δημοσιογράφου, ενός προοδευτικού αρχηγού κόμματος που θέλει να γίνει πρωταγωνιστής.
Γιατί ο Σταύρος, όπως είπε, εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία (μόνιμα ή παροδικά δεν ξέρω) και είναι πλέον -όσο κι αν δεν αρέσει στο ΣΥΡΙΖΑ- αρχηγός κόμματος. Με το «περίεργο» όνομα «το ποτάμι».
Εμένα δεν με «χαλάει» σίγουρα η ονομασία. Γιατί έχει και τη λιγότερη σημασία. Σημασία έχει μόνο το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που έχει εργαστεί σκληρά τριάντα χρόνια και πέτυχε στη δουλειά του, ξαφνικά γίνεται μιά έκρηξη στην ψυχή του και αποφασίζει να παλέψει με το σάπιο πολιτικό κατεστημένο.
Κάτι σαν σύγχρονος Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Αν θα αντέξει η «σφεντόνα» του θα το δείξει το άμεσο μέλλον. Μακάρι, εύχομαι με όλη μου την καρδιά, να τα καταφέρει. Να δώσει -σε όλους μας- μιά ακτίνα φωτός ότι στο εξής δεν θα ζούμε εν λευκώ…
Ζω εν λευκώ, λοιπόν, με μόνο φως την ελπίδα. Απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Από ένα ξαφνικό χαμόγελο στο δρόμο. Μιά απρόσμενη καλημέρα στο ασανσέρ. Μιά αναπάντεχη ευχάριστη συνάντηση στο δρόμο με έναν παλιό συνάδελφο. Μιά επιβεβλημένη καλή πράξη από το πουθενά.
Μόλις χθες μου έκανε ώτοστοπ μιά γριούλα, η οποία θα περπατούσε με το μπαστούνι της πέντε χιλιόμετρα γιά να πάει από το σπίτι της στα σύνορα Λούτσας – Ραφήνας, στο ΚΑΠΗ του δήμου όπου γίνονται δωρεάν φυσικοθεραπείες.
– «Χίλια ευχαριστώ αγόρι μου, όλα τα καλά του κόσμου να έχεις, δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα».
– «Παρακαλώ κυρία μου, είναι δυνατόν να μην σας βοηθούσα, μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο, με μεγάλη χαρά αν θέλετε να έρθω να σας ξαναγυρίσω».
– «Όχι, κάποιος θα βρεθεί να με γυρίσει, και μόνο που με σκέφτηκες παιδί μου ο Θεός να σε έχει καλά».
Δεν το παίζω καλός άνθρωπος. Αυτό είναι το αυτονόητο.
Ποιός κάφρος δεν θα έπαιρνε στο αυτοκινητό του μιά ηλικιωμένη που περπατά με μπαστούνι γιά να την μεταφέρει λίγα χιλιόμετρα προς την κατεύθυνση που πηγαίνει κιόλας;
Δε μπορώ να το φανταστώ. Ας είναι! Αλλά μάλλον γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Γιατί χάθηκε η στοιχειώδης ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Εξαφανίσθηκε η έννοια της αγάπης και της κοινωνικής ευαισθησίας.
Και τώρα ζούμε εν λευκώ.
Παραδομένοι στο κράτος που εξακολουθεί να δαπανά αλόγιστα γιά να συντηρήσει το τέρας του δημοσίου. Απομυζά και τα τελευταία ψήγματα απ όλους όσοι μπορούν να πληρώνουν ακόμη αυτούς τους κτηνώδεις φόρους, για να μην πειράξει τίποτα στο δημόσιο. Το οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί χάρη στο φιλότιμο, την εντιμότητα και την εργατικότητα ορισμένων υπαλλήλων που κάθε μέρα υπερβάλλουν εαυτόν, προκειμένου να βγάλουν πέρα τον τεράστιο όγκο δουλειάς.
Η Ελλάδα δεν παράγει σχεδόν τίποτα. Οι φόροι που πληρώνουν ακόμη ορισμένοι Έλληνες προέρχονται από την πενιχρή αμοιβή τους από τον ιδιωτικό τομέα και τις τραπεζικές καταθέσεις -όσοι προνόησαν να έχουν κάτι στην άκρη γιά μιά δύσκολη ώρα.
Πού να φαντάζονταν ότι αυτή η «δύσκολη ώρα» θα ήταν οι παράλογοι φόροι γιά να έχει την πολυτέλεια να δαπανά η Βουλή 17.000 ευρώ το μήνα σε κουλουράκια και καφέδες για τους βουλευτές και τους σφουγγοκωλάριούς τους.
* 17.000 ευρώ θα βγάλει κάποιος νέος εργαζόμενος δουλεύοντας δεκάωρο σε σούπερ μάρκετ επί πέντε χρόνια! Κι αυτοί τα τρώνε σε βουτήματα…
* 17.000 ευρώ θα πάρει κάποιος ηλικιωμένος ως σύνταξη γιά τέσσερα χρόνια, ενώ είχε δουλέψει 35 χρόνια. Κι αυτοί τα πίνουν σε καπουτσίνο με σαντιγί και κανέλα σε ένα μήνα…
Κάτι τέτοιες δύσκολες εποχές, όπου η ελπίδα είναι «εκτός λειτουργίας» και ο «τηλεφωνητής» της ζωής μας προτρέπει «καλέστε αργότερα» είναι ευπρόσδεκτες παράτολμες κινήσεις, όπως αυτή του Σταύρου Θεοδωράκη με «το ποτάμι».
Και μόνο που το σύστημα ήδη εξαπέλυσε επίθεση, αυτό σημαίνει ότι κάτι πάει να γίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε τον πόλεμο κατά του Σταύρου. Αυτό τα λέει όλα.
Και μόνο γι αυτό θα πρέπει οι πολίτες να δούνε τουλάχιστον με συμπάθεια αυτό το νέο. Το καινούργιο. Το οποίο, προφανώς, έχει άγνοια κινδύνου.
Δεν ξέρω τι θα πει την επόμενη εβδομάδα ο Σταύρος Θεοδωράκης. Τις ακριβείς πολιτικές του θέσεις. Τους υποψηφίους των ευρωεκλογών που θα παρουσιάσει. Δεν ξέρω αν θα ψηφίσω «το ποτάμι». Πάντως ως ένας ανώνυμος πολίτης που είμαι, ένας απλός εργαζόμενος, ένας «άστεγος» πολιτικά ψηφοφόρος βλέπω θετικά την ενασχόληση με την ενεργό πολιτική ενός σχετικά νέου ανθρώπου, ενός αυτοδημιούργητου καλού επαγγελματία, ενός κοινωνικά ευαίσθητου δημοσιογράφου, ενός προοδευτικού αρχηγού κόμματος που θέλει να γίνει πρωταγωνιστής.
Γιατί ο Σταύρος, όπως είπε, εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία (μόνιμα ή παροδικά δεν ξέρω) και είναι πλέον -όσο κι αν δεν αρέσει στο ΣΥΡΙΖΑ- αρχηγός κόμματος. Με το «περίεργο» όνομα «το ποτάμι».
Εμένα δεν με «χαλάει» σίγουρα η ονομασία. Γιατί έχει και τη λιγότερη σημασία. Σημασία έχει μόνο το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που έχει εργαστεί σκληρά τριάντα χρόνια και πέτυχε στη δουλειά του, ξαφνικά γίνεται μιά έκρηξη στην ψυχή του και αποφασίζει να παλέψει με το σάπιο πολιτικό κατεστημένο.
Κάτι σαν σύγχρονος Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Αν θα αντέξει η «σφεντόνα» του θα το δείξει το άμεσο μέλλον. Μακάρι, εύχομαι με όλη μου την καρδιά, να τα καταφέρει. Να δώσει -σε όλους μας- μιά ακτίνα φωτός ότι στο εξής δεν θα ζούμε εν λευκώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου