Γιατί κομματικές νεολαίες στα πανεπιστήμια

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Το Πανεπιστήμιο Αθηνών ανακοίνωσε: «Θα εισηγηθούμε στις επιμέρους Σχολές τη διεξαγωγή ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων κατά Τμήματα, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στην πλειοψηφία των φοιτητών να αποφασίζουν όλοι απευθείας ως προς την εκάστοτε διακοπή των μαθημάτων... Να δοθεί στη δημοκρατική πλειοψηφία η σύγχρονη δυνατότητα να μιλήσει και να χειριστεί τις τύχες της αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της».
Πρώτο λάθος στο γενναίο και τίμιο αυτό κείμενο: Όταν η παρακμιακή διάλυση είναι παγιωμένο καθεστώς, η τετράγωνη λογική της δημοκρατίας δεν έχει καμιά ελπίδα αποτελεσματικότητας. Οι μειοψηφίες της βίας και του ετσιθελισμού δεν πείθονται από τη γλώσσα της λογικής κοινωνίας και το χάος δεν τιθασεύεται με «βελτιώσεις». Στα ελλαδικά πανεπιστήμια της «μεταπολίτευσης» κάποιοι ετοιμάζουν την κομματική τους καριέρα, παγερά αδιάφοροι για την όποια λαχτάρα επενδύουν παιδιά στη σπουδή και στην έρευνα ή για την ελπίδα στενεμένων οικογενειών να κερδίζουν οι κλώνοι τους με τη σπουδή το ψωμί τους.
Δεύτερο λάθος στο μαχητικά δημοκρατικό πρυτανικό κείμενο: Όταν το μπάχαλο είναι «κατάκτηση», εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια, μια πρυτανεία με ρεαλιστικό αυτοσεβασμό δεν «εισηγείται», απλώς αρνείται να παίξει στο ίδιο γήπεδο. Οργανώνει τότε λ.χ., με το ανθρώπινο δυναμικό των ειδικών Σχολών που διαθέτει και ασκούμενους φοιτητές, πανελλήνια δημοσκόπηση: «Θέλετε πανεπιστήμια για να υπηρετούν τη σπουδή και την έρευνα ή πανεπιστήμια - αρένες της κομματικής κοκορομαχίας;». Να έχει στο χέρι η πρυτανεία ξεκάθαρα εκφρασμένη την κοινωνική βούληση. Όπλο απέναντι στον φασισμό, στον τραμπουκισμό, στην ασυδοσία.
Τρίτο λάθος του σώφρονος πρυτανικού κειμένου: Απευθύνεται στους υποκινούμενους, όχι στους υποκινητές, στους αφιονισμένους εκτελεστές, όχι στα κέντρα που τους κατευθύνουν. Παραδειγματικά και πάλι: Μια πρυτανεία που ψηφίζεται για να διαχειριστεί την ευθύνη λειτουργίας του πρώτου πανεπιστημίου της χώρας, με δεδομένη τη σαραντάχρονη ατίμωση και τον ευτελισμό του από τη φασιστική ασυδοσία των κομματικών νεολαιών, ζητάει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να συγκαλέσει σύσκεψη των κομματικών αρχηγών. Και τους προκαλεί: «Θα αποσύρετε τις κομματικές νεολαίες σας από τα πανεπιστήμια; Θα πάψετε να χρησιμοποιείτε τις εκλογές του φοιτητικού συνδικαλισμού σαν προκριματικές για την καταμέτρηση της δύναμης των κομμάτων σας; Εμείς, από δω και πέρα θα τηρήσουμε τον νόμο: για κάθε παρανομία στα πανεπιστήμια θα καλείται ο εισαγγελέας και η αστυνομία».
Ο φασισμός της κομματοκρατίας έχει, έντεχνα, εξαλείψει από τις μάζες τη συνείδηση ότι η αστυνόμευση είναι κοινωνικό λειτούργημα, συμφωνημένο από όλους όσους αποδεχόμαστε το Σύνταγμα της χώρας. Οι κάποιοι αστυνομικοί υπάλληλοι που κάνουν παράχρηση των αρμοδιοτήτων τους δεν είναι περισσότεροι από τους αντίστοιχους υπαλλήλους των εφοριών ή της πολεοδομίας. Η επέμβαση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια είναι επέμβαση των εντεταλμένων της λαϊκής βούλησης, της βούλησης να γίνονται σεβαστοί οι νόμοι, να πατάσσεται η παρανομία, να μην είναι ασύδοτα τα κομματικά πρακτοράκια ή οι ψυχανώμαλοι θεριακλήδες κάθε σέχτας ιδεολογικής. Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς αστυνόμευση της αυθαιρεσίας, της βίας, του ετσιθελισμού, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται.
Η σύγχυση περνάει από τις συνειδήσεις στη γλώσσα: Η φασιστική συμπεριφορά ονοματίζεται «δημοκρατικό δικαίωμα», ο τραμπουκισμός «λαϊκή πάλη», η ωμή βία των γκανγκστερικών εκβιασμών «κοινωνικοί αγώνες». Για την εμπειρική ενάργεια αντίληψης της πραγματικότητας, ας κατανοήσει ο αναγνώστης τη λέξη «ασυδοσία» με εικόνες: Ελάχιστοι φοιτητές («ομάδες κρούσης» κομματικών νεολαιών) να διαλύουν βίαια συνελεύσεις συγκλήτων ή πανεπιστημιακών Τμημάτων. Να κάνουν «κατάληψη» σε πρυτανείες. Να χτίζουν καθηγητές μέσα στα γραφεία τους. Να λεηλατούν γραμματείες και καθηγητικά γραφεία. Να αποφασίζουν αυτοί ποιο μάθημα θα το αφήσουν να διδαχθεί, ποιο όχι.
Εικόνες παγιωμένες, σαράντα χρόνια τώρα, στα ελλαδικά πανεπιστήμια: Η πλημμυρίδα της αφισοκόλλησης στις αυλές, στα κλιμακοστάσια, στους διαδρόμους, στα αμφιθέατρα –κολλημένες οι κομματικές αφίσες σε επάλληλα στρώματα και με τον καιρό φουσκωμένες, κομματιασμένες– σιχαμερή κουρελαρία. Τα αιωρούμενα πανό, άλλη γυφτιά. Τα συνθήματα με σπρέι σε κάθε παραμικρή επιφάνεια τοίχου, σε σκαλοπάτια, σε κάποτε αρχοντικές ορθομαρμαρώσεις. Ο μανιακός βανδαλισμός – καθίσματα, έδρες, πορτοπαράθυρα κατεστραμμένα με σουγιά, μαρκαδόρο, κλειδιά. Τα θηριώδη μεγάφωνα στα προαύλια τις μέρες των φοιτητικών εκλογών για την εκκωφαντική διαφήμιση κάθε κομματικής νεολαίας, ετσιθελική κατάλυση της δυνατότητας να λειτουργήσουν παραδόσεις και εργαστήρια. Τα τραπεζάκια - μαγαζάκια των κομμάτων απέναντι από τις θυρίδες κάθε γραμματείας τις μέρες των εγγραφών, να ψαρεύουν οπαδούς αντιχαρίζοντας δωρεάν εκδρομές, γλέντια ή την υπόσχεση για έγκαιρη «εμπιστευτική» γνωστοποίηση των «θεμάτων» που θα βάλουν στις εξετάσεις ξεπουλημένοι στα κόμματα καθηγητές.
Εικόνες ντροπής: Λευκασμένοι στην έδρα και στην έρευνα δάσκαλοι, με όνομα σεβαστό στη διεθνή επιστημονική κοινότητα, να εκλιπαρούν παιδάρια, μεθυσμένα από την αχαλίνωτη βία, να τους επιτρέψουν να τελειώσουν το πείραμα που έχουν ξεκινήσει στο εργαστήριο ή την προχωρημένη ανάλυση στο σεμινάριο. Να ικετεύουν τους κομματικούς γενίτσαρους να επιτρέψουν την πρόσβαση στα καθηγητικά γραφεία, μήπως και περισωθεί δουλειά ετών αποθησαυρισμένη στους υπολογιστές. Ο εφιάλτης που έζησαν τα ελλαδικά πανεπιστήμια τα τελευταία σαράντα χρόνια ούτε να περιγραφεί μπορεί ούτε υπαινικτικά να σκιαγραφηθεί. Τα κόμματα στην Ελλάδα κατέλυσαν το πανεπιστήμιο.
Ίσως η Άννα Διαμαντοπούλου να ήταν η μόνη υπουργός Παιδείας που τόλμησε να αντιτάξει σθένος στο έγκλημα. Το κομματικό σύστημα που την ανέδειξε, αυτό και την εξουδετέρωσε. Ένας πανεπιστημιακός, ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, εξαγόρασε λίγους μήνες υπουργικής αίγλης αναλαμβάνοντας να ξηλώσει, πόντο-πόντο, τα όσα πρόλαβε να νομοθετήσει η Διαμαντοπούλου. Η ζούγκλα της ψυχανώμαλης ασυδοσίας διαιωνίζεται αυτονόητα και θριαμβικά.
Ας αντιπαραβάλει ο αναγνώστης εικόνες και πάλι: Τα πανεπιστήμια της ντροπής στο φθίνον Ελλαδιστάν με οποιουσδήποτε χώρους ευρωπαϊκού (ή και τουρκικού) πανεπιστημίου. Οι στοχεύσεις κάθε οργανωμένης κοινωνίας, οι εκτιμήσεις της για την ποιότητα της ζωής, αντανακλώνται στην αρχοντιά ή στη γυφτιά των χώρων της ανώτατης παιδείας.
Τη συνταγματική απαλλαγή μας από την κομματοκρατία πώς θα την πετύχουμε;

Ξυπνήστε, ο Ρωμανός κινδυνεύει, δώστε του άδεια…‏

Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Πρώτα η είδηση: Ο Νίκος Ρωμανός έχει καταδικαστεί για συμμετοχή σε ληστεία, αλλά έχει αθωωθεί από την κατηγορία της τρομοκρατίας. Εδώ και 19 μέρες κάνει απεργία πείνας, επειδή δεν του δίνουν εκπαιδευτική άδεια για να παρακολουθήσει μαθήματα στο ΤΕΙ Αθήνας (Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων-Τμήμα Υγείας).
Είναι 22 χρονών παιδί και οι γιατροί φωνάζουν ότι δεν κινδυνεύει μόνο η υγεία του, αλλά πλέον και η ίδια του η ζωή.
Τώρα το ερώτημα: Δεν έχει κουκούτσι μυαλό η επίσημη Πολιτεία; Δεν αναφέρομαι σε ευαισθησία, διότι αυτή είναι παντελώς άγνωστη λέξη.
Είναι δυνατόν να μη δίνουν την ευκαιρία να σπουδάσει σε ένα νέο που ξεστράτισε, όταν είδε αστυνομικούς να δολοφονούν, μπροστά στα μάτια του, τον αδελφικό του φίλο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο; Τότε ήταν και οι δυο μόλις 16 χρονών.
Να θυμίσω, μήπως, ότι ο συνεργός του δολοφόνου Κορκονέα έχει ήδη αποφυλακιστεί;
Να θυμίσω ότι το ίδιο κράτος έδινε συνεχώς άδειες στον αρχιτρομοκράτη Χριστόδουλο Ξηρό και του επέτρεπε να πηγαίνει από πτέρυγα σε πτέρυγα στον Κορυδαλλό, οργανώνοντας έτσι όχι μόνο την απόδρασή του, αλλά και τη συγκρότηση νέου τρομοκρατικού δικτύου;
Να θυμίσω ότι άδειες έπαιρναν και άλλοι, καταδικασμένοι για δολοφονίες, τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη;
Να θυμίσω ότι άδειες έπαιρνε και ο αρχηγός της Εταιρίας Δολοφόνων, μέχρις ότου γίνει καπνός;
Βρήκε, λοιπόν, η Πολιτεία ένα 22χρονο παιδί, που έχει απαλλαγεί δικαστικά -το ξαναλέω- από την κατηγορία για συμμετοχή στη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», για να εξαντλήσει την αυστηρότητά της;
Ένα νέο που πέρασε στην παρανομία επειδή -το επαναλαμβάνω- αστυνομικοί σκότωσαν μπροστά του τον φίλο του;
Και καλά, ας υποθέσουμε ότι τρέμουν στην ιδέα μήπως πάρει εκπαιδευτική άδεια και χαθεί -όπως έχουν κάνει τόσοι και τόσοι βαρυποινίτες, που με έναν μαγικό τρόπο εξασφάλιζαν συνεχείς άδειες από τα δικαστικά συμβούλια των φυλακών.
Δεν μπορούν να υπογράψουν έναν κώδικα τιμής μαζί του ότι δεν θα το κάνει;
Ούτε είναι σε θέση να επιβάλουν αποτελεσματικούς περιοριστικούς όρους;
Και τι ακριβώς θα κάνουν αν αύριο χάσει τι μάχη με τη ζωή;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να ξεσπάσει νέο κύμα κοινωνικής αναταραχής, που δεν θα μαζεύεται με τίποτα;

Η μόνη Λύση

Κουμάνταρος Δημήτρης

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι μια χρεωκοπημένη ημιδιαλυμμένη χώρα.   Πιστεύει κανείς στα σοβαρά, ότι θα τη σώσει η παρούσα κυβέρνηση, αν παραμείνει ακόμα 2 χρόνια στην εξουσία;  Ή ότι θα τη σώσει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδύναμη ή συνεργατική;  Ή ότι θα τη σώσει μια κυβέρνηση κεντροδεξιάς μετά από μια ενδεχόμενη παρένθεση του ΣΥΡΙΖΑ; 
Και που θα έχει φτάσει μετά και στα τρία αυτά σενάρια η διάλυση της οικονομίας και της χώρας;
Η μόνη λύση για τη σωτηρία κι ανάταξη είναι η συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας, που θα επιστρατεύσει και θα αξιοποιήσει ότι πιο ικανό κι έντιμο σε στελεχικό δυναμικό διαθέτουν τα κόμματα και η κοινωνία.
Το σωστό θα ήταν ν’αλλάξει τώρα ο εκλογικός νόμος από την παρούσα Βουλή με 200 ψήφους σε μια αναλογική κατεύθυνση, καταργώντας την αντιδημοκρατική πριμοδότηση των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα κι επιβάλλοντας τη δημοκρατία και τη συνεργασία.  Κι αν αυτό υπονομευθεί από κάποια ή κάποιες πολιτικές δυνάμεις, ν’ αλλάξει έστω με 150 ψήφους ο εκλογικός νόμος για τις μεθεπόμενες εκλογές.  Ακόμα όμως και με τη διατήρηση του απαράδεκτου πριμ των 50 εδρών, η οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι εθνική συνεργατική.
Σε ένα τέτοιο μόνο πλαίσιο, όσο πιο σύντομα γίνουν εκλογές τόσο καλύτερα κι ας ακολουθήσει μετά η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η ευθύνη βαραίνει τώρα πια όλους.  Πολίτες και πολιτικούς.

Στο καναβάτσο νικητές και ηττημένοι…

 Σωτήρης Τσιομπανούδης
Διάβασα πρόσφατα το άρθρο ενός συναδέλφου (δεν θα πω «καλός συνάδελφος» γιατί οι κακοί είναι στη φυλακή) ότι τα Κεντροδεξιά και τα Κεντροαριστερά κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, επιμένουν σε μια αδιέξοδη οικονομική πολιτική και συμπεριφέρονται σαν να μην εχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διατρέχουν από την Αριστερά.
Μοιάζει, όμως, αυτή η αναφορά να βάζει τη συζήτηση αποκλειστικά μεσα σε ενα ιδεολογικό πλαίσιο που ορίζεται από το κλασσικό δίπολο Δεξιά- Αριστερά.
Μήπως αυτή η προσέγγιση και αυτό το αναλυτικό μοντέλο βρίσκονται τώρα πια στον αέρα, γιατί όλες οι συνθήκες από κάτω τους έχουν αλλάξει; Μήπως οι Κεντροδεξιές και οι Κεντροαριστερές κυβερνήσεις επιβάλλουν -και άλλες δέχονται να εφαρμόζουν- πολιτικές που εξαφανίζουν την ανάπτυξη και λειτουργούν με τιμωρητική λογική εναντίον ολόκληρων λαών, επειδή υπακούουν «τυφλά» στις επιταγές της «παγκόσμιας οικονομικής αράχνης», που ονομάζουμε «αγορές», πάντοτε με το αζημίωτο, αφήνοντας στην άκρη ιδεολογικές μπούρδες και δόγματα -όπως το «αόρατο χέρι της οικονομίας» που λύνει όλα τα προβλήματα σαν μαγικό ραβδί;
Άλλωστε, μετά τη νίκη του Καπιταλισμού και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ποιος χρειάζεται μαγικό ραβδί για να πείσει τους αφελείς; Σκέτο ραβδί χρειάζεται για να επιβάλλει και στους τελευταίους «άπιστους» τον νόμο της ζούγκλας.
Ποιος χρειάζεται τώρα πια την επίφαση της ιδεολογικής υπεροχής; Πάντως όχι οι αγορές, που έχουν δέσει χειροπόδαρα τους άλλοτε ιδεολογικούς τους μπροστάρηδες, με ομόλογα, μετοχές και γκρίζες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, εξαγορές και χρηματισμούς.
Για την Ελλάδα, τι να πούμε, όπως φαίνεται τα…καλύτερα έρχονται.
Στην Γερμανία, που μας μαστιγώνει αλύπητα, φορώντας υποκριτικά το ράσο του προτεστάντη, δεν υπάρχει εταιρεία που να μην ειχε όπως αποκαλύφθηκε «μαύρα ταμεία» για να κάνει τις…δουλειές της.
Στην Ισπανία η διαφθορά μπήκε μέσα στον Βασιλικό Οίκο, στην Πορτογαλία ο Σόκρατες, ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην πρωθυπουργός είναι στη φυλακή για μίζες και ανακρίνεται, στην Ιταλία ο Μέγας Σιλβιο δημιούργησε ολόκληρη σχολή, στην Βρετανία είχαμε και φυλακίσεις για το «μαύρο δίκτυο πληρωμών» της φαρμακευτικής «Depuy international» και πάει λέγοντας…
Με άλλα λόγια θέλω να πω ότι η «παγκόσμια οικονομική αράχνη» των αγορών, αφού πρώτα πολλαπλασιάστηκε και αισθάνθηκε παντοδύναμη, ίσως να μη διστάσει -αν δεν το επιδιώκει κιόλας- να σκοτώσει το ιδεολογικό της ταίρι γιατί δεν το έχει πια ανάγκη.
Και έτσι, μετα το «τέλος της Ιστορίας», να ήρθε και το «τέλος της πολιτικής».
Όσο για μας, τους πολλούς, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι μετά τους ηττημένους του ιδεολογικού πολέμου πέφτουν στο καναβάτσο και οι νικητές, τότε ίσως πιστέψουμε, μέσα στην κατρακύλα μας, ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά, και η δύναμή μας πολύ μεγαλύτερη…

