Νότα Χόνδρου
Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου ο έρωτας έχει διαχρονικά κεντρική -αν όχι κυρίαρχη- θέση στη ζωή των ανθρώπων.
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο θεός έρωτας, ο οποίος ορθώς απεικονιζόταν σαν ένα παιδί με φτερά κι ένα τόξο στο χέρι. Έτσι είναι ο έρωτας. Φτερωτός, γιατί πετάει στα σύννεφα. Παιδί, γιατί δεν ξέρει τι κάνει. Επικίνδυνος, όσο ένα παιδί με ένα όπλο στο χέρι. Άστοχος, όσο ένα παιδί που ρίχνει βέλη. Ό,τι νά ‘ναι με λίγα λόγια.
Ποιος από εμάς δεν έχει ακούσει τη συμβουλή: «Ακολούθησε την καρδιά σου»;
Και ποιος από όσους το έκαναν, δεν το μετάνιωσε μετά;
Όταν είμαστε ερωτευμένοι δεν σκεφτόμαστε καθαρά, αρνούμαστε πεισματικά να δούμε οτιδήποτε δυσοίωνο για τον έρωτά μας, αγνοούμε επιδεικτικά τη λογική μας και με μία λέξη «αφηνόμαστε».
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο έρωτας είναι η εκούσια και άνευ όρων παράδοση της κυριαρχίας του εαυτού μας σε κάποιον άλλον, άγνωστο πολλές φορές.
Δεν το λες δα κι επιτομή της σοφίας αυτό…
Κι, όμως, ο έρωτας εξυμνείται διαχρονικά στη μουσική, στην ποίηση, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία…
Το 1964 το βασικό σύνθημα των διαδηλωτών κατά της εμπλοκής των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ ήταν: «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο!»
Στην Ιλιάδα του Ομήρου, βέβαια, την είχαν δει πιο εναλλακτικά, και έλεγαν «Κάντε πόλεμο ΓΙΑ τον έρωτα!».
Σε κάθε περίπτωση ο έρωτας είναι κυρίαρχος.
Γιατί, όμως, αφού γινόμαστε υποχείρια του άλλου, επιζητούμε τόσο πολύ τον έρωτα;
Ίσως γιατί ο έρωτας αλλοιώνει την πραγματικότητα. Είναι το φυσικό ναρκωτικό μας. Είναι η μαγεία σε όλα της τα χρώματα. Μας κάνει να βλέπουμε περισσότερο την ομορφιά παρά την ασχήμια του κόσμου. Μας γεμίζει ευφορία.
Ίσως γιατί ο έρωτας μας δίνει δύναμη. Νιώθουμε δυνατοί, όταν ερωτευόμαστε. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.
Ίσως να τον επιζητούμε, τελικά, γιατί ο άνθρωπος επιζητεί την ευτυχία πιο πολύ από την αλήθεια.
Για σκεφτείτε το… Πότε ήσασταν πιο ευτυχισμένοι; Όταν ζούσατε ένα ψέμα ή όταν σας αποκαλύφθηκε μια αλήθεια;
Για αυτό επιζητούμε τόσο τον έρωτα. Γιατί διαστρεβλώνει την αλήθεια και γιατί σε καμία αλήθεια δεν χωράει τόση ευτυχία όση σε ένα ψέμα.
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ο θεός έρωτας, ο οποίος ορθώς απεικονιζόταν σαν ένα παιδί με φτερά κι ένα τόξο στο χέρι. Έτσι είναι ο έρωτας. Φτερωτός, γιατί πετάει στα σύννεφα. Παιδί, γιατί δεν ξέρει τι κάνει. Επικίνδυνος, όσο ένα παιδί με ένα όπλο στο χέρι. Άστοχος, όσο ένα παιδί που ρίχνει βέλη. Ό,τι νά ‘ναι με λίγα λόγια.
Ποιος από εμάς δεν έχει ακούσει τη συμβουλή: «Ακολούθησε την καρδιά σου»;
Και ποιος από όσους το έκαναν, δεν το μετάνιωσε μετά;
Όταν είμαστε ερωτευμένοι δεν σκεφτόμαστε καθαρά, αρνούμαστε πεισματικά να δούμε οτιδήποτε δυσοίωνο για τον έρωτά μας, αγνοούμε επιδεικτικά τη λογική μας και με μία λέξη «αφηνόμαστε».
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο έρωτας είναι η εκούσια και άνευ όρων παράδοση της κυριαρχίας του εαυτού μας σε κάποιον άλλον, άγνωστο πολλές φορές.
Δεν το λες δα κι επιτομή της σοφίας αυτό…
Κι, όμως, ο έρωτας εξυμνείται διαχρονικά στη μουσική, στην ποίηση, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία…
Το 1964 το βασικό σύνθημα των διαδηλωτών κατά της εμπλοκής των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ ήταν: «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο!»
Στην Ιλιάδα του Ομήρου, βέβαια, την είχαν δει πιο εναλλακτικά, και έλεγαν «Κάντε πόλεμο ΓΙΑ τον έρωτα!».
Σε κάθε περίπτωση ο έρωτας είναι κυρίαρχος.
Γιατί, όμως, αφού γινόμαστε υποχείρια του άλλου, επιζητούμε τόσο πολύ τον έρωτα;
Ίσως γιατί ο έρωτας αλλοιώνει την πραγματικότητα. Είναι το φυσικό ναρκωτικό μας. Είναι η μαγεία σε όλα της τα χρώματα. Μας κάνει να βλέπουμε περισσότερο την ομορφιά παρά την ασχήμια του κόσμου. Μας γεμίζει ευφορία.
Ίσως γιατί ο έρωτας μας δίνει δύναμη. Νιώθουμε δυνατοί, όταν ερωτευόμαστε. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.
Ίσως να τον επιζητούμε, τελικά, γιατί ο άνθρωπος επιζητεί την ευτυχία πιο πολύ από την αλήθεια.
Για σκεφτείτε το… Πότε ήσασταν πιο ευτυχισμένοι; Όταν ζούσατε ένα ψέμα ή όταν σας αποκαλύφθηκε μια αλήθεια;
Για αυτό επιζητούμε τόσο τον έρωτα. Γιατί διαστρεβλώνει την αλήθεια και γιατί σε καμία αλήθεια δεν χωράει τόση ευτυχία όση σε ένα ψέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου