Ας ζήσουμε τώρα το παραμύθι γιατί από το φθινόπωρο...

 Βασίλης Στεφανακίδης

Ο λογαριασμός δεν βγαίνει, και αυτό πλέον το ξέρουν και τα μικρά παιδιά. Όσες διαταγές κι αν βγουν από την τρόικα και όσα πολυνομοσχέδια κι αν ψηφίσει η Βουλή, όσους νέους φόρους και μέτρα κι αν καταφέρει να επιβάλει η κυβέρνηση, το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι μια τρύπα στο νερό.

Όλοι οι στόχοι θα πέφτουν έξω και η δυστυχία στην κοινωνία θα μεγαλώνει, όπως θα μεγαλώνει και το παγκόσμιο ρεκόρ συνεχούς ύφεσης που κατέχει εδώ και πέντε χρόνια η Ελλάδα.

Και δεν χρειάζονται ούτε ειδικές γνώσεις, ούτε μεγαλόσχημοι οικονομολόγοι για να αποδειχτούν τα οφθαλμοφανή. Η ανάλγητη επιμονή σε λιτότητα βαθαίνει την ύφεση, διογκώνει το χρέος, αυξάνει την ανεργία και εξαφανίζει τις πιθανότητες είσπραξης φόρων, γιατί απλά δεν υπάρχει πλέον φοροδοτική ικανότητα από τη συντριπτική πλειονότητα φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων.

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν κι ας μη βαυκαλιζόμαστε με την κατευθυνόμενη κυβερνητική αισιοδοξία που λέει πως μπήκε το νερό στ’ αυλάκι.

Τίποτα δεν κρίθηκε ακόμα, κανένα φως δεν τρεμοπαίζει στην άκρη του τούνελ και όλα βρίσκονται σε τρισχειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι όταν μπαίναμε σε αυτή την περιπέτεια.
Το χρέος μας, παρά το κούρεμα, βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ, η ανεργία στο 27% και στους νέους στο 65%, το μέσο εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων στο -40% και τα αποταμιευτικά διαθέσιμα των Ελλήνων σε ιστορικά χαμηλά. Σχεδόν καμιά οικονομική δραστηριότητα δεν αποφέρει κέρδος πλην ίσως των γραφείων κηδειών, που είναι μια all time επικερδής απασχόληση!

Επενδυτές; Πάνε κι έρχονται, οι Κινέζοι και οι Αραβες, αλλά και όλες οι φυλές του Ισραήλ μοιράζουν αφειδώς υποσχέσεις και όσο είδατε εσείς επενδύσεις, άλλο τόσο είδαμε κι εμείς.
Επομένως, αδυνατώ να καταλάβω με ποιον μαγικό τρόπο θα καταφέρουμε να βγούμε από την πολύχρονη κρίση και πώς θα κρατηθεί επί μακρόν η πολιτική σταθερότητα στη χώρα υπό αυτές τις συνθήκες.

Είναι βέβαιο ότι την ίδια άποψη έχουν και οι δανειστές και η ελληνική πλευρά που διαπραγματεύεται μαζί τους. Άρα, τα σενάρια είναι δύο κι ας μην κοροϊδευόμαστε.
Το πρώτο, το καλό (αν μπορεί να υπάρχει καλό σενάριο εκεί που φτάσαμε), είναι ένα ακόμα κούρεμα στο χρέος και μάλιστα γενναίο, συνοδευόμενο με αναπτυξιακό πακέτο σοβαρό και όχι με ευχολόγια ή πακέτα τύπου ΕΣΠΑ, μήπως και καταφέρουν και επανεκκινήσουν την οικονομία.
Το δεύτερο σενάριο θα μπορούσε να παραλληλιστεί με αυτό της ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Πτώχευση, στάση πληρωμών, εξοβελισμός από την Α’ Κατηγορία και προσγείωση για επανεκκίνηση στην Γ’ Κατηγορία!

Ποιο από τα δύο έχουν επιλέξει οι πάτρωνες δανειστές μας δεν το ξέρουμε ακόμα, αλλά είναι βέβαιο ότι πίσω από τις βαριές πόρτες των γραφείων τους θα συνομολογούν μεταξύ τους ότι τα πειράματά τους απέτυχαν παταγωδώς και δεν τους μένει άλλη λύση ανάμεσα στις δύο.
Είναι άραγε τυχαίο το τελευταίο μπαράζ δημοσιευμάτων στον ξένο Τύπο, και κυρίως στον αμερικανικό, που μιλούν ανοιχτά πλέον για εύθραυστη πολιτική ισορροπία στην Ελλάδα, για πλήρη αποτυχία των προγραμμάτων λιτότητας, για πρόωρες εκλογές, για success story-φωτοβολίδα και για τοξικό νέφος με το όνομα Ελλάδα;

Έτσι, το ερχόμενο φθινόπωρο, και αφού ζήσουμε τον μύθο μας με τους πολλούς τουρίστες που θα μας επισκεφτούν φέτος και θα μας επιλύσουν (!) πολλά από τα προβλήματά μας (;), μοιραία θα μπούμε στην πιο δύσκολη περίοδο από το Καστελόριζο και εντεύθεν, χωρίς φυσικά να αποκλείεται και κάποιο ατύχημα νωρίτερα με τόσα μέτωπα ανοιχτά.

Μετά τις γερμανικές εκλογές θα γίνει ο τελικός λογαριασμός με την περίπτωσή μας και θα αποφασιστεί η μοίρα μας από άλλους, όπως πάντα γινόταν ιστορικά. Κι ας ελπίσουμε ότι θα επαναληφθεί η ευνοϊκή για μας συμφωνία μετά τον «ατυχή» πόλεμο του 1897!