Ο Τσίπρας το παλεύει, αλλά η ελπίδα μας προσπέρασε…

 Αργύρης Κωστάκης από Aixmi.gr

Οι ιστορικοί του μέλλοντος και τα παιδιά, οι επόμενες γενιές δηλαδή, θα κρίνουν και θα καταγράψουν με ψυχραιμία και – όσο το δυνατόν – αντικειμενικά με «σύμμαχο» την απόσταση του πανδαμάτορα χρόνου, τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα (πραγματικό ήρωα στη συνείδησή μου -και το εννοώ στον λόγο της αντρικής μου τιμής- παρ ότι δεν ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ) ο οποίος προσπαθεί – και γι αυτό τον εκτιμώ – απεγνωσμένα να ισορροπήσει μεταξύ της Σκύλλας των δανειστών και της Χάρυβδης του επικίνδυνου εσμού ορισμένων εκ των συνιστωσών του κόμματος που ηγείται.

Ο άνθρωπος αυτός σε τόσο νεαρή πολιτική ηλικία κρατάει το «πηδάλιο» του ελληνικού Τιτανικού, που με μαθηματική ακρίβεια αργά ή γρήγορα θα πέσει στο «παγόβουνο» της επίσημης χρεοκοπίας. Γιατί ανεπίσημα η πατρίδα μας έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια, αφού παράγει μόνο επαγγελματίες πολιτικούς, «συνδικαλιστές«,και «μυαλοπώληδες».

Η δουλειά μου. αλλά πάνω απ΄όλα η διάθεσή μου, δεν είναι να κρίνω τον κ. Τσίπρα και τους νουνεχείς συνεργάτες του που παλεύουν «να κάνουν καλά» μιά κυβέρνηση – «“Αλιεν», είπαμε αυτό θα γίνει μελλοντικά και εκ του αποτελέσματος. Η δουλειά μου και η υποχρέωσή μου είναι να ενημερώσω και να προειδοποιήσω όποιον θέλει να είναι έτοιμος να ακούσει δύο επώδυνες αλήθειες.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό που βιώνουμε σήμερα, αλλά με αυτό που θα βιώσουμε (και κυρίως οι νέοι) το επόμενο διάστημα. Γιατί οι αριθμοί, τα νούμερα είναι αμείλικτα. Υπερβαίνουν τα άθλια ψέμματα των περισσότερων πολιτικών και των παρατρεχάμενων των κομματικών «στρατών». Μόνο δύο σημειώσεις διαβάστε σας παρακαλώ και μετά, αν μπορείτε, συνεχίστε τη ζωή σας σαν «να μην τρέχει τίποτα».

Σημείωση πρώτη:

Οι αξιόπιστοι οικονομολόγοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό χρησιμοποιούν για το ελληνικό δράμα τη λέξη «στολάρισμα», (stall) στη διεθνή έκφραση της αεροπλοΐας, απ” όπου προέρχεται το φαινόμενο. Πρόκειται για την απώλεια στήριξης, που παρατηρείται όταν η γωνία πτήσης ή η ώθηση που δέχεται από τους κινητήρες του το αεροπλάνο βρεθεί σε λάθος επίπεδο για κάποιο λόγο, συνήθως απώλεια ισχύος. Τότε, το αεροπλάνο δεν χάνει απλώς ύψος ούτε κάνει βουτιά – πέφτει σαν πέτρα, χωρίς πια να μπορεί να ελεγχθεί από τον πιλότο. Είναι αδύνατον.

Το αντίστοιχο του στολαρίσματος στην οικονομία είναι η απότομη απώλεια στήριξης είτε λόγω της στέρησης ρευστότητας, είτε επειδή η ζήτηση πέφτει κάτω από ένα επίπεδο, είτε επειδή οι φορολογικές επιβαρύνσεις ξεφεύγουν από τα όρια αντοχής. Στην Ελλάδα τον Μάιο του 2015 συμβαίνουν ταυτοχρόνως και τα τρία. Κι αν αυτή τη φορά «τη γλιτώσουμε» με κάποιο θαύμα την επόμενη θα επέλθει το μοιραίο.

Σημείωση δεύτερη:

Η επίσημη επιστημονική έκθεση της ευρωπαικής επιτροπής (όχι σενάρια συνωμοσίας «ψεκασμένων») δείχνει πεντακάθαρα το τέλος της Ελλάδας. Η χώρα μας ήδη έχει το υψηλότερο ποσοστό δαπάνης γιά συντάξεις σε όλη την Ευρώπη! Σήμερα ένας στους πέντε πολίτες είναι άνω των 65 ετών, ενώ το 2030 θα είναι ένας στους τέσσερις και το 2060 ένας στους τρεις. Εκτιμάται ανεπίσημα ότι το 2090 με αυτό τον ρυθμό υπογεννητικότητας θα είναι ένας στους δύο. Εφιάλτης!

Με απλά λόγια οι Έλληνες θα ζούνε περισσότερο (μέσος όρος 80 χρόνια για τους άνδρες και 85 γιά τις γυναίκες) αλλά με λιγότερα παιδιά, τα οποία ακόμη πιο δύσκολα θα βρίσκουν δουλειά, αφού το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης για όλους θα ανέβει στα 67 ή 68 χρόνια λόγω της αύξησης του προσδόκιμου ζωής. Δηλαδή, σήμερα οι μισθολογικές κρατήσεις και οι φόροι τεσσάρων εργαζομένων «δίνουν» σύνταξη σε έναν ηλικιωμένο. Το 2060 λόγω της μείωσης του πληθυσμού μόνο δύο εργαζόμενοι θα συντηρούν έναν ηλικιωμένο.

Γιά να μαθαίνετε, μέχρι πριν λίγο ένας δημοσιογράφος (για να μην αναφερθώ στο δημόσιο) έπαιρνε σύνταξη στα 58, εγώ και χιλιάδες άλλοι της γενιάς μου των πενηντάρηδων θα πάρουμε στα 67 ή μπορεί και στα 70 έτσι όπως πάει το πράγμα. Εκείνοι κάποτε (επί χρόνια) έπαιρναν συντάξεις από 3.000 – 4.500 ευρώ και φυσικά δεν τις «έκλεβαν» αφού είχαν τεράστιες κρατήσεις (σήμερα παίρνουν γύρω στις 2.000 ευρώ με την επικουρική λόγω των περικοπών) και εμείς θα πάρουμε το ανώτερο ίσως 300 ευρώ.

Το «γιατί» είναι απλό: τα ταμεία των Ασφαλιστικών Ταμείων κατέρρευσαν. Τι να σου δώσει κάποιος αν δεν έχει; Τι κρατήσεις να έχει ένα Ταμείο σε μισθούς των 600 ευρώ σε δημοσιογράφους με θέση ευθύνης με 32 χρόνια προυπηρεσία και το 40% των δημοσιογράφων ανέργους ή υποαπασχολούμενους?

Συγκλονιστικός επίλογος με αριθμούς: Στην απογραφή του 2011 η Ελλάδα είχε περίπου 11.000.000 πολίτες. Το 2060, σε 45 χρόνια, μόλις 8.5000.000 πολίτες. Και φυσικά άγνωστο αριθμό μεταναστών. Νόμιμων και παράνομων. Οποιαδήποτε εκτίμηση γι αυτή την κοινωνική ανθρωπογεωγραφία των αλλοδαπών θα είναι διάτρητη. Είναι αδύνατον να υπολογιστεί με επιστημονικές έγκυρες μεθόδους.

Έστω κι ένας αναγνώστης να κατάλαβε τι έρχεται στο μέλλον, είμαι ικανοποιημένος. Θα προετοίμασα ψυχικά έναν άνθρωπο να αντλήσει κουράγιο και δύναμη γιά τον ίδιο, αλλά κυρίως να προστατέψει πνευματικά – αν έχει – τα παιδιά του.

Συγνώμη για το «βαρύ» κείμενο, αλλά καμιά φορά ακόμη και η ελπίδα επισκιάζεται από τον ρεαλισμό. Η ελπίδα που ήταν να έρθει από τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015, σε κάτι αφίσες και συνθήματα που έβλεπα στους δρόμους. Αλλά δυστυχώς δεν θα τη συναντήσουμε ποτέ…