ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
Οι αριθμοί πολλές φορές λένε την αλήθεια, μερικές φορές όμως την αποκρύβουν. Θα υποκύψω στον πειρασμό να σας παρουσιάσω κάποια στατιστικά στοιχεία από τις πρόσφατες εκλογές του Συλλόγου μας.

Ποσοστά παρατάξεων:

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ:       43,33%
ΔΑΚΕ:                                              33,85%
ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ:        22,82%

Νομίζω ότι έχουν σημασία και τα ποσοστά των συναδέλφων που πρώτευσαν στα ψηφοδέλτια της κάθε παράταξης σε σχέση με το σύνολο των συναδέλφων που ψήφισαν:

ΚΟΡΜΑ ΣΟΥΛΤΑΝΑ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ): 
109 ΣΤΑΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΣΤΟ 27,95%

ΠΑΤΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (ΔΑΚΕ)                                 :   
74 ΣΤΑΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΣΤΟ 18,97%

ΜΑΛΕΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ (ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ) :   
67 ΣΤΑΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΣΤΟ 17,18%

Η βούληση των συναδέλφων για το ποια παράταξη θέλουν να ηγηθεί του Συλλόγου και για το ποια επιθυμούν να είναι η επόμενη πρόεδρος είναι σαφής. Δεν μιλάμε για οριακές πλειοψηφίες αλλά για καταφανείς ενδείξεις για το τι θέλουν οι συνάδελφοι. Όμως η Δημοκρατία, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, δεν έχει αδιέξοδα. Είναι απόλυτα λογικό και δημοκρατικό οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ και της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ να επιλέξουν τον (την) πρόεδρο καθώς και τα άλλα μέλη από τα δικά τους ψηφοδέλτια αφού έχουν την πλειοψηφία στο Δ.Σ.
 Μην περιμένετε ανακοίνωση διαμαρτυρίας από την ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ. Έχουμε σταθερές αρχές και δεν παρεκκλίνουμε από αυτές. Πάντα πιστεύαμε ότι οι ιδελογικές διαφορές που επικαλούνταν οι δύο παρατάξεις ήταν προπέτασμα καπνού. Υπηρετούν πιστά το σύστημα και τους ανθρώπους που μας έφεραν εδώ. Είναι τα φερέφωνα των παρατάξεων και των αντίστοιχων συνδικαλιστών της ΔΟΕ.

 Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
Οι εκλεγμένοι της Ανεξάρτητης Κίνησης θα αγωνιστούν για όλα όσα σας υποσχέθηκαν. Μέσα σε δύο χρόνια καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη σας και αυξάνουμε συνεχώς τη δύναμή μας χάρη σε εσάς. Με ήθος και εντιμότητα θα συνεχίσουμε μέχρι να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη όλων σας.
Υ.Γ. Ο κ. Δέλλας Ιωάννης πήρε 97 σταυρούς προτίμησης ως υποψήφιος αντιπρόσωπος με την ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ. Περισσότερους από όσους πήρε όλη η ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και περισσότερους από κάθε άλλον υποψήφιο αντιπρόσωπο. Εσείς αποφασίσατε με τον πλέον πειστικό τρόπο αν μπορεί να συμπεριφερθεί και να συνδικαλιστεί ως ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ. Σημασία, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, δεν έχει τι ψηφίζεις αλλά τι ποιότητας άνθρωπος είσαι και πόσο μπορείς να σκέφτεσαι και να λειτουργείς πέρα από κομματικές σκοπιμότητες.
Με τιμή
Γαπκιάδης Γεώργιος

Απάντηση στην κ. Βόλτση Αγγελική

Αγαπητή συναδέλφισσα,
Επειδή μαζί σας τα λόγια χάνουν την αξία τους:
Είπατε "την ημέρα που δήλωσε την αποχώρησή του από την Ανεξάρτητη Κίνηση...". Αντιγράφω τι ακριβώς έγραψα: "Παύω να έχω κάθε επαφή σε επίπεδο ηγετικής ομάδας και λήψης αποφάσεων" και στη συνέχεια "Είναι αυτονόητο ότι θα συνεχίσω να στηρίζω και να ψηφίζω την Ανεξάρτητη Κίνηση". Είναι δικαίωμά σας να το θεωρείτε αποχώρηση αυτό αλλά μη χαίρεστε. Να μας έχει όλους ο Θεός καλά και για όσο συμβαίνει αυτό εγώ Ανεξάρτητη Κίνηση θα είμαι.
Πάμε τώρα στην παράδοση - παραλαβή του ταμείου. Λέτε ότι υπογράψαμε και παρέλαβα κανονικά. Προφανώς θα εννοείτε το βιβλίο εσόδων - εξόδων του ταμείου. Εγώ μίλησα για το πρωτόκολλο παράδοσης - παραλαβής που το συντάσσει ο παραδίδων και στη συνέχεια ένα αντίγραφο κρατάει ο παραδίδων, ένα παίρνει ο παραλαβών και ένα μένει στο αρχείο του συλλόγου. Αν δεν ξέρετε τι ακριβώς είναι αυτό, οφείλετε να ενημερωθείτε. Αν έχετε συντάξει τέτοιο πρωτόκολλο εσείς, σας παρακαλώ να το παρουσιάσετε και θα ζητήσω δημόσια συγγνώμη. Τέτοιο πρωτόκολλο συνέταξα και παρέδωσα στον κ. Θεοδωρακόπουλο και τέτοιο πρωτόκολλο θα παραλάβει ο νέος ταμίας του συλλόγου.
"Το βιβλιάριο ήταν σε ονόματα συναδέλφων και όχι στο όνομα του συλλόγου", είχα γράψει. Μου απαντήσατε ότι έτσι σας είπαν από την τράπεζα. Περίεργο. Εμάς από την τράπεζα μας είπαν ότι αυτό είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ και το σταματάω εδώ. Ξέρω ότι κάποτε θα μου πείτε γιατί το σταμάτησα αλλά έτσι κρίνω και έτσι πράττω. Στα βιβλιάρια των συλλόγων αναγράφεται το όνομα του συλλόγου και στο σύστημα της τράπεζας φαίνονται (με βάση το πρακτικό που έχει υπογραφεί) οι διαχειριστές του βιβλιαρίου οι οποίοι προσέρχονται για τις αναλήψεις μαζί με την ταυτότητά τους και τη σφραγίδα του συλλόγου.
"Για πρώτη φορά στην ιστορία του ο σύλλογος κατέθεσε φορολογική δήλωση", είχα γράψει. Τα αντίγραφα των φορολογικών δηλώσεων πρέπει να είναι στο αρχείο του συλλόγου και είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ να βρίσκονται οπουδήποτε αλλού. Το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια τα αντίγραφα των φορολογικών δηλώσεων ήταν στο γραφείο κάποιου λογιστή και όχι, όπως έπρεπε, στο αρχείο του συλλόγου, αυτό πρέπει να απασχολήσει εσάς και όχι εμένα. Μαντικές ικανότητες δεν έχω.
Για το τηλέφωνο τα είπε τόσο καλά ο κ. Θεοδωρακόπουλος που δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.
Τέλος, θα απαντήσω και στο αγωνιώδες σας ερώτημα "Γιατί παρέλαβες;". Έτσι έκρινα ότι έπρεπε να κάνω. Όταν ξεκινάς κάτι καινούργιο δεν ψάχνεις να βρεις λάθη και παραλείψεις. Εμείς ξεκινήσαμε με την Τάνια με όραμα και ρομαντισμό. Δε σας ξέραμε. Στην πορεία μάθαμε πολλά, όμως έμαθε και ο κόσμος. Μήπως θεωρείτε τυχαίο ότι οι συνάδελφοι ανέδειξαν -με μεγάλη διαφορά- την Ανεξάρτητη Κίνηση πρώτη δύναμη;
Υ.Γ. Για τον εκλεκτό συνάδελφο κ. Τριανταφυλλίδη Φώτη: Ουδέποτε άφησα κάποιο υπονοούμενο για την οικονομική διαχείριση του συλλόγου. Γι΄αυτό το θέμα υπάρχει η ελεγκτική επιτροπή η οποία ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά της.
Με τιμή 
Γαπκιάδης Γεώργιος

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

ΨΗΦΙΣΑΝ: 414
ΛΕΥΚΑ: 20
ΑΚΥΡΑ: 4
ΕΓΚΥΡΑ: 390

1. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ: 169 ψήφοι και 3 έδρες (Κορμά Σουλτάνα, Χατζηφωτιάδης Κων/νος, Παπαδάμος Κων/νος)
2. ΔΑΚΕ: 132 ψήφοι και 2 έδρες (Πάτρας Ιωάννης, Βόλτση Αγγελική)
3. ΕΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: 89 ψήφοι και 2 έδρες (Μαλέα Βασιλική, Κώστα Θάλεια)

Αντιπρόσωποι εκλέγονται
1. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ: Δέλλας Ιωάννης, Κορμά Σουλτάνα
2: ΔΑΚΕ: Τριανταφυλλίδης Φώτης, Πανταζόπουλος Κων/νος

Για την ελεγκτική επιτροπή εκλέγονται:
1. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ: Παπαδόπουλος Αντώνιος, Κοντοπούλου Αλεξάνδρα
2. ΔΑΚΕ: Παπασταύρος Νικόλαος

ΣΧΟΛΙΟ: Θέλω  να δώσω συγχαρητήρια και να ευχηθώ καλή επιτυχία σε όλους όσους εκλέχτηκαν.
Η Ανεξάρτητη Κίνηση καθιερώνεται πλέον σαν η πρώτη δύναμη στο νομό μας αυξάνοντας συνεχώς τη δύναμή της. Η μεγάλη διαφορά από τη δεύτερη ΔΑΚΕ νομίζω ότι απεικονίζει με σαφήνεια την επιλογή των συναδέλφων. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους τιμήσατε με τη ψήφο σας το ψηφοδέλτιό μας. Για όσους δεν καταφέραμε να σας πείσουμε για τις απόψεις μας και τις προθέσεις μας είμαι σίγουρος ότι αυτό θα γίνει στο εγγύς μέλλον. Ο αγώνας συνεχίζεται.

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να προσέξουν μη σχίσουν κάνα καλσόν

 Γιάννης Μακρυγιάννης

Ότι η λεγόμενη στη θεωρία τρικομματική κυβέρνηση έχει από καιρό εξελιχθεί σε μονοκομματική της δεξιάς, δεν χρειάζεται και πολύ παρατηρητικότητα για να το διαπιστώσει κανείς.
Ότι η ΝΔ συμπεριφέρεται σαν να είναι δική της η κυβέρνηση, επειδή θεωρεί ότι το «δυνατό χαρτί» σε αυτή είναι ο πρόεδρός της και πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, επίσης δεν θέλει και μαντικές ικανότητες.
Ούτε χρειάζεται κανείς βοήθεια για να αντιληφθεί ότι το κράτος ντύνεται γαλάζιο, με ελαφρές πράσινες και ροζ κηλίδες.
Δεν απαιτείται καν συζήτηση για να συμφωνήσουν οι εχέφρονες και σοβαροί άνθρωποι ότι το μίγμα της πολιτικής, που ακολουθείται και το «ύφος» της διακυβέρνησης είναι κανονικό δεξιό, βαθύ γαλάζιο.
Αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ κατέληξαν απλοί βαστάζοι της ΝΔ σε αυτή την κατάσταση.
Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ συνθλίβεται στις δημοσκοπήσεις, κινδυνεύοντας να δει στην πόρτα του τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του, η δε ΔΗΜΑΡ μένει στη ζωή με τεχνητές αναπνοές, μεταγραφές και τεράστια στήριξη από τα μέσα ενημέρωσης, που φιλοξενούν τα στελέχη της, λες και είναι εκπρόσωποι κόμματος του 50% ή μεγάλοι σοφοί, απαραίτητοι για κάθε πολιτική συζήτηση.
Η ΝΔ έχει καταφέρει να ξεφτιλίσει τους εταίρους της με κάθε ευκαιρία και τελευταία με τον αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Δεν θα μπω στην ουσία του νομοσχεδίου, το οποίο χρήζει μεγάλων αλλαγών. Το θέμα είναι ότι οι δύο κυβερνητικοί εταίροι ζητούν να πάει στη Βουλή ως νομοσχέδιο και εκεί να ψηφίσει ο καθένας ό,τι θέλει – κι ας το καταψηφίσουν οι βουλευτές της ΝΔ- και το Μέγαρο Μαξίμου αρνείται, χλευάζοντας στην πραγματικότητα τους άλλους δύο της κυβερνητικής τρόικας.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Ή για την ακρίβεια, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τη λεγόμενη «επαναδιαπραγμάτευση» που έλεγαν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά η ΝΔ την εξαφάνισε ως άλλος Χουντίνι; Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και νομοσχέδια της τελευταίας στιγμής, που πάνε στη Βουλή χωρίς καμία ενημέρωση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Το αίτημα του ΠΑΣΟΚ για ανασχηματισμό, που πήγε καλό Ιούλιο και βλέπουμε; Το αίτημα για καλύτερο συντονισμό της κυβέρνησης; Το χαράτσι, που θα καταργούνταν, αλλά έμεινε;
Υποτίθεται ότι έγιναν πολλές κόντρες ως τώρα μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και υπήρξαν μεγάλες διαφωνίες και προκλήθηκαν κρίσεις, για σειρά θεμάτων.
Μόνο, που συνήθως οι εσωκυβερνητικές κόντρες καταλήγουν σε αυτό, που λέγαμε παλιά για τα ποδοσφαιρικά ματς, όταν το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό: Τους έριξε ο Σαμαράς ξύλο (πολιτικό), αλλά έφαγαν κι αυτοί… Και εντάξει ο Φώτης Κουβέλης με τη ΔΗΜΑΡ του. Γι’ αυτό το ρόλο φτιάχθηκε η ΔΗΜΑΡ, του πρόθυμου βαστάζου. Αλλά να φτάνει σε αυτό το σημείο και το ΠΑΣΟΚ;
Για να εξηγιόμαστε. Ας κάνουν ό,τι θέλουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, εάν νομίζουν ότι έτσι βοηθούν τη χώρα, τη «σώζουν» - ουάου που λέει και ο δίχρονος ανιψιός μου -, όπως διατυμπανίζουν. Αλλά μη μας λένε ότι πρόκειται και για ισότιμη συνεργασία, ότι πρόκειται για φοβερή κυβέρνηση ως προς τη δημοκρατικότητά της, ότι στριμώχνουν τον Σαμαρά, ότι έχουν λόγο στα πράγματα, ότι, ότι, ότι… Νερό στο μύλο της ΝΔ ρίχνουν! Κι ας σταματήσουν το θέατρο με τις δήθεν κόντρες, αφού δεν μπορούν να το πάνε μέχρι τέλους. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να, με τους πολλούς καβγάδες που έχουν με τη ΝΔ, κινδυνεύουν και τα καλσόν…

Αντιρατσιστικός "αιφνιδιασμός" ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ

alfavita.gr

 

Κίνηση δήθεν «αιφνιδιασμού» έκαναν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ σε σχέση με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του υπουργού δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη, καταλήγωντας να το καταθέσουν από κοινού στη βουλή.

 

Παρά τις διαρροές περί ρήγματος στην τρικομματική κυβερνητική συμμαχία, τα πράγματα φαίνεται να εξυπηρετούν διαφορετικές πολιτικές στοχεύσεις. 

 

Με την κίνηση αυτή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ βρήκαν έναν τρόπο να διαχωριστούν από την επίσημη κυβερνητική θέση, μετά από ενάμιση χρόνο ταύτισης και παράλληλα να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στην κυβέρνηση, σε όποιο αριστερό ακροατήριο τους έχει απομείνει.

 

Η Νέα Δημοκρατία βγαίνει από τη δύσκολη θέση, καθώς θα ήταν αναγκασμένη να δυσαρεστήσει την ακροδεξιά της εκλογική επιρροή που εδώ και καιρό προσπαθεί να συσπειρώσει.

 

Συγχρόνως εκβιάζεται ένα επίπεδο πολιτικής συμφωνίας και με τον ΣΥΡΙΖΑ από το «αριστερό» κομμάτι της κυβέρνησης, δίνοντας τη δυνατότητα ύπαρξης συγκλίσεων. 

 

Διαβάστε παρακάτω την ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ:

 

«Μετά από επικοινωνία του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, με τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, αποφασίστηκε οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες των δύο κομμάτων να καταθέσουν ως κοινή πρόταση νόμου το υπάρχον αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης».

 

Νωρίτερα, ο γραμματέας της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Μανιάτης έστειλε επιστολή προς τον πρόεδρο της Βουλής Ευάγγελο Μεϊμαράκη, με την οποία τού ζητούσε να έρθει άμεσα προς συζήτηση και ψήφιση στην Βουλή η πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ για την «Καταπολέμηση Εκδηλώσεων Ρατσισμού και Ξενοφοβίας».

 

Η στάση της ΔΗΜΑΡ

 

Στο μεταξύ, προθεσμία έως την Πέμπτη δίνει η Δημοκρατική Αριστερά στην ΝΔ, προκειμένου να αποσαφηνίσει την τελική της θέση σχετικά με το σχέδιο νόμου Ρουπακιώτη.

 

Σύμφωνα με πληροφορίες, σε αυτή την θέση κατέληξε μετά από πολύωρη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος νωρίτερα σήμερα, όπου συζητήθηκε εκτενώς το θέμα. 

 

Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης διατυπώθηκε έντονος προβληματισμός από κορυφαία στελέχη της ΔΗΜΑΡ για τους χειρισμούς στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ενώ έγινε σαφές πως εάν πολύ σύντομα δεν έρθει στην Βουλή ο νόμος, τότε η ΔΗΜΑΡ θα προχωρήσει στην κατάθεση νομοσχεδίου μαζί με το ΠΑΣΟΚ. 

 

Πηγές της Αγίου Κωνσταντίνου υπογράμμιζαν ότι θα περιμένουν ώς την Πέμπτη σύγκληση νέου συμβουλίου των τριών κυβερνητικών εταίρων, ώστε να δουν ποιες είναι οι προθέσεις της ΝΔ.

Πρόκληση για πολιτικούς με ραχοκοκαλιά

 Του Χρήστου Γιανναρά

Κοινή παραδοχή και διεθνοποιημένη: Eίμαστε, οι σημερινοί Έλληνες, οι αποτυχημένοι της Eυρώπης. H αποτυχία μας πιστοποιείται και εκφράζεται νηφάλια και τεκμηριωμένα ή επιθετικά και χλευαστικά. Mε συμπόνια ή με χαιρεκακία. Aλλά είναι παραδοχή καθολική, παγιωμένη.
H αποτυχία μας μετριέται με τα μέτρα που καθιέρωσε για την επιτυχία το παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα» της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας: «ανάπτυξη», «πρόοδος», «εκσυγχρονισμός». Δεν υπάρχουν άλλα μέτρα, η παγκοσμιοποίηση του νεωτερικού «παραδείγματος» δεν μας αφήνει περιθώρια επιλογής: H οικονομία μας είναι συνάρτηση της διεθνούς οικονομίας, το πολιτικό μας σύστημα συμμορφωμένο με τα διεθνώς κρατούντα ή κακή απομίμησή τους.
Έχει σημασία να ξέρουμε αν αποτύχαμε εξαρχής ή καθ’ οδόν. Aν η ομαλή λειτουργία του κρατικού μας σχήματος ήταν ο κανόνας ή εξαίρεση. Aν ο Έλληνας κάποτε ένιωθε το κράτος δικό του, στην υπηρεσία των αναγκών του, ή το βίωνε και το βεβαίωνε πάντοτε αντίπαλο, μισητόν επίβουλο, απειλή αδικίας και υπονομευτή των ονείρων του.
Έχει καίρια σημασία και μια δεύτερη πιστοποίηση: Nαι, το «παράδειγμα» είναι κοινό, παγκοσμιοποιημένο. Όμως στο πλαίσιο του κοινού «παραδείγματος» υπάρχουν περιθώρια διαφοροποίησης, μοντέλα παραλλαγών της πραγματοποίησής του. Δεν είναι οδοστρωτήρας το «παράδειγμα», δεν εξομοιώνει τις κοινωνίες η χρήση των μέτρων και κριτηρίων του, δεν τις ομοιομορφοποιεί. Άλλο το βρετανικό μοντέλο, άλλο το γαλλικό, διαφορετικό το γερμανικό. Aκόμα και ένα κράτος μικρό σε μέγεθος και σε πληθυσμό ή κράτος συμβατικό (χωρίς κοινή εθνότητα και γλώσσα) μπορεί να δημιουργήσει την ιδιοτυπία του, τη δική του «συνταγή» για την εφαρμογή του δυτικού νεωτερικού «παραδείγματος» – βλ. Eλβετία, Φινλανδία, Bέλγιο.
Kοινωνίες με υψηλό δείκτη κατά κεφαλήν σοβαρότητας προσλαμβάνουν και αξιοποιούν τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας (οργάνωση, επιστημονικές κατακτήσεις, τεχνολογία, πολιτικό σύστημα, θεσμούς αξιοκρατίας) με μέτρο και κριτήριο της πρόσληψης την ικανοποίηση των αναγκών τους, όχι την υποταγή τους σε κάποιο δάνειο καλούπι. Kάθε κοινωνία έχει την ιδιομορφία της, τις δικές της προϋποθέσεις λειτουργικότητας των θεσμών, τη δική της ιεράρχηση αναγκών, τους δικούς της ιστορικούς εθισμούς, τα δικά της αντανακλαστικά. Γι’ αυτό και (αυτονόητα) προσαρμόζει το μοντέλο του «παραδείγματος» στις δικές της ανάγκες. Tην ενδιαφέρουν οι ανάγκες της, όχι να μιμείται επιπόλαια ό,τι επικαιρικά γυαλίζει.
Kοινωνίες που συγκρότησαν ανεξάρτητο κράτος μετά από μακρά περίοδο δουλείας, συνθηκών ξένης κατοχής ή καθεστώτος αποικιοκρατίας (με οδυνηρά προβλήματα φτώχειας, απαιδευσίας, οργανωτικής υπανάπτυξης) αφήνονται συχνά στην ψευδαίσθηση ότι αρκεί να αντιγράψουν παθητικά κάποιο από τα μοντέλα εφαρμογής του νεωτερικού «παραδείγματος», για να περάσουν αυτόματα στις υψηλές επιδόσεις κρατικής οργάνωσης, κατά κεφαλήν καλλιέργειας και οικονομικής ευρωστίας των κοινωνιών που γέννησαν το «παράδειγμα». H Eλλάδα είναι από τις τυπικές περιπτώσεις θυμάτων αυτής της ξιπασιάς.
Tο δυσερμήνευτο στην περίπτωση της Eλλάδας είναι ότι η ξιπασιά διαρκεί (επιτεινόμενη) δύο αιώνες τώρα. Kαι ο μεν παιδικά αθώος Mακρυγιάννης ήταν φυσικό να δακρύζει βλέποντας τον δεκαεξάχρονο Oθωνα να αποβιβάζεται στο Nαύπλιο – «ότι αποχτήσαμε κ’ εμείς βασιλέα». Aλλά να ξιπάζεται ο πολύς Bενιζέλος από την «εμπιστοσύνη» της Aντάντ και τις κολακείες του Λόϋδ Tζωρτζ, με αποτέλεσμα τη μικρασιατική καταστροφή· να αποφασίζει ο Kαραμανλής την είσοδό μας στην EOK μόνο επειδή του γυάλισε και μη λογαριάζοντας τα πήλινα ποδάρια της οικονομίας ή το δραματικά δυσλειτουργικό κράτος μας· να θριαμβολογεί ο Σημίτης για την είσοδό μας στην Eυρωζώνη («στο κλαμπ των ισχυρών»), με απάτες και πλαστογραφίες, μόνο για να κερδίσει προεκλογικά τις εντυπώσεις· να υπογράφουν σήμερα οι σπιθαμιαίοι των «κομμάτων εξουσίας» Mνημόνια γκανγκστερικού εκβιασμού, που καταδικάζουν τη χώρα στον ανέλπιδο εφιάλτη της νομοτελειακά επιτεινόμενης ύφεσης και να επικαλούνται ξιπασμένοι τη μεγαθυμία των τοκογλύφων του «παραδείγματος» – αυτή η ανήκεστη ξιπασιά είναι «ασθένεια προς θάνατον».
Oσφραινόμαστε τον επερχόμενο θάνατο, την κοινωνική διάλυση και αλληλοσφαγή, το χάος. «Δεν υπάρχει μακρόπνοο, ολοκληρωμένο σχέδιο για ανάκαμψη... συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης... Tα μακροοικονομικά εργαλεία άσκησης πολιτικής η Eλλάδα τα έχει εκχωρήσει στην Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα... τώρα πια δεν μπορεί ούτε εν μέρει να ασκήσει αυτόνομη εθνική δημοσιονομική πολιτική... Zούμε τα παράπλευρα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής μας ένταξης: απίσχναση της αγροτικής παραγωγής, αποβιομηχάνιση, υπερτροφικός και δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας, τεράστια εξάρτηση από εισαγωγές, προνοιακές δομές που κατέρρευσαν υπό το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης» («K» 12.5.2013, σελ. 20).
Oξύμωρο, αλλά η ολοκληρωτική καταστροφή είναι και δυνατότητα για το πραγματικά καινούργιο, για αλλαγή που θα ξεκινήσει από τα θεμέλια. Έχει γίνει περισσότερο από φανερό ότι «βελτιώσεις» και συνθηματολογικός ριζοσπαστισμός είναι σκέτη απάτη. Ή θα εξαλειφθεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα και οι διαπλεκόμενοι μαζί του «στύλοι της ανομίας» ή οριστικοποιείται η εξάλειψη του Eλληνισμού από τη σκηνή της Iστορίας. O κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, το μαχαίρι στο κόκαλο. Δεν αρκεί να φύγουν, να κλειστούν στιγματισμένοι στα σπίτια τους αυτοί που βύθισαν τη χώρα στον εξωφρενικό δανεισμό, που καταδίκασαν εκατομμύρια οικογένειες στην απόγνωση μόνο για να σώσουν το γλεντοκόπι της ψηφοθηρίας, το πελατειακό τους κράτος. Δεν αρκεί να φύγουν τα πρόσωπα. Για να λειτουργήσει η ζωή πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι θεσμοί.
Ποιος μπορεί να τολμήσει την καισαρική τομή, πώς θα κοινωνείται η χρεία ώσπου να στηθούν εξ υπαρχής οι θεσμοί; Tο γνωρίζουν πια και οι πλέον βραδύνοες: τη χώρα δεν την κυβερνάει η κυβέρνηση – γιατί άραγε κατέστη αέναη, δίκην πύθου Δαναΐδων, η «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών, γιατί το σαδιστικό κυνηγητό των «δόσεων» μοιάζει να κανοναρχείται από τους κάποτε (άπαξ υπό του «βραχέος») αποκληθέντες «νταβατζήδες» και η αγορά παραμένει εγκληματικά «στεγνή»; H ανάκαμψη από τη συντελεσμένη καταστροφή της πολιτικής - κρατικής υπόστασης των Eλλήνων δεν είναι εύκολο εγχείρημα.
Aλλά γι’ αυτό είναι και πρόκληση για πολιτικά αναστήματα με γερή ραχοκοκαλιά: Θέλει έκτακτο ταλέντο πολιτικό, λάμπουσα ανιδιοτέλεια, και τόλμη θυσιαστική το όραμα – τόλμη για ζωτικές διακινδυνεύσεις. Θέλει το «φιλί της ζωής» η χώρα: επιστράτευση της ποιότητας, των αρίστων του κοινωνικού σώματος.

Ποιος κοροϊδεύει ποιον;

 Τάσος Καραμήτσος

Πώς και δεν αντιλαμβάνονται εκεί στη Ν.Δ. αλλά και οι... ευαίσθητοι αρχηγοί Κουβέλης και Βενιζέλος ότι δεν γίνεται να τη βγάλουν τελείως τζάμπα οι 1.000-1.500 «γνωστοί και φίλοι της Αθήνας» που ποζάρουν στη λίστα Λαγκάρντ και στις λίστες της Εφορίας με τα εμβάσματα του εξωτερικού; Πώς και δεν συνειδητοποιούν ότι έχει τρομερά αρνητικό αντίκτυπο στην κοινή γνώμη -αλλά και στην εικόνα τους- από τη μια να εκδίδονται χιλιάδες εντάλματα σύλληψης για χρέη από ένα πεντοχίλιαρο και από την άλλη να μην έχει γίνει κανένας έλεγχος σε πάμπλουτους Έλληνες με λεφτά που δεν δικαιολογούνται στο εξωτερικό;

Πώς ξύπνησε ο γενικός γραμματέας Εσόδων κ. Θεοχάρης μια κρύα μέρα του Φεβρουαρίου και θυμήθηκε ότι μπορεί και να υπάρχουν συγγενείς που θέλουν μεταξύ τους να κάνουν δωρεές μερικά εκατομμύρια ευρώ που περισσεύουν σε ελβετικές τράπεζες; Δεν θα ήταν προτιμότερο να έβρισκε έναν πιο κομψό τρόπο να επιβάλει μικρότερη φορολογία από το 40% και να πληρώσουν όλοι όσοι δεν δικαιολογούν τα εμβάσματα στο εξωτερικό από τη φορολογική τους δήλωση; Αλλά να τα πληρώσουν, εντέλει.
Πώς κάλεσαν οι φορολογικές αρχές της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.λπ. τους αντίστοιχους δικούς τους καταθέτες της λίστας Λαγκάρντ και με συνοπτικές διαδικασίες εισέπραξαν ένα 5 με 10% περίπου φόρο από τα χρήματα αυτά, χωρίς πολλά λόγια και περίπλοκες διαδικασίες;

Πολύ απλά, η εφεύρεση της εγκυκλίου περί δωρεάς με αναδρομικότητα που «ασπρίζει» τα λεφτά όσων τα έβγαλαν χωρίς να τα δικαιολογούν στο εξωτερικό είναι -αυτή την εποχή- σκάνδαλο. Όπως και το παραμύθι κάποιων του ΣΔΟΕ ότι «δεν ελέγχουμε τους πλούσιους της λίστας Λαγκάρντ γιατί αυτοί έχουν λεφτά» είναι μια χαρά επιχείρημα για να ασχοληθεί η κυρία Ράικου με όσους το διατυπώνουν. Γιατί λεφτά όντως έχουν, «πόθεν έσχες» δεν έχουν.

Αντί λοιπόν να ασχολούνται όλα τα κόμματα μαζί με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ας φέρουν το σοβαρότατο αυτό θέμα στη Βουλή και ας εκθέσουν ακόμα περισσότερο όσους πάνε να το θάψουν. Διαφορετικά εκτίθενται βαρύτατα οι ίδιοι.

Εκλογές για το Δ.Σ. του Συλλόγου και τους Αντιπροσώπους

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

Σε λίγες ημέρες θα επιλέξετε και θα ψηφίσετε τα άτομα που θα σας εκπροσωπήσουν στο Δ.Σ. του Συλλόγου μας καθώς επίσης και τους αντιπροσώπους οι οποίοι θα αναδείξουν το Δ.Σ. της ΔΟΕ.
Η Ανεξάρτητη Κίνηση θα είναι παρούσα και σε αυτήν την αναμέτρηση. Με τα λάθη μας, με τις παραλείψεις μας, με τις "παιδικές συνδικαλιστικές μας ασθένειες", με τις δεκατρείς συνιστώσες (όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει ο συνάδελφος κ. Παπαδόπουλος Αντώνης), αλλά με μία και μοναδική συνισταμένη: την Ανεξαρτησία και την Ελεύθερη Βούληση.

Στις προσεχείς εκλογές αναμετρώνται δύο διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις, δύο διαφορετικές πρακτικές, δύο διαφορετικοί κόσμοι στον τρόπο και τις μεθόδους του συνδικαλισμού.
Την ώρα που το (τρι)κομματικό κράτος επελαύνει ακάθεκτο, την ώρα που η συνδικαλιστική συντεχνία συνεχίζει το αλισβερίσι της με την εξουσία και τη διαπλοκή, την ώρα που αποπέμπεται ο διοικητής του ΟΑΕΔ επειδή δεν κάνει τα ρουσφέτια των βουλευτών, κάποιοι επιλέγουν τα αγωνιστούν για μία ακόμη φορά "από μέσα". Δικαίωμά τους. Εμείς θα είμαστε πάντα "από έξω". Ο καθένας επιλέγει το μετερίζι του.

Η Ανεξάρτητη Κίνηση  πιστεύει στην ίση αντιμετώπιση όλων των συναδέλφων, πιστεύει ότι δε χρειάζονται οι "υπόγειες" διασυνδέσεις και οι "πλάτες" από κανένα πολιτικό κόμμα για να μπορέσει κάποιος να εκπροσωπήσει δίκαια και ανεξάρτητα τους συναδέλφους του.

Το ξέρουμε ότι και πάλι θα προσπαθήσουν να μας "χρεώσουν" κάπου. Βαστάει χρόνια αυτή η κολόνια. Δεν έχουν δα και τίποτε άλλο να πουν. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι από τη στιγμή που δημιουργήθηκε η Ανεξάρτητη Κίνηση δεν έχει αποκλίνει ούτε χιλιοστό από τις θέσεις, τις απόψεις και τη λογική που εκφράζει. Το ότι ήρθαν να συμπορευτούν μαζί μας συνάδελφοι από διάφορους πολιτικούς χώρους είναι τιμή μας.  Πάντα είμαστε ανοιχτοί σε όλους αλλά και πάντα έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά να διαφυλάξουμε αυτό που έχουν αποδεχτεί όλοι οι συνάδελφοι: Η Ανεξάρτητη Κίνηση αποτελείται από άτομα Ελεύθερα και Ανεξάρτητα με δική τους Βούληση. Πιστεύουμε ότι ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια δεν πρέπει και δεν μπορεί να εξαγοράζονται και να εξαργυρώνονται. Για εμάς ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
Αυτή τη στιγμή συντελείται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Ο ανθός της Ελλάδας, παιδιά που μόχθησαν και  σπούδασαν, παιδιά που περίμεναν τη δική τους ευκαιρία να εργαστούν και να ζήσουν στη χώρα που γεννήθηκαν, εξωθούνται στη μετανάστευση. Αρνούνται να συμβιβαστούν και να υποκύψουν, αρνούνται να ζουν με σκυμμένο το κεφάλι, αρνούνται την ομηρία που τους προσφέρουν οι εργατοπατέρες για να τα βολέψουν σε κάποιο  Stage. Είναι τα δικά μας παιδιά που πέρασαν από τα θρανία που διδάσκουμε και νομίζω ότι έχουμε και εμείς κάποιο χρέος απέναντί τους. Η νέα γενιά αρνείται να συμβιβαστεί. Εμείς;

Με τιμή
Γαπκιάδης Γεώργιος

6η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΠΥΣΠΕ Ν. ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

ΘΕΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

1. Επικύρωση πρακτικού προηγούμενης συνεδρίασης.

2. Εκτίμηση ελλείμματος - πλεονάσματος διδακτικού προσωπικού.

Η εκτίμηση του ΠΥΣΠΕ για ελλείμματα (-) / πλεονάσματα (+) διδακτικού προσωπικού με βάση τις οργανικές θέσεις είναι:
Δάσκαλοι: (+16)
Νηπιαγωγοί: (- 6)
Αγγλικών: (0)
Φυσικής Αγωγής: (0)
Μουσικής: (-4)
Σχόλιο: Οι αριθμοί αυτοί δεν έχουν σχέση με τα λειτουργικά κενά των σχολείων. Το (+16) στους δασκάλους δε σημαίνει δηλαδή ότι περισσεύουν 16 δάσκαλοι και αυτοί πρέπει να μετακινηθούν. Θα γίνουν πρώτα οι μεταθέσεις και μετά θα γίνει η εκτίμηση για τα λειτουργικά κενά. Επαναλαμβάνω ότι εκτίμησή μου είναι ότι δε θα χρειαστεί να μετακινηθεί δάσκαλος ή δασκάλα σε άλλο νομό για να συμπληρώσει το ωράριό του.

Χωρίς προστάτες και αποκλεισμούς

Του Αλέξη Παπαχελά Ένα μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ο ασφυκτικός κλοιός που νιώθει κάθε επιχειρηματίας, ο οποίος θέλει να αναπτυχθεί σε κλάδους που μονοπωλούνται εδώ και χρόνια από «πειρατές» ή νταβατζήδες. Πήγαινε μια νέα εταιρεία πληροφορικής να πάρει μια δουλειά και κάποιος της ψιθύριζε «αφήστε αυτήν τη δουλειά, δεν είναι για σας». Δεν ήταν ούτε ένας ούτε δύο οι κλάδοι που λειτουργούσαν σαν κλειστά μονοπώλια ή ολιγοπώλια, γεγονός που φαινόταν άλλωστε και από την έλλειψη ανταγωνισμού και το αφύσικα υψηλό επίπεδο των τιμών. Στις περισσότερες περιπτώσεις πίσω από αυτά τα φαινόμενα υπήρχαν αγορασμένοι πολιτικοί και κρατικοί υπάλληλοι. Ούτε και ο πιο ισχυρός πρωθυπουργός δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με το βαθύ κράτος που στήριζε αυτά τα συμφέροντα! Φωτογραφικές τροπολογίες, «επηρεασμένες» νομικές υπηρεσίες και επιτροπές προδιαγραφών, περίεργες εγκύκλιοι συνέθεταν ένα περίπλοκο παζλ εμποδίων για όποιον ήθελε να ασχοληθεί με έναν απαγορευμένο ή «προστατευμένο» κλάδο. Η τρόικα έχει αντιληφθεί αυτές τις δυσλειτουργίες, αλλά έχει επίσης καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να τις ξεριζώσεις. Όσους νόμους και να ψηφίσει το ελληνικό Κοινοβούλιο, πάντοτε βρίσκεται το αόρατο χέρι που καθυστερεί μια εγκύκλιο ή εκδίδει μια διάταξη που έχει εντελώς άλλο περιεχόμενο απ’ αυτό που προέβλεπε ο νομοθέτης. Η αλήθεια είναι πως το διαπλεκόμενο κατεστημένο δίνει μια μάχη με τον χρόνο γιατί σιγά-σιγά, επώδυνα, αλλά σταθερά τα πράγματα αλλάζουν. Ορισμένοι εξ’ αυτών θα προτιμούσαν να είχαμε ήδη πάει στη δραχμή και να μην είχαν πάνω από το κεφάλι τους την τρόικα ή την Ε.Ε. Έτσι θα επέστρεφαν σε περασμένες εποχές, που το μοίρασμα γινόταν σε κάποιο σαλόνι χωρίς κανείς μας να το πάρει είδηση. Κάποιοι άλλοι ίσως να μας εκπλήξουν. Ο καπιταλισμός απογειώθηκε στην Αμερική όταν οι λωποδύτες του χθες, ή τα παιδιά τους, έγιναν οι μεγάλοι συστημικοί παίκτες που επέβαλαν τη λειτουργία της αγοράς με όρους και καθαρούς κανόνες.  'Ενα είναι βέβαιο. Αν περάσουμε όλη αυτή τη διαδικασία του Μνημονίου χωρίς βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί η οικονομία, οι καλύτερες ημέρες θα αργήσουν. Δεν φτάνουν τα χαμηλά μεροκάματα για να έλθει η ανάπτυξη. Πρέπει να έχουμε μια ανοικτή οικονομία στην οποία ο κάθε επενδυτής μπορεί να εισέλθει σε όποιον τομέα θέλει, με σαφείς όρους και χωρίς να πληρώνει «διόδια» σε κανέναν. Μόνο τότε θα πιάσουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού και θα εισρεύσει, επιτέλους, φρέσκο χρήμα στη χώρα.

Ζει! Πενήντα χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Στις 22 Μαΐου 1963, ο ανεξάρτητος βουλευτής Πειραιώς Γρηγόρης Λαμπράκης, γιατρός στο επάγγελμα και παλιός βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, είναι ομιλητής σε εκδήλωση των οπαδών της ειρήνης στη Θεσσαλονίκη. Απέξω, «ανησυχούντες πολίτες» έχουν οργανώσει τη δική τους αντισυγκέντρωση με την ανοχή της αστυνομίας. Καθώς ο Λαμπράκης βγαίνει από το κτίριο της Ένωσης Εμποροϋπαλλήλων, στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Βενιζέλου, πέφτει πάνω του ένα τρίκυκλο που οδηγούσε ο παρακρατικός Σπύρος Γκοτζαμάνης. Ο επιβάτης του τρικύκλου, παρακρατικός επίσης, Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, χτυπάει στο κεφάλι τον Λαμπράκη με έναν σιδερένιο λοστό. Ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης θα παλέψει πέντε μέρες με το θάνατο και τελικά θα χάσει τη μάχη στις 27 Μαΐου 1963.

 

Η δολοφονία του Λαμπράκη ίσως δεν θα είχε εξιχνιαστεί αν ένας θαρραλέος Θεσσαλονικιός, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου ή Τίγρης, δεν είχε την ετοιμότητα να πηδήξει πάνω στην καρότσα του τρικύκλου, να συμπλακεί με τον Εμμανουηλίδη ενώ το τρίκυκλο συνέχιζε την πορεία του και ύστερα, πολύ μακριά από τον τόπο της επίθεσης, με τον Γκοτζαμάνη. Ένας περαστικός τροχονόμος που τους είδε να συμπλέκονται, τους συνέλαβε -χωρίς να ξέρει ότι ανώτατοι αξιωματικοί της Χωροφυλακής συμμετείχαν στο οργανωμένο σχέδιο της δολοφονικής επίθεσης.

 

Χάρη στο θάρρος, την ξεροκεφαλιά και την υπηρεσιακή προσήλωση ενός πεισματάρη ανακριτή, του δικαστικού Χρήστου Σαρτζετάκη, μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και χάρη στο ερευνητικό δαιμόνιο τριών δημοσιογράφων, του Γιάννη Βούλτεψη της Αυγής, του Γιώργου Μπέρτσου της Ελευθερίας και του Γιώργου Ρωμαίου του Βήματος, ήρθε στο φως σε όλη της την έκταση η παρακρατική συνωμοσία, παρά τη λυσσαλέα αντίσταση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κων. Κόλλια (του πρώτου πρωθυπουργού της απριλιανής χούντας). Η υπόθεση Λαμπράκη ήταν ο καταλύτης που προκάλεσε την παραίτηση του Κ. Καραμανλή από την πρωθυπουργία και τη νίκη της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές. Όταν όμως η υπόθεση έφτασε στο εδώλιο το πολιτικό κλίμα είχε αλλάξει άρδην -το 1966, με κυβέρνηση αποστατών, οι συνωμότες έπεσαν στα μαλακά -όλοι οι αξιωματικοί αθωώθηκαν και μόνο οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάστηκαν, καθώς και κάποιοι παρακρατικοί που συμμετείχαν στην αντισυγκέντρωση.

 

Λέγεται ότι την επιθυμία για επίθεση στον Λαμπράκη την είχε εκφράσει η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη, η οποία είχε ενοχληθεί σφόδρα από την υποστήριξη του βουλευτή της ΕΔΑ στη Μπέτυ Αμπατιέλου, που είχε ρεζιλέψει (και ίσως χαστουκίσει) την εστεμμένη στο ταξίδι της στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1963 -γι’ αυτό το “χαστούκι που ίσως δεν δόθηκε” έχω γράψει αναλυτικά αλλού.  “Δεν τον τσαλακώνετε αυτόν;” λέγεται ότι είπε η Φρειδερίκη -και κάποια κατώτερα όργανα αποφάσισαν να επιδείξουν υπερβάλλοντα ζήλο.

 

Ο Λαμπράκης είχε πάει στο Λονδίνο για να πάρει μέρος στη μεγάλη πορεία ειρήνης του Ολντερμάστον, τον Απρίλιο του 1963. Επιστρέφοντας από το Λονδίνο, συμμετείχε στη Μαραθώνια πορεία ειρήνης του 1963 -ακριβέστερα, επειδή η πορεία είχε απαγορευτεί από την αστυνομία, ο Λαμπράκης ήταν ο μόνος που, χάρη στη βουλευτική του ιδιότητα, την εξυπνάδα και το θάρρος του, μπόρεσε να διασπάσει αλλεπάλληλα μπλόκα της αστυνομίας και να φτάσει μόνος στον Τύμβο και να βαδίσει αρκετά χιλιόμετρα, μοναχικός μαραθωνοδρόμος της ειρήνης (αργότερα προστέθηκαν και δυο-τρεις ακόμα συνοδοιπόροι του, δίνω πιο κάτω το λινκ).

 

Λίγες βδομάδες νωρίτερα, στα μέσα Μαρτίου 1963, ο Λαμπράκης είχε πρωταγωνιστήσει σε ένα επεισόδιο μέσα στη Βουλή, που θυμίζει τις πρόσφατες χρυσαβγίτικες αθλιότητες. Κατά την εμπρηστική ομιλία του βουλευτή Κιλκίς της ΕΡΕ Κ. Παπαδόπουλου, ο οποίος λέγεται ότι ήταν ταγματασφαλίτης, γερμανοντυμένος στην Κατοχή, σημειώθηκαν αντεγκλήσεις με βουλευτές της ΕΔΑ και όταν ο Παπαδόπουλος, φωνάζοντας “Σκάσε ρε πούστη”, επιτέθηκε εναντίον του βουλευτή της ΕΔΑ Αντώνη Μπριλλάκη, ο Λαμπράκης, παλιός αθλητής, με ένα σάλτο προσγειώθηκε ανάμεσά τους και άστραψε μια δυνατή γροθιά στον Παπαδόπουλο, που τον άφησε αιμόφυρτο, κι ύστερα δέχτηκε επίθεση από πεντέξι βουλευτές της ΕΡΕ. Το επεισόδιο δεν είναι εντελώς άσχετο με τη δολοφονία του, αφού ο Ξενοφών Γιοσμάς (ή “φον Γιοσμάς”), ο αρχηγός της παρακρατικής οργάνωσης στην οποία συμμετείχαν οι δολοφόνοι του Λαμπράκη, ήταν διοικητής τμήματος υπό τις διαταγές του Κ. Παπαδόπουλου. Μικρασιάτης πρόσφυγας, ο Γιοσμάς ήταν από τους επιφανείς συνεργάτες των Γερμανών στη Θεσσαλονίκη, έφυγε μαζί τους από την Ελλάδα στα τέλη του 1944 και υπήρξε υπουργός Προπαγάνδας (!) στην εξόριστη «κυβέρνηση» Τσιρονίκου που σχημάτισαν τα κατακάθια του δοσιλογισμού στις αρχές του 1945 στη Βιέννη. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το δικαστήριο δοσιλόγων, αλλά όταν γύρισε στην Ελλάδα το 1947 οι δοσίλογοι ήταν εθνικώς χρήσιμοι κι έτσι η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε περί το 1951 έχοντας κάνει τρία χρόνια μόνο φυλακή.  Ο φον Γιοσμάς πέθανε το 1975 κι έτσι έχασε την ευκαιρία να είναι σήμερα βουλευτής επικρατείας με τη Χρυσή Αβγή, που συνεχίζει την κληρονομιά του Πούλου, του Τσιρονίκου, κι όσων έχουν τη ναζιστική στολή στη ναφθαλίνη.

 

Επιστρέφουν στα σχολεία 3.000 αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr

Στα σχολεία θα επιστρέψουν τουλάχιστον τα 2/3 των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που είναι αποσπασμένοι  σε διάφορες υπηρεσίες, ανέφερε στο esos ανώτατος αξιωματούχος του  υπουργείου Παιδείας τον οποίο συναντήσαμε σήμερα στο γραφείο του υπουργού Κ. Αρβανιτόπουλου.

 Σήμερα υπηρετούν εκτός εκπαίδευσης , ως αποσπασμένοι, περίπου 4.500 χιλιάδες εκ των οποίων  οι 3.000 θα επιστρέψουν στις αίθουσες διδασκαλίας .
 Οι αποφάσεις αναμένεται να ληφθούν άμεσα απ τον υπουργό παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλου.

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...

Βασίλης Αναστασόπουλος

Σύμφωνοι... Οι Πανελλαδικές ξεκίνησαν χωρίς προβλήματα και, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα συνεχιστούν και θα ολοκληρωθούν κανονικά. Υπό τη «σκιά» της επιστράτευσης -και μιας ενδεχόμενης απόλυσής τους- οι καθηγητές υποχώρησαν και ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις τους, αναδεικνύοντας το υπουργείο Παιδείας ως «νικητή» αυτού του άτυπου «μπρα-ντε-φερ». Για μια ακόμα φορά, η κυβέρνηση κατάφερε, κατά την προσφιλή της τακτική, να «απομονώσει» και να φέρει αντιμέτωπη με την υπόλοιπη κοινωνία, μια ομάδα εργαζομένων, που αντέδρασε στην οικονομική της εξόντωση.

Επί προσωπικού, κοιτάζοντας πίσω σε αυτήν την ιστορία, αυτό που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μου, είναι η στήριξη που εμπράκτως παρείχε ένας 16χρονος στον αγώνα των καθηγητών του. Προτού εκείνοι τον «προδώσουν», υπό το βάρος των φύλλων πορείας που έφτασαν στα χέρια τους, ο Κωνσταντίνος Μανίκας, μαθητής της Α' Λυκείου στο 1ο Λύκειο Δραπετσώνας, είχε προλάβει να τους ζητήσει να μην κάνουν πίσω, στο δίκαιο αγώνα τους.

«Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος;» έγραψε σε επιστολή του, που διαδόθηκε αστραπιαία και έφτασε σε ένα πιο ευρύ κοινό, χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης;». Τα λόγια του, «κοφτερά» σαν μαχαίρια, στράφηκαν εναντίον όλων εκείνων που έφεραν τη χώρα και την κοινωνία σε αυτήν την κατάσταση, και είχαν κι από πάνω το «θράσος» να... κουνήσουν το δάχτυλο στους καθηγητές, κατηγορώντας τους, τάχα, ότι δεν νοιάζονται για το μέλλον των μαθητών-υποψηφίων. Ένα μέλλον, υποθηκευμένο από την πρώτη κιόλας ημέρα εφαρμογής του Μνημονίου...

Τον Κωνσταντίνο Μανίκα δεν τον ξέρω προσωπικά. Δεν γνωρίζω αν θα ακούσουμε ξανά το όνομά του στο μέλλον. Ένα μέλλον, που του εύχομαι ολόψυχα να είναι όπως το ονειρεύεται εκείνος -και όχι όπως «ευαγγελίζονται» ότι το ονειρεύονται κάποιοι άλλοι για εκείνον... Και θέλω, αν τυχόν μου κάνει την τιμή να διαβάσει, κάποια στιγμή, το παρόν κείμενο, να τον συγχαρώ για το θάρρος της γνώμης του.

Να του πω ένα «μπράβο» -δίχως να έχω την ψευδαίσθηση ότι μετράει περισσότερο απ' όλα τ' άλλα «μπράβο», που είμαι βέβαιος πως θα έχει ήδη ακούσει-, επειδή τήρησε, με θρησκευτική, σχεδόν, ευλάβεια, όλες εκείνες τις αρχές που μας έλεγαν από τα... μικράτα μας οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας ότι πρέπει να τηρούμε, αν θέλουμε κάποια στιγμή να γίνουμε άνθρωποι χρήσιμοι σ' αυτήν την κοινωνία: να ρωτάμε, δηλαδή, να αμφισβητούμε, να αναζητούμε την αλήθεια μέσα από πολλές και διαφορετικές πηγές, να διαμορφώνουμε τη δική μας άποψη πάνω στα γεγονότα. Και όταν τα κάνουμε όλα αυτά, να αμφισβητούμε εκ νέου ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Γιατί μόνο έτσι, δεν θα ζήσουμε, τελικά, σαν δούλοι, όπως έγραψε κι ο Κωνσταντίνος...

Μεταρρυθμιστικές αποτυχίες

Του Κώστα Ιορδανίδη Επί μισό αιώνα -από την εποχή της κυβερνήσεως του Γεωργίου Παπανδρέου έως το «δράμα» των Πανελλαδικών Εξετάσεων σήμερα- η χώρα ταλανίζεται από τον εφιάλτη των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, κάθε μορφής και εμπνεύσεως. Η αρμοδιότητα αξιολογήσεως αυτής της ασυνάρτητης πορείας ανήκει στην τάξη των εκπαιδευτικών και ειδημόνων στην οποία δεν ανήκει ο συντάκτης του παρόντος κειμένου. Υπάρχει όμως ένα θέμα που δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής του μέσου Ελληνα πολίτη. Το σύνολο των μεταρρυθμίσεων που προκαλεί πάντοτε αντιδράσεις -ενίοτε της πλέον οξείας μορφής- αφορά οργανωτικές μεταβολές του εκπαιδευτικού συστήματος και όχι το περιεχόμενο ή την ουσία της Παιδείας αυτής καθαυτής. Σήμερα τα πανεπιστήμια εκτός των θεωρητικών σχολών έχουν στόχο την παροχή δεξιοτήτων στους νέους προκειμένου να ενταχθούν στην παραγωγή πληρέστερα εξοπλισμένοι. Ανάγκες, που καλύπτονταν από τις τεχνικές σχολές κατά το παρελθόν, εμπίπτουν πλέον στην ανώτατη εκπαίδευση. Παρέλκει η ενασχόληση και με το θέμα αυτό διότι δεν αρμόζει να οικτίρει κάποιος την τροπή που έχουν λάβει διεθνώς τα πράγματα. Υπάρχει όμως πάντα το θέμα της Παιδείας -κατ’ εξοχήν πολιτικό- διότι αφορά τη διαμόρφωση χαρακτήρος της νέας γενιάς -με άλλα λόγια τον τύπο του πολίτη που η πολιτεία θεωρεί ιδανικό και αναγκαίο, ώστε να εξακολουθεί να υφίσταται διαχρονικά σε αρμονία και διαφορετικότητα συγχρόνως προς τον υπόλοιπο κόσμο. Η κρισιμότατη αυτή διαδικασία συντελείται κατά τη μέση εκπαίδευση. Τότε διαμορφώνεται συνείδηση και χαρακτήρας και είχε δίκιο ο Δούκας του Ουέλιγκτον όταν υποστήριζε ότι τη μάχη του Βατερλώ εναντίον του Βοναπάρτη την εκέρδισε το «πνεύμα του Ητον» - η μέση σχολή της ανωτάτης τάξεως της Βρετανίας. Διερωτάται κανείς ποιος είναι ο τύπος του Ελληνα που θέλει να διαμορφώσει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως. Στα χρόνια που η ιδεολογία του εθνικού κράτους ήταν πανίσχυρη τα πράγματα ήσαν απλά. Το κράτος προέβαλλε το ιδεολογικό του σύστημα και οι νέες ιδέες, ο αντίλογος, αναζητούνταν εκτός της ύλης των γυμνασιακών εγχειριδίων. Στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως έγινε μία προσπάθεια εμπεδώσεως της «δημοκρατικής συνειδήσεως» των νέων. Αλλά αντί δημιουργίας «δημοκρατικών» πολιτών, κατίσχυσαν οι συμπεριφορές χάους και αναρχίας. Παράλληλα, η προσπάθεια απεξαρτήσεως του νέου ανθρώπου από την εθνική, παραδοσιακή θεώρηση πραγμάτων οδήγησε στα περί «συνωστισμού» στη Σμύρνη κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Οι Έλληνες νεωτεριστές φαίνεται να ενεργούν με τη βεβαιότητα υπάρξεως του «Ευρωπαίου πολίτη», σε μια στιγμή που ο εθνικισμός επανακάμπτει στην Ευρώπη. Η μείζων αποτυχία στο θέμα της Παιδείας είναι ότι το σύστημα της μεταπολιτεύσεως δεν κατάφερε να προσδιορίσει τη θέση του Έλληνα πολίτη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τον κατέστησε άφρονα δανειολήπτη. Δίχως, ωστόσο, αίσθημα αποστολής, δίχως συγκεκριμένο ρόλο στο σύστημα όπου ένα άτομο καλείται να δημιουργήσει ή απλώς να λειτουργήσει δεν έχει προοπτική επιβιώσεως ως πολίτης. Εκπίπτει σε μονάδα παραγωγική ή σε περιθωριοποιημένο άνεργο, άνευ χαρακτηριστικών, που μόνον διά της Παιδείας μπορεί να αποκτήσει.

Ο μόνος δρόμος

Του Αλέξη Παπαχελά

Κάποιοι κατασκεύασαν ένα «κτήνος» και τώρα που το βλέπουν αναρωτιούνται «τι είναι τούτο πάλι;». Τη Χρυσή Αυγή, αλλά και τα συνθήματα και τις συμπεριφορές της, την έφτιαξαν όχι ένας αλλά πολλοί. Πρώτα απ’ όλα η Δεξιά, η οποία όχι απλώς έχασε τη μάχη για τον νόμο και την τάξη, αλλά ζητούσε και συγγνώμη όταν έπρεπε να τα επιβάλει. Όταν οι γειτονιές της Αθήνας παραδόθηκαν στην ανομία και σε συμμορίες κάθε εθνικότητας, κάποιος έπρεπε να καλύψει το κενό. Οι φοβισμένοι συντηρητικοί νοικοκυραίοι ένιωσαν ότι δεν ανήκαν πουθενά και πως σε λίγο θα έπρεπε να ντρέπονται για αυτά που πιστεύουν... Ήλθαν και οι περικοπές του Μνημονίου και έδεσε η σούπα.
Τη Χρυσή Αυγή όμως την έφτιαξαν και όλοι εκείνοι οι οποίοι στο όνομα του ιερού αντιμνημονιακού αγώνα καθιέρωσαν τις ύβρεις, τους προπηλακισμούς, τις βαριές κουβέντες για δωσίλογους και ταγματασφαλίτες. Είναι τρελή υποκρισία να θυμώνουμε σήμερα με τη Χρυσή Αυγή όταν έχουν προηγηθεί δεκάδες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, «προσωπικότητες» που έχουν πει πολύ χειρότερα πράγματα είτε από το βήμα της Βουλής είτε από τα ραδιοτηλεοπτικά μικρόφωνα. Ο φασίζων μικροαστικός λαϊκισμός της Χρυσής Αυγής κρυβόταν μέσα στα μεγάλα και μικρά κόμματα, στον συνδικαλιστικό αλλά και τον τηλεοπτικό λόγο. Διαβάστε ανακοινώσεις καθωσπρέπει συνδικαλιστικών οργανώσεων που εκπροσωπούσαν επιστήμονες και καμαρώστε τον χρυσαυγίτικο λόγο σε όλη του την ανάπτυξη. Τι κάνει η Χρυσή Αυγή; Αποθεώνει και φτάνει στα απώτατα όρια τον ακραίο λαϊκίστικο λόγο διαφόρων πολιτικών, τις θεωρίες συνωμοσίας που ανέδειξε το κομμάτι του Διαδικτύου που μοιάζει με υπόνομο και τα συνθήματα που εκτόξευσαν οι πλασιέ της αγανάκτησης. Ο λόγος της Χρυσής Αυγής έχει λίγο από όλες τις φάσεις του καταραμένου μεταπολιτευτικού λαϊκισμού: λίγο «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», λίγο «βρισκόμαστε σε κατοχή», λίγο «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» και λίγο «όλα τα αποφασίζουν οι Αμερικανοί, οι Eβραίοι και οι μασόνοι». Ο ρατσισμός και η δολοφονική βία κατά μεταναστών είναι ασφαλώς τα στοιχεία που την κάνουν να διαφέρει από όλους τους άλλους.
Το ζήτημα είναι τι κάνουμε τώρα. Αν το σημερινό πολιτικό σύστημα συνεχίσει να παίζει με τους επικοινωνιακούς όρους της Χρυσής Αυγής, ζήτω που καήκαμε. Αν πάλι ένα κομμάτι της Αριστεράς ακολουθήσει μια πιο ακραία γραμμή με το επιχείρημα «αν δεν εκφράσουμε εμείς την οργή, ο κόσμος θα πάει στη Χρυσή Αυγή», θα μπούμε σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Για μένα ένας είναι ο δρόμος. Πρέπει όλα τα κόμματα της δημοκρατικής νομιμότητας να αποφασίσουν ποιοι βασικοί κανόνες πρέπει να γίνονται σεβαστοί, όσο και να πιέζονται από αγανακτισμένους οπαδούς τους ή τις δημοσκοπήσεις. Η μη χρήση βίας, η προστασία της ελευθερίας του λόγου, ανεξαρτήτως διαφωνιών, η αποφυγή ακραίου διχαστικού λόγου, η προστασία των ανίσχυρων έναντι κάθε άρρωστου διώκτη, η επιβολή του νόμου έναντι όλων ανεξαιρέτως είναι -υποθέτω- θεμελιώδεις κανόνες που μπορούν να ενώσουν όλους όσοι ανησυχούν πράγματι για τη δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο.

Σαμπάνιες

 Δημήτρης Δανίκας

Η εκλογική  πελατεία.  Η συνδικαλιστική   συντεχνία. Η διαπλοκή  των    εκπροσώπων  της βάσης  με την εξουσία. Η μόλυνση   ολόκληρου  σχεδόν  του  «σώματος» της κοινωνίας. Όλα  αυτά και  πολλά   περισσότερα   κατέληξαν  να  μετεξελιχθούν σε  πυλώνες  του  συστήματος. Απίστευτα  πράγματα.

Παράδειγμα;  Η απέραντη  και  ύποπτη σιωπή  της διανόησης  και  των πνευματικών  ανθρώπων. Στην  πιο κρίσιμη   στιγμή  της  πρόσφατης  ιστορίας  μας απέχουν. Ιδιωτεύουν. Αμπελοφιλοσοφούν. Σαν τον σκύλο  περιφέρονται  γύρω από τον άξονα τους   τρέχοντας  να  δαγκώσουν την ουρά τους. Ομφαλοσκοπούν. Σαν να  μην  υπάρχουν.  Ο λόγος προφανής. Έχουν λερωμένη  την  φωλιά  τους. Το σύστημα με    δεκάδες τρόπους  έχει εξαγοράσει την  σιωπή  τους.

Το ίδιο και με τους εργατοπατέρες. Αλλοτριωμένοι.  Απομακρυσμένοι  από τα πραγματικά  αιτήματα της κοινωνίας. Μεταλλαγμένοι. Απομονωμένοι. Όπως, ας πούμε, οι εκπαιδευτικοί. Όπως  τα πρωτοπαλίκαρα της ΔΕΗ. Εκ του  ασφαλούς  οι απεργιακές κινητοποιήσεις  των υπαλλήλων  στον  Δημόσιο  τομέα.  Μόνιμοι  στην  δουλειά. Μόνιμοι  στην  γκρίνια και   την επαναστατική  γυμναστική.

Έτσι  πανεύκολα  η εξουσία  στρέφει  τον ένα κλάδο εναντίον   του άλλου.  Παλιά μου τέχνη  κόσκινο. Κι έτσι  συμβαίνει    η εξής  σουρεαλιστική πρακτική. Ενώ  στα λόγια  εμφανίζονται  τροπαιοφόροι  της κοινωνίας, στην  πραγματικότητα,  με  τα  ανεπίκαιρα αιτήματά  τους και τις  αναχρονιστικές  πρακτικές   τους  στρέφουν  την κοινωνία εναντίον  τους, προσφέροντας  μέγιστη  υπηρεσία  στον κοινό «εχθρό». Με  την πρόσφατη  τάχα μου  φιλεργατική  Ρητορική  των  εκπαιδευτικών Σαμαράς  με Βενιζέλο θα τρίβανε  τα χέρια  τους και θα ανοίγανε σαμπάνιες.

Έτσι  και  επειδή ο κυρ Φώτης είναι   τάχα μου αριστερός.  Ετσι κι  επειδή    το ΚΚΕ  αλλά και  κάθε   ριζοσπαστική   συνιστώσα  υπερψηφίζουν κάθε  αίτημα  συνδικαλιστικό, γι αυτούς  τους  απλούς  λόγους  η   Αριστερά  έχει    κατρακυλήσει  στο  ίδιο  επίπεδο με  τον κρατικοδίαιτο  συνδικαλισμό.

Με απλά  λόγια. Με  τα  χέρια  τους  βγάζουν τα μάτια  τους. Όπως  με τους  μονομάχους  στην Ρωμαική  αρένα. Ο αυτοκράτορας με  την ακολουθία  του  στα ανάκλιντρα. Πρώτο  τραπέζι πίστα.  Στις  κερκίδες ο κόσμος να  διψάει   για περισσότερο αίμα. Και στην αρένα  ο  συνδικαλισμός να  κατασπαράσσεται από  τα άγρια θηρία .

Όπως  λέει και  το    παλιό, γνωστό  ρητό. Με τέτοιους  φίλους.  Με τέτοιους  συνδικαλιστικούς  εκπροσώπους.  Με  τέτοια  σκουριασμένα, αραχνιασμένα,  βουλωμένα αυτιά, τι να  τους κάνεις   τους  εχθρούς. Η αλλιώς.  Κι αυτό αφορά  στην   κομμουνιστική Αριστερά:  Ο  πιο  ανίκητος και   χειρότερος αντίπαλός  μου είναι  φυσικά ο  εαυτός μου!

«Χάρβαρντ»

Αρθρογράφος: 

Νίκος Μπογιόπουλος

Στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης έχουν κάνει καμιά τριανταριά (!) εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις», κάθε φορά παρέδιδαν χειρότερο μπάχαλο απ' ό,τι παραλάμβαναν, προκάλεσαν αμορφωσιά, μετέτρεψαν την έννοια «Παιδεία» σε παράρτημα της κάθε «Κόκα Κόλα», μετέτρεψαν τα σχολεία σε πάρκινγκ παιδιών και σε παρακολούθημα του φροντιστηρίου - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Μέσα σε τρία χρόνια, έχουν βάλει λουκέτα σε 980  σχολεία, στο λεξικό της πολιτικής  τους απρέπειας αυτό το λένε «συγχωνεύσεις» - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Μόνο φέτος έχουν χαθεί, λόγω ελλείψεων σε καθηγητές, πάνω από 32.000 (!) διδακτικές ώρες - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Από το 2009 και μετά, οι μειώσεις δαπανών για τα σχολεία αγγίζουν το 47% (!) - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Η Ελλάδα είναι η χώρα της ΕΕ, που, εκτός από το υψηλότερο ποσοστό μαθητικής διαρροής, παρουσιάζει και το «προνόμιο» το ποσοστό της αύξησης των νέων που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης να έχει αυξηθεί από το 2008 μέχρι το 2011κατά 54,7% (!) - και τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Έκαναν τα σχολεία χώρους συνάθροισης φτωχοποιημένων δασκάλων με περικομμένα εισοδήματα κατά 40%, σε προθάλαμους ανεργίας για τους υποσιτιζόμενους και μη μαθητές και σε ένα διαρκές «δώσε» για τους ανήμπορους από τα χαράτσια γονείς - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Αυτή είναι η «δημόσια και δωρεάν Παιδεία» τους στην Ελλάδα.

Τόσο «δημόσια» και τόσο «δωρεάν» που ακόμα και ένας πρώην πρωθυπουργός ομολογούσε ότι το «δημόσια και δωρεάν» όταν αναφέρεται στην Παιδεία συνιστά κακόγουστο ανέκδοτο.

Γι' αυτή την «Παιδεία» τους οι Ελληνες γονείς πληρώνουν πάνω από 5 δισ. ευρώ το χρόνο.

Κι όμως όλοι αυτοί οι κύριοι που σπούδασαν στα Χάρβαρντ για να μας κυβερνήσουν (σ.σ.: γι' αυτό μας κυβερνάνε τόσο καλά...) έχουν και το θράσος να ποζάρουν σαν προστάτες των «ονείρων», των «ελπίδων» και των «δικαιωμάτων» των μαθητών...

Ριζοσπάστης 

 

Μάγκες

Δημήτρης Δανίκας

Όλα    ξεχαρβαλωμένα.  Από την  κορυφή  μέχρι τα νύχια.  Παράδειγμα;  Οι  πέτσινες   συνδικαλιστικές  κραυγές  της ηγεσίας  των  εκπαιδευτικών. Γιατί;  Ορίστε:

Τι  θα περίμενε  κανείς;  Να  κινητοποιηθούν   για  την ποιοτική μετακίνηση  του  εγχώριου, τριτοκοσμικού  «αναλφαβητισμού»,   σε  κάποιον  όροφο της Ευρωπαικής Παιδείας. Με τα  εξής απλά  αιτήματα: Σύγχρονες  υποδομές. Το πρώτο.  Ξεφόρτωμα με  συνοπτικές  διαδικασίες  των άχρηστων  γνώσεων. Το   δεύτερο. Αξιολόγηση  καθηγητών και μαθητών. Όπως  σε κάθε  χώρα της Ευρωζώνης.  Το τρίτο.  Και αντιστροφή των  κριτηρίων. Πρώτα  η   κριτική  σκέψη και  η προσωπικότητα  του μαθητή και  ύστερα, πολύ ύστερα  η παπαγαλία.  Απλά  πράγματα.  Του κοινού  νου. 'Ετσι θα  στριμώχνανε τον κατ΄ ευφημισμόν υπουργό της Παιδείας.  Έτσι  θα  κερδίζανε την κοινωνία. Έτσι   θα προσφέρανε έργο πολιτιστικό. Εθνικό και πατριωτικό.

Όχι σου  λέει. Εδώ είναι  Ελλάντα. Δεν είναι  παίξε  γέλασε. Πριτς!  Και  αντ΄ αυτών όλων  των αυτονόητων   αιτημάτων,  άρχισαν να παίζουν  ως πρωταγωνιστές  της   πασίγνωστης   φαρσοκωμωδίας  με τον τίτλο «τσάμπα  μάγκες».  Πώς;

Σου  λέει. Εμείς πάνω στις  εξετάσεις θα κηρρύξουμε  απεργιακές κινητοποιήσεις. Και επειδή   θα  βρούμε  απέναντί μας   ολόκληρη  την κοινωνία. Αλλά  και επειδή  η  κυβέρνηση  θα  μας επιστρατεύσει. Γι΄  αυτούς  τους λόγους  θα πετύχουμε  δύο πράγματα μαζί. Από  τη μια  θα  κάνουμε  το καθήκον μας  απέναντι  στους  ψηφοφόρους μας. Και από την άλλη  λόγω επιστράτευσης  θα  κάνουμε  την δουλειά  μας και  ως καθηγητές. Ως εκ τούτου μ ένα σμπάρο   δύο   τρυγόνια. Και μάγκες  του  συνδικαλισμού. Αλλά και    καθηγητές    της εξεταστικής περιόδου.

Ποιος  ο νικητής;  Και οι εργατοπατέρες.  Που παρεμπιπτόντως  προέρχονται από  ΝΔ και  ΠΑΣΟΚ.  Του Σαμαρά και  του  Βενιζέλου   παιδιά. Και   φυσικά η  κυβέρνηση  που  χύνει  κροκοδείλια  δάκρυα  καυτά.  Ποιος  οι  μονίμως  χαμένοι;  Τα παιδιά,  οι νέοι,  η κοινωνία και  η αυριανή Ελλάδα.  Όταν  τα καφενεία και οι  εργατοπατέρες ανθίζουν, ο πολιτισμός  και η  γνώση  πεθαίνουν!

 

Απεργιακή συμπόρευση ΔΟΕ-ΟΛΜΕ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. σε έκτακτη συνεδρίασή του, ομόφωνα, αποφάσισε:
Συμπόρευση με την ΟΛΜΕ, κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης ίδιας μορφής με της ΟΛΜΕ, η οποία ενεργοποιείται άμεσα με το κάλεσμα της ΟΛΜΕ προς τα μέλη της για «σπάσιμο» της επιστράτευσης στην πράξη.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ
Η κυβέρνηση των μνημονίων με πρόσχημα την έξοδο της χώρας από την κρίση, φορτώνει όλο και περισσότερα βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων και των συνταξιούχων. Τρομοκρατεί, απειλεί, στοχοποιεί, επιστρατεύει, όποιον προσπαθεί να αντισταθεί και να ορθώσει ανάστημα στη βαρβαρότητα.
    Η επίθεση στον χώρο της εκπαίδευσης είναι δείγμα αναλγησίας και έλλειψης σεβασμού απέναντι σε αυτούς που προετοιμάζουν το μέλλον της γενιάς που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης είναι ένα ακόμη δείγμα αυταρχισμού, μια ακόμη επίθεση στο κοινωνικό κράτος που οικοδομήθηκε με αγώνες των εργαζομένων όλα αυτά τα χρόνια
    Η επίδειξη αλαζονείας, βιαιότητας και πολιτικού «τσαμπουκά» απέναντι στους εργαζόμενους, έχει και τα όριά της.
Η Δ.Ο.Ε. μπροστά σε όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν στην εκπαίδευση, δηλώνει την αλληλεγγύη της στον αγώνα των συναδέλφων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αντιλαμβανόμενη πως η επίθεση που εξελίσσεται και  προσωρινά δεν στοχοποιεί το χώρο της Πρωτοβάθμιας, είναι επίθεση που σε κάθε περίπτωση την αφορά.
    Με αίσθημα ευθύνης και σεβόμενη την ενενηντάχρονη ιστορία της, δηλώνει πως η αντίσταση σε όλα αυτά που συντελούνται είναι πράξη ευθύνης.
    Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. σε έκτακτη συνεδρίασή του, ομόφωνα, αποφάσισε:
Συμπόρευση με την ΟΛΜΕ, κήρυξη απεργιακής κινητοποίησης ίδιας μορφής με της ΟΛΜΕ, η οποία ενεργοποιείται άμεσα με το κάλεσμα της ΟΛΜΕ προς τα μέλη της για «σπάσιμο» της επιστράτευσης στην πράξη.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι κοινός
Ενωμένοι θα αντιμετωπίσουμε τη βαρβαρότητα

Η τρομοκράτηση και η παιδαγωγική της υπακοής ως μέθοδος διακυβέρνησης

Γιάννης Μακρυγάννης

Όποιος πιστεύει ότι το θέμα είναι οι καθηγητές, οι μαθητές και οι εξετάσεις, πλανάται οικτρά. Στην πραγματικότητα δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν οι κυβερνώντες, χρόνια τώρα, για τους καθηγητές, τους μαθητές και τις εξετάσεις. Γι’ αυτό και οι καθηγητές, οι μαθητές και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι στο συγκεκριμένο χάλι. Με την κατάσταση να γίνεται όλο και χειρότερη, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Εντάξει υπάρχει μία σκοπιμότητα: Να γλιτώσει η κυβέρνηση την πρόσληψη 10 χιλιάδων καθηγητών την επόμενη χρονιά – με την περιβόητη αύξηση των διδακτικών ωρών - με ό,τι σημαίνει αυτό για τα δημοσιονομικά του κράτους και φυσικά να υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο η δημόσια εκπαίδευση, προς όφελος της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας.

Όμως δεν πρόκειται κυρίως γι’ αυτό. Πρόκειται για την επιβολή ενός νέου μοντέλου διακυβέρνησης, που ελάχιστη σχέση έχει με την προστασία των συνταγματικών ελευθεριών, το δικαίωμα της διεκδίκησης, την ελευθερία έκφρασης των κοινωνικών ομάδων, την τέχνη της διαβούλευσης, όπως οφείλει να εφαρμόζει κάθε πολιτισμένη και δημοκρατικά διαρθρωμένη κοινωνία. Γι’ αυτό και η τακτική της επιστράτευσης από εξαίρεση και σπάνιο φαινόμενο έγινε κανόνας και μάλιστα «χρήσιμος».

Το αποφασίζομεν και διατάσσομεν έχει αντικαταστήσει πια οποιαδήποτε άλλη μορφή και τρόπο διακυβέρνησης.

Αρέσκονται να κυβερνούν με την οικονομική τρομοκρατία. Κάνοντας τις δικές τους αδυναμίες και αποτυχίες, όπλα κατά των εργαζομένων, των επαγγελματιών, των μικροεπιχειρηματιών και των συνταξιούχων, που έχουν πληρώσει το κόστος της κρίσης. «Αποτύχαμε εμείς να πιάσουμε τους στόχους, ετοιμαστείτε εσείς να πληρώσετε» δεν είναι η μόνιμη επωδός τους;

Αρέσκονται να κυβερνούν προκαλώντας κοινωνικό εμφύλιο. Φέρνοντας κάθε ομάδα εργαζομένων, που αντιδρά στην ανελέητη πολιτική του μνημονίου, απέναντι στην κοινωνία. Εκμεταλλευόμενοι την απελπισία και την ανάγκη, στις οποίες οι ίδιοι έχουν σπρώξει την κοινωνία.

Έχουν κατασυκοφαντήσει σχεδόν όλες οι κοινωνικές ομάδες και τους επαγγελματικούς κλάδους. Έχουν βαφτίσει συντεχνία κάθε επαγγελματική κατηγορία, που διεκδικεί το παραμικρό δικαίωμα. Όποιος τολμήσει να καταθέσει μία διεκδίκηση γίνεται αμέσως «εχθρός της πατρίδας και της σωτηρίας της». Προωθούν μία ιδιότυπη κουλτούρα μίσους κατά οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας «απεργεί, προκαλώντας προβλήματα», «έχει προνόμια», «είναι διεφθαρμένη» - όπως είναι τα συνηθέστερα επιχειρήματά τους, όταν ρίχνουν τους «αντιδρώντες» στην αρένα του αλαλάζοντος πλήθους. 

Η τρομοκράτηση έγινε μέθοδος και επιλογή διακυβέρνησης. Η παιδαγωγική της υπακοής έγινε δεύτερη φύση για τους κυβερνώντες. Όπως αυτοί δεν λένε ΟΧΙ στους δανειστές, έτσι θέλουν και οι πολίτες, τους οποίους κυβερνούν, να μην τους λένε ΟΧΙ.

Τους γοητεύει η ιδέα ότι θα ελέγξουν μία ολόκληρη κοινωνία, ότι θα τιμωρήσουν κάθε διαφορετική φωνή, ότι θα πατάξουν κάθε κοινωνική αντίδραση. Απενοχοποιούν και εμφανίζουν τη δική τους στάση υποταγής ως φυσιολογική, όταν καταφέρνουν να επιβάλλουν την ίδια στάση και στην κοινωνία.

Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Η οικονομική εξαθλίωση, στην οποία οδηγούν τη χώρα και τους εργαζόμενους, ή το μίσος που ενσταλάζουν στην κοινωνία, οδηγώντας την σε καταστάσεις υποβόσκοντος ή και ανοιχτού διαρκούς εμφυλίου; Εκτός κι αν το ένα συνοδεύεται εκ των πραγμάτων από το άλλο…

Το ερώτημα είναι, για πόσο καιρό μπορούν να κυβερνηθούν οι λαοί με τέτοιες μεθόδους; 

Στα γήπεδα της ζωής ήττες και νίκες

Του Νίκου Ξυδάκη

Η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών και η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ευρώπης στο μπάσκετ από τον Ολυμπιακό σφράγισαν τα περασμένα εικοσιτετράωρα. Συνέβησαν στην ίδια χώρα, προκάλεσαν αντίθετα συναισθήματα· άλλοι τα συσχετίζουν, άλλοι όχι· άλλοι επιλέγουν να δουν το αισιόδοξο συμβάν, άλλοι το απαισιόδοξο, πολλοί βιώνουν και τα δύο εξίσου. Μερικοί μένουν ανέγγιχτοι απ’ όλα. Συμβαίνουν και τα δύο ταυτοχρόνως.
Μου άρεσε το παιχνίδι του Ολυμπιακού, η ανάκαμψή του απ’ το κακό ξεκίνημα, το πείσμα, η αφοσίωση, το πάθος. Μου άρεσε που η φτωχότερη ομάδα φέτος, από το φτωχότερο πρωτάθλημα της πιο πτωχευμένης χώρας, με άσημο Έλληνα προπονητή στον πάγκο και Έλληνα ηγέτη στο παρκέ, έπαιξε ωραίο μπάσκετ και νίκησε καθαρά. Με τον τρόπο του ο μπασκετικός Ολυμπιακός έστειλε ένα μήνυμα: Μπορούμε να σταθούμε όρθιοι, αν πιστέψουμε στους εαυτούς μας και παλέψουμε. Τα ομαδικά σπορ έχουν αυτήν την ψυχικά ανακουφιστική, συχνά και καθαρτήρια, λειτουργία.
Βεβαίως ο καθείς το εκλαμβάνει κατά την επιθυμία του και κατά δύναμιν. Ο οπαδοκάγκουρας θα υπάρχει πάντα, και πάντα θα καίει και θα καίγεται μες στη μονοδιάστατη χαρά του, αλλά ακόμη κι έτσι αναρωτιέμαι: Σάμπως του έχουν απομείνει πολλές άλλες πηγές χαράς, για να σπάσει τον ζόφο που τον τυλίγει; Βρίσκει την άγρια χαρά του νικητή, βρίσκει προσώρας και λίγη περηφάνια, που τόσο πολύ του λείπει, σε ένα τρίποντο όταν παγώνει ο χρόνος. Για όσο διαρκεί το ματς και ο πανηγυρισμός, η ζωή παίρνει άλλη τροπή, φανερώνονται κρυμμένες δυνατότητες· η ζωή μπορεί να είναι και αλλιώς.
 Όταν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί, όλοι γυρνάμε στην εξωγηπεδική πραγματικότητα· είναι μουντή και αργή, προβλέψιμα βασανιστική. Αλλά τώρα, κάπως την αντέχουμε καλύτερα - ακόμη κι αν είναι στη φαντασία μας η αυξημένη αντοχή. Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε μακροσκοπικά και τη ματαιωμένη απεργία των εκπαιδευτικών, που ματαιώθηκε βιαίως προτού καν εκδηλωθεί: σαν έναν χαμένο αγώνα σε μια μακρά αλυσίδα αγώνων, και όχι σαν οριστική ήττα.
Άλλωστε αυτός ο αγώνας μάλλον είχε στηθεί εξαρχής λάθος: σε λάθος πεδίο, σε λάθος χρόνο, από λάθος κόουτς και ηγέτες. Οι εκπαιδευτικοί στήθηκαν από τους συνδικαλιστές τους για να χάσουν, σε μια μετωπική σύγκρουση όχι με την κυβέρνηση, αλλά σε σύγκρουση με τα τεντωμένα νεύρα χιλιάδων μαθητών και των οικογενειών τους, δηλαδή βάζοντας σε δοκιμασία τους πραγματικούς φίλους και συμμάχους.
Κι όμως οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί φέτος και πέρυσι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, πάσχισαν, πρόσφεραν ενισχυτικές διδασκαλίες, έστησαν κοινωνικά φροντιστήρια, έτρεξαν να στηρίξουν οικογένειες άπορων μαθητών, να στήσουν συσσίτια και δίκτυα αρωγής. Βρέθηκαν στο πλάι των μαθητών, πραγματικοί δάσκαλοι και φίλοι. Δεν τους άξιζε, λοιπόν, η προληπτική επιστράτευση, δεν τους άξιζε η ματαίωση, η γεύση ήττας, η στενόχωρη αντιπαράθεση με τους μαθητές τους. Είπαμε όμως: μια προσωρινή ήττα δεν σημαίνει ότι χάθηκε ο μακρύς διαρκής αγώνας, το πρωτάθλημα συνεχίζεται, στα εξεταστικά κέντρα, στις σχολικές αίθουσες, στα προαύλια, στα γήπεδα της ζωής.

Δάσκαλοι και δάσκαλοι...

Βίδος Κοσμάς

 

Κύριε διευθυντά.

 

Θεωρούσα ανέκαθεν ακραία τη δήλωση του Μαρκ Τουέιν «δεν επέτρεψα ποτέ στο σχολείο να αναμειχθεί στην εκπαίδευσή μου». Παρακολουθώντας όμως τις από τηλεοράσεως εμφανίσεις ορισμένων εκπαιδευτικών για το θέμα των απεργιακών κινητοποιήσεών τους στη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων, την επανέφερα στο μυαλό μου σε όλο το καυστικό μεγαλείο της. Βλέποντας ανθρώπους που καλούνται να δώσουν τα φώτα της γνώσης και του πολιτισμού στις νέες γενιές να μην κατέχουν τις στοιχειώδεις αρχές του σωστού διαλόγου, να φωνάζουν και να τσακώνονται, ακόμη και να χρησιμοποιούν (ορισμένοι εξ αυτών) κάκιστα ελληνικά, σκέφτηκα προς στιγμήν ότι ο Τουέιν μπορεί και να είχε δίκιο στην αποστροφή του προς την εκπαίδευση που (δεν) παρέχει το κράτος. Έπειτα όμως θυμήθηκα ορισμένους από τους καθηγητές μου, εκείνους στους οποίους χρωστάω πολλά, αναλογίστηκα πόσο δύσκολο ήταν και είναι να ασκείς με συνέπεια και ευσυνειδησία το λειτούργημά σου στην Ελλάδα, και τους θαύμασα ακόμη πιο πολύ.

 

Μετά τιμής

 

Πανδώρα

ΟΛΜΕ: Ανοιχτό γράμμα προς τους μαθητές μας

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr

Φίλε μαθητή/ φίλη μαθήτρια,
Θα ήθελα να σου εξηγήσω για ποιους λόγους αναγκαστήκαμε εμείς, οι καθηγητές σου, να ξεκινήσουμε αυτό τον δύσκολο απεργιακό αγώνα. Αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό. Θα ήθελα να μάθω κι εγώ τη γνώμη σου, ιδίως αν είναι διαφορετική από τη δική μου. Σου ζητώ όμως πρώτα να ξοδέψεις δυο λεπτά για να με ακούσεις.
Σε συναντώ καθημερινά στην τάξη, ανταμώνουμε στους διαδρόμους και στις σκάλες, στη αυλή του σχολείου μας.  Με ενώνουν μαζί σου κοινές έγνοιες για το μάθημα της ημέρας, οι χαρές και οι λύπες της σχολικής καθημερινότητας.  Ακόμα κι αυτά που κάποιες στιγμές φαίνεται να μας χωρίζουν συχνά γίνονται αφορμή για να  συνδεθούμε στενότερα.
Κάποιες φορές στο σχολείο κυριαρχεί η ένταση, οι κραυγές δυναμώνουν, οι παλάμες σφίγγουν, το βλέμμα αγριεύει. Θα έχει περάσει, ασφαλώς, από το νου σου ότι τις περισσότερες φορές αυτές οι συγκρούσεις έχουν τη ρίζα τους έξω από το σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην καθημερινή ζωή. Και υπάρχουν λόγοι γιʼ αυτό. Ιδίως στις μέρες μας, η επιβίωση συχνά γίνεται ένας καθημερινός εφιάλτης.
Οι γονείς συζητούν ολοένα στο σπίτι για νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, για μεγαλύτερη φτώχεια, για το φόβο της απόλυσης. Οι μεγαλύτεροι φίλοι σου ομολογούν πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια όποια δουλειά, κι ας έχεις ένα σωρό πτυχία. Μόνη διέξοδο βλέπουν στη μετανάστευση. Αλλά και συ ο ίδιος παρατηρείς το χαρτζιλίκι σου να  λιγοστεύει, το σπίτι σου μέρα τη μέρα να αδειάζει. Και την ίδια ώρα οι υπουργοί μας κάνουν λόγο για νέες περικοπές και νέα μέτρα, που σχεδιάζει να επιβάλει η τρόικα, ή για δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί.
Αυτά, φίλοι μαθητές, είναι προβλήματα που κι εμείς οι καθηγητές σας αντιμετωπίζουμε, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Ο μισθός μας μειώθηκε μέχρι το μισό, το διδακτικό μας ωράριο αυξήθηκε, οι συνθήκες εργασίας χειροτέρεψαν, οι διορισμοί νέων εκπαιδευτικών σταμάτησαν. Ταυτόχρονα, πολλά δημόσια σχολεία καταργούνται και συγχωνεύονται, άλλα δεν έχουν θέρμανση, εξοπλισμό, αίθουσες και εργαστήρια. Με τα τελευταία μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση, μπορούν να μας ξεσπιτώνουν και να μας στέλνουν από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη οποτεδήποτε, χωρίς να νοιάζονται πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τέτοιους μισθούς. Μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό.
Μετά από αυτά τα τελευταία μέτρα το ποτήρι ξεχείλισε. Πήραμε την απόφαση πως πια δεν πάει άλλο. Το ξέρουμε πως δεν είναι εύκολο να απεργούμε σε μέρες που κάποιοι από σας δίνουν κρίσιμες εξετάσεις για το μέλλον τους. Όμως δεν διαλέξαμε εμείς αυτή την περίοδο για να συγκρουστούμε, αλλά η κυβέρνηση, που προώθησε αυτά τα μέτρα. Ούτε είναι εύκολο για μας σε τέτοιες συνθήκες να στερηθούμε το μισθό μιας πολυήμερης απεργιακής περιόδου. Όμως, δυστυχώς, δεν έχουμε άλλη διέξοδο.
Στην τηλεόραση συχνά θα ακούς ότι τάχα η απεργία μας έχει στο στόχο της εσένα. Αυτοί που τα λένε αυτά έχουν κάνει ήδη την επιλογή τους. Πήγαν με εκείνους τους λίγους, που συνεχίζουν να κερδίζουν ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Είναι αυτοί που διαπομπεύουν τους γονείς σου και όλους τους εργαζόμενους σαν τους τεμπέληδες της Ευρώπης. Μην επιτρέπεις σʼ αυτούς να μιλούν στο όνομά σου.  Μην τους αφήνεις να σε χρησιμοποιούν σαν όπλο ενάντια στο δίκαιο αγώνα όλων μας για ένα καλύτερο μέλλον.
Σκέψου πως έχουμε ένα κοινό στόχο, που μας φέρνει από την ίδια πλευρά. Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτή την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας. Έχουμε επιλέξει να σταθούμε από την πλευρά του δίκιου και της αξιοπρέπειας. Και θα το κάνουμε, όσο περνάει από το χέρι μας.
Δεν είναι μια εύκολη επιλογή. Αλλά, πίστεψέ μας, δεν υπάρχει άλλη λύση.

Ο καθηγητής/η καθηγήτριά σου
Μάιος 2013