ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
Τελικώς, φαίνεται ότι δεν συμφωνούμε ούτε στα βασικά, τα θεμελιώδη. Υποτίθεται ότι σε κανέναν δεν αρέσει η βία, όλοι την «καταδικάζουμε απ’ όπου κι αν προέρχεται» (αυτή η τριμμένη πια κοινοτοπία), όταν φτάνουμε όμως στο διά ταύτα, αρχίζουν τα δύσκολα. Μπαίνουν ξαφνικά, απ’ το παράθυρο, ζητήματα ορολογίας και, εντέλει, ουσιαστικής αντίληψης γύρω από το τι συνιστά βία.
Οι σκέψεις αυτές προκύπτουν, καθώς, την εβδομάδα που τελειώνει, στο ελληνικό Κοινοβούλιο ακούστηκε ότι η δολοφονική δραστηριότητα του καταδικασμένου για τρομοκρατικές πράξεις Σάββα Ξηρού είναι «ένοπλη πάλη». Το είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ευ. Διαμαντόπουλος, ο οποίος, επιπροσθέτως, χαρακτήρισε τον έγκλειστο Σ. Ξηρό «εννοούμενο ως τρομοκράτη από το Σύνταγμα κι από τον νόμο». Όχι πάντως από τον ίδιο, ως φαίνεται.
Η τοποθέτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σχολιάστηκε αρκετά και δεν είναι της παρούσης μια ακόμα, αυτονόητη, καταδίκη μιας τέτοιας εξωφρενικής άποψης. Ένα πρώτο ερώτημα (αφελές ίσως, δεν πειράζει όμως να τεθεί, έστω και για πολλοστή φορά) είναι το εξής: αυτή η μεμονωμένη, ακραία άποψη εκφράζει αποκλειστικά τον συγκεκριμένο βουλευτή ή εκφράζει ένα ολόκληρο κόμμα, και μάλιστα το ίδιο αυτό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που υποτίθεται ότι κινείται εντός του συνταγματικού τόξου και που ενδεχομένως να κληθεί να κυβερνήσει αύριο; Εξυπακούεται ότι το ερώτημα, εκτός από αφελές, είναι και ρητορικό, δεδομένου ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά προσεγγίζει τουλάχιστον με συμπάθεια άτομα που έχουν καταδικαστεί ως τρομοκράτες.
Θα μου επιτρέψετε όμως να παραμείνω αφελής. Διότι, αν γίνω «υποψιασμένος», θα αρχίσω να θεωρώ ζητούμενα πράγματα που είναι αυτονόητα. Δηλαδή, όπως δεν αποδέχομαι ένα κράτος που εκτελεί ανθρώπους, με τον ίδιο τρόπο δεν αποδέχομαι αυτόκλητους τιμητές που δολοφονούν ανθρώπους.
Από εκεί και πέρα μπλέκουμε σε θεωρητικολογίες, με άφθονες ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, μα και σκοπιμότητες, με συνέπεια ο μοναδικός χαμένος να είναι η Δημοκρατία – εμείς οι ίδιοι δηλαδή.
Μπορούμε να διαφωνούμε εσαεί για το Μνημόνιο ή για το ευρώ ή για την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μπορούμε να διαφωνούμε περί του τι εστί κράτος, πρόνοια, παιδεία κι ένα σωρό άλλα, πολύ σημαντικά, κατά τα άλλα, ζητήματα. Αλλά είναι δυνατόν εν έτει 2014 να συζητάμε περί βίας σε μια τέτοια βάση; Έχουμε, στ’ αλήθεια, την πολυτέλεια να διαφωνούμε ακόμη και γύρω από το τι εστί βία; Και πώς γίνεται άνθρωποι που εξοργίζονται (και ορθότατα) όταν δολοφονείται ένας δεκαπεντάχρονος από αστυνομικό να επιδεικνύουν ανοχή ή ακόμη και συμπάθεια προς τη δράση οργανώσεων όπως η 17Ν; Αυτό, δηλαδή, λέγεται δημοκρατική ευαισθησία; Προσωπικά, μου μοιάζει με επιλεκτική ευαισθησία. Και πολύ επικίνδυνη επίσης.
Τελικώς, φαίνεται ότι δεν συμφωνούμε ούτε στα βασικά, τα θεμελιώδη. Υποτίθεται ότι σε κανέναν δεν αρέσει η βία, όλοι την «καταδικάζουμε απ’ όπου κι αν προέρχεται» (αυτή η τριμμένη πια κοινοτοπία), όταν φτάνουμε όμως στο διά ταύτα, αρχίζουν τα δύσκολα. Μπαίνουν ξαφνικά, απ’ το παράθυρο, ζητήματα ορολογίας και, εντέλει, ουσιαστικής αντίληψης γύρω από το τι συνιστά βία.
Οι σκέψεις αυτές προκύπτουν, καθώς, την εβδομάδα που τελειώνει, στο ελληνικό Κοινοβούλιο ακούστηκε ότι η δολοφονική δραστηριότητα του καταδικασμένου για τρομοκρατικές πράξεις Σάββα Ξηρού είναι «ένοπλη πάλη». Το είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ευ. Διαμαντόπουλος, ο οποίος, επιπροσθέτως, χαρακτήρισε τον έγκλειστο Σ. Ξηρό «εννοούμενο ως τρομοκράτη από το Σύνταγμα κι από τον νόμο». Όχι πάντως από τον ίδιο, ως φαίνεται.
Η τοποθέτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σχολιάστηκε αρκετά και δεν είναι της παρούσης μια ακόμα, αυτονόητη, καταδίκη μιας τέτοιας εξωφρενικής άποψης. Ένα πρώτο ερώτημα (αφελές ίσως, δεν πειράζει όμως να τεθεί, έστω και για πολλοστή φορά) είναι το εξής: αυτή η μεμονωμένη, ακραία άποψη εκφράζει αποκλειστικά τον συγκεκριμένο βουλευτή ή εκφράζει ένα ολόκληρο κόμμα, και μάλιστα το ίδιο αυτό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που υποτίθεται ότι κινείται εντός του συνταγματικού τόξου και που ενδεχομένως να κληθεί να κυβερνήσει αύριο; Εξυπακούεται ότι το ερώτημα, εκτός από αφελές, είναι και ρητορικό, δεδομένου ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά προσεγγίζει τουλάχιστον με συμπάθεια άτομα που έχουν καταδικαστεί ως τρομοκράτες.
Θα μου επιτρέψετε όμως να παραμείνω αφελής. Διότι, αν γίνω «υποψιασμένος», θα αρχίσω να θεωρώ ζητούμενα πράγματα που είναι αυτονόητα. Δηλαδή, όπως δεν αποδέχομαι ένα κράτος που εκτελεί ανθρώπους, με τον ίδιο τρόπο δεν αποδέχομαι αυτόκλητους τιμητές που δολοφονούν ανθρώπους.
Από εκεί και πέρα μπλέκουμε σε θεωρητικολογίες, με άφθονες ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, μα και σκοπιμότητες, με συνέπεια ο μοναδικός χαμένος να είναι η Δημοκρατία – εμείς οι ίδιοι δηλαδή.
Μπορούμε να διαφωνούμε εσαεί για το Μνημόνιο ή για το ευρώ ή για την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μπορούμε να διαφωνούμε περί του τι εστί κράτος, πρόνοια, παιδεία κι ένα σωρό άλλα, πολύ σημαντικά, κατά τα άλλα, ζητήματα. Αλλά είναι δυνατόν εν έτει 2014 να συζητάμε περί βίας σε μια τέτοια βάση; Έχουμε, στ’ αλήθεια, την πολυτέλεια να διαφωνούμε ακόμη και γύρω από το τι εστί βία; Και πώς γίνεται άνθρωποι που εξοργίζονται (και ορθότατα) όταν δολοφονείται ένας δεκαπεντάχρονος από αστυνομικό να επιδεικνύουν ανοχή ή ακόμη και συμπάθεια προς τη δράση οργανώσεων όπως η 17Ν; Αυτό, δηλαδή, λέγεται δημοκρατική ευαισθησία; Προσωπικά, μου μοιάζει με επιλεκτική ευαισθησία. Και πολύ επικίνδυνη επίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου