Γράφει: Ιουλία Βελισσαράτου
Παρακολουθώντας μαζί με τη μικρή μου κόρη την παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη « Ο Αίσωπος κάτι θέλει να μας πει» γοητεύτηκα και απογοητεύθηκα…
Γοητεύθηκα -άλλη μία φορά- από το ταλέντο της Ρουγγέρη και του καταπληκτικού θιάσου της να μεταφέρει και τους 16 μύθους του Αισώπου σε μία παράστασης μιάμισης ώρας(!) κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρών παιδιών πλέκοντας τον έναν μύθο μέσα στον άλλον. Απογοητεύθηκα -όμως- για τα χαμένα μαθήματα που θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει από τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων και -σαν να το κάνουμε επίτηδες- πράττουμε τα ακριβώς αντίθετα…
«Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας» μου θύμισε τον Έλληνα και τη νοοτροπία του νεοπλουτισμού που υιοθέτησε τα τελευταία 30 χρόνια. Ο Έλληνας τζίτζικας κοκορευόταν συνεχώς για τη φήμη που είχε ότι ΜΟΝΟ αυτός ξέρει πώς να διασκεδάζει. Οι άλλοι λαοί της Ευρώπης – οι μέρμηγκες- μάζευαν από το τέλος του προηγούμενου για να έχουν λεφτά το επόμενο καλοκαίρι, ενώ εκείνος κανόνιζε τις διακοπές του κυρίως την τελευταία στιγμή φορτώνοντας μονίμως τις πιστωτικές του κάρτες. Και ύστερα ήρθε ο χειμώνας. Το ΔΝΤ, η Μέρκελ και η τρόικα. Ο τζίτζικας δεν έχει μάθει στη βαρυχειμωνιά. Θέλει τη ζέστη του, το καλό κρασί, το τζάκι, την παρέα και το τραγούδι του. Έχασε τα λεφτά του και δεν ξέρει πως αλλιώς να περάσει καλά. Έχει τόσο πολύ εθιστεί στο χρήμα που δεν ξέρει πού αλλού να βρει την ευτυχία…
«Οι δύο βάτραχοι» μου θύμισαν τους Έλληνες κυβερνώντες. Στο μύθο πήγαν εκδρομή χωρίς να έχουν πάρει εφόδια και ξαφνικά δίψασαν. Στο δρόμο τους είδαν ένα πηγάδι και χωρίς να το πολυσκεφτούν έσκυψαν για να πιουν νερό. Δεν υπολόγισαν ούτε το βάθος του ούτε αν θα μπορούσαν να βγουν. Τίποτα. Δεν σκέφτηκαν ότι η πράξη τους θα είχε ολέθριες συνέπειες. Όπως ακριβώς και οι ηγέτες αυτού του τόπου. Δεν προειδοποίησαν σοβαρά τους πολίτες για τις δυσβάσταχτες συνέπειες της άστατης ζωής τους. Δεν έκρουσαν όταν έπρεπε τον κώδωνα του κινδύνου. Δεν πήραν μέτρα παρά τα σημάδια στον ορίζοντα, με αποτέλεσμα να πέφτουμε όλο και πιο βαθιά στο βαθύ πηγάδι που δεν έχει πάτο…
Ο Έλληνας – που και που- μού θυμίζει «την Αλεπού και τα σταφύλια». Ό,τι δε φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια. Του φταίνε τα ξένα κέντρα εξουσίας, οι ψεκασμοί και τα Νεφελίμ για να αποδώσει κάπου την αδυναμία του να προνοήσει το μέλλον του. Εκείνος δεν ήξερε τίποτα για τον « φόνο». Τα φακελάκια; ΆΛΛΟΙ τα έδιναν. Αποδείξεις ΆΛΛΟΙ δεν έκοβαν; Αυθαίρετα; ΆΛΛΟΙ τα είχαν… Παράνομα επιδόματα; ΑΛΛΟΙ τα έπαιρναν…
Ο Έλληνας όμως δεν είναι «Φιλάργυρος»..Γιατί όσα και να του προσάψω δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την γαλαντομία του. Τη γενναιοδωρία σε όλα. Πληρώνει και μεταφορικά και κυριολεκτικά, στην εποχή μας, τις αλόγιστες σπατάλες του, αλλά ακόμα και τώρα στους δύσκολους καιρούς της στεγνής λιτότητας εξακολουθεί να προσφέρει. Αυτό πρέπει να το σημειώσω. Εν αντιθέσει με τους βόρειους λαούς…
Και θα πω και κάτι ακόμα. Μεταξύ « του λαγού και της χελώνας» ο Έλληνας στην εξυπνάδα μοιάζει πιο πολύ με τη χελώνα. Όταν βάλει κάτι στόχο το πετυχαίνει. Όσο ακατόρθωτο και αν φαίνεται. Στον αθλητισμό οι ελληνικές ομάδες μας έχουν προσφέρει μοναδικές χαρές. Όπως και οι αθλητές μας -που παρά τις αντίξοες συνθήκες- συνεχίζουν και προσπαθούν με τις δικές τους δυνάμεις με τελευταίο παράδειγμα το χρυσό μετάλλιο στην κολύμβηση από τον Σπύρο Γιαννιώτη. Αλλά και σε όλους τους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας. Το παράλογο είναι ότι ξεχωρίζαμε πάντα για τις ικανότητές μας, κυρίως σε οργανωμένες χώρες, χωρίς ποτέ να καταφέρουμε να οργανωθούμε στην δική μας.
