Το ψοφοδεές πολιτικό σύστημα τσίμπησε σαν ζαλισμένη κουτσομούρα…

Τάσος Παππάς

Η πορτογαλική οικονομία, ναι αυτή που ήταν απολύτως θωρακισμένη λόγω Μνημονίου, τελείως προστατευμένη -αφού είχε εκπληρώσει σχεδόν το σύνολο των υποχρεώσεών της απέναντι στους δανειστές- και η κυβέρνηση της εμφανιζόταν πολύ σίγουρη για τις αντοχές της οικονομίας, αφού έφτασε στο σημείο να αρνηθεί την τελευταία δόση του δανείου, κλυδωνίστηκε από ένα πρόβλημα που παρουσιάστηκε σε μία από τις συστημικές τράπεζες της.
Συμπέρασμα πρώτο: Μην πιστεύετε τις διαβεβαιώσεις που δίνουν οι κυβερνήσεις, η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και οι επιτηρητές-δανειστές ότι όποιος εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια τα «προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής», έχει εξασφαλίσει τη σωτηρία του.
Εξωραΐζουν σκοπίμως την κατάσταση για να ναρκώσουν τους λαούς.
Αρκεί μια μικρή αμυχή για να μπει ξανά το σύστημα σε περιπέτειες. Οι συνέπειες δεν περιορίστηκαν μόνο στην οικονομία της Πορτογαλίας, επεκτάθηκαν σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, προκαλώντας ανασφάλεια στους επενδυτές (έτσι λέγονται κομψά οι γύπες των διεθνών αγορών).
Συμπέρασμα δεύτερο: Είναι τόσο στενές οι σχέσεις των οικονομιών και των χρηματιστηριακών αγορών ώστε ένα ντόμινο, ακόμη και από φαινομενικά ασήμαντη αφορμή, μπορεί να προκύψει στα καλά καθούμενα. Η εξέλιξη αυτή, όμως, μας οδηγεί στο ακόλουθο ερώτημα: «αν από την αδυναμία μιας τράπεζας, μιας μικρής χώρας, είναι δυνατόν να παραχθούν γεγονότα ευρύτερης σημασίας, αναρωτιέται κανείς τι θα είχε συμβεί στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο αν μία χώρα είχε διωχθεί από την Ευρωζώνη.
Ποιες θα ήταν οι παρενέργειες στα τραπεζικά συστήματα της Ε.Ε και των Η.Π.Α που ήταν εκτεθειμένα στα ελληνικά ομόλογα;».
Αν η απάντηση είναι αυτονόητη, ότι δηλαδή στην περίπτωση ενός Grexit, τα προβλήματα θα έπαιρναν τη μορφή χιονοστιβάδας, τότε δικαιούμαστε να ισχυριστούμε ότι το ενδεχόμενο αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ δεν έπαιξε ποτέ στα σοβαρά.
Ή για να ακριβολογούμε: Κάποιοι, πράγματι, φλέρταραν με την ιδέα, αλλά όταν ενημερώθηκαν από τους ειδικούς για τις πιθανές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία, αναδιπλώθηκαν ατάκτως. Συνέχισαν μεν να επισείουν την απειλή της εξόδου, το ψοφοδεές πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας τσίμπησε το δόλωμα σαν ζαλισμένη κουτσομούρα, ωστόσο δεν ήταν διατεθειμένοι  να περάσουν από τη φάση των απειλών στη φάση της πράξης γιατί δεν ήταν καθόλου σίγουροι για το αποτέλεσμα.
Το σχέδιο (αν υπήρχε σχέδιο) έμεινε στα χαρτιά και η Ελλάδα είδε το χρέος της να εκτινάσσεται, την ανεργία να απογειώνεται και τη μικρομεσαία τάξη της να συρρικνώνεται στα όρια της εξαφάνισης.