Το ένστικτο του λαού

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Όλοι θα θέλαμε να έχουμε μία κρυστάλλινη σφαίρα, ώστε να μπορούμε να προβλέψουμε τι ακριβώς θα συμβεί στη χώρα σε μερικούς μήνες. Άλλοι προβλέπουν τη δικαίωση της Αριστεράς έπειτα από 70 χρόνια, άλλοι μια σύντομη αριστερή παρένθεση και μερικοί διαβλέπουν την πλήρη ανατροπή στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μπορούσαν δημοσκόποι και αναλυτές να προβλέψουν με σχετική ακρίβεια το εκλογικό αποτέλεσμα. Από το 2012 και μετά η πρόβλεψη είναι μια δύσκολη υπόθεση.
Αν έπρεπε να κάνω μια πρόβλεψη πάντως, αυτή θα ήταν πως κάποια στιγμή μέσα στο 2015 η χώρα θα κυβερνάται από ένα ευρύ σχήμα εθνικής σωτηρίας. Δεν ξέρω πώς θα καταλήξουμε εκεί και ελάχιστα ενδιαφέρει ποιοι θα συμμετέχουν και ποιος θα ηγείται ενός τέτοιου εγχειρήματος. Το βέβαιον είναι πως όσα σενάρια και να «τρέξει» κάποιος για το εκλογικό αποτέλεσμα, η χώρα θα μπει κάποια στιγμή περί τον Μάρτιο σε πολύ δύσκολες, αν όχι έκτακτες, συνθήκες. Ξέρω ότι αυτό δεν αρέσει στους οπαδούς-χούλιγκανς των κομμάτων, οι οποίοι βλέπουν παντού σενάρια συνωμοσίας προκειμένου να στερηθούν την εξουσία οι αρχηγοί τους. Η διακυβέρνηση της Ελλάδας είναι όμως απίστευτα περίπλοκη και επικίνδυνη. Η κρίση τρώει συνεχώς κόμματα και ηγέτες. Τα διλήμματα που θα τεθούν στη χώρα θα είναι σκληρά και θα απαιτούν άμεσες όσο και γενναίες απαντήσεις. Δεν είναι ανάγκη να αποφασισθεί με δημοψήφισμα να εγκαταλείψουμε το ευρώ... Είναι εύκολο να φτάσουμε στο παρά πέντε μιας τέτοιας εξέλιξης μέσω μιας τραπεζικής κρίσης ή λόγω κάποιων κακών χειρισμών.
Η Ελλάδα δεν αντέχει πολλές περιπέτειες. Οι πολίτες είναι εξαντλημένοι και απελπισμένοι. Οι θεσμοί και οι άνθρωποι που τους υπηρετούν έχουν ξεπεράσει τις αντοχές τους. Θα χρειασθεί μια νέα μεγάλη συμφωνία με τους εταίρους μας, που μόνο μια κυβέρνηση ευρύτατης αποδοχής και στήριξης θα μπορέσει να διαπραγματευθεί. Δεν θα μπορεί όμως να είναι μια απολίτικη κυβέρνηση διακοσμητικού τύπου. Θα χρειασθεί να πάρει γρήγορα αποφάσεις και να τις επιβάλει. Σήμερα κάτι τέτοιο μοιάζει αδιανόητο. Η πόλωση κυριαρχεί και οι οπαδοί έχουν πάρει τα λάβαρα. Ο λαός, που μπορεί εν τέλει να έχει μια σοφία και ένα ισχυρότατο ένστικτο επιβίωσης, ενδέχεται να καταστήσει αναπόφευκτο αυτό που σήμερα φαντάζει εξωπραγματικό: να επιβάλει την εθνική συνεννόηση, να διασφαλίσει ότι κανείς δεν θα μπορέσει να πειραματισθεί χωρίς δικλίδες ασφαλείας με τις τύχες της χώρας και να σώσει την παρτίδα στο παρά πέντε...

Κι όμως οι Δημοκρατίες εκβιάζονται

Παπαδόπουλος Νότης

Τελικά είναι μύθος ότι οι Δημοκρατίες δεν εκβιάζονται. Εκβιάζονται και μάλιστα άγρια. Για δείτε: δύο ανύπαρκτα πλέον κόμματα η ΔΗΜΑΡ και οι ΑΝΕΛ, που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις δεν θα είναι στην επόμενη βουλή, μαζί με τους βουλευτές μιας εγκληματικής οργάνωσης, στήριξαν την θέση του ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζοντας  τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και οδήγησαν τη χώρα σε πρόωρες κάλπες κόντρα στην επιθυμία της κυβέρνησης αλλά και της κοινής γνώμης που ζητούσε κατά συντριπτική πλειονότητα εκλογή Προέδρου και σταθερότητα.  

            
Μ' αυτά και μ' αυτά  βρισκόμαστε μέσα στο καταχείμωνο έτοιμοι για κάλπες - κάτω από τις χειρότερες δυνατές πολιτικές και  οικονομικές συνθήκες: με μετέωρη την συμφωνία με την τρόικα και με την  προεκλογική αντιπαράθεση στο "κόκκινο" ,μέσα σε ένα ζοφερό διχαστικό κλίμα με την λάσπη στον ανεμιστήρα και με κατηγορίες να εκτοξεύονται  απ' όλες τις πλευρές .

             
Η αξιωματική αντιπολίτευση  αντί να ανοίξει τα χαρτιά της για το τι πρόκειται να κάνει εάν έρθει στην εξουσία οχυρώνεται πίσω την πόλωση και  υπόσχεται καλύτερες μέρες,  κατηγορεί την ΝΔ και το ΠαΣοΚ για την λιτότητα και  προαναγγέλλει πολιτικές διώξεις  για την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ. Ο κ. Τσίπρας στην πρώτη του προεκλογική ομιλία δεσμεύτηκε  για εξεταστικές επιτροπές παντού, επανέλαβε τα περί κατάργησης των μνημονίων και επέμεινε στην υλοποίηση των υποσχέσεων του προγράμματος της ΔΕΘ το οποίο η Κουμουνδούρου έχει βαφτίσει κοστολογημένο και ισοσκελισμένο ενώ επί της ουσίας είναι η επιστροφή της χώρας στα ελλείμματα. Είναι -θυμίζω- το πρόγραμμα που προβλέπει παροχές 11,3 δις ,το οποίο όταν το ανέλυσαν οι κ.κ. Μηλιός και ο κ.Σταθάκης στο Σίτυ του Λονδίνου  προκάλεσαν σφοδρές αντιδράσεις από τους εκπροσώπους των ξένων funds που  έσπευσαν να αποσύρουν άρον-άρον τα κεφάλαιά τους από την Ελλάδα.

             
Από την πλευρά της η ΝΔ  αντί να προσπαθεί να εξηγήσει τι πήγε στραβά και η σχεδιαζόμενη έξοδος της χώρας από τα μνημόνια δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί διότι η τρόικα ήθελε περισσότερα μέτρα επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ και κινδυνολογεί  με τη μεγαλύτερη ευκολία προειδοποιώντας ότι εάν κυβερνήσει ο κ.Τσίπρας η χώρα οδηγείται στην χρεοκοπία και στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Όμως οι πολίτες θα ήθελαν να μάθουν πότε -επιτέλους- τελειώνει αυτό το τούνελ της λιτότητας, ποιες είναι μεταρρυθμίσεις που "κόλλησαν" μετά τις ευρωεκλογές και θα πρέπει να προχωρήσουν μετεκλογικά  , πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να βγει στην ανάπτυξη , να μειώσει την ανεργία και να επιστρέψει την κανονικότητα. Θα ήθελαν επίσης να καταλάβουν γιατί εφόσον ο κ. Σαμαράς ακολούθησε την συνταγή  της κυρίας Μέρκελ, βρέθηκε στο τέλος «στα κρύα του λουτρού» από την αρνητική στάση της γερμανικής πλευράς και την αδιαλλαξία του ΔΝΤ.

