Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Η Μονοεδρική Περιφέρεια

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η ​​αλυσιδωτή συνάρτηση είναι ολοφάνερη. Την πιστοποιούμε, αλλά δεν βγάζουμε τις συνέπειες.
Για να εκλεγεί βουλευτής ένας πολίτης σήμερα, χρειάζεται πολλά χρήματα. Για να πετύχει ένα κόμμα την είσοδό του στη Βουλή, πρέπει να επιβαρύνει το ταμείο του κράτους με το κόστος χιλιάδων πρόσθετων διορισμών στη δημοσιοϋπαλληλία. Γιατί; Επειδή το πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί με τη λογική και τους νόμους της αγοράς. Η ψήφος του πολίτη εξαγοράζεται από το κόμμα με αντάλλαγμα την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά. Ή υποκλέπτεται η ψήφος του πολίτη με τη μεθοδική πλύση εγκεφάλου του, τα χρυσοπληρωμένα τεχνάσματα της εμπορικής διαφήμισης.
Για να εξασφαλιστούν οι μισθοί των προεκλογικά διορισμένων, το κράτος υποχρεώνεται σε εξωφρενικό υπερδανεισμό, ο υπερδανεισμός έχει οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδη χρεοκοπία, η χρεοκοπία σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, σε εξευτελιστική επιτρόπευση της λειτουργίας του κράτους, σε διεθνή εξευτελισμό και ατίμωση του ελληνικού ονόματος. Για το κόστος τής (παρ’ όλα αυτά συνεχιζόμενης) διαφημιστικής πλύσης εγκεφάλου των ψηφοφόρων, πολιτευτές και κόμματα καταφεύγουν στη «διαπλοκή»: Αρμέγουν μυθώδη ποσά από κεφαλαιούχους, στους οποίους ανταποδίδουν, όταν κερδίζουν την εξουσία, ασύδοτες προνομίες – σκανδαλώδεις αναλήψεις δημόσιων έργων, προμήθειες του Δημοσίου, διαγραφές χρεών κ.τ.ό. Έτσι, ένα σημαντικό μέρος του κοινωνικού ή του δάνειου δημόσιου χρήματος περνάει στα χέρια ιδιωτών (μαστροπών) και καταλήγει, το συνηθέστερο, σε ξένες Τράπεζες.
Η πολιτική της εξαγοράς ψήφων (και «πραιτωριανών» αφοσιωμένων στο κόμμα) με αντιπαροχή διορισμών στο Δημόσιο, οδηγεί νομοτελειακά την Ελλάδα σε όλο και βαθύτερη παρακμή. Τα χρήματα της εξαγοράς μένουν (ίσως) στη χώρα συντηρώντας προκλητική και επικίνδυνη κοινωνική αδικία, όμως επιτείνεται η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, των οργανωτικών προϋποθέσεων της παραγωγικότητας, της επιχειρηματικής ανάπτυξης, της επιστημονικής έρευνας, η αποσάθρωση των δομών σχολικής και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Τα κόμματα ψηφοθηρούν ιδρύοντας οπουδήποτε πανεπιστημιακές σχολές ή Τμήματα, ακόμα και νοσοκομεία χωρίς υποδομές και προσωπικό – μόνο για να κερδίζουν εντυπώσεις. Γέννημα της ψηφοθηρίας ο κρατικός μηχανισμός στην Ελλάδα είναι ένα πελώριο, πολυπλόκαμο, νοσηρό κοινωνικό εκτόπλασμα, που το συγκροτούν, σε μέγιστο ποσοστό, αργόσχολοι, παραιτημένοι από την πάλη της ζωής, με νόημα ύπαρξης μοναδικό την προσμονή μιας πρόωρης σύνταξης. Αν ψευτολειτουργεί ακόμα αυτό το άσυλο της ραστώνης και της ολιγοεργίας, είναι χάρη στις εξαιρέσεις: ανθρώπους με συνείδηση θύματος σε ρόλο λειτουργού.
Η ιστορική μας λοιπόν πραγματικότητα καταστροφής και ατίμωσης που ζούμε, είναι μια αλυσιδωτή συνάρτηση συμπτωμάτων: Όσοι μας κυβερνούν, εξαρτούν την εξουσία τους από μαστροπούς (απροσχημάτιστα ή συγκαλυμμένα). Οι μαστροποί είναι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, ανεξέλεγκτοι. Η κρατική υπαλληλία αναπαράγει τη συνάρτηση της εξουσίας με άνομα συμφέροντα (ιδιοτελή): χρηματίζεται, συνδικαλίζεται, εκβιάζει με λογική και μεθόδους μαφίας. Οι υπόλοιποι πολίτες αμύνονται απέναντι στη θεσμοποιημένη ζούγκλα αντιτάσσοντας επίσης εγωκεντρική ιδιοτέλεια: φοροδιαφυγή, αργομισθία, πλαστογραφημένη ή πρόωρη σύνταξη, καταπάτηση δημόσιας γης, αυθαίρετο κτίσμα.
Ολα ξεκινάνε, είναι ολοφάνερο, από την πελατειακή σχέση πολίτη - πολιτευόμενου, πολιτευόμενου - μαστροπών κεφαλαιούχων ή κυβέρνησης - ξένων δανειστών. Η πελατειακή σχέση συνιστά τον τρόπο εκλογής βουλευτών και κομμάτων, αυτήν κατασφαλίζει κάθε ώς τώρα Εκλογικό Σύστημα. Επομένως, όλα μπορούν να αλλάξουν, αν αλλάξει το Εκλογικό Σύστημα: ας υιοθετήσουμε σύστημα που να αποκλείει την πελατειακή σχέση ελευθερώνοντας πολιτευτές και κόμματα από τον εφιάλτη της εξαγοράς ψήφων και διαφημιστικής άγρας ψήφων. Και τέτοιο Εκλογικό Σύστημα μοιάζει να είναι το βασισμένο στη μονοεδρική περιφέρεια.

Που σημαίνει: ότι η χώρα διαιρείται σε (περίπου ισόποσες πληθυσμικά) εκλογικές περιφέρειες, τόσες όσα τα δύο τρίτα του αριθμού των μελών του Κοινοβουλίου. Σε κάθε περιφέρεια προβλέπεται ένας υποψήφιος από κάθε κόμμα για να διεκδικήσει τη μία έδρα που δικαιούται κάθε περιφέρεια. Ο μικρός αριθμός ψηφοφόρων στην εξαιρετικά σμικρυμένη περιφέρεια και η απουσία συνυποψηφίων από το ίδιο κόμμα καθιστούν περιττή την πολυέξοδη διαφήμιση. Υποχρεωτικά τα κριτήρια επιλογής επικεντρώνονται στις ικανότητες και στην ποιότητα των προσώπων.
Το υπόλοιπο ένα τρίτο των μελών του Κοινοβουλίου εκλέγεται από ένα δεύτερο ψηφοδέλτιο που το ρίχνει ο πολίτης σε ξεχωριστή κάλπη επιλέγοντας το κόμμα της προτίμησής του. Είναι ψηφοδέλτιο «επικρατείας» (ίδιο σε όλες τις περιφέρειες) και συγκροτείται από κάθε κόμμα για να προτείνει στους ψηφοφόρους την επιτελική ομάδα (κατά σειρά αξιολογικής προτεραιότητας των προσώπων) που θα διαχειριστεί τους τομείς λειτουργίας του κράτους. Ο πολίτης επομένως ρίχνει δύο ψηφοδέλτια σε διαφορετική το καθένα κάλπη: Με το ένα επιλέγει το πρόσωπο που θα αντιπροσωπεύσει στη Βουλή την τοπική του περιφέρεια, και με το άλλο επιλέγει το κόμμα που προτιμάει για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Δεν απαγορεύεται η ταυτόχρονη υποψηφιότητα του ίδιου προσώπου και στα δύο ψηφοδέλτια. Και ο πολίτης μπορεί να ψηφίσει υποψήφιο ενός κόμματος για την περιφέρειά του, και άλλο κόμμα για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Το εκλογικό αυτό σύστημα εφαρμόζεται στη Γερμανία από τη δεκαετία του 1960 – είναι δοκιμασμένο υπεραρκετά. Το μεταπρατικό μας κρατίδιο έχει αντιγράψει από τους Γερμανούς, επί διακόσια χρόνια τώρα, όλους σχεδόν τους θεσμούς κρατικού βίου – διοίκηση, σύστημα Δικαίου, σχολικό σύστημα, άρθρωση πανεπιστημιακών Σχολών κ.λπ. Δεν θα υποστεί μείωση του κύρους του με μια ακόμη αντιγραφή, προκειμένου να αντιπαλαίψει τον πνιγμό ιστορικού τέλους, καταστροφής και ντροπής, που ζει σήμερα.
Λογικό θα ήταν, την πρόσληψη του γερμανικού εκλογικού συστήματος να την συνοδεύει, για πληρέστερη εξυπηρέτηση του στόχου, και ο συνεπής διαχωρισμός της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία: το ασυμβίβαστο υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος. Όπως και το μέτρο δραστικής μείωσης του αριθμού των βουλευτών.
Δεν είναι απίθανο, η τίμια πρόσληψη της Μονοεδρικής Περιφέρειας να είναι η σωτηρία μας. Πάντως αξίζει να γίνει στόχος κινήματος, κοινή απαίτηση πολιτών από κάθε κομματική προέλευση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου