Αργύρης Κωστάκης
Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Χουάν Κάρλος Ονέττι
έλεγε ότι το γράψιμο είναι μιά πράξη αγάπης προς εμάς τους ίδιους,
αφού αφήνουμε την ψυχή μας να ξεπηδήσει και της δίνουμε φωνή. Και έχει
απόλυτο δίκιο, ιδιαίτερα γιά τα ερωτικά μυθιστορήματα, αλλά κυρίως γιά
την ποίηση η οποία είναι η πιό ευγενική γραφή. Δυστυχώς, δεν κατάφερα ποτέ να γράψω έστω κι ένα ποίημα και θαυμάζω βαθιά όσους μπορούν και δίνουν τέτοια ζωή στις σκέψεις τους.
Ίσως εγκλωβίστηκα τόσο πολύ στις ειδήσεις κάθε μέρα που με «κατάπιαν» σαν κινούμενη άμμος. Ωστόσο πάντα διάβαζα ποίηση και συγκλονιζόμουν, κυριολεκτικά, με ορισμένα αριστουργήματα, όπως πρόσφατα το «Αποτύπωμα».
Στην κινηματογραφική ταινία «ο κύκλος των χαμένων ποιητών» ο καθηγητής Κίτινγκ απευθύνεται στους μαθητές του «θα σας πω ένα μυστικό, διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στην ανθρώπινη φυλή. Και η ανθρώπινη φυλή είναι γεμάτη πάθος. Η Ιατρική, η Νομική, η Αρχιτεκτονική είναι ευγενή και αναγκαία επαγγέλματα για να τιμούν την ανθρώπινη ζωή. Όμως η ποίηση, η ομορφιά, ο ρομαντισμός, ο έρωτας είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς».
Και αφού το σημερινό πρώτο κείμενο ψυχής του 2014 είναι αφιερωμένο στην ποίηση, ας θυμηθούμε και τον Γάλλο συγγραφέα Λεόν Ντοντέ ο οποίος υποστήριζε πως «οι ποιητές είναι άνθρωποι που έχουν διατηρήσει τα μάτια τους παιδικά». Γιατί ένα παιδί δεν φοβάται να ονειρευτεί, να φανταστεί, να πειραματιστεί.
Το πιό εξαίσιο που διάβασα ποτέ, όμως, γιά την ποίηση ανήκει στον Αμερικανό ποιητή και ιστορικό Καρλ Σάντμπεργκ, ο οποίος στο δοκίμιο poety considered σημειώνει ότι «Η ποίηση είναι το ημερολόγιο του θαλάσσιου ζώου που ζει στη στεριά και επιθυμεί να φτάσει στους ουρανούς».
Η ποίηση είναι η αναζήτηση συλλαβών γιά να γκρεμιστούν τα φράγματα του άγνωστου και του ανεξερεύνητου. Η ποίηση είναι ένα κείμενο – φάντασμα που μας διηγείται πώς δημιουργείται το ουράνιο τόξο και γιατί χάνεται».
Γιά το τέλος, η γνωστή – θλιβερή και συνάμα τόσο τρυφερή – αυλαία ζωής του Γερμανού συγγραφέα Έρμαν Έσσε. Λίγα λεπτά πριν ταξιδέψει στο επέκεινα, ο Έσσε πρόλαβε να γράψει ένα ποίημα με τον συμβολικό τίτλο: «Τριγμός ενός σπασμένου κλωναριού».
Κλωνάρι σπασμένο χρόνια που κρέμεται από λίγες ίνες
ξερό τρίζει το τραγούδι σου στον άνεμο, χωρίς φύλλα, χωρίς φλοιό
λιωμένο, κιτρινιάρικο γιά μιά μακριά ζωή, γιά έναν μακρύ κουρασμένο θάνατο.
Σκληρό ακούγεται και επίμονο το τραγούδι του πεισματικό, μυστικό, τρομακτικό. Ακόμα ένα καλοκαίρι, ακόμα ένας χειμώνας.
Επιτρέψτε μου να προσθέσω απλά τρείς λέξεις: «Ακόμα ένας χρόνος»…
Ίσως εγκλωβίστηκα τόσο πολύ στις ειδήσεις κάθε μέρα που με «κατάπιαν» σαν κινούμενη άμμος. Ωστόσο πάντα διάβαζα ποίηση και συγκλονιζόμουν, κυριολεκτικά, με ορισμένα αριστουργήματα, όπως πρόσφατα το «Αποτύπωμα».
Στην κινηματογραφική ταινία «ο κύκλος των χαμένων ποιητών» ο καθηγητής Κίτινγκ απευθύνεται στους μαθητές του «θα σας πω ένα μυστικό, διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στην ανθρώπινη φυλή. Και η ανθρώπινη φυλή είναι γεμάτη πάθος. Η Ιατρική, η Νομική, η Αρχιτεκτονική είναι ευγενή και αναγκαία επαγγέλματα για να τιμούν την ανθρώπινη ζωή. Όμως η ποίηση, η ομορφιά, ο ρομαντισμός, ο έρωτας είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς».
Και αφού το σημερινό πρώτο κείμενο ψυχής του 2014 είναι αφιερωμένο στην ποίηση, ας θυμηθούμε και τον Γάλλο συγγραφέα Λεόν Ντοντέ ο οποίος υποστήριζε πως «οι ποιητές είναι άνθρωποι που έχουν διατηρήσει τα μάτια τους παιδικά». Γιατί ένα παιδί δεν φοβάται να ονειρευτεί, να φανταστεί, να πειραματιστεί.
Το πιό εξαίσιο που διάβασα ποτέ, όμως, γιά την ποίηση ανήκει στον Αμερικανό ποιητή και ιστορικό Καρλ Σάντμπεργκ, ο οποίος στο δοκίμιο poety considered σημειώνει ότι «Η ποίηση είναι το ημερολόγιο του θαλάσσιου ζώου που ζει στη στεριά και επιθυμεί να φτάσει στους ουρανούς».
Η ποίηση είναι η αναζήτηση συλλαβών γιά να γκρεμιστούν τα φράγματα του άγνωστου και του ανεξερεύνητου. Η ποίηση είναι ένα κείμενο – φάντασμα που μας διηγείται πώς δημιουργείται το ουράνιο τόξο και γιατί χάνεται».
Γιά το τέλος, η γνωστή – θλιβερή και συνάμα τόσο τρυφερή – αυλαία ζωής του Γερμανού συγγραφέα Έρμαν Έσσε. Λίγα λεπτά πριν ταξιδέψει στο επέκεινα, ο Έσσε πρόλαβε να γράψει ένα ποίημα με τον συμβολικό τίτλο: «Τριγμός ενός σπασμένου κλωναριού».
Κλωνάρι σπασμένο χρόνια που κρέμεται από λίγες ίνες
ξερό τρίζει το τραγούδι σου στον άνεμο, χωρίς φύλλα, χωρίς φλοιό
λιωμένο, κιτρινιάρικο γιά μιά μακριά ζωή, γιά έναν μακρύ κουρασμένο θάνατο.
Σκληρό ακούγεται και επίμονο το τραγούδι του πεισματικό, μυστικό, τρομακτικό. Ακόμα ένα καλοκαίρι, ακόμα ένας χειμώνας.
Επιτρέψτε μου να προσθέσω απλά τρείς λέξεις: «Ακόμα ένας χρόνος»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου