Αργύρης Κωστάκης
Το 2022, σύμφωνα με τον
κρατικό προγραμματισμό που ανακοινώθηκε επισήμως, θα παραδοθεί στους
κατοίκους της Αθήνας η νέα γραμμή 4 του μετρό, η οποία θα εκτείνεται από
το Άλσος Βεΐκου έως το Γουδή και θα έχει 14 σταθμούς.
Τότε θα είμαι 58 ετών και με βάση το μέσο προσδόκιμο ζωής, Θεού θέλοντος, θα ζω να δω αυτό το σημαντικό έργο. Αλλά επειδή ζούμε στην Ελλάδα ίσως, λέω ίσως, το 2022 να γίνει 2024 ή 2028, ή δεν ξέρω πότε, οπότε ίσως και να μην προλάβω να κάνω έστω και μία φορά αυτή τη διαδρομή.
Αυτή τη διαδρομή που θα έπρεπε να κάνω -αν η Αθήνα ήταν, όπως θα έπρεπε, μία ευρωπαϊκή πόλη και είχε, όπως θα έπρεπε, σοβαρούς πολιτικούς -από τότε που γεννήθηκα.
Δηλαδή το 1964.
Γιατί το Λονδίνο έχει μετρό από το 1863, έναν αιώνα πριν έρθω στον κόσμο!
Η Νέα Υόρκη από το 1904
Το Μπουένος Άυρες από το 1913.
Το Παρίσι από το 1922.
Η Μόσχα από το 1935.
Το Μεξικό από το 1969.
Η Βιέννη από το 1978.
Το Ρίο ντε Τζανέιρο από το 1979.
Για να μην σας κουράζω με χρονολογίες (και μας πιάνει και θλίψη) στην Ελλάδα του 2014 καμία πόλη -εκτός της «πρωτεύουσας» Αθήνας με τη «ποντικοφαγωμένη» γραμμή μετρό (που πάλι καλά έγινε κι αυτή και εξυπηρετεί χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά) δεν διαθέτει αυτό το απαραίτητο μέσο συγκοινωνίας.
Αυτονόητα κρατικά έργα, υποχρεώσεις προς τον φορολογούμενο πολίτη, τον άνθρωπο -στη χώρα μας φαντάζουν πολυτέλεια επιστημονικής φαντασίας.
Κι όταν κάτι μικρό γίνεται, πρέπει να φιλάμε τα χέρια των υπουργών, όπως οι φουκαράδες οι ιθαγενείς στους αποικιοκράτες, όταν τους μοίραζαν χάντρες και καθρεφτάκια.
Λίγο ήρεμος, πιστέψτε με όχι πολύ γιατί αυτό είναι αδύνατον, λίγο ήρεμος και με στοιχειώδη λογική θα δεις κάθε μέρα γύρω σου «πράγματα και θαύματα».
Δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου – κυριολεκτικά- αν έχεις το κουράγιο να περιμένεις το λεωφορείο να πάς σπίτι ή στη δουλειά σου το καταμεσήμερο, ας πούμε στην Ακαδημίας που θυμίζει τριτοκοσμικό κρατίδιο.
Αν βρεθείς εξ ανάγκης σε ουρά εξωτερικών ιατρείων, σε οποιοδήποτε νοσοκομείο εφημερεύει. Αν έχεις τη δύναμη να παρακολουθήσεις μιά συνεδρίαση οποιασδήποτε επιτροπής της β
Βουλής με τους «ψεκασμένους» να επιτίθενται στους «δοσίλογους».
Αν αντέξεις να δεις πώς σπαταλάνε οι καθηγητές σήμερα το 2014, σε ένα οποιοδήποτε
Λύκειο, την ώρα της γυμναστικής, γιά να «μάθουν» στα παιδιά το βήμα της παρέλασης ενώπιον των επισήμων στις 28 Οκτωβρίου στην πλατεία Συντάγματος ή στην πλατεία των… Κάτω Τριμέκλανων. Τι να κάνουν, θα μου πείτε; Εννοείται να αγνοήσουν αυτή τη χουντική «διαταγή» του υπουργείου Παιδείας και να κάνουν κάτι πραγματικά δημιουργικό μαζί με τα παιδιά.
Να συζητήσουν γιά τον Έρωτα, τα όνειρα της Ζωής, την Τέχνη, τη Μουσική, τον Πολιτισμό, την Ποίηση, τον Κινηματογράφο, τον Αθλητισμό.
Οτιδήποτε, να πάρει η ευχή, εκτός από το να έχουν μιά σφυρίχτρα στο στόμα και να «κρατάνε ρυθμό» σε ολόκληρα παλικάρια και κοπέλες. Λες και είναι τα στρατιωτάκια αυτού του παλαβού Κιμ Γιονγκ Ουν – έτσι δεν τον λένε; – στη βόρειο Κορέα…
Αν έχεις το θάρρος να πας στην κερκίδα ενός ποδοσφαιρικού «ντέρμπι» στη φούτμπολ λιγκ και αντικρίσεις τη βία, τον χουλιγκανισμό, το μίσος. Αν βρεθείς κατά λάθος σε κανένα ρατσιστικό ξέσπασμα και δεις ναζί να κυνηγάνε νόμιμους οικογενειάρχες αλλοδαπούς για να τους σπάσουν το κεφάλι.
Αν γίνεις μάρτυρας τη νύχτα, κυρίως στα γκέτο της πόλης όπου ο «νόμος» είναι τα ναρκωτικά, η πορνεία ακόμη και γιά πέντε ευρώ από κορίτσια 13 ετών έως ξεδοντιασμένες τσατσάδες 73 ετών, αλλά και από αγόρια του γυμνασίου έως ανώμαλους γέρους.
Αν τύχει να κατοικείς στην ανατολική Αττική, που μισό εκατομμύριο άνθρωποι ζούνε ακόμη με βόθρους στα σπίτια τους.
Εντάξει, όλα έγιναν ένα «κουβάρι» σε αυτό το κείμενο για όποιον δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί το φόβο μου. Και μακάρι να είμαι ο μόνος που βλέπω αυτές τις αποκρουστικές εικόνες.
Ένιωσα, όμως, την ανάγκη να τις μοιραστώ. Όπως επίσης να μοιραστώ και ένα όνειρο.
Κλείνω τα μάτια και με βλέπω να κατεβαίνω τις σκάλες, να πληρώνω το εισιτήριό μου, να μπαίνω σε ένα βαγόνι κρατώντας ένα βιβλίο και να απολαμβάνω έστω και στα εξήντα και βάλε (χρόνια μου) τη διαδρομή με το μετρό που δεν έκανα παιδί.
Τότε, δηλαδή, που τα παιδιά της ηλικίας μου σε άλλες χώρες της Ευρώπης ή της Αμερικής έκαναν – όταν εγώ κυκλοφορούσα με τα πόδια, ποδήλατο ή εκείνα τα σαραβαλάκια τα λεωφορεία που αργότερα στείλαμε στην Αλβανία. Το ταξίδι ξεκίνησε και οι πινακίδες διαδέχονται η μία την άλλη: Άλσος Βεΐκου, Γαλάτσι, Κυψέλη, Δικαστήρια Ευελπίδων, Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Εξάρχεια, Ακαδημίας, Κολωνάκι, Ευαγγελισμός, Καισαριανή, Νήαρ Ηστ, Ιλίσια, Ζωγράφου, Γουδή.
Εγώ και άλλες 220.000 άνθρωποι εκείνη την ημέρα θα έχουμε ταξιδέψει σε αυτή τη γραμμή. Και μετά ξύπνησα…
Τότε θα είμαι 58 ετών και με βάση το μέσο προσδόκιμο ζωής, Θεού θέλοντος, θα ζω να δω αυτό το σημαντικό έργο. Αλλά επειδή ζούμε στην Ελλάδα ίσως, λέω ίσως, το 2022 να γίνει 2024 ή 2028, ή δεν ξέρω πότε, οπότε ίσως και να μην προλάβω να κάνω έστω και μία φορά αυτή τη διαδρομή.
Αυτή τη διαδρομή που θα έπρεπε να κάνω -αν η Αθήνα ήταν, όπως θα έπρεπε, μία ευρωπαϊκή πόλη και είχε, όπως θα έπρεπε, σοβαρούς πολιτικούς -από τότε που γεννήθηκα.
Δηλαδή το 1964.
Γιατί το Λονδίνο έχει μετρό από το 1863, έναν αιώνα πριν έρθω στον κόσμο!
Η Νέα Υόρκη από το 1904
Το Μπουένος Άυρες από το 1913.
Το Παρίσι από το 1922.
Η Μόσχα από το 1935.
Το Μεξικό από το 1969.
Η Βιέννη από το 1978.
Το Ρίο ντε Τζανέιρο από το 1979.
Για να μην σας κουράζω με χρονολογίες (και μας πιάνει και θλίψη) στην Ελλάδα του 2014 καμία πόλη -εκτός της «πρωτεύουσας» Αθήνας με τη «ποντικοφαγωμένη» γραμμή μετρό (που πάλι καλά έγινε κι αυτή και εξυπηρετεί χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά) δεν διαθέτει αυτό το απαραίτητο μέσο συγκοινωνίας.
Αυτονόητα κρατικά έργα, υποχρεώσεις προς τον φορολογούμενο πολίτη, τον άνθρωπο -στη χώρα μας φαντάζουν πολυτέλεια επιστημονικής φαντασίας.
Κι όταν κάτι μικρό γίνεται, πρέπει να φιλάμε τα χέρια των υπουργών, όπως οι φουκαράδες οι ιθαγενείς στους αποικιοκράτες, όταν τους μοίραζαν χάντρες και καθρεφτάκια.
Λίγο ήρεμος, πιστέψτε με όχι πολύ γιατί αυτό είναι αδύνατον, λίγο ήρεμος και με στοιχειώδη λογική θα δεις κάθε μέρα γύρω σου «πράγματα και θαύματα».
Δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου – κυριολεκτικά- αν έχεις το κουράγιο να περιμένεις το λεωφορείο να πάς σπίτι ή στη δουλειά σου το καταμεσήμερο, ας πούμε στην Ακαδημίας που θυμίζει τριτοκοσμικό κρατίδιο.
Αν βρεθείς εξ ανάγκης σε ουρά εξωτερικών ιατρείων, σε οποιοδήποτε νοσοκομείο εφημερεύει. Αν έχεις τη δύναμη να παρακολουθήσεις μιά συνεδρίαση οποιασδήποτε επιτροπής της β
Βουλής με τους «ψεκασμένους» να επιτίθενται στους «δοσίλογους».
Αν αντέξεις να δεις πώς σπαταλάνε οι καθηγητές σήμερα το 2014, σε ένα οποιοδήποτε
Λύκειο, την ώρα της γυμναστικής, γιά να «μάθουν» στα παιδιά το βήμα της παρέλασης ενώπιον των επισήμων στις 28 Οκτωβρίου στην πλατεία Συντάγματος ή στην πλατεία των… Κάτω Τριμέκλανων. Τι να κάνουν, θα μου πείτε; Εννοείται να αγνοήσουν αυτή τη χουντική «διαταγή» του υπουργείου Παιδείας και να κάνουν κάτι πραγματικά δημιουργικό μαζί με τα παιδιά.
Να συζητήσουν γιά τον Έρωτα, τα όνειρα της Ζωής, την Τέχνη, τη Μουσική, τον Πολιτισμό, την Ποίηση, τον Κινηματογράφο, τον Αθλητισμό.
Οτιδήποτε, να πάρει η ευχή, εκτός από το να έχουν μιά σφυρίχτρα στο στόμα και να «κρατάνε ρυθμό» σε ολόκληρα παλικάρια και κοπέλες. Λες και είναι τα στρατιωτάκια αυτού του παλαβού Κιμ Γιονγκ Ουν – έτσι δεν τον λένε; – στη βόρειο Κορέα…
Αν έχεις το θάρρος να πας στην κερκίδα ενός ποδοσφαιρικού «ντέρμπι» στη φούτμπολ λιγκ και αντικρίσεις τη βία, τον χουλιγκανισμό, το μίσος. Αν βρεθείς κατά λάθος σε κανένα ρατσιστικό ξέσπασμα και δεις ναζί να κυνηγάνε νόμιμους οικογενειάρχες αλλοδαπούς για να τους σπάσουν το κεφάλι.
Αν γίνεις μάρτυρας τη νύχτα, κυρίως στα γκέτο της πόλης όπου ο «νόμος» είναι τα ναρκωτικά, η πορνεία ακόμη και γιά πέντε ευρώ από κορίτσια 13 ετών έως ξεδοντιασμένες τσατσάδες 73 ετών, αλλά και από αγόρια του γυμνασίου έως ανώμαλους γέρους.
Αν τύχει να κατοικείς στην ανατολική Αττική, που μισό εκατομμύριο άνθρωποι ζούνε ακόμη με βόθρους στα σπίτια τους.
Εντάξει, όλα έγιναν ένα «κουβάρι» σε αυτό το κείμενο για όποιον δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί το φόβο μου. Και μακάρι να είμαι ο μόνος που βλέπω αυτές τις αποκρουστικές εικόνες.
Ένιωσα, όμως, την ανάγκη να τις μοιραστώ. Όπως επίσης να μοιραστώ και ένα όνειρο.
Κλείνω τα μάτια και με βλέπω να κατεβαίνω τις σκάλες, να πληρώνω το εισιτήριό μου, να μπαίνω σε ένα βαγόνι κρατώντας ένα βιβλίο και να απολαμβάνω έστω και στα εξήντα και βάλε (χρόνια μου) τη διαδρομή με το μετρό που δεν έκανα παιδί.
Τότε, δηλαδή, που τα παιδιά της ηλικίας μου σε άλλες χώρες της Ευρώπης ή της Αμερικής έκαναν – όταν εγώ κυκλοφορούσα με τα πόδια, ποδήλατο ή εκείνα τα σαραβαλάκια τα λεωφορεία που αργότερα στείλαμε στην Αλβανία. Το ταξίδι ξεκίνησε και οι πινακίδες διαδέχονται η μία την άλλη: Άλσος Βεΐκου, Γαλάτσι, Κυψέλη, Δικαστήρια Ευελπίδων, Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Εξάρχεια, Ακαδημίας, Κολωνάκι, Ευαγγελισμός, Καισαριανή, Νήαρ Ηστ, Ιλίσια, Ζωγράφου, Γουδή.
Εγώ και άλλες 220.000 άνθρωποι εκείνη την ημέρα θα έχουμε ταξιδέψει σε αυτή τη γραμμή. Και μετά ξύπνησα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου