Σκότος βαθύ

Δημήτρης Δανίκας

Το ζήτημα δεν είναι αν θα ιδιωτικοποιηθεί ή όχι η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού. Η απόφαση είναι αμετάκλητη, οριστική και τελεσίδικη. Ελάτε τώρα.

 Μην κοροϊδευόμαστε. Η αγορά της ενέργειας θα ανοίξει ο κόσμος να χαλάσει!
Το ζήτημα βρίσκεται αλλού. Φυσικά στην κοινωνία. Φυσικά σε σένα, σε μένα και σε όλους. Τι ακριβώς πιστεύει ο «μέσος» Νεοέλληνας. Αυτός το «θερμόμετρο». Αυτός το πρόβλημα.
Ρωτήστε, λοιπόν, και θα μάθετε την αλήθεια. Ρωτήστε τον άνθρωπό σας. Τον διπλανό σας. Τον εαυτό σας. Και θα σας πει:
Ότι οι δημόσιοι οργανισμοί λειτούργησαν και λειτουργούν ως γραφεία ευρέσεως εργασίας κομματικής πελατείας.
Ότι εξ αυτής της στρεβλής λειτουργίας τακτοποιήθηκαν και βολεύτηκαν αρκετοί εξ ημών και υμών. Πράγμα που εν μέρει δικαιώνει τη ρήση του καφενόβιου κυρ Θόδωρου Πάγκαλου πως «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Ότι οι συνδικαλιστές και εργατοπατέρες, όλων των κομματικών παρατάξεων, έβαλαν τα δαχτυλάκια τους και έγλειψαν μέλι προνομίων και διάφορων ύποπτων απαλλαγών.
Ότι οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς τους ανυπόληπτους δημόσιους οργανισμούς εξασφάλισαν προνόμια και καλύτερους μισθούς. Γιατί, σου λέει ο μισθοσυντήρητος του ιδιωτικού τομέα, εγώ τι είμαι; Παιδί ενός κατώτερου θεού; Αϊ σιχτίρ από δω!
Ότι οι ΔΕΗτζήδες, εκτός όλων των άλλων «κατακτήσεων», απολαμβάνουν τσάμπα ή, στη χειρότερη περίπτωση, φθηνότερο ρεύμα!
Ότι διάφορα λαμόγια του επιχειρηματικού τομέα, ελληνικού τύπου, έκαναν χρυσές δουλειές με εργολαβίες τρελές.
Ότι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων οργανισμών είναι προσυμφωνημένη και η τράπουλα σημαδεμένη.
Ότι εκ της ιδιωτικοποίησης μόνο οι δικοί τους επιχειρηματίες θα βολευτούν και θα βγάλουν έναν σκασμό λεφτά.
Ότι αποκλείεται το τίμημα από την πώληση να επιστραφεί για επενδύσεις στη ΔΕΗ. Τρίχες κατσαρές. Τα φράγκα θα καταλήξουν στο ταμείο των προεκλογικών παροχών. Έτσι ώστε τα σημερινά συνεταιράκια να εξασφαλίσουν μια δεύτερη τετραετία. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια!
Ότι μπορεί στην αρχή η τιμή του ρεύματος να είναι κάπως χαμηλή, στη συνέχεια όμως θα σκαρφαλώσει στην κορυφή του αχαλίνωτου κέρδους.
Ότι στο τέλος αρκετοί εργαζόμενοι θα απολυθούν. Και φυσικά το μισθολόγιο όλων θα συγχρονιστεί με το αντίστοιχο κάθε εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Και ότι το δικό μας άνοιγμα της αγοράς ενέργειας με το αντίστοιχο κάθε ευρωπαϊκής χώρας είναι δύο κόσμοι εντελώς δια-φορετικοί και ολότελα «εχθρικοί». Όπως λέει και ο πασίγνωστος «Μπάλος» του Διονύση Σαββόπουλου, «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε».
Με απλά λόγια. Κανείς δεν πιστεύει σε κανέναν και σε τίποτα. Ένα το κρατούμενο. Πικρό, κυνικό, αρνητικό, απαισιόδοξο, μαύρο και ταπεινωτικό. Και κανείς δεν ελπίζει σε τίποτα και σε κανέναν. Δεύτερο κρατούμενο. Το ίδιο πικρό, κυνικό, αρνητικό, απαισιόδοξο, μαύρο και ταπεινωτικό.
Και με απλά λόγια. Όλα, μα όλα ενοχοποιημένα. Απ’ όλους τους πολίτες. Όλων των παρατάξεων. Και όχι μόνο της Αριστεράς. Όπως βολεύει μερικούς-μερικούς.
Ενοχοποιημένος ο συνδικαλισμός. Ενοχοποιημένος ο δημόσιος λειτουργός. Ενοχοποιημένα όλα τα κόμματα. Ενοχοποιημένοι οι πολιτικοί. Ενοχοποιημένοι οι επιχειρηματίες. Ενοχοποιημένοι οι θεσμοί!
Άρα; Από πού να κρατηθώ; Σε ποιον να πιστέψω; Ποιος ο τίμιος και ο σωστός; Ο κανείς! Άκρα του τάφου σιωπή. Και εν προκειμένω. Πουληθεί-δεν πουληθεί η ΔΕΗ, ένα και το αυτό. Εγώ θα πληρώνω. Εγώ το υποζύγιο. Εγώ ο μαλάκας. Εγώ ο χαμένος!
Είδες η ΔΕΗ; Σκότος βαθύ! Λαός ταπεινωμένος εσαεί νικημένος!