Αργύρης Κωστάκης
Η πιο όμορφη, τρυφερή, γλυκιά και αισιόδοξη εικόνα
που είδα το φετινό καλοκαίρι ήταν και η πιο απλή. Η πιο συνηθισμένη.
Πριν από λίγη ώρα -και θέλησα να αποτυπώσω αμέσως, όσο μπορώ, με λέξεις-
ένιωσα αισιόδοξος.
Έψαχνα πολλές ημέρες απεγνωσμένα ένα σημάδι ελπίδας. Και η ελπίδα ήταν -είναι και θα είναι- δίπλα μας. Απλώς, ίσως πρέπει εκείνη τη μαγική στιγμή, η ψυχή μας να είναι ορθάνοιχτη για να αφήσει να μπει αυτό το Φως. Αυτή η Πνοή.
Η εικόνα ήταν δύο παιδάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή. Έρχονταν από διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά και τα δύο με το ίδιο μετέωρο βάδισμα «πέφτει δεν πέφτει τώρα». Δύο πλασματάκια που προσπαθούσαν να τρέξουν στην αμμουδιά, με τους γονείς να τα ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής.
Η Μαριάμ και ο Δημητράκης, αυτά ήταν τα ονόματα των δύο μικρών αγγέλων, που πέρασαν από μπροστά μου και χωρίς να το ξέρουν με «τράβηξαν» για λίγο από τη δύσκολη πραγματικότητα. Αυτά τα δύο πιτσιρικάκια με «προσκάλεσαν» ξανά, αλλά με εισιτήριο ταχείας επιστροφής στον κόσμο της αθωότητας και της ευτυχίας, που κάποτε -όπως όλοι- είχα περάσει κι εγώ.
Ό,τι είναι σπάνιο και πολύτιμο (rara sunt cara) έλεγαν οι Ρωμαίοι και αυτή σπάνια αλλά και καθαρή εικόνα (άρα και πολύτιμη), μου έκανε μια «ένεση» αισιοδοξίας. Έστω και για λίγα λεπτά πήρα αυτό το «παυσίπονο» για να συνεχίσω ξανά την ανηφόρα. Προσευχήθηκα αυτά τα δύο παιδάκια να είναι καλότυχα, όπως βέβαια και όλα τα παιδάκια του κόσμου. Να γίνει ένα θαύμα και να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο -γίνεται από αύριο κιόλας;- που δεν θα έχει απολύτως καμία σχέση με το σημερινό. Στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον πλανήτη.
Το ξέρω είναι ουτοπικό, αποκύημα της φαντασίας μου. Όμως, από τώρα δεν θα έπρεπε όλοι σε αυτή τη Γη να κάνουν τα πάντα, ώστε οι «Μαριάμ» και οι «Δημητράκηδες» -όπως κι αν λένε κάθε παιδί- να ξαναζήσουν σε μια κοινωνία Ανθρώπων; Σε μια πόλη Ανθρώπων; Σε μια γειτονιά Ανθρώπων;
Δεν θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην κυβερνήσουν ξανά τις ζωές αυτών των παιδιών πολιτικές «μούμιες», όπως αυτές που κυβερνούν εμάς σήμερα;
Δεν θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα, ώστε αυτά τα παιδάκια να σπουδάσουν σε σχολεία που θα τα μορφώσουν με αληθινή γνώση, όχι όπως τα σημερινά που είναι «αποθήκες» ψυχών; Δεν θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε αυτά τα παιδάκια να ακολουθήσουν τη φυσική ροή της ζωής με ευπρεπή εργασία και αμοιβή, ασφάλιση, πρόσβαση στο σύστημα Υγείας και όταν έρθει η ώρα, σύνταξη;
Δεν θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα, ώστε αυτά τα παιδάκια να μη γνωρίζουν ποτέ τις λέξεις «φτώχεια» και «αναξιοπρέπεια», όπως τις νιώθουν πολλοί σήμερα;
Για τα παιδάκια της Ελλάδας, της Ευρώπης, του πλανήτη, ας κάνουμε από σήμερα «σημαία» ζωής το σύνθημα του κινήματος του Γαλλικού Μάη του 1968:»Αν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος»…
Έψαχνα πολλές ημέρες απεγνωσμένα ένα σημάδι ελπίδας. Και η ελπίδα ήταν -είναι και θα είναι- δίπλα μας. Απλώς, ίσως πρέπει εκείνη τη μαγική στιγμή, η ψυχή μας να είναι ορθάνοιχτη για να αφήσει να μπει αυτό το Φως. Αυτή η Πνοή.
Η εικόνα ήταν δύο παιδάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή. Έρχονταν από διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά και τα δύο με το ίδιο μετέωρο βάδισμα «πέφτει δεν πέφτει τώρα». Δύο πλασματάκια που προσπαθούσαν να τρέξουν στην αμμουδιά, με τους γονείς να τα ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής.
Η Μαριάμ και ο Δημητράκης, αυτά ήταν τα ονόματα των δύο μικρών αγγέλων, που πέρασαν από μπροστά μου και χωρίς να το ξέρουν με «τράβηξαν» για λίγο από τη δύσκολη πραγματικότητα. Αυτά τα δύο πιτσιρικάκια με «προσκάλεσαν» ξανά, αλλά με εισιτήριο ταχείας επιστροφής στον κόσμο της αθωότητας και της ευτυχίας, που κάποτε -όπως όλοι- είχα περάσει κι εγώ.
Ό,τι είναι σπάνιο και πολύτιμο (rara sunt cara) έλεγαν οι Ρωμαίοι και αυτή σπάνια αλλά και καθαρή εικόνα (άρα και πολύτιμη), μου έκανε μια «ένεση» αισιοδοξίας. Έστω και για λίγα λεπτά πήρα αυτό το «παυσίπονο» για να συνεχίσω ξανά την ανηφόρα. Προσευχήθηκα αυτά τα δύο παιδάκια να είναι καλότυχα, όπως βέβαια και όλα τα παιδάκια του κόσμου. Να γίνει ένα θαύμα και να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο -γίνεται από αύριο κιόλας;- που δεν θα έχει απολύτως καμία σχέση με το σημερινό. Στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον πλανήτη.
Το ξέρω είναι ουτοπικό, αποκύημα της φαντασίας μου. Όμως, από τώρα δεν θα έπρεπε όλοι σε αυτή τη Γη να κάνουν τα πάντα, ώστε οι «Μαριάμ» και οι «Δημητράκηδες» -όπως κι αν λένε κάθε παιδί- να ξαναζήσουν σε μια κοινωνία Ανθρώπων; Σε μια πόλη Ανθρώπων; Σε μια γειτονιά Ανθρώπων;
Δεν θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην κυβερνήσουν ξανά τις ζωές αυτών των παιδιών πολιτικές «μούμιες», όπως αυτές που κυβερνούν εμάς σήμερα;
Δεν θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα, ώστε αυτά τα παιδάκια να σπουδάσουν σε σχολεία που θα τα μορφώσουν με αληθινή γνώση, όχι όπως τα σημερινά που είναι «αποθήκες» ψυχών; Δεν θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε αυτά τα παιδάκια να ακολουθήσουν τη φυσική ροή της ζωής με ευπρεπή εργασία και αμοιβή, ασφάλιση, πρόσβαση στο σύστημα Υγείας και όταν έρθει η ώρα, σύνταξη;
Δεν θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα, ώστε αυτά τα παιδάκια να μη γνωρίζουν ποτέ τις λέξεις «φτώχεια» και «αναξιοπρέπεια», όπως τις νιώθουν πολλοί σήμερα;
Για τα παιδάκια της Ελλάδας, της Ευρώπης, του πλανήτη, ας κάνουμε από σήμερα «σημαία» ζωής το σύνθημα του κινήματος του Γαλλικού Μάη του 1968:»Αν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου