Δυστυχώς, του χρόνου θα λέμε «τι ευτυχισμένοι που ήμασταν πέρυσι…»

Αργύρης Κωστάκης

Τι «κεραμίδα» ήταν κι αυτή με τη φουκαριάρα την έγκυο, κάπου στη βόρειο Ελλάδα, που έψαχνε όλη τη νύχτα γιατρό σε δημόσιο νοσοκομείο να την ξεγεννήσει;  Έκανε το «λάθος» να την πιάσουν οι πόνοι τρείς  τα ξημερώματα όταν ο γυναικολόγος που είχε βάρδια στο ένα νοσοκομείο της πόλης είχε πάει σπίτι του για ύπνο και ο άλλος που παρότι δεν εφημέρευε το νοσοκομείο (στο οποίο ήταν και διευθυντής)  δεν είχε υπηρεσία απάντησε στο τηλέφωνο από το σπίτι του εκνευρισμένος που τον ξύπνησαν ότι έπιανε δουλειά στις 8 το πρωί! Η γυναίκα πήγε σε ιδιωτική κλινική, τελικά – δεν είχε άλλη επιλογή, «τα έσκασε»    -που λέμε- και ευτυχώς έζησε η ίδια και το βρέφος.
Οι δύο γιατροί εκλήθησαν στο πειθαρχικό συμβούλιο, το οποίο «τους έκανε τα μούτρα κρέας». Στον πρώτο επέβαλλε στέρηση μισθού για δέκα ημέρες και στον δεύτερο γιά πέντε ημέρες.
Αυτή βέβαια είναι η μαύρη όψη, γιατί υπάρχουν και οι ηρωικοί γιατροί που κρατούν όρθιο το Σύστημα Υγείας. Παντού,όμως, δεν υπάρχουν οι Άνθρωποι και οι «ύαινες»; Οι δουλευταράδες και φιλότιμοι και τα λαμόγια. Στους δημοσιογράφους, στις εφοριακούς, στους πολιτικούς, στους εμπόρους , στους ελεύθερους επαγγελματίες, στους ταξιτζήδες, στους δικηγόρους, στους επιχειρηματίες, στους αστυνομικούς, στους δημοσίους υπαλλήλους, στους ιερείς;  Αυτή είναι, δυστυχώς, η Ελλάδα που καταρρέει μέρα με τη μέρα.
Με δύο εκατομμύρια ανέργους και ανασφάλιστους ανθρώπους – μόνο από τον ιδιωτικό τομέα – με άλλα δύο εκατομμύρια εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα – υπαλλήλους, εμπόρους και ελεύθερους επαγγελματίες – με αποδοχές ντροπής και το φάσμα της απόλυσης ή μηδενικού τζίρου να τους απειλεί κάθε λεπτό, δύο εκατομμύρια συνταξιούχους με κουτσουρεμένες ή συντάξεις πείνας, άγνωστο αριθμό νέων που τελείωσαν το Λύκειο ή το Πανεπιστήμιο χωρίς καμία ελπίδα και ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους με δραματικές περικοπές μισθών.
Δηλαδή, με απλά λόγια, εκατομμύρια Έλληνες είναι σε  ιδιότυπο κατ οίκον περιορισμό, καθώς δεν τους περισσεύει ένα ευρώ να πιούνε έναν καφέ, να φάνε ένα παγωτό ή να πάνε μιά βόλτα με το αυτοκίνητο να πάρουν λίγο αέρα.
Έτσι οι δρόμοι είναι άδειοι,λες κι έχει γίνει απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι άνθρωποι μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους και αποχαυνώνονται με τούρκικα και μεξικάνικα σήριαλ, μεσημεριανάδικα σε επαναλήψεις με παρουσιαστές που αγνοούν στοιχειώδη ελληνικά, δροσερούς παρουσιαστές με βερμούδες και παρουσιάστριες με «παράσημο» στο βιογραφικό τους σχέσεις – παπαράτσι με ποδοσφαιριστές που η μόνη λέξη που έμαθαν σωστά είναι «γκολ», σόου τραγουδιού για τα νέα ταλέντα σε μία εποχή που δεν υπάρχουν καν δισκοπωλεία για να πωληθούν σι ντι ή μαγαζιά που μπορεί να εργαστεί κάποιος νέος – α, διαφημίσεις με λάστιχα ποτίσματος, σίτες και σουτιέν και «δελτία ειδήσεων» που πρωταγωνιστούν ψεκασμένοι και ιεροκήρυκες της δήθεν Αριστεράς που θα σώσει τον τόπο.
Μιλούσα χθες με έναν έντιμο άνθρωπο του μόχθου που βγάζει κοντά τριάντα χρόνια το ψωμί του ως ξυλουργός, δουλεύοντας νυχθημερόν για να ζήσει την οικογένειά του. Είδα την αγωνία για το αύριο στα μάτια του όταν με ρώτησε το κλασσικό «πώς τα βλέπεις εσύ που είσαι μέσα στα πράγματα»;Η απάντηση ήταν σκληρή, το ξέρω αλλά του είπα την αλήθεια. «Γιώργο δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά ρεαλιστής. Του χρόνου θα λέμε τι ευτυχισμένοι που ήμασταν πέρυσι» και πάγωσε!
Και, όπως έχει πει ο τηλεοπτικός παραγωγός Τζέιμς Μπερκ «γιατί πρέπει να κοιτάμε το παρελθόν για να προετοιμαστούμε για το μέλλον»; Επειδή δεν υπάρχει πουθενά αλλού να κοιτάξουμε»…