Ψέματα και αριθμοί

Εν μέσω θερινών αναταραχών για τον αριθμό των διαθεσίμων ή κινητικών δημοσίων υπαλλήλων επανεμφανίστηκε την Παρασκευή το μαγικό νούμερο για το οποίο όλοι μιλούν αλλά φαίνεται ότι κανείς αδυνατεί να συγκρατήσει - ή και να χωνέψει. Δεν είναι άλλο από το αντικείμενο των συζητήσεων σε καφενεία, προσωπικές συζητήσεις, πάνελ και προεκλογικές συγκεντρώσεις τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων.

Με τη λαίλαπα των αλλαγών και το τσουνάμι των μέτρων να έρχεται, οι περισσότεροι αναζητούσαμε τον ένοχο της κατάστασης, το εξιλαστήριο θύμα ή μια «Ιφιγένεια» για να πνεύσει πάλι ούριος άνεμος στις τσέπες μας. Ακούσαμε -και είπαμε- τερατολογίες, για 1,5 εκατομμύριο υπαλλήλους του δημοσίου τομέα, για 1 εκατομμύριο, και οι πιο συντηρητικοί στις εκτιμήσεις τους δεν έπεφταν κάτω από 800.000. Οι αριθμοί όμως είναι αμείλικτοι: «μόλις» 621.797 οι μόνιμοι και 78.950 οι υπόλοιποι μισθοδοτούμενοι έδειχνε η ανθρωπογεωγραφία που παρουσίασε «Το Βήμα» στις 12 Μαΐου.

Φαίνεται ότι πολλοί δεν πείστηκαν, οι συζητήσεις για την έξοδο των δημοσίων υπαλλήλων όμως φούντωσαν καθώς μια χούφτα υπάλληλοι είχαν μπλοκάρει τη δόση των 2,5 δισ. ευρώ. Ένα άλλο δημοσίευμα όμως (26.7.2013) προσγείωσε αρκετούς στην πραγματικότητα: τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης έδειξαν ότι 614.053 μισθοδοτούνται από το Δημόσιο.Το πρώτο εξάμηνο του 2013 μάλιστα φαίνεται ότι έχουν αποχωρήσει 14.937 και η μεγαλύτερη μηνιαία αρνητική μεταβολή σημειώθηκε τον μήνα που διανύουμε. Οπότε δεν ήταν πολύ περισσότεροι όπως εντέχνως καλλιεργείται.

Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με τους χιλιάδες διπλοσυνταξιούχους, τους επιτήδειους που εισπράττουν σύνταξη νεκρών και τους μαϊμού-τυφλούς ή αναπήρους. Το τελευταίο κρούσμα μάλιστα έδειξε καμιά εκατοστή παρανομούντες - φαινόμενο το οποίο φυσικά πρέπει να παταχθεί.

Βολεύει όμως η «διαρροή» και η καλλιέργεια τέτοιων ψευδών αναλογιών, βολεύει να ενισχυθεί η πίεση προς «ανίκανους», «άχρηστους» γενικώς και αποκρύπτει το πρόβλημα. Βοηθάει να ενισχυθεί ο λαϊκισμός και η ισοπέδωση, αλλά δεν δείχνει την πραγματική αιτία: αυτούς που τόσο καιρό έλεγχαν τα νήματα και έσπρωχναν κάτω από το χαλί τα σημαντικά προβλήματα. Η απουσία σχεδίου διαχείρισης, η έλλειψη οράματος για το ανθρώπινο δυναμικό, η αδυναμία απαγκίστρωσης από το ρουσφετολογικό παρελθόν, η άρνηση επιβολής δίκαιων πολιτικών στη φορολόγηση και την επένδυση.

Είναι εποχή αλλαγών, σαρωτικών. Φαίνεται όμως ότι κι αυτές αντιμετωπίζονται με επικοινωνιακά τρυκ. Και είναι κρίμα για τις γενιές που θα βγουν ή βγαίνουν στην παραγωγή.