           
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση οφείλουν στην κρίσιμη αυτή συγκυρία να δώσουν απαντήσεις και να μιλήσουν με τη γλώσσα της αλήθειας στους πολίτες για το τι τους περιμένει την επομένη των εκλογών .Να μην εξωραΐζουν ή να κινδυνολογούν προεκλογικά για να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα στις 26 Ιανουαρίου. ​

Ο Τσίπρας και οι καλικάντζαροι

Μαλούχος Γεώργιος

Φοβερό!!! Έχουμε εκλογές! Αραγε θα ρθει ο Τσίπρας; Θα σφάξει τα παιδιά μας, θα βιάσει τις γυναίκες μας, θα μας πάρει τα σπίτια – αν και για τα τελευταία μάλλον το σκέφτεται, γιατί θα πρέπει να πληρώνει κι ένα σκασμό ΕΝΦΙΑ… Εννοείται δε ότι θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ, ότι θα γίνουν σεισμοί και καταποντισμοί και ότι θα μας φάνε ζωντανούς…
Λοιπόν, σε λίγες ώρες φτάνει το 2015, μια χρονιά που θα είναι και πολύ δύσκολη και πολύ κρίσιμη για την Ελλάδα.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει από αυτή τη στιγμή, πριν καν ακόμα μπει το ’15, είναι να σοβαρευτούν όσοι τρομοκρατούν τους πολίτες με τις γνωστές παλιές απειλές που τις βγάλανε ξαφνικά πάλι απ΄ το σεντούκι.
Ας σταματήσουν πια. Αν θέλουν να βοηθήσουν αυτόν τον τόπο, ένα έχουν να πράξουν: να αφήσουν τους πολίτες να ψηφίσουν ήρεμοι, με καθαρή τη γνώση και τη συνείδηση, και, στη συνέχεια, να σεβαστούν πραγματικά το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι αυτό.
Ας νικήσει όποιος νικήσει στις κάλπες, αλλά όχι ο φόβος!
Οι δε όποιοι ηττημένοι να μην υπονομεύσουν τη χώρα την επομένη το πρωί, αλλά να κάνουν την υπέρβαση να συνταχθούν με την μεγάλη προσπάθεια εθνικής διεκδίκησης που πρέπει να ξεκινήσει.
Όχι να κάθονται μέσα και να πολεμάνε την Ελλάδα και αυτά που πρέπει να κάνει μπας και σταματήσει κάπως τη λαίλαπα, αλλά να τη στηρίξουν να παλέψει – κάτι που, δυστυχώς, δεν έκαναν οι ίδιοι, ενώ και το είχαν υποσχεθεί και όφειλαν έτσι κι αλλιώς να το κάνουν ως ελληνική κυβέρνηση.
Ελπίζει κανείς να τους φωτίσει τελικά ο θεός και να πράξουν το σωστό, αν και μοιάζει μάλλον θολό...
Ως τότε, ας σταματήσουν τουλάχιστον τις τερατολογίες για το κακό που θα μας εύρει άμα φύγουν οι ίδιοι από την εξουσία για να ρθουν κάποιοι άλλοι – γιατί, δυστυχώς, περί αυτού και μόνον πρόκειται. Εκεί είναι η ουσία. Απολύτως.  Κι όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.
Καλή χρονιά και, ας ελπίσουμε, χωρίς άλλους εξωγήινους και καλικάντζαρους!

Η παρωδία συνέντευξης Σαμαρά και τα κομματόσκυλα του Σύριζα

Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Παρακολούθησα την κατ’ ευφημισμόν συνέντευξη του πρωθυπουργού, όπως και την καταιγίδα επικριτικών σχολίων που δικαιολογημένα τη συνόδευσαν.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία: επρόκειτο για παρωδία, που κάρφωσε ένα ακόμη καρφί στο πληγωμένο σώμα της ΝΕΡΙΤ.
Ένα ερώτημα έχω μόνο: πάσχουμε από επιλεκτική δυσχρωματοψία και βλέπουμε μόνο τους «γαλάζιους» παπαγάλους; Αδυνατούμε να διακρίνουμε τα πλουμιστά παπαγαλάκια του Σύριζα, που βγαίνουν καθημερινά στην τηλεόραση και υποδύονται τους δημοσιογράφους;
Ή μήπως αυτά θεωρούνται ανεξάρτητες φωνές, επειδή δήθεν είναι από τη «σωστή» πλευρά;
Διότι πρόκειται για κομματόσκυλα του κερατά που δεν έχουν δουλέψει ποτέ σε μη κομματικό Μέσο, ή για απίθανους (ες) δημοσιογραφικούς ανεμοδείκτες, που σήμερα παριστάνουν τους συριζαίους, όπως χθες του πασόκους και προχθές τους νεοδημοκράτες.
Ο τόπος είναι μικρός, η δημοσιογραφική πιάτσα μικρότερη, και γνωριζόμαστε. Κάποιοι τα άρπαζαν από την ΕΡΤ επί Σημίτη και Καραμανλή και τώρα κρατάνε τη σημαία της επανάστασης, τρομάρα τους…

«Λουλούδια» και «νούμερα»

Χιώτης Βασίλης

Αν υπάρχει κάτι ευχάριστο από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, είναι ότι τερματίζεται ο βίος της χειρότερης Βουλής που υπήρξε μετά την Μεταπολίτευση.
Κι αυτό δεν είναι διαπίστωση των «εχθρών του κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας», αλλά παραδοχή των ίδιων των βουλευτών που αναγκάστηκαν να συγκατοικήσουν επί δυόμισι χρόνια με κάθε λογής γελοίους και γραφικούς, που η συγκυρία τους έφερε στην Εθνική Αντιπροσωπεία.
Το τραγικό μάλιστα είναι, ότι όλα αυτά τα «λουλούδια» που άνθισαν στη Βουλή, τα δημιούργησαν οι κήποι του λαϊκισμού, που επί χρόνια καλλιεργούσαν οι ίδιοι οι βουλευτές και ο πολιτικός κόσμος. Οι «σαματατζήδες» και οι «φιγουρατζήδες» έγιναν πολιτικά όντα, από τότε που οι ίδιοι οι βουλευτές άρχισαν να λαϊκίζουν μεταξύ τους.
Όλοι αυτοί οι σαλταδόροι, οι ψευτονταήδες και οι μυθομανείς που παραδίδουν σήμερα τις έδρες τους, έγιναν βουλευτές, επειδή κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί, άρχισαν να κυνηγούν ψήφους και σε αυτούς που ψηφίζουν για πλάκα, σταυρώνοντας όποιον αναγνωρίζουν στην τηλεόραση και στα γήπεδα. Για να πατήσουν λοιπόν το πόδι τους στην Βουλή, κάποιοι τους επέλεξαν και βεβαίως κάποιοι τους ψήφισαν.
Γι αυτό και δεν είναι σίγουρο, ότι η επόμενη Βουλή, θα είναι καλύτερη από αυτή που διαλύεται σήμερα.
Επειδή και σε αυτήν την προεκλογική περίοδο θα υπάρξουν αρχηγοί που θα εντάξουν στα ψηφοδέλτιά τους τέτοιου είδους «νούμερα».
Η μόνη λύση λοιπόν για να είναι καλύτερη η νέα Βουλή, είναι να μην τους ψηφίσουν οι πολίτες. Αυτή τη φορά ας επιλέξουν τους βουλευτές τους με βάση τα όσα λένε και τα όσα πιστεύουν. Κι ας καταψηφίσουν επιτέλους τα κόμματα που βάζουν στους συνδυασμούς τους, όλα τα «λουλούδια» και τα «νούμερα» που κάνουν καριέρα στα τηλεοπτικά σόου, στα θέατρα και στις δεξιώσεις.
Διότι αν ντρεπόμαστε για την κατάντια της προηγούμενης Βουλής, την επόμενη δεν θα τολμούμε να την κοιτάξουμε…

Μετά το «όχι» στην εκλογή Προέδρου: Ελληνική αντίσταση και γερμανική τιμωρία

   Μαλούχος Γεώργιος

Από το μεσημέρι της Δευτέρας και μετά την τρίτη αποτυχία της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, η Ελλάδα εισήλθε σε νέα τροχιά εξελίξεων, οι οποίες είναι ταυτόχρονα αφενός αναπόφευκτες, αφετέρου δυσχερείς.
Αναπόφευκτες καθώς η χώρα έχει οδηγηθεί σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Η απερχόμενη κυβέρνηση κατέφυγε συχνά σε ωραιοποιήσεις τύπου success story, ανάπτυξη κοκ για να διαστρεβλώσει την εικόνα μιας ζοφερής πραγματικότητας.
Φυσικά, δεν έπεισε κανέναν, ούτε καν τον εαυτό της για όλα αυτά, καθώς η ζωή τα διαψεύδει κάθε μέρα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο σε μία Ελλάδα που διαρκώς παρακμάζει όλο και πιο πολύ.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση, άρχισε τις απειλές, τους δαίμονες και τις κατάρες. Αυτή ήταν η μέθοδος του 2012, όμως τώρα, το 2014, δεν πιάνει πια, ακριβώς επειδή ισχύουν τα προηγούμενα, επειδή δηλαδή η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και που όλοι γνωρίζουμε.
Όμως, το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχασε το παιγνίδι της ωραιοποίησης και των εκβιασμών, κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι κίνδυνοι δεν υπάρχουν μπροστά μας. Υπάρχουν και είναι πάρα πολύ σοβαροί. Η Ελλάδα εισέρχεται, θέλοντας και μη, σε μια πολύ κρίσιμη ζώνη.
Το γεγονός αυτό δεν έχει να κάνει με το αν πέφτει ή όχι η απερχόμενη πλέον κυβέρνηση. Εχει να κάνει με το τι θα αποφασίσουν οι Γερμανοί μια μία Ελλάδα που την έχουν ήδη στραγγαλίσει.
Και αυτό που δυστυχώς δεν κατάλαβε ο Αντώνης Σαμαράς, κάτι που η παρούσα στήλη «φωνάζει» εδώ και πάρα πολύ καιρό, ήταν ότι από την ώρα που οι Γερμανοί έδωσαν το πράσινο φως για την πτώση αυτής της κυβέρνησης μη εξασφαλίζοντάς της μια συμφωνία στις αρχές Δεκεμβρίου με την οποία θα μπορούσε να ελπίζει σε ένα μέλλον, στην ουσία, έχουν πάρει ήδη αποφάσεις για την Ελλάδα ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά και ποιος όχι τη χώρα.
Στην πραγματικότητα, το είπαμε πολλές φορές, το Βερολίνο έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά όπως είχε ρίξει και την κυβέρνηση Παπανδρέου για να έρθουν οι Σαμαράς – Βενιζέλος.
Το γεγονός ότι το έπραξαν αυτό, απέναντι σε μια κυβέρνηση πλήρους συμμόρφωσης, ένα μόνο σημαίνει – αλλά κι αυτό το έχουμε πολλάκις επισημάνει: ότι δεν θα κάνουν ούτε χιλιοστό πίσω και ότι η Ελλάδα θα κληθεί είτε να «συμμορφωθεί» ακόμα περισσότερο από ότι με την κυβέρνηση Σαμαρά, είτε θα αντιμετωπίσει οξύτατη κρίση την οποία το Βερολίνο θα πυροδοτήσει. Και θα το κάνει.
Η επόμενη κυβέρνηση, δεν πρέπει να έχει αυταπάτες: οι Γερμανοί θα επιχειρήσουν να τσακίσουν και την ίδια και τη χώρα αν αυτή θελήσει να «κουνηθεί» έστω και ελάχιστα. Αν προσδοκά κανείς αλλαγή στάσης του Βερολίνου, θα βρεθεί μπροστά σε μία τεράστια και ακόμα πιο επώδυνη διάψευση.
Με αυτά ως δεδομένα, η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να λάβει δύσκολες πλην απολύτως απαραίτητες αποφάσεις σύγκρουσης με όσα έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα. Αν το είχαν πράξει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Τώρα πια οι Γερμανοί έχουν οχυρώσει πλήρως τη θέση τους και η Ελλάδα είναι, από κάθε άποψη σε πολύ δυσμενέστερο σημείο από ότι ήταν σίγουρα το 2010, αλλά ακόμα και το 2012.
Όμως αυτό δεν πάει άλλο και δεν οδηγεί πουθενά. Η χώρα διαλύεται καθημερινά και ένα αδιανόητο επαχθές χρέος, προϊόν αυτού του προγράμματος «σωτηρίας» το οποίο εξίσου τελικά υπηρέτησαν οι πρωθυπουργοί ως τώρα, την απειλεί ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να σταθεί στα πόδια της.
Η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να αντιδράσει στη συνεχιζόμενη και νομοτελειακή καταστροφή μιας πολιτικής που διέλυσε την Ελλάδα προς όφελος της Γερμανίας – και γι αυτό σχεδιάστηκε άλλωστε.
Αλλά πρέπει να είναι έτοιμη για όλα, καθώς το Βερολίνο θα προκαλέσει πολύ μεγάλη κρίση στην Ελλάδα. Δεν θα ανεχθεί την ελληνική «ανυπακοή» και θα τιμωρήσει σκληρά την αντίσταση της Ελλάδας.
Όμως, κανείς ποτέ δεν είπε ότι η ελευθερία μιας χώρας και ενός λαού είναι δωρεάν, όπως πολλοί νομίζουν.
Δυστυχώς, συμβαίνει το αντίθετο. Οι Γερμανοί θα μας οδηγήσουν σε περιπέτειες.
Όμως, δεν γίνεται πια αλλιώς καθώς άλλο δρόμο δεν αφήσαν στην Ελλάδα.

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΕΛΛΑΣ!

Ψυχάρης Σταύρος

Τις τελευταίες ηµέρες παριστάµεθα µάρτυρες µιας νέας από σκηνής διδασκαλίας της πολιτικής κωµωδίας: Κινδυνεύει η Ελλάς! Είθισται παρά τοις Ελλησιν οι πολιτικοί αντίπαλοι να επικαλούνται εθνικούς κινδύνους για να µαζεύουν ψηφοδέλτια.

Κατά περίπτωσιν ο κίνδυνος είτε οφείλεται σε ξένους είτε ελλοχεύει στο εσωτερικό. Την ύπαρξή του βεβαιώνουν και οι µεν και οι δε.

Είµαστε πριν από 50 ακριβώς χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1964, παραµονές του εκλογικού θριάµβου  του Γεωργίου Παπανδρέου.

Η Δεξιά της εποχής (ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραµανλή, που προσκαίρως τότε διέµενε στο Παρίσι απέχων του εκλογικού αγώνος) είχε επιστρατεύσει σενάρια νοµισµατικής καταστροφής...

- Αυτή η δραχµή είναι δική σου, µην αφήσεις τον Παπανδρέου να την τινάξει στον αέρα! εκραύγαζαν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της ΕΡΕ.

Οι εκλογές έγιναν, η Ενωση Κέντρου µε τον Γ. Παπανδρέου ενίκησε. Και η δραχµή δραχµή...

Η απριλιανή χούντα που ακολούθησε ήταν ένας εισαγόµενος κίνδυνος. Εκείνοι που έστησαν τη δικτατορία, οι ίδιοι την απέσυραν.

Πραγµατικός κίνδυνος να παραπατήσει το νεοπαγές τότε δηµοκρατικό πολίτευµα ανεφύη το φθινόπωρο του 1981 µε τη µεγάλη νίκη του ΠαΣοΚ. Το βράδυ των εκλογών, όταν το αποτέλεσµα ήταν φανερό, οι τέσσερις αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάµεων (ΓΕΕΘΑ, ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ) υπέβαλαν στον Πρόεδρο της Δηµοκρατίας  τις παραιτήσεις τους. Ο Κ. Καραµανλής µε µη αποκρυπτόµενη οργή τους είπε να αποσύρουν τις παραιτήσεις και να επιστρέψουν  στις θέσεις τους. Με τη γνησίως... καραµανλική µέθοδο αντιδράσεως ο κίνδυνος συντόµως εξέλιπεν.

Εν συνεχεία µε την πραγµατική συνεργασία Προέδρου και Πρωθυπουργού το Πολίτευµα στέριωσε και άντεξε σε πολλές δοκιµασίες. 

Καθώς όλοι γνωρίζουµε τα όριά µας, λογικό είναι να περιµένει κανείς ότι µετά τις εκλογές, ψήφω και αποφάσει του Λαού, όλα θα πάνε καλύτερα...

Ντέρμπι οργής και φόβου

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
Μ​​έσα στους περισσότερους Ελληνες αντιπαλεύουν αυτή την ώρα δύο πολύ ισχυρά συναισθήματα, η οργή από τη μία, ο φόβος από την άλλη. Αν τελικά πάμε σε εκλογές, όπως όλα δείχνουν, το αποτέλεσμά τους θα κριθεί από το τι από τα δύο θα υπερισχύσει. Σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι προφανές ότι το πάνω χέρι έχει ο θυμός. Στις καθημερινές κουβέντες του πιάνει, όμως, κανείς τα ψήγματα του φόβου που αρχίζουν να μπαίνουν στο μυαλό ανθρώπων οι οποίοι μέχρι προχθές φώναζαν δυνατά: «Δεν έχουμε πια τίποτα να χάσουμε, όσο στραβά και να πάνε τα πράγματα». Ενας μήνας αποτελεί, άλλωστε, μια μικρή αιωνιότητα στον αστερισμό της ελληνικής πολιτικής ζωής, ειδικά σήμερα που οι συνθήκες είναι πραγματικά έκτακτες. Οιοδήποτε «γεγονός», μία κακή δήλωση ενός κορυφαίου στελέχους της αντιπολίτευσης ή μία θεαματική στραβοτιμονιά κάποιου κυβερνητικού αξιωματούχου μπορούν να φέρουν τα πάνω-κάτω. Τα λάθη είναι μέσα στο πρόγραμμα μιας σκληρής προεκλογικής αντιπαράθεσης, με τους βασικούς παίκτες εξαντλημένους.
Οι ψηφοφόροι του θυμού θέλουν να εκδικηθούν την κυβέρνηση για την υπερφορολόγηση, αλλά και για τη συνέχιση παλαιοκομματικών τακτικών. Συναντάς συμπολίτες μας οι οποίοι διαφωνούν στα πάντα με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με άλλα «αντισυστημικά» κόμματα. Σου λένε, όμως, με πάθος πως το μόνο που τους νοιάζει είναι «να φύγουν αυτοί». Υποτιμούν τον κίνδυνο χρεοκοπίας και κατάρρευσης της χώρας. Δεν είναι διόλου έτοιμοι να ακούσουν επιχειρήματα για το πώς η δική τους σύνταξη μπορεί να μειωθεί πολύ ακόμη, από εδώ που βρίσκεται σήμερα.
Εκεί δε που ο θυμός θερίζει –και όχι αδικαιολόγητα– είναι στις ηλικίες κάτω των 40. Αυτές οι γενιές δεν έχουν λόγο να φοβούνται ότι θα χάσουν λογαριασμούς ή σπίτια που δεν κατέχουν. Θέλουν να τα αλλάξουν όλα στο πολιτικό σύστημα της χώρας και πιστεύουν ότι το ρίσκο που θα πάρουν αξίζει τον κόπο. Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει κάνει ελάχιστα, από ιδέες, πρόσωπα και επιχειρήματα, για να πείσει αυτούς τους ψηφοφόρους.
Το βάρος για να ισορροπήσει το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών θα πέσει και πάλι σε αυτούς που, αν και θυμωμένοι οι ίδιοι, συνειδητοποιούν τους κινδύνους που θα έχει να αντιμετωπίσει η χώρα τους επόμενους μήνες. Και αυτοί οι ψηφοφόροι είναι αποκαμωμένοι και δεν ξέρουν πού ακριβώς να ακουμπήσουν. Συνειδητοποιούν, όμως, ότι η οικονομία είχε μπει σε τροχιά ανάκαμψης, πως η χώρα προσείλκυε σημαντικούς επενδυτές από το εξωτερικό και ότι το 2015 –χωρίς πολιτικές περιπέτειες– θα ήταν μια καλή χρονιά. Τώρα βλέπουν με τρόμο την οικονομία να «παγώνει», τους ξένους να τρέχουν να μαζέψουν τα σπασμένα από τις ελληνικές πολιτικές ιδιορρυθμίες και το φάντασμα της εξόδου από το ευρώ να πλανάται πάλι πάνω από τη χώρα. Ξέρουν οι άνθρωποι αυτοί τα τραγικά λάθη που έγιναν, ειδικά μετά τον Μάιο. Δεν έχουν ψευδαισθήσεις για το τι είναι παλιό και τι πραγματικά νέο. Θεωρούν, όμως, ότι τώρα δεν είναι ώρα για πειράματα, για άπειρα πληρώματα στη γέφυρα, χωρίς πυξίδα και σχέδιο. Θα ήθελαν να ψηφίσουν από ελπίδα και ενθουσιασμό. Αλλά θα στηρίξουν τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα από ένστικτο αυτοσυντήρησης και φόβο. Ξέρουν ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια και τον χρόνο να ρισκάρουμε επικίνδυνα πειράματα με τα λεφτά να τελειώνουν, την κοινωνία «στο κόκκινο» και κάποιους Βορειοευρωπαίους να είναι έτοιμοι να μας αποχαιρετήσουν.
Αυτές οι εκλογές δεν θα είναι ένα ντέρμπι μεταξύ συντήρησης και ελπίδας, του χθες και του αύριο. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα ψηφίσουν αντισυστημικά από πραγματική αισιοδοξία και ελπίδα. Οι ψευδαισθήσεις έχουν προ καιρού τελειώσει. Θα πρόκειται για ένα ντέρμπι μεταξύ οργής και φόβου.

