Danke schön!

Λόγια, λόγια, λόγια. Απειλές, απειλές, απειλές. Εκβιασμοί, εκβιασμοί, εκβιασμοί. Όλα αυτά προερχόμενα εκ των δύο αντίπαλων στρατοπέδων. Όμως η αλήθεια μακριά. Πολύ μα πολύ μακριά!

Παράδειγμα; Εκκωφαντικό; Το χτεσινό δημοσίευμα του Γιάννη Βαρουφάκη. Όπου παρέα με τον Αλέξη Τσίπρα, ισχυρίστηκε, μεγαλοφώνως ότι η χώρα πρέπει «να μετατραπεί σε λυράρη από χρεο-δουλοπάροικο που χορεύει στους σκοπούς των δανειστών».

Στ αυτιά μου ακούγεται σαν ανέκδοτο. Εντελώς νεοελληνικής κοπής. Σαν να καθόμαστε σε καφενέ, να παίζοyμε πρέφα, να απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας. Και από καιρού εις καιρόν να ρίχνουμε μπινελίκια. Σε όλους αυτούς. Τους συνωμότες. Τους ανθέλληνες. Τους ιμπεριαλιστές. Τους καρχαρίες. Τους τρισάθλιους κερδοσκόπους. Και εν γένει σε καθένα που επιβουλεύεται την ανεξαρτησία της χώρας και την ευημερία του ελληνικού λαού!

Πληρώνεις τίποτα; Ούτε μισή δεκάρα. Άσε που μαζί σου συμφωνούν άπαντες οι θαμώνες του καφενέ. Άσε που εν χορώ φωνάζουν «κι άλλο, κι άλλο»!

Η σκληρή διαπραγμάτευση προϋποθέτει ισοτιμία. Δύο μέρη που περίπου διαθέτουν τις ίδιες «στρατιωτικές» δυνάμεις. Την ίδια ποσότητα «πυρομαχικών». Την ίδια στρατηγική ικανότητα. Και την ίδια τεχνογνωσία. Όπως περίπου με τους αμερικανούς και τους σοβιετικούς εν καιρώ «ψυχρού πολέμου». Αν μου ρίξεις εκατό πυραύλους θα σου ρίξω κι εγώ άλλους τόσους. Αν μετατρέψεις την Μόσχα σε λαμπόγυαλο, εγώ θα μετατρέψω τη Νέα Υόρκη σε κρανίου τόπο. Τόσο απλά.

Όταν ο αντίπαλος είναι από πάνω κι εσύ από κάτω. Πολύ μα πολύ κάτω. Όταν εκείνος στο ρετιρέ κι εσύ στο δεύτερο υπόγειο. Και όταν ο Εγκέλαδος ορμήσει και η πολυκατοικία γκρεμιστεί, τότε το ρετιρέ θα προσγειωθεί και θα καταπλακώσει τα υπόγεια Κι αυτό πολύ απλό.

Με απλά λόγια. Αν η χώρα. Με την ηγεσία του πολιτικού της προσωπικού, και παρέα με την κοινωνία. Αν λοιπόν η χώρα επιθυμούσε να διαπραγματευθεί σκληρά. Δηλαδή να παίξει λύρα και οι αγορές να χορέψουν πεντοζάλη, έπρεπε να είχαν συμβεί τρία πράγματα. Κι αυτά απλά. Όμως εν Ελλάδι εντελώς «αφύσικα», «αδιανόητα» και «εξωφρενικά». Η ιδιαιτερότητα που λέγαμε.

Πρώτο να υπήρχε και να είχε εφαρμοστεί σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης. Χωρίς αυτήν γιοκ «φαΐ». Χωρίς αυτήν πάντα με δανεικά.

Δεύτερο ορμητική, πολεμική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Γιατί ο μέσος όρος εισπραχθέντων φόρων στην Ευρώπη είναι περίπου 36% του ΑΕΠ. Και γιατί εν Ελλάδι ο μέσος όρος είναι μόλις 26%. Τουτέστιν ετησίως χάνονται περίπου 18 δισεκατομμύρια. Αν τα είχες no problem. Τώρα που δεν τα έχεις very big problem.

Τρίτο και τελευταίο. Ριζική αναμόρφωση των κρατικών μηχανισμών. Με αξιολόγηση, αντικειμενικά κριτήρια, με συμμάζεμα, με υποδομές και με άριστη γνώση της τεχνολογίας. Πράγμα που εν Ελλάδι μοιάζει με σενάριο χολιγουντιανής «επιστημονικής φαντασίας».

Ξέρετε τι μου θυμίζουν η «λύρα» και η «πεντοζάλη» του Γιάννη Βαρουφάκη και του Αλέξη Τσίπρα; Την ιστορία του Κώστα Σημίτη και τα Ίμια. Τότε που παριστάναμε τους καμπόσους. Όταν ήρθε εκείνη η κρίσιμη ώρα. Και όταν οι ηγέτες του στρατού, αεροπορίας και ναυτικού ανακάλυψαν την Αμερική! Πως δηλαδή έτσι και μπουκάρανε οι τουρκαλάδες θα μας έπαιρναν φαλάγγι. Όταν δηλαδή ο Σημίτης κάθιδρος τηλεφώνησε στον αμερικανό πλανητάρχη. Και όταν ο τελευταίος, ως διαιτητής, έδειξε κόκκινη κάρτα στους Τούρκους!

Θυμάστε την κατάληξη; Ταπεινωμένος ο έλληνας πρωθυπουργός είπε «Thank you» στον αμερικανό!

Ρε συ Γιάννη και ρε συ Αλέξη. Το φαντάζεστε; Κάποια νύχτα. Κάθιδροι, ταπεινωμένοι και διασυρμένοι. Να εκλιπαρείτε τηλεφωνικά την Άνγκελα. Και την επομένη στην Βουλή. Ο αρχηγός της «υπερήφανης» Αριστεράς να ευγνωμονεί μ΄ ένα εκκωφαντικό «Danke schon» την Μέρκελ; Λέω εγώ τώρα!