Δημήτρης Δανίκας
Η ανεργία εν Ελλάδι ξεπέρασε κάθε προηγούμενο στις χώρες της Ευρωζώνης. Μέσα στις πρωταθλήτριες παγκοσμίως. Όμως το 27 και κάτι τοις εκατό είναι νούμερο ολίγον πλασματικό. Κοντά σ αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα πρέπει να προσθέσουμε δύο ακόμα κατηγορίες. Εκείνους που εργάζονται part time και ως μισθό λαμβάνουν φραγκοδίφραγκα. Άσε που αντί για δέκα ώρες εβδομαδιαίως καταλήγουν να δουλεύουν ακόμα και είκοσι ίσως και τριάντα. Και εκείνους που ενώ σκοτώνονται ολημερίς ολονυχτίς αμείβονται «όποτε» και «αν περισσεύουν» από τις τσέπες των αφεντικών τους
Τουτέστιν τρεις οι κατηγορίες. Οι άνεργοι. Οι κακοπληρωμένοι. Και οι απλήρωτοι. Επομένως το 27 και κάτι τοις εκατό εκτοξεύεται στο 40%. Ίσως και παραπάνω. Όμως το ερώτημα είναι «γιατί» αρκετοί εξ αυτών δεν καταλήγουν να αρπάξουν τις δουλειές από τα χέρια Αλβανών, Πακιστανών, Μπαγκλεντεσιανών και εν γένει τριτοκοσμικών;
Χαραχτηρίστε με ότι ο καθένας από εσάς γουστάρει. Κηφήνα. Παράσιτο. Εισοδηματία. Μαλάκα. Ακόμα και λάτρη της Μέρκελ. Α, όχι αυτό. Don’t! Γιατί ακόμα και εξόριστος σε ερημονήσι παρέα με την Άνγκελα, και μόνο στην ιδέα να έπεφτα μ΄ αυτό το γερμανικό θωρηκτό στο κρεβάτι θα μ΄ έπιανε τερταίος πυρετός. Τέλος πάντων.
Pourquoi λοιπόν? Why? Perche? Warum? Θα σας πω εγώ. Για τρεις λόγους:
Ένα. Ότι οι μισοί εξ αυτών λαμβάνουν επίδομα ανεργίας. Δύο. Ότι αρκετοί εξ αυτών λαμβάνουν επιπροσθέτως κομπόδεμα παππού, γιαγιάς, μαμάς, μπαμπά. Τρία. Και σχεδόν άπαντες έχουν από τους γονείς τους διαπαιδαγωγηθεί, να δουλεύουν ελάχιστα και να καταναλώνουν περισσότερα. Όχι;
Ελάτε τώρα. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Το «δημοσιουπαλληλίκι» το εθνικό σπορ και το Greek dream των περισσότερων οικογενειών. Να βάλουμε το παιδί μας κάπου στο Δημόσιο. Να εξασφαλίσει μονιμότητα. Να εργάζεται ελάχιστα. Να αισθάνεται σιγουριά και ασφάλεια. Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, ο μισθός στο πορτοφόλι του κανακάρι μας. Κάπως έτσι.
Για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Ας πούμε ότι είσαι άνεργος. Ας πούμε ότι δεν έχεις να λαμβάνεις από κανέναν. Ας πούμε ότι κυριολεκτικά είσαι αδέκαρος και άφραγκος. Ε, τότε πες μου σε όποιο θεό πιστεύεις. Εκ της ανάγκης δεν θα έκανες τα πάντα; Τι; Να πλένεις τζάμια. Να ξεσκατώνεις-όπως οι Αλβανοί και Γεωργιανοί-κάποια γηραιά κυρία. Να μαζεύεις ελιές και φράουλες Μανωλάδας. Το οτιδήποτε. Όχι;
Ως εκ τούτου, με το χαρτζιλίκι και το επίδομα ανεργίας, φυτρώνουν ανεξέλεγκτα, ταβέρνες, σουβλατζίδικα και καφενεία. Με το ίδιο χαρτζιλίκι τροφοδοτούνται πέντε έξι αθλητικές, ημερήσιες, εφημερίδες. Και με το ίδιο χαρτζιλίκι πριονίζονται υπογείως οι αγωνιστικοί όρχεις του κάθε άνεργου νέου. Καταλάβατε; Τα καφενεία γεμάτα. Οι δρόμοι, από αγώνες, εντελώς άδειοι. Με αποτέλεσμα όλοι αυτοί που καθημερινώς καθυβρίζουμε, όλοι αυτοί που φέρουν την πρώτη ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, να εξακολουθούν να μας κυβερνάνε. Να εξακολουθούν να χύνουν κροκοδίλεια δάκρυα. Και να εξακολουθούν, στα παρασκήνια, να ανοίγουν σαμπάνιες. Α, ρε κοροϊδάρα Νεοέλληνα. Με κάθε ρούφηγμα φραπέ να σκέφτεσαι ένα πράγμα. Στα καφενεία και στα γήπεδα σκοτώνουμε την Ελλάδα!
Η ανεργία εν Ελλάδι ξεπέρασε κάθε προηγούμενο στις χώρες της Ευρωζώνης. Μέσα στις πρωταθλήτριες παγκοσμίως. Όμως το 27 και κάτι τοις εκατό είναι νούμερο ολίγον πλασματικό. Κοντά σ αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα πρέπει να προσθέσουμε δύο ακόμα κατηγορίες. Εκείνους που εργάζονται part time και ως μισθό λαμβάνουν φραγκοδίφραγκα. Άσε που αντί για δέκα ώρες εβδομαδιαίως καταλήγουν να δουλεύουν ακόμα και είκοσι ίσως και τριάντα. Και εκείνους που ενώ σκοτώνονται ολημερίς ολονυχτίς αμείβονται «όποτε» και «αν περισσεύουν» από τις τσέπες των αφεντικών τους
Τουτέστιν τρεις οι κατηγορίες. Οι άνεργοι. Οι κακοπληρωμένοι. Και οι απλήρωτοι. Επομένως το 27 και κάτι τοις εκατό εκτοξεύεται στο 40%. Ίσως και παραπάνω. Όμως το ερώτημα είναι «γιατί» αρκετοί εξ αυτών δεν καταλήγουν να αρπάξουν τις δουλειές από τα χέρια Αλβανών, Πακιστανών, Μπαγκλεντεσιανών και εν γένει τριτοκοσμικών;
Χαραχτηρίστε με ότι ο καθένας από εσάς γουστάρει. Κηφήνα. Παράσιτο. Εισοδηματία. Μαλάκα. Ακόμα και λάτρη της Μέρκελ. Α, όχι αυτό. Don’t! Γιατί ακόμα και εξόριστος σε ερημονήσι παρέα με την Άνγκελα, και μόνο στην ιδέα να έπεφτα μ΄ αυτό το γερμανικό θωρηκτό στο κρεβάτι θα μ΄ έπιανε τερταίος πυρετός. Τέλος πάντων.
Pourquoi λοιπόν? Why? Perche? Warum? Θα σας πω εγώ. Για τρεις λόγους:
Ένα. Ότι οι μισοί εξ αυτών λαμβάνουν επίδομα ανεργίας. Δύο. Ότι αρκετοί εξ αυτών λαμβάνουν επιπροσθέτως κομπόδεμα παππού, γιαγιάς, μαμάς, μπαμπά. Τρία. Και σχεδόν άπαντες έχουν από τους γονείς τους διαπαιδαγωγηθεί, να δουλεύουν ελάχιστα και να καταναλώνουν περισσότερα. Όχι;
Ελάτε τώρα. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Το «δημοσιουπαλληλίκι» το εθνικό σπορ και το Greek dream των περισσότερων οικογενειών. Να βάλουμε το παιδί μας κάπου στο Δημόσιο. Να εξασφαλίσει μονιμότητα. Να εργάζεται ελάχιστα. Να αισθάνεται σιγουριά και ασφάλεια. Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, ο μισθός στο πορτοφόλι του κανακάρι μας. Κάπως έτσι.
Για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Ας πούμε ότι είσαι άνεργος. Ας πούμε ότι δεν έχεις να λαμβάνεις από κανέναν. Ας πούμε ότι κυριολεκτικά είσαι αδέκαρος και άφραγκος. Ε, τότε πες μου σε όποιο θεό πιστεύεις. Εκ της ανάγκης δεν θα έκανες τα πάντα; Τι; Να πλένεις τζάμια. Να ξεσκατώνεις-όπως οι Αλβανοί και Γεωργιανοί-κάποια γηραιά κυρία. Να μαζεύεις ελιές και φράουλες Μανωλάδας. Το οτιδήποτε. Όχι;
Ως εκ τούτου, με το χαρτζιλίκι και το επίδομα ανεργίας, φυτρώνουν ανεξέλεγκτα, ταβέρνες, σουβλατζίδικα και καφενεία. Με το ίδιο χαρτζιλίκι τροφοδοτούνται πέντε έξι αθλητικές, ημερήσιες, εφημερίδες. Και με το ίδιο χαρτζιλίκι πριονίζονται υπογείως οι αγωνιστικοί όρχεις του κάθε άνεργου νέου. Καταλάβατε; Τα καφενεία γεμάτα. Οι δρόμοι, από αγώνες, εντελώς άδειοι. Με αποτέλεσμα όλοι αυτοί που καθημερινώς καθυβρίζουμε, όλοι αυτοί που φέρουν την πρώτη ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, να εξακολουθούν να μας κυβερνάνε. Να εξακολουθούν να χύνουν κροκοδίλεια δάκρυα. Και να εξακολουθούν, στα παρασκήνια, να ανοίγουν σαμπάνιες. Α, ρε κοροϊδάρα Νεοέλληνα. Με κάθε ρούφηγμα φραπέ να σκέφτεσαι ένα πράγμα. Στα καφενεία και στα γήπεδα σκοτώνουμε την Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου