Σωτήρης Τσιομπανούδης
Διάβασα πρόσφατα το άρθρο ενός συναδέλφου (δεν θα πω «καλός συνάδελφος» γιατί οι κακοί είναι στη φυλακή) ότι τα Κεντροδεξιά και τα Κεντροαριστερά κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, επιμένουν σε μια αδιέξοδη οικονομική πολιτική και συμπεριφέρονται σαν να μην εχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διατρέχουν από την Αριστερά.
Μοιάζει, όμως, αυτή η αναφορά να βάζει τη συζήτηση αποκλειστικά μεσα σε ενα ιδεολογικό πλαίσιο που ορίζεται από το κλασσικό δίπολο Δεξιά- Αριστερά.
Μήπως αυτή η προσέγγιση και αυτό το αναλυτικό μοντέλο βρίσκονται τώρα πια στον αέρα, γιατί όλες οι συνθήκες από κάτω τους έχουν αλλάξει; Μήπως οι Κεντροδεξιές και οι Κεντροαριστερές κυβερνήσεις επιβάλλουν -και άλλες δέχονται να εφαρμόζουν- πολιτικές που εξαφανίζουν την ανάπτυξη και λειτουργούν με τιμωρητική λογική εναντίον ολόκληρων λαών, επειδή υπακούουν «τυφλά» στις επιταγές της «παγκόσμιας οικονομικής αράχνης», που ονομάζουμε «αγορές», πάντοτε με το αζημίωτο, αφήνοντας στην άκρη ιδεολογικές μπούρδες και δόγματα -όπως το «αόρατο χέρι της οικονομίας» που λύνει όλα τα προβλήματα σαν μαγικό ραβδί;
Άλλωστε, μετά τη νίκη του Καπιταλισμού και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ποιος χρειάζεται μαγικό ραβδί για να πείσει τους αφελείς; Σκέτο ραβδί χρειάζεται για να επιβάλλει και στους τελευταίους «άπιστους» τον νόμο της ζούγκλας.
Ποιος χρειάζεται τώρα πια την επίφαση της ιδεολογικής υπεροχής; Πάντως όχι οι αγορές, που έχουν δέσει χειροπόδαρα τους άλλοτε ιδεολογικούς τους μπροστάρηδες, με ομόλογα, μετοχές και γκρίζες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, εξαγορές και χρηματισμούς.
Για την Ελλάδα, τι να πούμε, όπως φαίνεται τα…καλύτερα έρχονται.
Στην Γερμανία, που μας μαστιγώνει αλύπητα, φορώντας υποκριτικά το ράσο του προτεστάντη, δεν υπάρχει εταιρεία που να μην ειχε όπως αποκαλύφθηκε «μαύρα ταμεία» για να κάνει τις…δουλειές της.
Στην Ισπανία η διαφθορά μπήκε μέσα στον Βασιλικό Οίκο, στην Πορτογαλία ο Σόκρατες, ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην πρωθυπουργός είναι στη φυλακή για μίζες και ανακρίνεται, στην Ιταλία ο Μέγας Σιλβιο δημιούργησε ολόκληρη σχολή, στην Βρετανία είχαμε και φυλακίσεις για το «μαύρο δίκτυο πληρωμών» της φαρμακευτικής «Depuy international» και πάει λέγοντας…
Με άλλα λόγια θέλω να πω ότι η «παγκόσμια οικονομική αράχνη» των αγορών, αφού πρώτα πολλαπλασιάστηκε και αισθάνθηκε παντοδύναμη, ίσως να μη διστάσει -αν δεν το επιδιώκει κιόλας- να σκοτώσει το ιδεολογικό της ταίρι γιατί δεν το έχει πια ανάγκη.
Και έτσι, μετα το «τέλος της Ιστορίας», να ήρθε και το «τέλος της πολιτικής».
Όσο για μας, τους πολλούς, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι μετά τους ηττημένους του ιδεολογικού πολέμου πέφτουν στο καναβάτσο και οι νικητές, τότε ίσως πιστέψουμε, μέσα στην κατρακύλα μας, ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά, και η δύναμή μας πολύ μεγαλύτερη…
Διάβασα πρόσφατα το άρθρο ενός συναδέλφου (δεν θα πω «καλός συνάδελφος» γιατί οι κακοί είναι στη φυλακή) ότι τα Κεντροδεξιά και τα Κεντροαριστερά κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, επιμένουν σε μια αδιέξοδη οικονομική πολιτική και συμπεριφέρονται σαν να μην εχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διατρέχουν από την Αριστερά.
Μοιάζει, όμως, αυτή η αναφορά να βάζει τη συζήτηση αποκλειστικά μεσα σε ενα ιδεολογικό πλαίσιο που ορίζεται από το κλασσικό δίπολο Δεξιά- Αριστερά.
Μήπως αυτή η προσέγγιση και αυτό το αναλυτικό μοντέλο βρίσκονται τώρα πια στον αέρα, γιατί όλες οι συνθήκες από κάτω τους έχουν αλλάξει; Μήπως οι Κεντροδεξιές και οι Κεντροαριστερές κυβερνήσεις επιβάλλουν -και άλλες δέχονται να εφαρμόζουν- πολιτικές που εξαφανίζουν την ανάπτυξη και λειτουργούν με τιμωρητική λογική εναντίον ολόκληρων λαών, επειδή υπακούουν «τυφλά» στις επιταγές της «παγκόσμιας οικονομικής αράχνης», που ονομάζουμε «αγορές», πάντοτε με το αζημίωτο, αφήνοντας στην άκρη ιδεολογικές μπούρδες και δόγματα -όπως το «αόρατο χέρι της οικονομίας» που λύνει όλα τα προβλήματα σαν μαγικό ραβδί;
Άλλωστε, μετά τη νίκη του Καπιταλισμού και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ποιος χρειάζεται μαγικό ραβδί για να πείσει τους αφελείς; Σκέτο ραβδί χρειάζεται για να επιβάλλει και στους τελευταίους «άπιστους» τον νόμο της ζούγκλας.
Ποιος χρειάζεται τώρα πια την επίφαση της ιδεολογικής υπεροχής; Πάντως όχι οι αγορές, που έχουν δέσει χειροπόδαρα τους άλλοτε ιδεολογικούς τους μπροστάρηδες, με ομόλογα, μετοχές και γκρίζες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, εξαγορές και χρηματισμούς.
Για την Ελλάδα, τι να πούμε, όπως φαίνεται τα…καλύτερα έρχονται.
Στην Γερμανία, που μας μαστιγώνει αλύπητα, φορώντας υποκριτικά το ράσο του προτεστάντη, δεν υπάρχει εταιρεία που να μην ειχε όπως αποκαλύφθηκε «μαύρα ταμεία» για να κάνει τις…δουλειές της.
Στην Ισπανία η διαφθορά μπήκε μέσα στον Βασιλικό Οίκο, στην Πορτογαλία ο Σόκρατες, ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην πρωθυπουργός είναι στη φυλακή για μίζες και ανακρίνεται, στην Ιταλία ο Μέγας Σιλβιο δημιούργησε ολόκληρη σχολή, στην Βρετανία είχαμε και φυλακίσεις για το «μαύρο δίκτυο πληρωμών» της φαρμακευτικής «Depuy international» και πάει λέγοντας…
Με άλλα λόγια θέλω να πω ότι η «παγκόσμια οικονομική αράχνη» των αγορών, αφού πρώτα πολλαπλασιάστηκε και αισθάνθηκε παντοδύναμη, ίσως να μη διστάσει -αν δεν το επιδιώκει κιόλας- να σκοτώσει το ιδεολογικό της ταίρι γιατί δεν το έχει πια ανάγκη.
Και έτσι, μετα το «τέλος της Ιστορίας», να ήρθε και το «τέλος της πολιτικής».
Όσο για μας, τους πολλούς, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι μετά τους ηττημένους του ιδεολογικού πολέμου πέφτουν στο καναβάτσο και οι νικητές, τότε ίσως πιστέψουμε, μέσα στην κατρακύλα μας, ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά, και η δύναμή μας πολύ μεγαλύτερη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου