Βίκτωρ Βλαχογιάννης
Σκέφτομαι μήπως πρέπει να τους κάνουν στείρωση η να τους απαγορεύουν να κάνουν παιδιά…
Η φίλη μου το είπε αυθόρμητα, αλλά η φράση με χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι που σου κόβει την ανάσα.
Η συζήτηση είχε ξεκινήσει με αφορμή τον Αργύρη, τον τυφλό μαθητή που δεν έγινε δεκτός στο Α.Π.Θ. στο Τμήμα της Φυσικής, επειδή (όπως είπαν) δεν θα μπορούσε να συμμετέχει στα εργαστήρια και στα πειράματα. Ο τυφλός – εκ γενετής – μαθητής ήταν παιδί δυο τυφλών – εκ γενετής γονιών και έχει ένα αδελφό με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Δεν ήταν η γκαιμπελική νοοτροπία της φράσης που με ξένισε γιατί ξέρω ότι δεν είναι αυτές οι απόψεις της. Τα κίνητρά της δεν ήταν τόσο ταπεινά. Αυτό που ακαριαία σκέφθηκε ήταν ότι το παιδί ζούσε μια ζωή μισή και, άρα, δυστυχισμένη.
Όμως, αυτή καθαυτή η ζωή του Αργύρη μέχρι τώρα, δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η πορεία του, οι επιδόσεις δείχνουν περίτρανα τη δίψα του για ζωή και για μάθηση. Ο σκοτεινός του κόσμος φωτίζεται από λαμπερά τρόπαια, βραβεία, επαίνους και κύπελλα…
Παρά το άδειο βλέμμα, η ψυχή του είναι φωτεινό δάσος που δεν μπορούν να το ασχημύνουν τα γενεαλογικά του δέντρα. Είναι ένα παιδί που έκανε τους γονείς του υπερήφανους. Που τους έκανε να νιώσουν δικαιωμένοι για την επιλογή τους.
Είχαν καταφέρει και καμάρωναν αυτό που πολλοί άλλοι «φυσιολογικοί» γονείς θα εύχονταν να είχαν. Όταν κοιτάς τα επιτεύγματα του Αργύρη καθόλου δεν προσέχεις τα «μειονεκτήματά» του.
Ο Αργύρης έχει την αξία ενός «καθαρόαιμου» που καλπάζει, αφήνοντας πίσω πολλά άλλα όμοια του άρτιας γενεαλογικής ράτσας. Και όμως αυτό το αλογάκι, λίγο πριν από τον τερματισμό μιας ακόμη σπουδαίας κούρσας της ζωής του κάποιοι σηκώθηκαν να το πυροβολήσουν.
Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αυτή την τυπολατρία (υποτίθεται ανοιχτόμυαλων και με ευρείς ορίζοντες) καθηγητών που θέλουν να στερήσουν από αυτό το παιδί το όνειρό του. Άνθρωποι – που οι περισσότεροι βρέθηκαν σε αυτή τη θέση, χάρη στο όνομα του πατέρα τους- αποδεικνύονται απέναντι στον «τυφλό» Αργύρη «αόμματοι» και στενόμυαλοι.
Δεν αντιλαμβάνονται, όπως βλέπουν, στην ουσία βλέπουν όπως αντιλαμβάνονται. Έτσι, δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί κάποιος που δεν έχει τα προσόντα τους, έχει τη δυνατότητα να γίνει καλύτερος από αυτούς.
Είναι οι ίδιοι που θα «έκοβαν» και το Stephen Hawking αν μπορούσαν, αν ήθελε να δώσει εξετάσεις στο Φυσικό του Αριστοτελείου, με τη δικαιολογία ότι δεν θα μπορούσε να κάνει τα πειράματα. Ανασφαλείς άνθρωποι με πολύ ισχυρές προκαταλήψεις. Με παρωπίδες, οι οποίες τους δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι δεν θα χάσουν τον προσανατολισμό τους.
Είναι φυσικό η εξέλιξη αυτή να προκαλεί θυμό στον Αργύρη. Είναι απολύτως υγιές. Όχι λύπη η πίκρα. Γιατί τα συναισθήματα αυτά είναι σαν τον καρκίνο. Τρώνε σιγά σιγά το σώμα σαν το σαράκι. Αντίθετα, ο θυμός είναι φωτιά. Είναι ενέργεια που τροφοδοτεί τη θέληση και το πείσμα-κύρια χαρακτηριστικά του νικητή. Ο Αργύρης είναι η ζωντανή απόδειξη γι αυτό που είπε ο Γκάντι:
«Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς…»
Σκέφτομαι μήπως πρέπει να τους κάνουν στείρωση η να τους απαγορεύουν να κάνουν παιδιά…
Η φίλη μου το είπε αυθόρμητα, αλλά η φράση με χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι που σου κόβει την ανάσα.
Η συζήτηση είχε ξεκινήσει με αφορμή τον Αργύρη, τον τυφλό μαθητή που δεν έγινε δεκτός στο Α.Π.Θ. στο Τμήμα της Φυσικής, επειδή (όπως είπαν) δεν θα μπορούσε να συμμετέχει στα εργαστήρια και στα πειράματα. Ο τυφλός – εκ γενετής – μαθητής ήταν παιδί δυο τυφλών – εκ γενετής γονιών και έχει ένα αδελφό με το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Δεν ήταν η γκαιμπελική νοοτροπία της φράσης που με ξένισε γιατί ξέρω ότι δεν είναι αυτές οι απόψεις της. Τα κίνητρά της δεν ήταν τόσο ταπεινά. Αυτό που ακαριαία σκέφθηκε ήταν ότι το παιδί ζούσε μια ζωή μισή και, άρα, δυστυχισμένη.
Όμως, αυτή καθαυτή η ζωή του Αργύρη μέχρι τώρα, δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η πορεία του, οι επιδόσεις δείχνουν περίτρανα τη δίψα του για ζωή και για μάθηση. Ο σκοτεινός του κόσμος φωτίζεται από λαμπερά τρόπαια, βραβεία, επαίνους και κύπελλα…
Παρά το άδειο βλέμμα, η ψυχή του είναι φωτεινό δάσος που δεν μπορούν να το ασχημύνουν τα γενεαλογικά του δέντρα. Είναι ένα παιδί που έκανε τους γονείς του υπερήφανους. Που τους έκανε να νιώσουν δικαιωμένοι για την επιλογή τους.
Είχαν καταφέρει και καμάρωναν αυτό που πολλοί άλλοι «φυσιολογικοί» γονείς θα εύχονταν να είχαν. Όταν κοιτάς τα επιτεύγματα του Αργύρη καθόλου δεν προσέχεις τα «μειονεκτήματά» του.
Ο Αργύρης έχει την αξία ενός «καθαρόαιμου» που καλπάζει, αφήνοντας πίσω πολλά άλλα όμοια του άρτιας γενεαλογικής ράτσας. Και όμως αυτό το αλογάκι, λίγο πριν από τον τερματισμό μιας ακόμη σπουδαίας κούρσας της ζωής του κάποιοι σηκώθηκαν να το πυροβολήσουν.
Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αυτή την τυπολατρία (υποτίθεται ανοιχτόμυαλων και με ευρείς ορίζοντες) καθηγητών που θέλουν να στερήσουν από αυτό το παιδί το όνειρό του. Άνθρωποι – που οι περισσότεροι βρέθηκαν σε αυτή τη θέση, χάρη στο όνομα του πατέρα τους- αποδεικνύονται απέναντι στον «τυφλό» Αργύρη «αόμματοι» και στενόμυαλοι.
Δεν αντιλαμβάνονται, όπως βλέπουν, στην ουσία βλέπουν όπως αντιλαμβάνονται. Έτσι, δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί κάποιος που δεν έχει τα προσόντα τους, έχει τη δυνατότητα να γίνει καλύτερος από αυτούς.
Είναι οι ίδιοι που θα «έκοβαν» και το Stephen Hawking αν μπορούσαν, αν ήθελε να δώσει εξετάσεις στο Φυσικό του Αριστοτελείου, με τη δικαιολογία ότι δεν θα μπορούσε να κάνει τα πειράματα. Ανασφαλείς άνθρωποι με πολύ ισχυρές προκαταλήψεις. Με παρωπίδες, οι οποίες τους δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι δεν θα χάσουν τον προσανατολισμό τους.
Είναι φυσικό η εξέλιξη αυτή να προκαλεί θυμό στον Αργύρη. Είναι απολύτως υγιές. Όχι λύπη η πίκρα. Γιατί τα συναισθήματα αυτά είναι σαν τον καρκίνο. Τρώνε σιγά σιγά το σώμα σαν το σαράκι. Αντίθετα, ο θυμός είναι φωτιά. Είναι ενέργεια που τροφοδοτεί τη θέληση και το πείσμα-κύρια χαρακτηριστικά του νικητή. Ο Αργύρης είναι η ζωντανή απόδειξη γι αυτό που είπε ο Γκάντι:
«Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου