Δικαίωμα της Δημοκρατίας

Του Αγγελου Στάγκου Οι δημοκρατίες έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να αμύνονται λαμβάνοντας μέτρα για να αντιμετωπίσουν όσους τις απειλούν. Αυτό το κατάλαβαν οι δυτικές δημοκρατίες όταν αναγκάστηκαν να πολεμήσουν κατά του κτηνώδους ναζιστικού καθεστώτος της Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι’ αυτό και έσπευσαν μετά το τέλος του πολέμου να προχωρήσουν με μεγάλη αυστηρότητα στην αποναζιστικοποίηση της γερμανικής κοινωνίας και των μηχανισμών της, ενώ παράλληλα φρόντισαν να θωρακίσουν με νόμους το δικό τους πολίτευμα. Με την πάροδο του χρόνου και τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι σχετικές νομοθεσίες εμπλουτίστηκαν και σταδιακά κάλυψαν τα όποια «παραθυράκια» μπορούσαν να εκμεταλλευθούν οι νοσταλγοί της ναζιστικής τάξης που εμφανίζονται κατά καιρούς με διάφορες παραλλαγές. Αμέριμνη η Ελλάδα έμεινε πίσω και σ’ αυτόν τον τομέα. Κατά τη γενική πεποίθηση, ο άμωμος και άσπιλος μέσος Ελληνας δεν κουβαλάει επάνω του κανένα ίχνος φασισμού, ρατσισμού, μισαλλοδοξίας ή ξενοφοβίας ούτε έχει καμία διάθεση για άσκηση βίας. Είναι από γεννησιμιού του δημοκράτης, ευγενής, αγαπάει όλα τα ζωντανά της πλάσης και κυρίως τους ανθρώπους, άσπρους, μαύρους, κίτρινους, αλλά είναι και παλικάρι όταν απαιτείται. Αποτελεί, δηλαδή, ένα σπάνιο και μοναδικό είδος επί της γης, πολύ ανώτερο από όλα τα υπόλοιπα και γι’ αυτό είναι και το αντικείμενο του φθόνου όλων των άλλων. Αυτό διδάσκει με επιτυχία η νεότερη ελληνική μυθολογία, αυτό καλλιεργούν τα μίντια σε όλη την επικράτεια και αυτή είναι η εδραιωμένη άποψη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Φυσικά, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και το πιστοποιούν η εμφάνιση, η συμπεριφορά και, δυστυχώς, η αποδοχή από μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Χρυσής Αυγής. Του μοναδικού κόμματος στην Ευρωζώνη που αντιγράφει πιστά το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας, εφαρμόζει τις μεθόδους του και ακολουθεί κατά γράμμα σχεδόν την πορεία του προς την εξουσία –ασχέτως αν θα φτάσει σε αυτήν– από το 1923 ώς το 1933. Επιπλέον, είναι προς το παρόν το πρώτο καθαρά ναζιστικό και ανοιχτά ρατσιστικό κόμμα που έχει μπει σε ένα εθνικό Κοινοβούλιο, προκαλώντας ανατριχίλα σε όλη την Ευρώπη. Έως τώρα και με χαρακτηριστική την έλλειψη αυτογνωσίας, που αποτελεί βασικό γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπιζόταν ως περιθωριακό φαινόμενο, προϊόν της κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Με την ίδια περίπου έννοια που επί χρόνια αντιμετωπιζόταν η βία στα γήπεδα ως έργο «λίγων ανεγκέφαλων». Δεν είναι καθόλου έτσι. Η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, το λεξιλόγιο, η βιαιότητα, η γλώσσα του σώματος, η συμπεριφορά των στελεχών της βρίσκεται σε αρμονία με τη νοοτροπία ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας που στο παρελθόν δεν εκδηλωνόταν ανάλογα, αλλά καφενειακά, μεμονωμένα και ανοργάνωτα. Που σημαίνει ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί και η Δημοκρατία οφείλει να πάρει τα μέτρα της.