Χωρίς προστάτες και αποκλεισμούς

Του Αλέξη Παπαχελά Ένα μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ο ασφυκτικός κλοιός που νιώθει κάθε επιχειρηματίας, ο οποίος θέλει να αναπτυχθεί σε κλάδους που μονοπωλούνται εδώ και χρόνια από «πειρατές» ή νταβατζήδες. Πήγαινε μια νέα εταιρεία πληροφορικής να πάρει μια δουλειά και κάποιος της ψιθύριζε «αφήστε αυτήν τη δουλειά, δεν είναι για σας». Δεν ήταν ούτε ένας ούτε δύο οι κλάδοι που λειτουργούσαν σαν κλειστά μονοπώλια ή ολιγοπώλια, γεγονός που φαινόταν άλλωστε και από την έλλειψη ανταγωνισμού και το αφύσικα υψηλό επίπεδο των τιμών. Στις περισσότερες περιπτώσεις πίσω από αυτά τα φαινόμενα υπήρχαν αγορασμένοι πολιτικοί και κρατικοί υπάλληλοι. Ούτε και ο πιο ισχυρός πρωθυπουργός δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με το βαθύ κράτος που στήριζε αυτά τα συμφέροντα! Φωτογραφικές τροπολογίες, «επηρεασμένες» νομικές υπηρεσίες και επιτροπές προδιαγραφών, περίεργες εγκύκλιοι συνέθεταν ένα περίπλοκο παζλ εμποδίων για όποιον ήθελε να ασχοληθεί με έναν απαγορευμένο ή «προστατευμένο» κλάδο. Η τρόικα έχει αντιληφθεί αυτές τις δυσλειτουργίες, αλλά έχει επίσης καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να τις ξεριζώσεις. Όσους νόμους και να ψηφίσει το ελληνικό Κοινοβούλιο, πάντοτε βρίσκεται το αόρατο χέρι που καθυστερεί μια εγκύκλιο ή εκδίδει μια διάταξη που έχει εντελώς άλλο περιεχόμενο απ’ αυτό που προέβλεπε ο νομοθέτης. Η αλήθεια είναι πως το διαπλεκόμενο κατεστημένο δίνει μια μάχη με τον χρόνο γιατί σιγά-σιγά, επώδυνα, αλλά σταθερά τα πράγματα αλλάζουν. Ορισμένοι εξ’ αυτών θα προτιμούσαν να είχαμε ήδη πάει στη δραχμή και να μην είχαν πάνω από το κεφάλι τους την τρόικα ή την Ε.Ε. Έτσι θα επέστρεφαν σε περασμένες εποχές, που το μοίρασμα γινόταν σε κάποιο σαλόνι χωρίς κανείς μας να το πάρει είδηση. Κάποιοι άλλοι ίσως να μας εκπλήξουν. Ο καπιταλισμός απογειώθηκε στην Αμερική όταν οι λωποδύτες του χθες, ή τα παιδιά τους, έγιναν οι μεγάλοι συστημικοί παίκτες που επέβαλαν τη λειτουργία της αγοράς με όρους και καθαρούς κανόνες.  'Ενα είναι βέβαιο. Αν περάσουμε όλη αυτή τη διαδικασία του Μνημονίου χωρίς βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί η οικονομία, οι καλύτερες ημέρες θα αργήσουν. Δεν φτάνουν τα χαμηλά μεροκάματα για να έλθει η ανάπτυξη. Πρέπει να έχουμε μια ανοικτή οικονομία στην οποία ο κάθε επενδυτής μπορεί να εισέλθει σε όποιον τομέα θέλει, με σαφείς όρους και χωρίς να πληρώνει «διόδια» σε κανέναν. Μόνο τότε θα πιάσουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού και θα εισρεύσει, επιτέλους, φρέσκο χρήμα στη χώρα.