Τρόικα ρίχνει κυβέρνηση: τους στέλνει στη σφαγή…

Μαλούχος Γεώργιος

Και τώρα που είναι; Που βρίσκεται άραγε το success story; Προφανώς, πήγε να συναντήσει τα Ζάππεια και την επαναδιαπραγμάτευση, σε αυτό που ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «χρονοντούλαπο της ιστορίας»…
Μετά τις «διαπραγματεύσεις» του Παρισιού, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου οδηγείται πλέον από τους δανειστές κυριολεκτικά στη σφαγή.
Πριν από λίγους μήνες φρόντισε, για λόγους ακραία λαϊκιστικούς, να προδικάσει τη δήθεν απεμπλοκή του ΔΝΤ από την Ελλάδα, χωρίς φυσικά να έχει συνεννοηθεί με κανέναν. Το αποτέλεσμα είναι ότι έριξε κυριολεκτικά το ΔΝΤ στην πολιτική αγκαλιά του Σόιμπλε, ο οποίος ήταν, είναι και θα είναι, ο ίδιος και η γερμανική κυβέρνηση στο σύνολό της, ο παράγοντας που προκαλεί την απόλυτη ασφυξία στην Ελλάδα.
Τα μεγάλα λόγια και οι εξυπνάδες, οι ρητορείες και οι μαγκιές λείψανε τώρα ξαφνικά. Από εκεί που πηγαίνανε για να τα σφάξουν όλα, τους σφάξανε στο γόνατο.
Ετσι, η εν λόγω ασφυξία, από δημοσιονομική, οικονομική και κοινωνική, θα γίνει τώρα, εν όψει ειδικά της προεδρικής εκλογής, και πολιτική.
Απαιτώντας νέο πρόγραμμα με νέα κοινοβουλευτική διαδικασία και με τέτοιο εξευτελισμό της κυβέρνησης, οι δανειστές ουσιαστικά όχι απλώς τη ρίχνουν, αλλά τη ρίχνουν άσχημα, εξίσου άσχημα, αν όχι χειρότερα με ότι έγινε με την κυβέρνηση Παπανδρέου…
Κι εκείνος ήταν 150% με τα νερά τους. Τον έριξαν όμως αμέσως όταν δεν μπορούσε πια να τους κάνει τη δουλειά, αυτή τη δήθεν «σωτηρία» της Ελλάδας που τόσο πρόθυμα έσπευσαν οι πολιτικοί μας να υπηρετήσουν…
Όμως όλα αυτά ήταν αναμενόμενα, ήταν δεδομένο ότι θα συμβούν και το έχουμε πει από αυτή τη στήλη αμέτρητες φορές ότι μας οδηγούν στο χάος – αντί να… ρυθμίσουν το χρέος, όπως είχαν δήθεν υποσχεθεί, απορυθμίζουν τη χώρα. Γιατί;
Επειδή με τα ψέματα, δουλειά δεν γίνεται. Και αυτό, δυστυχώς, δεν το κατάλαβαν ακόμα οι Ελληνες πολιτικοί που, παρά την κρίση, επιμένουν στις ωραιοποιήσεις και στα μεγάλα λόγια χωρίς αντίκρισμα, τα οποία έσπασαν όλα τα κοντέρ στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου με αποτέλεσμα αυτό που σήμερα ετοιμάζεται.
Όπως ακριβώς συνέβη και με την πτώχευση του 1932, μια σειρά από κυβερνήσεις σφάζονται η μία μετά την άλλη από τους δανειστές – τότε το Συμβούλιο των Ομολογιούχων του Λονδίνου, τώρα την τρόικα.
Τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο και η Ελλάδα θα βρεθεί μπροστά στην ανάγκη για πολύ δύσκολες αποφάσεις.
Οι επόμενοι κυβερνώντες, που ήδη προετοιμάζονται, πρέπει να το καταλάβουν αυτό καλά.
Και να συνειδητοποιήσουν ότι ο δρόμος που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι κλειστός…   

Η πρόταση του υπ. Παιδείας για τις αλλαγές στο Δημοτικό Σχολείο/Η τσάντα να παραμένειο στο σχολείο και ξεκούραση των μαθητών τα απογεύματα υποσχέθηκε ο Α. Λοβέρδος

Η επιβάρυνση των μαθητών με πολλά μαθήματα, και η μεταφορά της δουλειάς και των εργασιών των μαθητών του Δημοτικού στο σπίτι θα κοπούν , ξεκαθάρισε ο υπουργός Παιδείας Α. Λοβέρδος , ανοίγοντας σήμερα τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, το οποίο συνεδριάζει με μοναδικό θέμα τις επικείμενες αλλαγές στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

Καταγγελία
Ο κ. Λοβέρδος κατήγγειλε ότι συνεργάτες του πρότειναν οι μαθητές να προετοιμάζονται στο σχολείο , ώστε να έχουν το απόγευμα τον απαραίτητο χρόνο για παιχνίδι , διασκέδαση και ξεκούραση , αλλά συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις από ορισμένα πρώην στελέχη του υπουργείου τα οποία έχουν σχέση με ευρωπαϊκά προγράμματα. Ο υπουργός Παιδείας είπε ότι μέχρι 15 Ιανουαρίου θα έχει διαμορφωθεί το τελικό σχέδιο νόμου για τις αλλαγές στο Δημοτικό , προκειμένου να κατατεθεί, προς ψήφιση, στη Βουλή.
Ο κ. Λοβέρδος στη ομιλία τόνισε πως οι στόχοι των αλλαγών θα πρέπει να έχουν τα εξής στοιχεία:
• Την καθιέρωση σύγχρονων μεθόδων βιωματικής μάθησης και διαδραστικής διδασκαλίας, που προτρέπουν σε ενεργητική συμμετοχή (διαθεματική προσέγγιση διδακτικών αντικειμένων, ερευνητική δράση, διδασκαλία σε ομάδες).
• Τον εξορθολογισμό των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών.
• Την εμπέδωση των διδακτικών αντικειμένων στο σχολείο και το συσχετισμό τους με την κοινωνική ζωή.
• Την αναβάθμιση του ρόλου και του έργου των εκπαιδευτικών.
• Την καλλιέργεια και την κατάκτηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά και τη δημιουργία των προϋποθέσεων της εθνικής κατάρτισης και της αυτογνωσίας . Είμαστε Έλληνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και για να κατανοήσουμε τους άλλους, πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουμε τον εαυτό μας.
• Την ανάπτυξη της δημιουργικής σκέψης, της κριτικής ικανότητας, της επεξεργασίας βιωμάτων, συναισθημάτων και αξιών και την αξιοποίησή τους στη διαχείριση προβλημάτων και την εξεύρεση λύσεων. Σημασία έχει ο μαθητής να μάθει να ρωτά, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να μάθει να ερευνά.
• Τη δεξιότητα στις διαδικασίες επικοινωνίας, κοινωνικής αλληλεπίδρασης , διαχείρισης της καθημερινότητας και των προβλημάτων σε έναν διαρκώς εναλλασσόμενο κόσμο.
• Την πιστοποίηση στην ξένη γλώσσα και στη χρήση Ηλεκτρονικού Υπολογιστή με την ολοκλήρωση των προγραμμάτων σπουδών στο Γυμνάσιο.
• Την ενίσχυση της λειτουργικής και διοικητικής αυτοτέλειας των σχολικών μονάδων.
• Την έμφαση στο σχολικό αθλητισμό και τη φυσική αγωγή.
• Τη σταδιακή γενίκευση του θεσμού των Ολοήμερων Δημοτικών Σχολείων με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα (ΕΑΕΠ), δημιουργώντας σχολεία ανοιχτά στην καινοτομία και την αυτενέργεια.
• Τη δημιουργία των προϋποθέσεων της κατανόησης του φαινομένου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Ο υπουργός Παιδείας διατύπωσε την ακόλουθη πρόταση:
1. Αξιολόγηση των πρόσφατων Νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών κατά την εφαρμογή τους στην εκπαιδευτική πράξη και αναμόρφωσή τους με βάση τα πορίσματα της αξιολογικής διαδικασίας. Η αξιολόγηση με τη συμμετοχή επιστημόνων, σχολικών συμβούλων και εκπαιδευτικών θα οδηγήσει σε νέα αναλυτικά προγράμματα σπουδών και νέα σχολικά εγχειρίδια.
2. Εξορθολογισμός και αναδιάταξη της διδακτέας ύλης και του περιεχομένου σπουδών. Η επικέντρωση της ύλης πρέπει να γίνει σε συγκεκριμένα κεφάλαια με κριτήριο τη σπουδαιότητά τους και με σεβασμό στην ηλικία και στις εκπαιδευτικές ανάγκες του παιδιού, να βοηθήσει στην εμβάθυνση στη γνώση μειώνοντας ταυτόχρονα την ύλη και να επιτρέπει την εμπέδωση στο διατιθέμενο διδακτικό χρόνο. Η αναδιάταξη της ύλης ορίζεται από την ανάγκη μεταφοράς δύσκολων διδακτικών αντικειμένων από μικρότερες σε μεγαλύτερες τάξεις.
3. Εμπέδωση και εμβάθυνση της ύλης στο σχολείο. Πρέπει να διασφαλιστεί ο αναγκαίος διδακτικός χρόνος για την εμπέδωση της ύλης στο σχολείο στα μαθήματα της γλώσσας, των μαθηματικών, της φυσικής, της γεωγραφίας και της ιστορίας. Οι εργασίες που ανατίθενται στους μαθητές πρέπει να περιοριστούν στο ελάχιστο και μόνο στα βασικά μαθήματα. Στόχος να ολοκληρώνονται στο σχολείο όλες οι μαθησιακές διαδικασίες, ώστε να απαλλάσσονται οι μαθητές και οι γονείς από την «κατ’ οίκον» διδασκαλία.
4. Δυνατότητα μερικής διαμόρφωσης των προγραμμάτων από τη σχολική μονάδα, με βάση τις ανάγκες, τις δυνατότητες, τις ιδιαίτερες συνθήκες του κάθε σχολείου(Ειδικής Αγωγής, Νησιωτικά, Ορεινά). Τις ώρες που είναι αναγκαίες, το εύρος ή τη δυσκολία των προγραμμάτων σπουδών, θα τις καθορίζει η κάθε σχολική μονάδα σε συνεργασία με το σχολικό σύμβουλο, με βάση τις ιδιαιτερότητες που έχει, όπως η σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού (Ρομά, παιδιά μεταναστών, παιδιά από οικογένειες ανέργων ή με χαμηλά εισοδήματα). Προγράμματα ανοικτά και ευέλικτα στις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας θα επιτρέπουν σε εκπαιδευτικούς και μαθητές να εξειδικεύουν τη διαδικασία μάθησης και θα γεφυρώνουν τον ακαδημαϊκό λόγο των σχολικών εγχειριδίων με την εμπειρική- βιωματική γνώση των μαθητών.
5. Αξιοποίηση της Ευέλικτης Ζώνης - Βιωματικών δραστηριοτήτων. Η ζώνη αυτή πρέπει να εμπλουτιστεί πέρα από την υποχρεωτική διδασκαλία γνωστικών αντικειμένων και να γίνει ζώνη δημιουργίας, καινοτομίας, υποστήριξης της κοινωνικο-συναισθηματικής ανάπτυξης των μαθητών, με ενδεικτικά θέματα: δράσεις προσωπικής/διαπροσωπικής ανάπτυξης, πολιτιστικών και αθλητικών δημιουργικών δραστηριοτήτων, περιβαλλοντικών παρεμβάσεων για την αειφορία, διαπολιτισμικής επικοινωνίας, σύνδεσης του σχολείου με την οικογένεια και την τοπική κοινωνία, ανάδειξης της τοπικής ιστορίας-πολιτισμού-οικονομίας, προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενάντια στο ρατσισμό, το χουλιγκανισμό και τη βία, την παχυσαρκία, το σχολικό εκφοβισμό (σύνδεση δηλαδή με τις δράσεις του κοινωνικού σχολείου).
6. Επέκταση του Νέου Σχολείου με τη γενίκευση του προτύπου των ολοήμερων με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα (ΕΑΕΠ) και τη δημιουργία ενός σχολείου όχι μόνο γνώσεων, αλλά και δεξιοτήτων.
7. Αλλαγή στο πρότυπο διοίκησης τόσο της σχολικής μονάδας όσο και γενικότερα σε επίπεδο Περιφέρειας και Διεύθυνσης. Ενίσχυση της αυτονομίας, του σχεδιασμού σε όλα τα επίπεδα, του προγραμματισμού, της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και της λογοδοσίας. Ισχυροποίηση των Περιφερειακών Διευθύνσεων με αποκέντρωση, «καθετοποίηση», και αντιστοίχιση υπηρεσιών με κέντρο διαχείρισης προσωπικού την Περιφέρεια Εκπαίδευσης.
8. Επιμόρφωση Διευθυντών Σχολικών Μονάδων και Εκπαιδευτικών στις πρακτικές που συνοδεύουν τα νέα προγράμματα σπουδών. Σήμερα απαιτείται ένα σύστημα επιμόρφωσης που να αντιμετωπίζει τον εκπαιδευτικό ως φορέα και συνδιαμορφωτή της όποιας αλλαγής, με διαρκή υποστήριξη στο έργο του και στην αλλαγή των αντιλήψεων σχετικά με την εκπαιδευτική πρακτική. Η επιμόρφωση πρέπει να είναι: Ενδοσχολική, ώστε να πραγματοποιείται σε πραγματικές συνθήκες και να λαμβάνει υπόψη της τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε σχολικής κοινότητας με αξιοποίηση προγραμμάτων ΕΣΠΑ. Διασχολική, με τη συνεργασία σχολείων. Περιοδική (μικρής, μεσαίας και μεγαλύτερης διάρκειας) από φορείς της εκπαίδευσης.
9. Αξιοποίηση ευρωπαϊκών προγραμμάτων για τον περιορισμό της Σχολικής Διαρροής (Early School Leaving) στην οποία δίνει έμφαση η Ε.Ε. Αφορά πρώτιστα το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο, γιατί εκεί τίθενται οι βάσεις ένταξης στη σχολική εκπαίδευση. Βασίζεται σε δύο άξονες:
α. Άμεση παρέμβαση με υποστηρικτικές πολιτικές στις ευπαθείς ομάδες
β. Μετασχηματισμός προγραμμάτων σύμφωνα με τις ανάγκες –δεξιότητες των παιδιών, ώστε να μην αποθαρρύνονται από τις δυσκολίες σκληρών προγραμμάτων σπουδών και εγκαταλείπουν το σχολείο.
10. Πρωταγωνιστικός ρόλος πρέπει να δοθεί στον μαχόμενο εκπαιδευτικό με ελευθερία για καινοτόμες δράσεις και αυτενέργεια. Ο εκπαιδευτικός ξεφεύγοντας από τον ρόλο του διεκπεραιωτή πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της εκπαιδευτικής διαδικασίας, σεβόμενος ένα πλαίσιο αρχών που ορίζουν τα νομοθετικά κείμενα, με ευαισθησία απέναντι στα κοινωνικά και πολιτισμικά αιτήματα, όσο και στις ιδιαίτερες ανάγκες και τα ενδιαφέροντα της μαθητικής ομάδας στην οποία απευθύνεται ο εκπαιδευτικός, με άλλα λόγια, πρέπει να ορίζει το τι (περιεχόμενο) και το πώς (τη μέθοδο) της εκπαιδευτικής πράξης..
11. Έμφαση στην αλλαγή νοοτροπίας στην αξιολόγηση των μαθητών. Η επίδοση των μαθητών πρέπει να εκτιμάται με βάση τα κριτήρια που προκύπτουν από τους σκοπούς της εκπαίδευσης και όχι από τη σύγκριση με τους συμμαθητές τους. Δεν αξιολογείται μόνο η επίδοση αλλά και η πρόοδος σε σχέση με πρότερες επιδόσεις, δηλαδή η εξέλιξη του ίδιου του παιδιού, η οποία και τελικά να βαθμολογείται. Να λαμβάνεται υπόψη ο ατομικός τρόπος μάθησης, το στάδιο της γλωσσικής ανάπτυξης, οι ευκαιρίες που του παρέχονται από το οικογενειακό του περιβάλλον.
12. Μείωση της γραφειοκρατίας που δυσχεραίνει το έργο των εκπαιδευτικών.
13. Ανοιχτό σχολείο στην κοινωνία. Το σχολείο να είναι σημείο συνάντησης όλων των εμπλεκομένων στη διαδικασία μάθησης και ο χώρος όπου μπορεί να αξιοποιηθούν με σταθερή και δομημένη συνεργασία οι κοινωνικοί εταίροι, οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι γονείς και οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων.
14. Εναρμόνιση της νομοθεσίας με τη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα.
15. Καθιέρωση κανονισμού λειτουργίας σχολικών μονάδων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης με τη συμμετοχή των μαθητών. Συμμετέχοντας τα παιδιά στην εσωτερική οργάνωση της σχολικής ζωής εφαρμόζουν στην πράξη το μάθημα της Κοινωνικής Αγωγής. Το σχολείο που είναι μικρογραφία της κοινωνίας, οφείλει να εκπαιδεύει και να διαπαιδαγωγεί σύμφωνα με τα πρότυπα και τις ανάγκες της δημοκρατικής κοινωνίας: προϋποθέτει κανόνες, όρια, κατανομή ρόλων και ευθυνών, ιεραρχική διάρθρωση της ομάδας. Η ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας για την αναβάθμιση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι ο μόνος δρόμος για την αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας. Το προσκλητήριο είναι προς όλους για να προετοιμάσουμε όλοι μαζί, με πνεύμα συναίνεσης και σύνθεση απόψεων, το μέλλον της πατρίδας μας και των παιδιών μας.
Ο υπουργός Παιδείας κλείνοντας την ομιλία του υπογράμμισε: «Θέλουμε ένα σχολείο που να είναι:
• Κοινωνικό στον προσανατολισμό, ευαίσθητο στην αειφορία και την περιβαλλοντική συνείδηση.
• Ενταξιακό (για όλα τα παιδιά με βάση τις ανάγκες τους), με αναβάθμιση των δράσεων για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων και την ένταξη όλων των μαθητών.
• Λειτουργικό και ευέλικτο, ώστε να προσαρμόζει την εκπαιδευτική και διδακτική διαδικασία στις ανάγκες των μαθητών (μαθητοκεντρικό) και να εξελίσσεται ως ένας ζωντανός οργανισμός που συνεχώς ΄΄μαθαίνει΄΄. • Δημιουργικό, με έμφαση στην ανάπτυξη δεξιοτήτων και στη δημιουργία αξιών και κοινωνικών στάσεων μέσα και από τις πολιτικές του «κοινωνικού σχολείου».
• Αυτόνομο σε ό,τι αφορά στον προγραμματισμό και τη διαμόρφωση μέρους του ωρολογίου προγράμματος.
• Αποτελεσματικό και ουσιαστικό με παρεμβάσεις προσανατολισμένες στη δημιουργία υποστηρικτικού σχολικού περιβάλλοντος, για την εμβάθυνση και ουσιαστικοποίηση της γνώσης, τη γνωστική, γλωσσική και κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη του μαθητή.
• Συνεργατικό και συμμετοχικό, ανοιχτό στην κοινωνία στους γονείς, την οικογένεια και τους τοπικούς φορείς που διαδραματίζουν καταλυτικό ρόλο στην εκπαίδευση του μαθητή και τον κάνουν χαρούμενο. Γιατί όπως ο μεγάλος ελβετός παιδαγωγός Ιωάννης Ερρίκος Πεσταλότσι δίδαξε: Η παιδεία δεν αξίζει τίποτε, αν κάνει το παιδί να χάσει το χαμόγελό του.

ΑΠΟΧΏΡΗΣΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ

Από τη συνεδρίαση αποχώρσησαν οι δύο εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ όταν ο υπουργός Παιδείας σχολίασε μετά την ομιλία του ενός εκπροσώπου του κ. Χαραμή ότι εδώ (στο ΣΠΔΕ) δεν είναι Βουλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στις αγορές!

Οι επαφές των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με εκπροσώπους τραπεζών και επενδυτικών funds στο Λονδίνο, το κέντρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, μπορεί να προκαλούν κάποιες αντιδράσεις στο εσωτερικό του, αλλά είναι μια σαφέστατη ένδειξη της στροφής σε πιο ρεαλιστικές θέσεις της ηγεσίας του. Δυστυχώς, για όσους επιμένουν να αγνοούν τη σκληρή πραγματικότητα της παγκόσμιας και φυσικά της ευρωπαϊκής οικονομίας, οι επάρατες αγορές εξακολουθούν να επηρεάζουν καθοριστικά το οικονομικό γίγνεσθαι και κατ' επέκταση την καθημερινότητα μας.

Μπορεί η αριστερά να επιμένει, και δικαίως, ότι πρέπει οι πολιτικές ηγεσίες να θέσουν κάποια όρια στην ανεξέλεγκτη δράση των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών κέντρων, αλλά καμιά χώρα μόνη της δεν μπορεί να τις αγνοήσει. Πολύ περισσότερο όταν βρίσκεται σε κρίση και είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από την οικονομική βοήθεια των δανειστών της. Είτε μας βολεύει, είτε όχι χρειάζεται πολύς δρόμος και πολλή προσπάθεια ακόμα για να μπορέσει η Ευρώπη να οικοδομήσει μηχανισμούς αλληλεγγύης που θα στηρίζονται στο κοινό συμφέρον και όχι μόνο στις στρατηγικές επιδιώξεις κάθε χώρας-μέλους.

 Η ρητορική της καταγγελίας και των εύκολων υποσχέσεων αντίστασης, μπορεί να ηχεί ευχάριστα στα αυτιά των πολιτών και ιδιαίτερα αυτών που υποφέρουν περισσότερο, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται ανεδαφική, όταν συγκρούεται με την αμείλικτη πραγματικότητα. Μπορείς εύκολα όταν είσαι ένα μικρό κόμμα να υψώνεις τη σημαία της αντίστασης κατά πάντων και πασών, αλλά όταν διεκδικείς πλέον με αξιώσεις την εξουσία, υποχρεώνεσαι να δεις με περισσότερο ρεαλισμό και τους συμμάχους και τους αντιπάλους σου.

 Είναι προφανές πλέον ότι αρχίζει να γίνεται κατανοητό και από  την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η χώρα μετά από 6 χρόνια κρίσης, δεν έχει περιθώρια για άλλες περιπέτειες, για άλλη μια περίοδο αστάθειας και αβεβαιότητας. Οι όλο και πιο πυκνές επαφές με τους ευρωπαίους δανειστές μας, αλλά και με εκπροσώπους των αγορών σηματοδοτούν μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση για την επόμενη μέρα. Έχει αποδειχθεί άλλωστε πλειστάκις, ότι οι ιδεολογικές καθαρότητες, αμβλύνονται και λειαίνονται, όσο η εξουσία έρχεται πιο κοντά...

ΤΟ ΒΗΜΑ

ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
αποσπάστηκε η συνάδελφος κ. Χατζγηαράπογλου Ευαγγελία από το ΠΥΣΔΕ Καστοριάς στο ΠΥΣΔΕ Β΄Θεσσαλονίκης. Η συνάδελφος δούλευε και σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καστοριάς για συμπλήρωση του υποχρεωτικού της ωραρίου.
Σχόλιο: Η συνάδελφος είχε πολύ σοβαρούς λόγους για να αποσπαστεί και ορθώς αποσπάστηκε. Όμως τέλη Νοέμβρη, βρε παιδιά; Ποιος και πώς θα καλύψει τώρα τις ώρες αυτές; Όντως χρειάζεται αξιολόγηση -των εκπαιδευτικών έτσι;- για να βελτιωθεί η εκπαίδευσή μας...

Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

• Η Ανεξάρτητη Κίνηση συμπλήρωσε τέσσερα χρόνια συνδικαλιστικής δράσης. Βασιστήκαμε μόνο στη δική σας βοήθεια και δικαιωθήκαμε στο απόλυτο.
• Από την πρώτη στιγμή δώσαμε "όρκο τιμής" ότι είμαστε και θα παραμείνουμε συνδικαλιστικά ανεξάρτητοι. Είμαστε και θα παραμείνουμε μακριά από κόμματα και κομματικούς μηχανισμούς.
• Δεν έχουμε καμία απολύτως πρόθεση να εκμεταλλευτούμε συγκυριακές πολιτικές εξελίξεις και να προσκοληθούμε σε κάποιο κόμμα -μελλοντικής- εξουσίας. Το να περνάμε από τα σχολεία και να αναγνωρίζετε ότι τηρήσαμε την υπόσχεσή μας και παραμείναμε μακριά από τους κομματικούς στρατούς είναι για εμάς η μεγαλύτερη τιμή.

Γαπκιάδης Γιώργος

Στο «χρονοντούλαπο» της Πανεπιστημιακής Ιστορίας

 Κώστας Μήλας
Το θέμα είναι σοβαρό και χρήζει μεγάλης προσοχής. Ο αξιότιμος Πρύτανης Φορτσάκης, ως μονομελής Τρόικα, αποφάσισε να βάλει «μια τάξη» στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο χωρίς στην ουσία κανένα πολιτικό κόμμα να του προσφέρει συμπαράσταση. Και τούτο όχι επειδή πάγια αρχή των πολιτικών κομμάτων αποτελεί η μη ανάμειξη τους σε Πανεπιστημιακά θέματα αλλά επειδή φοβούνται μήπως χάσουν την «πελατεία» τους. Ελλείψει λοιπόν ουσιαστικής υποστήριξης, δύσκολα βλέπω να τα καταφέρνει ο κος Πρύτανης. Επειδή όμως το θέμα αφορά το μέλλον του Ελληνικού Πανεπιστημίου ας μου επιτραπεί να το αναλύσω περαιτέρω.
Στο Πανεπιστήμιο του Liverpool (όπως και στα υπόλοιπα Πανεπιστήμια της Μεγάλης Βρετανίας) δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις. Υπάρχει όμως σωματείο εργαζομένων (Πανεπιστημιακών και Διοικητικών Υπαλλήλων) στο οποίο είναι εγγεγραμένο ένα αξιοσέβαστο ποσοστό (από εμάς). Κάθε φορά λοιπόν που τίθενται στο τραπέζι θέματα που θίγουν τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά μας «κεκτημένα» (sic), το ίδιο το σωματείο οργανώνει ηλεκτρονική ψηφοφορία καλώντας τα μέλη του να ψηφίσουν υπέρ ή κατά συγκεκριμένης μορφής απεργίας (καθολική αποχή από τα καθήκοντα μας, ή μερική αποχή, μέσω για παράδειγμα της μη διόρθωσης των γραπτών). Μάλιστα, η ηλεκτρονική ψηφοφορία διαρκεί τουλάχιστον μία εβδομάδα έτσι ώστε να δοθεί σε όλα τα μέλη επαρκής χρόνος ψήφου. Και τούτο διότι το ίδιο το σωματείο έχει τον νου να αντιληφθεί ότι μικρή συμμετοχή στην ψηφοφορία θα καταστήσει διάτρητη την όλη διαδικάσια.
Στο βαθμό λοιπόν που η ψηφοφορία «δείξει» απεργία, τα μέλη του σωματείου καλούνται σε αποχή από τα καθήκοντα τους. Πράγματι, τα περισσότερο (ας πούμε) ενεργητικά μέλη του σωματείου λαμβάνουν θέση στην είσοδο των Πανεπιστημιακών κτιρίων ενημερώνοντας με ευγενέστατο τρόπο τους μη συμμετέχοντες στην απεργία για τις θέσεις τους χωρίς βέβαια να παρεμποδίζουν, πόσω μάλλον να προπηλακίζουν, συναδέλφους που θέλουν να εργασθούν κανονικά. Αυτά λοιπόν στη Μεγάλη Βρετανία που δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις.
Και επανέρχομαι στο ζήτημα του κου Φορτσάκη ο οποίος πρότεινε ηλεκτρονική ψηφοφορία για το θέμα των καταλήψεων. Διαβάζω ότι με την πρόταση του αυτή, καταργεί τους Φοιτητικούς Συλλόγους. Μια στιγμή όμως: οι Φοιτητικοί Σύλλογοι υπάρχουν μόνο για να προτείνουν καταλήψεις; Αντί αυτού, μήπως στην ουσία η προτάση του νομιμοποιεί τις όποιες αποφάσεις των Φοιτητικών Συλλόγων (αφού μεγιστοποιείται η συμμετοχική διαδικασία μέσω ψήφου);
Βέβαια, η ευθύνη για τον αναβρασμό στο χώρο της παιδείας πρέπει να αποδοθεί τόσο στους εκάστοτε κυβερνώντες όσο και στις πρυτανικές αρχές αλλά και στους ίδιους τους φοιτητές. Όλοι, μα όλοι, επί σειρά ετών προώθησαν και ανέχθηκαν τον κομματισμό του
χώρου της παιδείας με γραφική «αιχμή του δόρατος» τα τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων τα οποία πρωτοστατούν, στην αρχή κάθε ακαδημαϊκού έτους, στο καλωσόρισμα των πρωτοετών φοιτητών. Γιατί αυτό γίνεται μόνο στην Ελλάδα και όχι αλλού; Όχι βέβαια επειδή εμείς είμαστε δημοκρατικά υπερ-ευαίσθητοι σε σχέση με όλους τους άλλους!
Σε τελική ανάλυση, ας μην παραβλέπουμε το μάλλον αυτονόητο: Κάποιου είδους λιτότητα μπορούμε να εφαρμόσουμε (είτε από μόνοι μας είτε υπό το βάρος της Τρόικα-Κέρβερου) με στόχο τη μείωση του υπερχρεωμένου κράτους. Κάποιου είδους μεταρρυθμίσεις μπορούμε να εφαρμόσουμε (πάλι από μόνοι μας ή πιεζόμενοι από την Τρόικα) με στόχο την (όποια) βελτίωση του δυσκίνητου κράτους. Αυτά ίσως να οδηγήσουν σε κάποια πρόσκαιρη βελτίωση των οικονομικών μας δεικτών. Πρέπει όμως επιτέλους να συμφωνήσουμε σε κάποια αυτονόητα στο θέμα της παιδείας ξεκινώντας, για παράδειγμα, από το να στείλουμε όλες τις πολιτικές νεολαίες στο χρονοντούλαπο της Πανεπιστημιακής Ιστορίας. Όσο εξακολουθούμε να ανεχόμαστε τον κομματισμό στο χώρο της Παιδείας, τόσο περισσότερο υπονομεύουμε τον λειτουργικό της ρόλο σε ένα καλύτερο οικονομικό αύριο.


* Ο Κώστας Μήλας είναι  καθηγητής Χρηματοοικονομικών, University of Liverpool.

Ο 666 του ΣΥΡΙΖΑ

   Παπαδόπουλος Νότης

Τι είναι αυτό που πρότεινε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θ. Φορτσάκης και έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη αντίδραση από τον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους φοιτητικούς συλλόγους της Αριστεράς; Να ψηφίζουν όλοι οι φοιτητές - ηλεκτρονικά- για το αν επιθυμούν καταλήψεις και αποχές από τα μαθήματα.

      
Ο προφανής στόχος του πρύτανη είναι να δώσει φωνή στην σιωπηρή πλειοψηφία των φοιτητών που δεν παίρνουν μέρος στις συνελεύσεις -γιατί αποφεύγουν τους τσακωμούς και τις  αντιπαραθέσεις -με αποτέλεσμα οι αποφάσεις  να λαμβάνονται από κάποιες δυναμικές μειοψηφίες .

       
Ουσιαστικά, ο κ. Φορτσάκης βασίζεται στις νέες τεχνολογίες για να προτείνει αυτό που κάθε αριστερός ονειρεύεται : την λήψη αποφάσεων με την συμμετοχή όλων -την άμεση δημοκρατία.

      
Κι όμως το μεγαλύτερο- αυτή τη στιγμή -αριστερό κόμμα της χώρας , όχι μόνο διαφωνεί με την πρόταση της άμεσης δημοκρατίας αλλά φτάνει να χαρακτηρίζει σε χθεσινή ανακοίνωσή του την ηλεκτρονική ψηφοφορία "τεχνοφασισμό" . Εκφράζει  μάλιστα την ανησυχία του για  το ενδεχόμενο  κατάργησης των φοιτητικών συλλόγων και  το φόβο του μήπως η μέθοδος αυτή (της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας) " επεκταθεί σε κάθε δημοκρατική εκλογή εκπροσώπων για την διοίκηση της χώρας".

      
Το κόμμα μάλιστα που θέλει να στρέψει την κοινωνία σε προοδευτική κατεύθυνση θεωρεί ότι η εξέλιξη αυτή (σ.σ. της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στα Πανεπιστήμια) στην οποία " κανείς δεν γνωρίζει ,εκτός από τον υπεύθυνο διαχειριστή του ηλεκτρονικού προγράμματος Ζευς ποιος ψηφίζει ,αν ψηφίζει, που και πότε ψηφίζει ,συνιστά κατάφωρη  παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων ,ακύρωση της ακαδημαϊκής αυτοτέλειας και οριστική κατάργηση της συμμετοχικής και δημοκρατικής διοίκησης των πανεπιστημίων". 

     
 Όλα αυτά τα αντιδημοκρατικά θα γίνουν –λέει ο ΣΥΡΙΖΑ- επειδή οι φοιτητές ,αντί να στήνονται στις ουρές και να ρίχνουν ένα χαρτάκι στην κάλπη ή να σηκώνουν το χέρι τους σε μία ψηφοφορία ,θα βάζουν σε μια ...διαβολική ηλεκτρονική σχισμή την κάρτα τους και θα πατάνε ένα κουμπί. Δεν σας θυμίζει τα όσα έλεγαν πρόσφατα οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις για τις νέες ταυτότητες, τον ΑΜΚΑ και το 666 του σατανά;

       
Με λίγα λόγια, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε μία προσπάθεια να ρίξει την κυβέρνηση από το πεζοδρόμιο, όπως πολλές φόρες έχει πει ο κ.Τσίπρας, και να επιβάλλει τις απόψεις του περί καταλήψεων στα πανεπιστήμια φτάνει να απαρνηθεί την τεχνολογία και να διαδηλώνει κατά της φύλαξης των πανεπιστημιακών κτιρίων από διάφορους μπαχαλάκηδες μπουκαδόρους που κάθε χρόνο προκαλούν μεγάλες ζημιές στη δημόσια περιουσία των ΑΕΙ και ΤΕΙ. 

       
Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν αυτοί που παίζουν πολιτικά παιχνίδια στα πανεπιστήμια ότι όλα αυτά τα παιδιά που αγωνίστηκαν ,που διάβαζαν νυχθημερόν για να μπουν στις πανεπιστημιακές αίθουσες ,για να πάρουν ένα πτυχίο και να πετύχουν κάτι παραπάνω στη ζωή τους δικαιούνται και θα επιβάλουν την αναβάθμιση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Κι όσοι προσπαθούν να αποκλείσουν την σιωπηρή αυτή πλειοψηφία  από τα δικαιώματά της  και  την λήψη αποφάσεων στα πανεπιστήμια θα την βρουν απέναντι τους.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
συνεδρίασε σήμερα το Υπηρεσιακό Συμβούλιο για τα κάτωθι θέματα:

• Συμπληρώθηκε ο πίνακας για τη συμπλήρωση του υποχρεωτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών. Ο πίνακας θα σταλεί για έγκριση στην κ. Περιφερειακή Διευθύντρια.
• Έγινε τοποθέτηση αναπληρώτριας για παράλληλη στήριξη: Σακουφάκη Βασιλική, τοποθέτηση στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Καστοριάς για 3 ημέρες και διάθεση στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Καστοριάς για 2 ημέρες.
• Έγινε δεκτή η παραίτηση της Προϊσταμένης του 5ου Νηπιαγωγείου Καστοριάς κ. Ντοκάλου Μερόπης.
• Χορηγήθηκε άδεια άσκησης ιδιωτικού έργου στον Μουσικό κ. Χασιώτη Δημήτριο.

33η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΠΥΣΠΕ Ν. ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

ΠΕΜΠΤΗ     20-11-2014

ΘΕΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

1.    Επικύρωση πρακτικού προηγούμενης συνεδρίασης.

2.    Τοποθέτηση και διάθεση αναπληρώτριας εκπαιδευτικού παράλληλης στήριξης

3.    Συμπλήρωση υποχρεωτικού ωραρίου διδασκαλίας

4.    Χορήγηση άδειας  ιδιωτικού έργου με αμοιβή (Χασιώτης Δημήτριος-Σιώμος Ευάγγελος).

5.    Παραίτηση Προισταμένης Νηπιαγωγείου (Ντοκάλου Μερόπη)

6. Κάθε άλλο θέμα που θα προταθεί.

Η Ελλάδα που αντιστέκεται...

Πολυμίλης Σήφης

Είμαστε η χώρα του ύψους και του βάθους. Από τη μια η Ελλάδα της γκρίνιας, τις μιζέριας, της διαμαρτυρίας, της ήσσονος προσπάθειας και από την άλλη η Ελλάδα της δημιουργίας, της έρευνας, της εξωστρέφειας. Την ώρα που στην εγχώρια επικαιρότητα κυριαρχούν οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια, οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ και οι κορόνες περί χούντας, διαπιστώνουμε ότι σε ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της εποχής, την προσεδάφιση μιας διαστημοσυσκευής για πρώτη φορά σε κομήτη, έχουν ενεργό συμμετοχή Ελληνες. Δύο έλληνες επιστήμονες και οι ομάδες τους, ο κ. Δαγκλής από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ο κ. Οικονόμου από το Σαν Φρανσίσκο, έχουν συμβάλει ουσιαστικά στην επιτυχία της αποστολής. Ενας τρίτος, ο Β. Παπαθανασίου, μετείχε με τον τρόπο του, επενδύοντας με μουσική την προσπάθεια. Κι ένας μαθητής, από ιδιωτικό σχολείο, που η ομάδα του έφτιαξε ένα από τα βιντεάκια αφύπνισης του διαστημοπλοίου, παρακολούθησε, ως επιβράβευση, στο κέντρο των επιχειρήσεων την προσεδάφιση.

Είναι ένα μικρό δείγμα της αντιφατικής πραγματικότητας που βιώνουμε. Αλλά παράλληλα είναι μια απόδειξη του τι δυνατότητες έχουμε και του τι μπορούμε να πετύχουμε. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα αφήσουμε στην άκρη την εθνική μιζέρια, τα μίση και τον αλληλοσπαραγμό και θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορεί ο καθένας μας στον τομέα του.

Οι δυνάμεις υπάρχουν, το ίδιο και οι δυνατότητες. Μόνο που είναι διάσπαρτες, απομονωμένες και πολλές φορές εγκλωβισμένες από μικρά και μεγάλα συστήματα εξουσίας, που δεν θέλουν να αφήσουν το νέο, το διαφορετικό, να ανθίσει. Βλέπετε, στη χώρα όπου κυριαρχούν οι μικρότητες, που θάλλει ο λαϊκισμός, δεν μπορούμε να ανεχθούμε αυτούς που πάνε κόντρα στο ρεύμα, που προτιμούν τη δουλειά, το εργαστήριο, τη μελέτη, από τις ανέξοδες αγορεύσεις, τις βολικές καταγγελίες, τη μετάθεση ευθυνών.

Τους επιστήμονες που συνέβαλαν στην προσεδάφιση στον κομήτη ελάχιστοι τους γνωρίζουν. Φευ, δεν προσφέρονται για τηλεπαράθυρα, δεν εκτοξεύουν φιλιππικούς, αλλά κάνουν αθόρυβα τη δουλειά τους. Και στην Ελλάδα της τζάμπα μαγκιάς, των γενικών εισαγγελέων, η συνέπεια και η σεμνότητα, ως γνωστόν, δεν πουλάνε...

Η συμμαχία των προθύμων

 Αριστείδης Χατζής
Έχω εκφράσει πολλές φορές δημόσια τις απόψεις μου για την κατάσταση στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Για τους επαγγελματίες τραμπούκους και τις θλιβερές ομαδούλες των κομματόσκυλων που επιβάλλουν με τη βία τις ιδεοληψίες τους εξευτελίζοντας τις συλλογικές διαδικασίες και προσβάλλοντας κάθε έννοια νομιμότητας.
Το βαθύ αντιδραστικό πανεπιστήμιο (και οι εκτός πανεπιστημίου συνήγοροί του) αντιμετωπίζουν ως την μητέρα των μαχών τη σύγκρουση με τη νόμιμη ηγεσία των πανεπιστημίων – μια ηγεσία με πολύ μεγάλη νομιμοποίηση όπως έδειξε η πρωτοφανής συμμετοχή των μελών ΔΕΠ στη διαδικασία εκλογής τους. Δεν ξέρω πώς θα λήξει αυτή η μάχη αλλά η εμπειρία δεν μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξος. Η ανομία και οι δυνάμεις της αντίδρασης κερδίζουν συστηματικά τις μάχες στη χώρα μας. Δεν βλέπω πώς θα χάσουν αυτήν. Έχουν απεριόριστο χρόνο, είναι φανατικοί και έχουν να αντιμετωπίσουν μια σιωπηρή και φοβισμένη πλειοψηφία.
Τα χθεσινά και τα σημερινά γεγονότα είναι ενδεικτικά. Το «βαθύ Πανεπιστήμιο» αντιδρά λυσσασμένα διεκδικώντας το «δικαίωμα» στην παράνομη κατάληψη, την καταστροφή, την παρωδία συνελεύσεων και τη γελοιοποίηση κάθε δημοκρατικής διαδικασίας. Απέναντί του όμως δεν έχει (όπως θα έπρεπε) την πλειονότητα των φοιτητών και των καθηγητών που το απεχθάνονται και που το υφίστανται καθημερινά βαρυγκωμώντας. Δεν έχει απέναντί του σύσσωμη την πανεπιστημιακή κοινότητα που το θεωρεί το μεγαλύτερο βαρίδι για τον εκσυγχρονισμό μαζί με τη διαχρονική αδιαφορία των κυβερνήσεων. Το χρέος μας δυστυχώς δεν το έχουμε κάνει και είμαστε υπόλογοι στην ελληνική κοινωνία (και) γι’ αυτό.
Αντίθετα οι επαγγελματίες τραμπούκοι έχουν απέναντι τον αγαπημένο αντίπαλο αλλά και μακροχρόνιο σύμμαχό τους, το βαθύ ελληνικό κράτος. Επιβιώνουν μαζί σαν σιαμαία. Ο ένας από το αίμα του άλλου.
Το βαθύ κράτος σήμερα και χθες έκανε ό,τι μπορούσε για να στηρίξει τους συμμάχους του. Η αστυνομία δεν αρκέστηκε να υπερασπίσει τον χώρο του πανεπιστημίου από τους εισβολείς και να τους απωθήσει. Υπερέβαλλε ακόμα μια φορά στην άσκηση βίας – άσκοπης, περιττής, αναίτιας.
«Βρίσκονταν σε άμυνα!», θα μου πείτε.
Όμως υπερέβησαν τα όριά της και μάλιστα με πρόθεση.
«Δεν μπορείς εσύ να καταλάβεις το πώς αισθάνονται οι αστυνομικοί την ώρα που δέχονται επίθεση!»
Όχι, δεν μπορώ. Αλλά δεν είμαι ούτε εκπαιδευμένος ούτε επαγγελματίας όπως αυτοί.
«Αποφασίστε! Θέλετε να προστατευθεί η νομιμότητα στο Πανεπιστήμιο ή όχι;»
Δηλαδή η νομιμότητα μπορεί να προστατευθεί μόνο δια της παραβίασής της;
Το αποτέλεσμα βέβαια αυτής της λυκοφιλίας θα το δούμε την Τρίτη. Όταν θα αποχωρήσουν τα ΜΑΤ θα έχουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε τα συνεταιράκια τους. Στην καλύτερη περίπτωση θα μας κλείσουν ξανά έξω από το πανεπιστήμιο. Στη χειρότερη θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος βίας εναντίον όποιων τολμούν να τα βάλουν μαζί τους. Κι εμείς; Όσο δεν μας ενοχλούν και μας επιτρέπουν να κάνουμε τη δουλίτσα μας και να παίρνουμε τον μισθουλάκο μας θα παραμερίζουμε όταν τους βλέπουμε να αρπάζουν, θα κλείνουμε τα μάτια όταν τους βλέπουμε να διαλύουν ό,τι απέμεινε, θα παραμένουμε σιωπηλοί, “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα.”
Και φυσικά θα προσμένουμε το θάμα.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Επιστολή της ΠΟΣΥΠ στον υπουργό για την τροπολογία για τους Περιφερειακούς Διευθυντές

Κε Υπουργέ,

Σε μία εποχή που καλείτε εκπαιδευτικούς να διδάξουν εθελοντικά στα σχολεία, για να καλύψουν τις χιλιάδες χαμένες ώρες μαθημάτων και θα τους πληρώσετε … με μόρια, σε μία εποχή που χιλιάδες εκπαιδευτικοί είναι είτε αδιόριστοι, ή υπηρετούν κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες στις εσχατιές της Ελλάδος, διότι δεν είχαν είτε τα μόρια είτε το πολιτικό μέσο για να είναι με τις οικογένειές τους, σε μία εποχή που εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων είναι άνεργοι και ιδιαίτερα νέοι άνθρωποι με πτυχία και προσόντα αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό, εσείς εξυπηρετείτε με προκλητικό τρόπο, για ολόκληρη την κοινωνία και την εκπαιδευτική και διοικητική κοινότητα, το κομματικό στελεχιακό δυναμικό σας.

Έτσι λοιπόν, καταθέσατε τροπολογία – ντροπολογία με την οποία οι Περιφερειακοί Δ/ντές Εκπαίδευσης:
1) θα αποσπώνται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας ή των αρμοδίων Υπουργών, ως επιθεωρητές – ελεγκτές στις ελεγκτικές υπηρεσίες ή σώματα επιθεώρησης είτε στο ΥΠΑΙΘ, είτε σε άλλο Υπουργείο, κατά παρέκκλιση των κείμενων διατάξεων περί στελέχωσης των ελεγκτικών υπηρεσιών και σωμάτων επιθεώρησης, ή
2) θα διορίζονται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας σε προσωποπαγείς θέσεις του κλάδου Συμβούλων στο Αυτοτελές Επιστημονικό Γραφείο Συμβούλων του ΥΠΑΙΘ.
Βέβαια θα διορίζονται σε Υπηρεσία του Υπουργείου, αλλά θα στεγάζονται και θα ασκούν τα καθήκοντα τους στην Περιφερειακή Δ/νση Εκπαίδευσης που ήταν Δ/ντές.
Έτσι όχι μόνο δεν θα μετακινηθούν, αλλά δεν θα εμπίπτουν ούτε στις διατάξεις της αξιολόγησης του προσωπικού, ούτε στην υποχρέωση τήρησης του ωραρίου των δημοσίων υπηρεσιών.
Δεδομένου ότι οι Περιφερειακοί Δ/ντές Εκπαίδευσης είναι μετακλητοί υπάλληλοι, δηλαδή ακολουθούν την θητεία της εκάστοτε κυβέρνησης και διορίζονται και παύονται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, χωρίς ποτέ να περάσουν από καμία θεσμική διαδικασία αξιολόγησης και επιλογής, ποιόν σκοπό εξυπηρετεί αυτή η ρύθμιση;
Όταν μάλιστα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, οι Περιφερειακοί Δ/ντές μετά τη λήξη της θητείας τους αναλαμβάνουν καθήκοντα Σχολικού Συμβούλου.
Μήπως εδώ σχεδιάζεται η εκ των προτέρων τοποθέτηση τους, αμέσως μετά τη ψήφιση της τροπολογίας, ώστε να ανοίξουν και άλλες 13 θέσεις για την εξυπηρέτηση και άλλων μετακλητών-κομματικών στελεχών;
Ή μήπως πρόκειται για μια διάταξη που αποβλέπει στη δημιουργία τετελεσμένων, με το βλέμμα σε μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις;
Κε Υπουργέ, Στη Σουηδία, όπου υπάρχει ένα προηγμένο εκπαιδευτικό σύστημα, πρόσφατα διορίστηκε Υπουργός Παιδείας η 27χρονη Aida Hadzialic, η οποία μάλιστα είναι και παιδί μεταναστών, εδώ στην Ελλάδα και στο χώρο της εκπαίδευσης όχι μόνο έχουμε τα ίδια πρόσωπα επί σειρά ετών, αλλά ασκούνται και οι ίδιες πολιτικές του κομματισμού και της ημετεροκρατίας, οι οποίες οδήγησαν τη χώρα μας στη χρεοκοπία και την εκπαίδευση στο σημερινό της κατάντημα.
Για όλα τα ανωτέρω σας καλούμε να αποσύρετε την συγκεκριμένη τροπολογία.
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Π.Ο.Σ.Υ.Π.
Για το Δ.Σ.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ     Η ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΣΑΒΒΑΣ     ΦΩΤΙΑΔΗΣ ΕΛΙΝΑ ΜΑΡΙΝΙΔΗ