Η τακτική Σμαραγδή: Γλύψε, γλύψε και κάτι θα πετύχεις…

Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι των όσων γράφτηκαν για την απίθανη εκείνη «τουϊταρού» Λένα Διβάνη, που αντί να κοιτάξει να μάθει τι απέγινε το παιδί, την ένοιαξε το έργο των ελεγκτών στα λεωφορεία, και να σου ένα ακόμη φιντάνι του λεγόμενου «πνευματικού – καλλιτεχνικού» κόσμου του τόπου, να επιβεβαιώνει ότι η δουλικότητα των ανθρώπων αυτών στην εξουσία είναι τελικά συνήθεια, αν όχι επάγγελμα.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής  εντυπωσίασε τα πλήθη όχι με κάποια νέα ταινία, αλλά με μία άκρως σιροπιαστή, στα όρια του εμετού, μαντινάδα, την οποία αφιέρωσε στον Αντώνη Σαμαρά – τέτοιου είδους εκδηλώσεις λατρείας, τηρουμένων των αναλογιών,  μόνο στην Βόρειο Κορέα κι αν…

Δεν είναι κακό, ούτε καταδικαστέο να έχεις μία πολιτική άποψη. Έστω κι αν είσαι δεξιός – μισή ντροπή δική σου, μισή της δεξιάς, δεν έγινε  και τίποτα, ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος είσαι.

Το αηδιαστικό είναι να κάθεσαι δημόσια και να λες  υπερβολές, να απευθύνεις κομπλιμέντα, δήθεν ως εκδήλωση μίας ευγένειας  και να φτάνεις στα όρια της  αποθέωσης πολιτικών, που καταφανώς  βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τις  ανάγκες της κοινωνίας, αλλά και  με τις δικές τους προεκλογικές δεσμεύσεις. Εντάξει, ακόμη κι αν τον θεωρείς  χρήσιμο, συγκρατήσου κάπως, τουλάχιστον δείξε λίγη αξιοπρέπεια.

Βέβαια θα έχεις… λαμπρό μέλλον, με τόσο καλά λόγια προς τον  πρωθυπουργό και όσο οι άνθρωποι, που θαυμάζεις και τους αναγνωρίζεις ρόλο εθνικού σωτήρα είναι στα  πράγματα. Αλλά και η σοβαρότητα δεν είναι άσχημο χαρακτηριστικό.

Δεν ξέρω εάν φταίει το γεγονός ότι πρόκειται για μετριότητες – όπως και η Διβάνη, έτσι και ο Σμαραγδής δεν αξίζουν κάποιας ιδιαίτερης προσοχής για το «πνευματικό» τους έργο, όπως έχει φανεί μέχρι τώρα.

Είναι ωστόσο σαφές ότι  μιλάμε για ανθρώπους, που προσπαθούν σκληρά να κερδίσουν την εύνοια της  εξουσίας.

Που εφαρμόζουν την τακτική  της προσκολλήσεως στους ισχυρούς. Που έχουν κάνει τέχνη αυτή την τακτική. Άνθρωποι που δεν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό τους να μιλήσουν για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, το μνημόνιο, την τρόικα, την Μέρκελ, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας, τις αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την ισοπέδωση του κοινωνικού κράτους, μπορούν εύκολα να στύψουν το μυαλό τους για να σκαρφιστούν μια μαντινάδα ή ένα σχόλιο στο twit προκειμένου να γίνουν αρεστοί στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Άνθρωποι καλοβαλμένοι και  καλοβελεμένοι, που ελάχιστα τους απασχολεί τι συμβαίνει γύρω τους. Καθωσπρέπει, ιδιοτελείς και αυτάρεσκοι.

Ίσως από την άλλη πλευρά όμως να τους αδικούμε. Διότι η τέχνη, η πραγματική τέχνη δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με την εξουσία.

Και απλά τύποι σαν τον  Σμαραγδή και τη Διβάνη να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματική τέχνη… κομπογιαννίτες είναι οι άνθρωποι και νταραβεριτζήδες…