Μακάρι να μπορούσαμε να αντιληφθούμε πόσο σημαντικό είναι να παλεύουμε ενωμένοι για να ξεπεράσουμε τα προβλήματα μας. Και όχι οχυρωμένοι πίσω από παρωχημένες ιδεολογίες, συμπλέγματα ανωτερότητας, και λανθασμένης αίσθησης του καθήκοντος να προστατέψουμε ΜΟΝΟ τον εαυτό μας και την οικογένεια μας. Πάσχουμε από σοβαρή έλλειψη συλλογικότητας..
Πρόσφατα μία από τις πιο διακεκριμένες προσωπικότητες παγκοσμίως στον τομέα των γραμμάτων και των τεχνών, η Ελένη – Γλύκατζη Αρβελέρ, είπε ότι ο Έλληνας έχει πάθει καθίζηση γιατί δεν έχει, πλέον, όραμα για τίποτα. Δέχθηκε σκληρή κριτική επειδή είπε το αυτονόητο. Κάτι που όλοι το γνωρίζουμε και είναι κοινό μας μυστικό αλλά ψέγουμε αυτόν που το αποκαλύπτει. Γιατί δεν μας αρέσει να ακούμε την αλήθεια. Όπως «στη Μαριγώ και το σταμνί της». Η Μαριγώ -μια φαντασμένη βοσκοπούλα- έκανε όνειρα ότι όταν θα πουλούσε το γάλα, θα έπαιρνε κότες που θα γεννούσαν αυγά και θα τα πουλούσε στην αγορά για να πάρει ένα όμορφο, φανταχτερό φόρεμα. Και αφού βαυκαλίζεται για αρκετή ώρα χύνει την καρδάρα με το γάλα. Πάει το γάλα. Πάνε τα όνειρα… Πάει και «η κότα με τα χρυσά αυγά» -βλέπε επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Οι μύθοι του Αισώπου θα έπρεπε να διδάσκονται σε κάθε τάξη του δημοτικού σχολείου. Και, μάλιστα, με την απαραίτητη προτροπή στο μάθημα να εξετάζονται και οι γονείς των παιδιών. Ίσως τότε ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει…
Γοητεύθηκα -άλλη μία φορά- από το ταλέντο της Ρουγγέρη και του καταπληκτικού θιάσου της να μεταφέρει και τους 16 μύθους του Αισώπου σε μία παράστασης μιάμισης ώρας(!) κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των μικρών παιδιών πλέκοντας τον έναν μύθο μέσα στον άλλον. Απογοητεύθηκα -όμως- για τα χαμένα μαθήματα που θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει από τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων και -σαν να το κάνουμε επίτηδες- πράττουμε τα ακριβώς αντίθετα…
«Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας» μου θύμισε τον Έλληνα και τη νοοτροπία του νεοπλουτισμού που υιοθέτησε τα τελευταία 30 χρόνια. Ο Έλληνας τζίτζικας κοκορευόταν συνεχώς για τη φήμη που είχε ότι ΜΟΝΟ αυτός ξέρει πώς να διασκεδάζει. Οι άλλοι λαοί της Ευρώπης – οι μέρμηγκες- μάζευαν από το τέλος του προηγούμενου για να έχουν λεφτά το επόμενο καλοκαίρι, ενώ εκείνος κανόνιζε τις διακοπές του κυρίως την τελευταία στιγμή φορτώνοντας μονίμως τις πιστωτικές του κάρτες. Και ύστερα ήρθε ο χειμώνας. Το ΔΝΤ, η Μέρκελ και η τρόικα. Ο τζίτζικας δεν έχει μάθει στη βαρυχειμωνιά. Θέλει τη ζέστη του, το καλό κρασί, το τζάκι, την παρέα και το τραγούδι του. Έχασε τα λεφτά του και δεν ξέρει πως αλλιώς να περάσει καλά. Έχει τόσο πολύ εθιστεί στο χρήμα που δεν ξέρει πού αλλού να βρει την ευτυχία…
«Οι δύο βάτραχοι» μου θύμισαν τους Έλληνες κυβερνώντες. Στο μύθο πήγαν εκδρομή χωρίς να έχουν πάρει εφόδια και ξαφνικά δίψασαν. Στο δρόμο τους είδαν ένα πηγάδι και χωρίς να το πολυσκεφτούν έσκυψαν για να πιουν νερό. Δεν υπολόγισαν ούτε το βάθος του ούτε αν θα μπορούσαν να βγουν. Τίποτα. Δεν σκέφτηκαν ότι η πράξη τους θα είχε ολέθριες συνέπειες. Όπως ακριβώς και οι ηγέτες αυτού του τόπου. Δεν προειδοποίησαν σοβαρά τους πολίτες για τις δυσβάσταχτες συνέπειες της άστατης ζωής τους. Δεν έκρουσαν όταν έπρεπε τον κώδωνα του κινδύνου. Δεν πήραν μέτρα παρά τα σημάδια στον ορίζοντα, με αποτέλεσμα να πέφτουμε όλο και πιο βαθιά στο βαθύ πηγάδι που δεν έχει πάτο…
Ο Έλληνας – που και που- μού θυμίζει «την Αλεπού και τα σταφύλια». Ό,τι δε φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια. Του φταίνε τα ξένα κέντρα εξουσίας, οι ψεκασμοί και τα Νεφελίμ για να αποδώσει κάπου την αδυναμία του να προνοήσει το μέλλον του. Εκείνος δεν ήξερε τίποτα για τον « φόνο». Τα φακελάκια; ΆΛΛΟΙ τα έδιναν. Αποδείξεις ΆΛΛΟΙ δεν έκοβαν; Αυθαίρετα; ΆΛΛΟΙ τα είχαν… Παράνομα επιδόματα; ΑΛΛΟΙ τα έπαιρναν…
Ο Έλληνας όμως δεν είναι «Φιλάργυρος»..Γιατί όσα και να του προσάψω δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την γαλαντομία του. Τη γενναιοδωρία σε όλα. Πληρώνει και μεταφορικά και κυριολεκτικά, στην εποχή μας, τις αλόγιστες σπατάλες του, αλλά ακόμα και τώρα στους δύσκολους καιρούς της στεγνής λιτότητας εξακολουθεί να προσφέρει. Αυτό πρέπει να το σημειώσω. Εν αντιθέσει με τους βόρειους λαούς…
Και θα πω και κάτι ακόμα. Μεταξύ « του λαγού και της χελώνας» ο Έλληνας στην εξυπνάδα μοιάζει πιο πολύ με τη χελώνα. Όταν βάλει κάτι στόχο το πετυχαίνει. Όσο ακατόρθωτο και αν φαίνεται. Στον αθλητισμό οι ελληνικές ομάδες μας έχουν προσφέρει μοναδικές χαρές. Όπως και οι αθλητές μας -που παρά τις αντίξοες συνθήκες- συνεχίζουν και προσπαθούν με τις δικές τους δυνάμεις με τελευταίο παράδειγμα το χρυσό μετάλλιο στην κολύμβηση από τον Σπύρο Γιαννιώτη. Αλλά και σε όλους τους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας. Το παράλογο είναι ότι ξεχωρίζαμε πάντα για τις ικανότητές μας, κυρίως σε οργανωμένες χώρες, χωρίς ποτέ να καταφέρουμε να οργανωθούμε στην δική μας.
Μακάρι να μπορούσαμε να αντιληφθούμε πόσο σημαντικό είναι να παλεύουμε ενωμένοι για να ξεπεράσουμε τα προβλήματα μας. Και όχι οχυρωμένοι πίσω από παρωχημένες ιδεολογίες, συμπλέγματα ανωτερότητας, και λανθασμένης αίσθησης του καθήκοντος να προστατέψουμε ΜΟΝΟ τον εαυτό μας και την οικογένεια μας. Πάσχουμε από σοβαρή έλλειψη συλλογικότητας..
Πρόσφατα μία από τις πιο διακεκριμένες προσωπικότητες παγκοσμίως στον τομέα των γραμμάτων και των τεχνών, η Ελένη – Γλύκατζη Αρβελέρ, είπε ότι ο Έλληνας έχει πάθει καθίζηση γιατί δεν έχει, πλέον, όραμα για τίποτα. Δέχθηκε σκληρή κριτική επειδή είπε το αυτονόητο. Κάτι που όλοι το γνωρίζουμε και είναι κοινό μας μυστικό αλλά ψέγουμε αυτόν που το αποκαλύπτει. Γιατί δεν μας αρέσει να ακούμε την αλήθεια. Όπως «στη Μαριγώ και το σταμνί της». Η Μαριγώ -μια φαντασμένη βοσκοπούλα- έκανε όνειρα ότι όταν θα πουλούσε το γάλα, θα έπαιρνε κότες που θα γεννούσαν αυγά και θα τα πουλούσε στην αγορά για να πάρει ένα όμορφο, φανταχτερό φόρεμα. Και αφού βαυκαλίζεται για αρκετή ώρα χύνει την καρδάρα με το γάλα. Πάει το γάλα. Πάνε τα όνειρα… Πάει και «η κότα με τα χρυσά αυγά» -βλέπε επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Οι μύθοι του Αισώπου θα έπρεπε να διδάσκονται σε κάθε τάξη του δημοτικού σχολείου. Και, μάλιστα, με την απαραίτητη προτροπή στο μάθημα να εξετάζονται και οι γονείς των παιδιών. Ίσως τότε ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου