Σαμπάνιες

 Δημήτρης Δανίκας

Η εκλογική  πελατεία.  Η συνδικαλιστική   συντεχνία. Η διαπλοκή  των    εκπροσώπων  της βάσης  με την εξουσία. Η μόλυνση   ολόκληρου  σχεδόν  του  «σώματος» της κοινωνίας. Όλα  αυτά και  πολλά   περισσότερα   κατέληξαν  να  μετεξελιχθούν σε  πυλώνες  του  συστήματος. Απίστευτα  πράγματα.

Παράδειγμα;  Η απέραντη  και  ύποπτη σιωπή  της διανόησης  και  των πνευματικών  ανθρώπων. Στην  πιο κρίσιμη   στιγμή  της  πρόσφατης  ιστορίας  μας απέχουν. Ιδιωτεύουν. Αμπελοφιλοσοφούν. Σαν τον σκύλο  περιφέρονται  γύρω από τον άξονα τους   τρέχοντας  να  δαγκώσουν την ουρά τους. Ομφαλοσκοπούν. Σαν να  μην  υπάρχουν.  Ο λόγος προφανής. Έχουν λερωμένη  την  φωλιά  τους. Το σύστημα με    δεκάδες τρόπους  έχει εξαγοράσει την  σιωπή  τους.

Το ίδιο και με τους εργατοπατέρες. Αλλοτριωμένοι.  Απομακρυσμένοι  από τα πραγματικά  αιτήματα της κοινωνίας. Μεταλλαγμένοι. Απομονωμένοι. Όπως, ας πούμε, οι εκπαιδευτικοί. Όπως  τα πρωτοπαλίκαρα της ΔΕΗ. Εκ του  ασφαλούς  οι απεργιακές κινητοποιήσεις  των υπαλλήλων  στον  Δημόσιο  τομέα.  Μόνιμοι  στην  δουλειά. Μόνιμοι  στην  γκρίνια και   την επαναστατική  γυμναστική.

Έτσι  πανεύκολα  η εξουσία  στρέφει  τον ένα κλάδο εναντίον   του άλλου.  Παλιά μου τέχνη  κόσκινο. Κι έτσι  συμβαίνει    η εξής  σουρεαλιστική πρακτική. Ενώ  στα λόγια  εμφανίζονται  τροπαιοφόροι  της κοινωνίας, στην  πραγματικότητα,  με  τα  ανεπίκαιρα αιτήματά  τους και τις  αναχρονιστικές  πρακτικές   τους  στρέφουν  την κοινωνία εναντίον  τους, προσφέροντας  μέγιστη  υπηρεσία  στον κοινό «εχθρό». Με  την πρόσφατη  τάχα μου  φιλεργατική  Ρητορική  των  εκπαιδευτικών Σαμαράς  με Βενιζέλο θα τρίβανε  τα χέρια  τους και θα ανοίγανε σαμπάνιες.

Έτσι  και  επειδή ο κυρ Φώτης είναι   τάχα μου αριστερός.  Ετσι κι  επειδή    το ΚΚΕ  αλλά και  κάθε   ριζοσπαστική   συνιστώσα  υπερψηφίζουν κάθε  αίτημα  συνδικαλιστικό, γι αυτούς  τους  απλούς  λόγους  η   Αριστερά  έχει    κατρακυλήσει  στο  ίδιο  επίπεδο με  τον κρατικοδίαιτο  συνδικαλισμό.

Με απλά  λόγια. Με  τα  χέρια  τους  βγάζουν τα μάτια  τους. Όπως  με τους  μονομάχους  στην Ρωμαική  αρένα. Ο αυτοκράτορας με  την ακολουθία  του  στα ανάκλιντρα. Πρώτο  τραπέζι πίστα.  Στις  κερκίδες ο κόσμος να  διψάει   για περισσότερο αίμα. Και στην αρένα  ο  συνδικαλισμός να  κατασπαράσσεται από  τα άγρια θηρία .

Όπως  λέει και  το    παλιό, γνωστό  ρητό. Με τέτοιους  φίλους.  Με τέτοιους  συνδικαλιστικούς  εκπροσώπους.  Με  τέτοια  σκουριασμένα, αραχνιασμένα,  βουλωμένα αυτιά, τι να  τους κάνεις   τους  εχθρούς. Η αλλιώς.  Κι αυτό αφορά  στην   κομμουνιστική Αριστερά:  Ο  πιο  ανίκητος και   χειρότερος αντίπαλός  μου είναι  φυσικά ο  εαυτός μου!