Πώς θα γίνει ο Τσίπρας, ο πρώτος διαφορετικός πρωθυπουργός

Γιώργο; Γουγάς

Το τελευταίο διάστημα, με ορατή την προοπτική των εκλογών και την πιθανότητα της κυβερνησιμότητας από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθούμε να εντείνεται η αρθρογραφία για την διαχείριση της Οικονομίας από τον Αλέξη Τσίπρα και το οικονομικό επιτελείο του ριζοπαστικού αριστερού κόμματος, την επόμενη μέρα.
Από μία άποψη είναι απόλυτα λογικό κάτι τέτοιο, καθώς «δει δη χρημάτων, και άνευ τούτων ουδέν εστί γένεσθαι των δεόντων» (Δημοσθένης, α’ Ολυνθιακός).
(Ανοίγω παρένθεση. Σε αυτό το πεδίο παρακολουθούμε μία στροφή του Αλέξη Τσίπρα προς εκείνο που κάποιοι θα ονόμαζαν «υπευθυνότητα» και κάποιοι άλλοι «κολοτούμπα». Για έναν περίεργο λόγο αυτή η στροφή -η οποία εκδηλώθηκε έντονα και καθαρά με την φράση στο Reuters “δεν έχουμε καμία πρόθεση να κάνουμε μονομερείς κινήσεις, εκτός κι αν μας υποχρεώσουν να κάνουμε μονομερείς κινήσεις”, αν και θα έπρεπε να ενοχλεί τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία στον ΣΥΡΙΖΑ, ενόχλησε την λεγόμενη Αριστερά της Ευθύνης!
Την ειρωνεύτηκαν εκείνοι, οι οποίοι -καίτοι δηλώνουν Κεντροαριστεροί και Σοσιαλδημοκράτες- έχουν ταυτιστεί στην συνείδηση του κόσμου με τη λαϊκή, νεοφιλελεύθερη, ακροδεξιά (όλοι οι καλοί χωράνε) Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά!
Μυστήριο, αλλά φαίνεται ότι τελικά ο Τσίπρας, ενοχλεί ό,τι και να πει. Κλείνει η παρένθεση).
Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας θα κληθούν να κυβερνήσουν, όλα τα μάτια θα είναι στραμμένα πάνω τους. Το οικονομικό επιτελείο πιστεύει πως μπορεί να υποχρεώσει την Μέρκελ να στρίψει πρώτη το τιμόνι σε αυτό το ιδιότυπο chicken game. Ας κρατάμε, όμως, κοντό καλάθι. Κι αν είναι να έρθει πλούσια η σοδειά, ας έρθει.
Έχω την αίσθηση ότι για ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, το οποίο προσανατολίζεται να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί τα ζητήματα της οικονομίας να οδηγήσουν το χέρι του στην κάλπη, αλλά δεν θα παίξουν μεγάλο ρόλο στην άποψη που θα σχηματίσει για τον τρόπο που θα ασκήσει μετά την εξουσία του. Είναι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο αντιλαμβάνεται ότι -άσχετα με το τι λέει ο Τσίπρας- τα διαπραγματευτικά του περιθώρια είναι στην πραγματικότητα πενιχρά.
Το πιθανότερο είναι ότι θα κερδίσει ένα δύο πράγματα, καθώς ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά είναι διατεθειμμένες να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα. Αλλά, ας μην κρυβόμαστε, τα περιθώρια μεγάλων ελιγμών θα είναι ανύπαρκτα.
Για τον λόγο αυτό εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό μία επιτυχημένη ή μη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι τόσο τα ζητήματα οικονομίας, όσο η διαχείριση των ζητημάτων που αφορούν τους θεσμούς, την καθημερινότητα και το δημοκρατικό Πολίτευμα. Εκείνο που τόσο έχει τρωθεί και ευτελιστεί στα χρόνια των Μνημονίων.
Τι θα κάνει, λοιπόν, με την Ελληνική Αστυνομία; Πώς θα διαχειριστεί τα ΜΑΤ; Θα τα στείλει, ας πούμε, ο Θόδωρος Δρίτσας, που λέγεται ότι θα είναι ο αριστερός υπουργός ΠΡΟΠΟ, να ανοίξουν τα κεφάλια του κόσμου, όταν θα υπάρξουν εντάσεις και πορείες;
Τί θα κάνει με τους ακροδεξιούς θύλακες στην ΕΥΠ, οι οποίοι, απ’ ό,τι φαίνεται, φτάνουν να παρακολουθούν ακόμη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό και έχουν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με την Χρυσή Αυγή και τους βουλευτές της; Πώς θα τους ξεριζώσει;
Τι θα κάνει με τα Πανεπιστήμια; Θα επιτρέψει να συνεχιστεί το χάλι των φοιτητών που αδειάζουν σκουπίδια στα γραφεία των καθηγητών; Πώς θα διαχειριστεί τους φοιτητές στην πρώτη Σχολή που θα καταλάβουν και θα την κλείσουν; Θα στείλει τα ΜΑΤ εναντίον τους;
Πώς θα διαχειριστεί το μείζον πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες; Θα δώσει σε όλους πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα; Θα τους νομιμοποιήσει όλους; Θα ανοίξει τα σύνορα να φύγουν προς άλλα μέρη, προς την έσω Ευρώπη; Θα καταργήσει τα Κέντρα Κράτησης Λαθρομεταναστών και θα αφήσει ελεύθερο τον –άγνωστο- αριθμό μεταναστών που φυλάσσονται σε αυτά;
Ποιες αλλαγές θα φέρει στο πολιτικό σύστημα; Θα αλλάξει επί το αναλογικότερο τον εκλογικό νόμο, το πάγιο αίτημα της Αριστεράς; Θα διαμορφώσει έναν νέο κανονισμό της Βουλής που θα απαγορεύει τις δεκάδες άσχετες τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια; Θα καταργήσει τα βουλευτικά προνόμια;
Θα κάνει αναθεώρηση του Συντάγματος; Και ποιες ανατροπές θα φέρει με αυτήν; Θα θεσμοθετήσει την αδιατάρακτη τετραετή θητεία; Θα κάνει πραγματικότητα τα μικρά και ευέλικτα υπουργικά συμβούλια που όλοι τάζουν και κανείς δεν υλοποιεί;
Θα καταστήσει πραγματικά ανεξάρτητη την Δικαιοσύνη; Θα προχωρήσει στον διαχωρισμό εκκλησίας κράτους; Θα δώσει αρμοδιότητες, πόρους και ανεξαρτησία στην Αυτοδιοίκηση;
Τι θα κάνει με τα ιδιωτικά ΜΜΕ; Θα πάρει τις προσωρινές άδειες πίσω; Θα κάνει διαγωνισμό για να λάβουν κανονικές; Θα τα υποχρεώσει να πληρώσουν για τη δημόσια περιουσία που αξιοποιούν τσάμπα για λογαριασμό τους;
Όλα τα παραπάνω δεν κοστίζουν ούτε ένα ευρώ. Είναι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες και δεν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, δεν ενοχλούν τους φτωχούς και δεν χρειάζονται δημοσιονομικά μέτρα για να υλοποιηθούν. Δεν πρόκειται να μας κρατήσουν στο κοινό νόμισμα, ούτε να μας γυρίσουν στην δραχμή, αν δεν γίνουν.
Αλλά, αν γίνουν, ο Τσίπρας θα γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός που επιχειρεί πραγματικά να κάνει την Ελλάδα σοβαρό κράτος. Και γι αυτό, ακόμα κι αν δεν κερδίσει τις μάχες που υπόσχεται στην οικονομία, θα λάβει πίστωση χρόνου από τους αποκαμωμένους πολίτες. Που βρίσκονται μεταξύ «σφύρας» της οικονομικής εξαθλίωσης και «άκμονος» της καταρράκωσης των θεσμών και της Δημοκρατίας.

Ο στόχος

Ζέρβας Κωνσταντίνος

"Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τ ώ ρ α τι λες."

Αυτοί οι στίχοι του Μανώλη Αναγνωστάκη περιλαμβάνονται στην τελευταία ποιητική συλλογή του «Ο Στόχος», μία σειρά ποιημάτων που γράφηκαν το 1970, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Ήρθαν στο μυαλό μου στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεσσαλονίκης, όταν το σώμα αποφάσισε να τιμήσει το μεγάλο Θεσσαλονικιό ποιητή. Αν και γραμμένοι 45 χρόνια πριν, σε μία ανελεύθερη εποχή, ακούγονται και σήμερα ζωντανοί, και τόσο περιγραφικοί για την πολιτική μας πραγματικότητα.

Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Μανόλη Αναγνωστάκη μέσα από τη φιλία του με τον πατέρα μου. Πολιτικοί κρατούμενοι, με θανατικές μάλιστα καταδίκες και οι δυο, συναντήθηκαν στο «κολέγιο», όπως αποκαλούσαν συνθηματικά κι ειρωνικά το Γεντί Κουλέ στα χρόνια του εμφυλίου. Βίωσαν μαζί την αγριότητα της φυλακής, την αγωνία της εκτέλεσης, που από μια ευτυχή συγκυρία και οι δύο απέφυγαν (πόσοι άλλοι όμως όχι!). Διαβάζοντας ποίηση τα ατέλειωτα βράδια, όταν τα φώτα δεν έσβηναν για λόγους «ασφάλειας».

Έτσι γνώρισα αυτόν το μεγάλο Θεσσαλονικιό. Γιατρό και ιδεαλιστή, ποιητή και ρεαλιστή, συνεπή αριστερό αλλά και συχνά κριτικό απέναντι στην Αριστερά, στις εσφαλμένες επιλογές της. Ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος και ένας πραγματιστής διανοούμενος, που είχε την εγκράτεια και τη σοφία να επιλέξει τη σιωπή, όταν ένιωσε πως όλα όσα είχε να πει, τα είχε ήδη πει.

Σήμερα βιώνουμε μία πολιτική πραγματικότητα όπου οι αντίπαλοι δεν είναι τόσο προφανείς όσο τότε. Και τώρα όμως όπως και τότε η χώρα και οι εκπρόσωποι της φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των επιλογών τους. Το πολιτικό σύστημα μοιάζει να ξεχνά το τεράστιο διακύβευμα μπροστά στον μικροπολιτικό σχεδιασμό. Αναλώνεται αστόχαστα, είτε στην κινδυνολογία είτε στην άκρατη υποσχεσιολογία, απορρίπτοντας, την τόσο απαραίτητη συναίνεση. Κι έτσι, αυτή η «Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία και τις ωραίες εκκλησιές», για να χρησιμοποιήσω και άλλον ένα στίχο του, ξαναγίνεται στόχος. Πεδίο πολιτικής αναταραχής και εντέλει (εύκολος) στόχος διεθνούς και εσωτερικής υπονόμευσης. Και, μεσοπέλαγα της διαδικασίας της προεδρικής εκλογής, της διαχείρισης της κρίσης, η χώρα μοιάζει με αταξίδευτο αλλά και ακυβέρνητο καράβι.

Αλλά αυτή τη φορά, κανείς δεν μπορεί να υποκριθεί ότι δεν άκουσε και δεν ήξερε για το τί συμβαίνει αλλά και για το τί έρχεται. Η κρισιμότητα της στιγμής είναι τέτοια, που κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να στρουθοκαμηλίζει, να ζυγίζει το ιδιοτελές συμφέρον πάνω από το κοινό. Γιατί τόσο ο φανατισμός όσο και η έλλειψη συνεννόησης έχουν αποδειχτεί οδυνηρές συνταγές με ολέθρια αποτελέσματα. Και γιατί η απουσία ρεαλιστικού εθνικού στόχου, ακόμα και τώρα που τα ψέματα τελείωσαν, ήταν που έκανε (και πολύ πιθανό να ξανακάνει) την ίδια τη χώρα στόχο.

Και συγχρόνως, με ένα μονότονα επαναλαμβανόμενο τρόπο, όλοι όσοι έχουμε διαφορετικά κίνητρα βιώνουμε καθημερινά τη -δική μας- στοχοποίηση. Είναι απίστευτα πολλοί οι πρόθυμοι να μετατρέψουν όλους όσους επαγγέλλονται το αυτονόητο σε στόχους. Γιατί απλά αδυνατούν να επενδύσουν στο όραμα, να βάλουν πραγματικούς στόχους, και να τους υποστηρίξουν. Πόσες φορές δεν το βιώνει ο καθένας μας; Να παλεύει για τα κρίσιμα και προφανή την ώρα που η αδυναμία κάποιου άλλου μπορεί να τα κάνει θρύψαλα. Πόσες φορές μπορείς να επιστρέψεις στην αρχή; Πόσες να κυνηγήσεις το στόχο, ξανά και ξανά, μέχρι να νικήσεις τη συνωμοσία των πρόθυμων να κάνουν τη νύχτα μέρα, και το ψέμα αλήθεια;

Το θέμα λοιπόν είναι τώρα τί λέμε, τώρα τί κάνουμε. «Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός»!
*Ο Κωνσταντίνος Ζέρβας είναι αντιδήμαρχος κινητοποίησης των πολιτών, νεολαίας και αθλητισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Μια τυφλή και καταστροφική πολιτική

 Βαλλιάνος Περικλής

Για τη χώρα πρωτίστως. Αλλά και για τους ίδιους.

Ποιος βραχυκυκλωμένος εγκέφαλος μπορεί να πιστεύει ότι εν μέσω ερειπίων θα κυβερνήσει τάχα περισσότερο από μερικές εβδομάδες και δεν θα διωχτεί κλωτσηδόν από εκείνους τους οποίους σήμερα μάλλον έχει πείσει ότι τα λεφτά πέφτουν από τον ουρανό;

Τα αμαρτήματα της κυβερνητικής πολιτικής τα έχουμε στηλιτεύσει επανειλημμένως. Για να υπερασπιστεί τα αντιλαϊκά προνόμια των συντεχνιών του δημοσίου και της πληθώρας των ιδιωτικών συμφερόντων που τρέφονται από το σάπιο κομματικό κράτος, εξόντωσε φορολογικά τους πιο αδύναμους και την μικρή επιχείρηση. Ταυτόχρονα ισχυριζόταν, ψευδώς, ότι την πολιτική αυτή την επέβαλε η Ευρώπη. Πρόκειται για αυτούσια τη γραμμή Σύριζα, την οποία υιοθέτησε η κυβέρνηση και ανοιχτά μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό.

Για τη σημερινή, όμως, πολιτική κρίση η οποία έχει απαξιώσει τους θεσμούς, και όσο περνάει ο καιρός διαλύει και την οικονομία, η ευθύνη βαρύνει την αξιωματική αντιπολίτευση.

Από καιρό τώρα, συμπλέοντας με τα πιο σάπια κέντρα της παραπληροφόρησης που δηλητηριάζουν από δεκαετίες τον δημόσιο βίο, καλλιεργεί μεθοδικά ατμόσφαιρα πολιτικής και ηθικής τρομοκρατίας για να αποτρέψει την εκλογή προέδρου από την παρούσα βουλή.

Διάφορες καταγγελίες για «αργυρώνητους» έχει ήδη ερευνήσει η δικαιοσύνη και τις έχει απορρίψει. Χωρίς η αντιπολίτευση να αποσύρει την πολιτική της στήριξη στις σπερμολογίες αυτές. Τους τελευταίους ισχυρισμούς γνωστού κωμικού προσώπου τους ερευνά πάλι δικαιοσύνη και θα περιμένουμε την κρίση της. Μια πρώτη ανάγνωση όμως των δημοσιευμένων στοιχείων δείχνει ότι είναι απολύτως πιθανό να πρόκειται και για σκευωρία προσώπων που κινούνται από εγνωσμένο και αδίστακτο ιδεολογικό, και άλλο, μίσος.

Ο γράφων δεν παίρνει θέση υπέρ της μιας ή της άλλης εκδοχής. Όχι όμως και τα πιο επίσημα χείλη της αντιπολίτευσης, που θεωρούν εκ των προτέρων αληθή τα καταγγελλόμενα. Γιατί; Επειδή τους βολεύουν για να δημιουργηθεί κλίμα εκβιασμού των ανεξαρτήτων βουλευτών που ενδεχομένως σκέφτονται να ψηφίσουν Δήμα στην τρίτη ψηφοφορία. Στο πλαίσιο αυτό δεν διαφοροποιήθηκαν και από την εμετική επίθεση Βουδούρη-Παραστατίδη κατά των συναδέλφων τους. Με την εξαίρεση βεβαίως του Μανώλη Γλέζου, του οποίου η έντιμη και θαρραλέα παρέμβαση τιμάει τις καλύτερες παραδόσεις της αριστεράς.

Η συμπεριφορά του Σύριζα στο θέμα της προεδρικής εκλογής συνιστά πολιτική εκτροπή. Πρόκειται για παραβίαση του πνεύματος του συντάγματος, που τις αυξημένες πλειοψηφίες τις θεωρεί ως μοχλό για την επίτευξη υπερκομματικών συναινέσεων, και όχι ως μέσο για την ανατροπή κυβερνήσεων με σαφή την δεδηλωμένη. Αν προσθέσει κανείς και την άρνησή τους να προτείνουν δικό τους υποψήφιο, τότε το ως άνω συμπέρασμα γίνεται ισχυρότερο. Βρισκόμαστε μπροστά σε ωμή κομματική εκμετάλλευση των πολιτειακών θεσμών, που υποσκάπτουν την συνταγματική τάξη. Οι συνταγματολόγοι ας προσθέσουν την δική τους νομική επιχειρηματολογία στην πολιτική αυτή διαπίστωση.

Το διάγγελμα Σαμαρά της 21/12 προσφέρει διέξοδο για την επίτευξη της συναίνεσης που θα αποτρέψει την γενική κατάρρευση -χωρίς φυσικά αυτό να τον απαλλάσσει από τις ευθύνες για την μέχρι τώρα πορεία. Μπορεί να πει κανείς ό,τι θέλει γι' αυτό: ότι έγινε υπό πίεση για να διασωθεί το αποτυχημένο κυβερνητικό σχήμα κτλ. Το να συνεχίσει, όμως, να κυβερνάει μια κυβέρνηση που έχει την υποστήριξη της βουλής, όσο κι αν δεν μας αρέσει η πολιτική της, δεν είναι αντισυνταγματικό. Η πρόταση του πρωθυπουργού υιοθετεί απόψεις που είχε διατυπώσει έγκαιρα το Ποτάμι, αλλά και άλλες διαπρεπείς προσωπικότητες (όπως ο καθ. Ν. Αλιβιζάτος σε παλιότερο άρθρο του στην Καθημερινή). Διευκολύνει την συνταγματική αναθεώρηση. Αποκλείει τη Χρυσή Αυγή από τον ρόλο του ρυθμιστή των πολιτικών μας πραγμάτων. Και ανταποκρίνεται στο αίτημα της αντιπολίτευσης για πρόωρες εκλογές.

Αν η αντίδραση του Σύριζα είναι αρνητική, όπως δυστυχώς αναμένεται, αυτό θα είναι εμμονή σε μια ασύγγνωστη συγκρουσιακή πολιτική: να καταλάβει την εξουσία παντί μέσω, έστω κι αν εξαρθρωθεί το συνταγματικό πλαίσιο και η οικονομία στην πορεία. Έρχεται έτσι σε κατάφωρη αντίθεση με τις επιθυμίες της ολοένα και μεγαλύτερης πλειοψηφίας του λαού, όπως εκφράζεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Όμως τους ενδιαφέρει φαίνεται μόνο το πενιχρό (υπό τις τραγικές σημερινές συνθήκες) 25% ή 30% που συγκεντρώνουν (το 30% του 60% που θα προσέλθει δηλ. στις κάλπες!), και καθόλου η δυστυχία του 100% που θα προκύψει από την σημερινή πορεία προς τον γκρεμό. Δεν υπάρχει τίποτα το προοδευτικό, φιλολαϊκό ή «επαναστατικό» στην στάση αυτή.

Ο Σύριζα δείχνει να έχει επιλέξει μια στρατηγική συμμαχία εξουσίας με ανερμάτιστες και εξτρεμιστικές δυνάμεις. Αυτό οδηγεί σε ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζει ότι δεν πρόκειται επ' ουδενί να βρει συμμάχους στον χώρο του προοδευτικού κέντρου σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας.

O κ. Περικλής Βαλλιάνος είναι καθηγητής πολιτικής φιλισοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Στη χώρα των λαμόγιων και των ψεκασμένων

Πολυμίλης Σήφης

Δεν πρέπει να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο χώρας που να επιδιώκει με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, την αυτοκαταστροφή της. Ο τόπος καίγεται και ημείς άδομεν στους ρυθμούς των κάθε λογής λαμόγιων, των ψεκασμένων, των μικρών και μεγάλων Μήτσων... Για να επιβεβαιωθεί ίσως αυτό που προέβλεπαν διάφοροι κακεντρεχείς εδώ και καιρό: ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτε με τα μυαλά που κουβαλάνε οι πολιτικοί αλλά δυστυχώς και ουκ ολίγοι πολίτες της.

Αυτή η σήψη, αυτή η διαρκής αίσθηση διαφθοράς που απλώνεται ως νέφος που θολώνει  κάθε γωνιά του ορίζοντα με περισσή ευκολία αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι έχει διαλυθεί πλέον κάθε συνεκτικός ιστός που μας συνδέει ως πολίτες. Είμαστε έρμαια στα χέρια και στις επιδιώξεις κάθε τυχοδιώκτη, κάθε τυχάρπαστου. Εμπιστευόμαστε τις τύχες μας σε ανθρωπάκια που το μόνο που τους απασχολεί  είναι πώς να παζαρέψουν τη δική τους επιβίωση.

Από τη μια ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να διαχειριστεί ακόμη και τα ελάχιστα  θετικά που έχει πετύχει, εγκλωβισμένο σε έναν διαρκή πόλεμο φθοράς και αναξιοπιστίας. Από την άλλη, ας μην το ξεχνάμε, μια κοινωνία που επιλέγει να την εκπροσωπούν πρόσωπα φαιδρά, ανίκανα, κατώτερα των περιστάσεων. Τι μπορείς να περιμένεις από μια Βουλή συνήθως ανεπάγγελτων που το μόνο προσόν τους είναι οι ίντριγκες σε κομματικά γραφεία, από τηλεαστέρες εθισμένους στην μπουρδολογία, από συνωμοσιολόγους της πλάκας που μπερδεύουν την πολιτική με  το... ψέκασμα ή, ακόμη χειρότερα, από νεόκοπους φασίστες;

Μοιραία και αναπόφευκτα οδηγηθήκαμε στο σημερινό σκηνικό λάσπης και αποσύνθεσης που παραπέμπει στις χειρότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής περιόδου. Μια αδυσώπητη μάχη εκτός ορίων και λογικής με έπαθλο την εξουσία μιας μετέωρης χώρας που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να κατρακυλήσει και πάλι στην άβυσσο. Με μια ηγεσία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που να μην την αγγίζει τίποτε άλλο από το προσωπικό συμφέρον και με μια κοινωνία πελαγωμένη, φοβική αλλά και οργισμένη, που κατά πάσα πιθανότητα ετοιμάζεται πάλι να επιλέξει τους δημαγωγούς και τους καιροσκόπους της επόμενης ημέρας. Είμαστε άξιοι της τύχης μας...

Και οι εκπαιδευτικοί- σύζυγοι κληρικών συμπεριλαμβάνονται στις κατά προτεραιότητα αποσπάσεις

Με τροπολογία που κατέθεσε ο υπουργός Παιδείας Α. Λοβέρδος, προς Ψήφιση στη Βουλή (κρίθηκε εκπρόθεσμος αλλά θα επανακατατεθεί τη Δευτέρα), στις κατά προτεραιότητα αποσπάσεις , προστίθενται και οι  εκπαιδευτικοί- σύζυγοι κληρικών.
Πατήστε εδώ για να ανοίξετε την τροπολογία
Υπενθυμίζεται ότι ο πρώην υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος είχε επαναφέρει τη ρύθμιση για τη δυνατότητα αποσπάσεων συζύγων πανεπιστημιακών και καθηγητών ΤΕΙ η οποία ισχύει κανονικά σήμερα.
ΣΧΟΛΙΟ: Τελικά οι μόνες και οι μόνοι που δε δικαιούνται κατά προτεραιότητα απόσπαση είναι οι σύζυγοι εκπαιδευτών. Ας πρόσεχαν...

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΣΤΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

• Επειδή στο θέμα έχω τοποθετηθεί κατ΄επανάληψη και επειδή έρχονται γιορτινές μέρες και δε θέλω να κουράζω:
• Η παράγραφος 8 του άρθρου 47 του Ν. 3848/2010, αναφέρει: «Δύο εκπαιδευτικούς με βαθμό Α΄ πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που υπηρετούν σε οργανική θέση στην περιφέρεια του οικείου Π.Υ.Σ.Π.Ε. και οι οποίοι επιλέγονται με τους αναπληρωτές τους μεταξύ των δεκαπέντε που κατά την ημερομηνία συγκρότησης κατέχουν τη μεγαλύτερη πραγματική διοικητική υπηρεσία σε θέσεις διευθυντή πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, προϊσταμένου γραφείου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ή διευθυντή σχολικής μονάδας πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης».
• 'Οπως καταλαβαίνετε ο νόμος είναι ηθελημένα ασαφής -κατά το επιμελημένα ατιμέλητος-, γιατί πρέπει να δίνει στην εκάστοτε Περιφερειακή Διευθύντρια ή στον εκάστοτε Περιφερειακό Διευθυντή τη δυνατότητα να ορίζει αυτός τα μέλη στα Υπηρεσιακά Συμβούλια με τον τρόπο που επιθυμεί.
• Έχω κάθε καλή διάθεση να δεχτώ τον ορισμό με βάση μόνο την διοικητική εμπειρία αρκεί αυτός να γίνεται με τον ίδιο τρόπο και για τα αναπληρωματικά μέλη και για όλα τα Υπηρεσιακά Συμβούλια της Ελλάδας.
• Εξαιτίας του γεγονότος ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει, είναι ευθύνη μας να αλλάξει η διαδικασία ορισμού γιατί μας προσβάλλει ως εκπαιδευτικούς και πολίτες μιας χώρας στην οποία θέλουμε να υπάρχει ισονομία.
• Όποιος και όποια συνάδελφος οριστεί στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο θεωρώ ότι δικαίως θα οριστεί γιατί πληρεί τις προϋποθέσεις του νόμου και όποιος δεν οριστεί δικαίως θα έχει λόγους να θεωρείται αδικημένος γιατί και αυτός πληρούσε τις προϋποθέσεις του νόμου.
• Και επειδή τα "δικαίως" και "αδίκως" δεν μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα, πρέπει το συντομότερο δυνατό να αλλάξει ο τρόπος ορισμού και νομίζω ότι ήρθε ο καιρός  να έχουν τα αιρετά μέλη την πλειοψηφία στα Υπηρεσιακά Συμβούλια.

Γαπκιάδης Γεώργιος

Επικίνδυνη σαγήνη ανεδαφικών ιδεών

 ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει ραγδαία και εμείς βράζουμε στο ζουμί μας. Ο Ομπάμα μιλάει με τον Ραούλ Κάστρο, αλλά στον τόπο μας οι πολιτικοί μας ηγέτες δεν μπορούν να συνεννοηθούν για τα στοιχειώδη. Η Κούβα, που ήταν ο τελευταίος αποτυχημένος σοσιαλιστικός «παράδεισος», έχει από καιρό μπει σε άλλη τροχιά, όπως βεβαίως και η Κίνα. Στην Ελλάδα, όμως, ένα τμήμα της αντιπολίτευσης ονειρεύεται να δοκιμάσει το «σοσιαλιστικό όνειρο». Αγνοεί, προφανώς, τι συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη. Το δυστύχημα είναι ότι το απελπισμένο κομμάτι της κοινωνίας σαγηνεύεται από τις ανεδαφικές και ξεπερασμένες αυτές ιδέες που θα οδηγήσουν στη φτωχοποίηση και στην απομόνωση της χώρας.

Γιατί θέλω να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ

Παπαδόπουλος Νότης

Αν ήμουν βέβαιος ότι δεν θα πέσει η χώρα στα βράχια θα 'θελα - όσο τίποτε άλλο - να βγει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ , που τόσο επιμένει στις πρόωρες εκλογές. Κι όχι με οριακά ποσοστά αλλά με ισχυρή αυτοδυναμία. Για να μην μπορεί να πει την επομένη ότι συνεργάζεται π.χ. με το  Ποτάμι που είναι υπέρ του μνημονίου και άρα θα πρέπει να βάλει "νερό στο κρασί" των παροχών που εξήγγειλε στην ΔΕΘ ο κ.Τσίπρας. Όχι τέτοιες τσιγκουνιές και μιζέριες. Θέλω πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ αναντάμ παπαντάμ .

                
Θέλω να είναι αυτοδύναμος και πανίσχυρος ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορεί να πουλήσει σκληρό τσαμπουκά στους μανδαρίνους της Κομισιόν . Να πάρει το πρωθυπουργικό γκόλφστριμ  ο κ.Τσίπρας και να πάει γεμάτος αυτοπεποίθηση  στις Βρυξέλλες εκεί που θάναι μαζεμένοι όλοι στη  Σύνοδο Κορυφής και να παίξει τα νταούλια του να αρχίσουν όλοι να χορεύουν γύρω-γύρω στο ελληνικό ρυθμό της ανεξαρτησίας  - ο κ.Κάμερον,  ο κ.Ντραγκι, η κυρία Μέρκελ και μαζί όλες οι αγορές πιασμένες χέρι-χέρι.

                
Να τους διατάξει να διαγράψουν  το ελληνικό χρέος για το οποίο είναι υπεύθυνοι όλοι αυτοί οι κουτόφραγκοι  (όταν εμείς τα σκορπάγαμε κανένας δεν μας σταμάτησε , άρα αυτοί φταίνε), να τους πει ότι πρέπει να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα με χαμηλά επιτόκια (όχι σαν αυτά που πληρώνουν αυτοί στους ευρωπαίους τραπεζίτες τοκογλύφους ), και να τους υποχρεώσει να συμπεριφέρονται από δω και πέρα στους γλεντζέδες και απείθαρχους Έλληνες με τον προσήκοντα σεβασμό. Θυμίζοντας -στους ανιστόρητους - ότι όταν εμείς θέταμε τις βάσεις της σύγχρονης σκέψης και της Δημοκρατίας εκείνοι κρέμονταν ακόμη -από τις τριχωτές , ευκίνητες ουρές τους.

                  
Και να πάρει μαζί του ο κ.Τσίπρας, και τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο ως παρατηρητές ( να βλέπουν αλλά να μην μιλούν) για να τους μάθει πως η μικρή πλην τιμία Ελλάς ξέρει να διεκδικεί  τα δίκια της και να επιβάλλει τις απόψεις της στους πλούσιους πλην απολίτιστους Ευρωπαίους που ,όπως είπε ο μεγάλος Ζαν Λυκ Γκοντάρ , θάπρεπε να πληρώνουν 10 ευρώ  κάθε φορά που χρησιμοποιούν την λέξη  "επομένως", της αριστοτέλειας επαγωγικής λογικής  .

                  
Πόσες φορές έχουν χρησιμοποιήσει οι ανίδεοι ευρωπαίοι τη λέξη αυτή από την αρχαιότητα; Δισεκατομμύρια φορές - άρα η Ελλάδα θα μπορεί να έχει για πάντα λεφτά με ουρά .
Έτσι ο κ. Τσίπρας χωρίς πολλά πολλά θα καταφέρει να  εξασφαλίσει  τα 11,3 δις ευρώ του προγράμματός του ,για να κάνει τις παροχές που υποσχέθηκε : να προσλάβει 200.000 δημόσιους υπαλλήλους ,να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ  ,και να χαρίσει όλα τα κόκκινα δάνεια .Και να του περισσέψουν και μερικά δισεκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει πίσω από  τους βρομερούς  καπιταλιστές τις επιχειρήσεις δημόσιας ωφέλειας , τα αεροδρόμια και  τα λιμάνια και να πολλαπλασιάσει και τις δημόσιες επενδύσεις ώστε να μπει μπροστά η κορυφαία παραγωγική μηχανή της χώρας  !

                   
Κι αν κάποιοι από αυτούς -σαν  τον αναιδή κ.Σόιμπλε- τολμήσουν να του πουν "όχι" ,και επιμείνουν ,τότε να βάλει σε εφαρμογή το περίφημο Plan B - το πανίσχυρο κρυφό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ :να κρατήσει  την αναπνοή του , να κρατήσει την αναπνοή του ,να κρατήσει την αναπνοή του και να λιποθυμήσει από ασφυξία .Να τόχουν πάντα κρίμα στο λαιμό τους ότι παραλίγο να "σκάσουν" έναν απόγονο του Περικλή του Χρυσού Αιώνα των Αθηνών. Όχι παίζουμε.​

Οι τροπολογίες της ντροπής

Τον πιο θλιβερό τρόπο βρήκαν τα κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα για να επιβεβαιώσουν την παλιά ρήση του καθηγητή Μάνεση ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
Βλέποντας ότι η κυβέρνηση τους είναι ήδη παρελθόν, προχώρησαν στη μαζική κατάθεση τροπολογιών στη Βουλή, που ήδη κοντεύουν να φτάσουν τις 100, από μόλις προχθές όταν ο Σταύρος Δήμας έλαβε τους 160 ψήφους.
Η μία όψη αυτής της εξέλιξης είναι ότι πιστοποιεί πώς η συγκυβέρνηση και οι βουλευτές της, παρά τη ρητορική τους, διαθέτουν τον κοινό νου να αντιληφθούν ότι πρόεδρος δεν εκλέγεται και η χώρα οδηγείται σε εκλογές. Αυτή είναι η «καλή» πλευρά.
Η «κακή» είναι η ντροπή που σημαίνουν όλα αυτά για τη δημοκρατία. Είναι δυνατόν μια αποχωρούσα κυβέρνηση να νομοθετεί με αυτό τον τρόπο, ποιος ξέρει τι, σε μία τέτοια στιγμή; Τι εξυπηρετεί;
Η απάντηση είναι προφανής: τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από όλες αυτές τις τροπολογίες της ντροπής.
Όλα αυτά πιστοποιούν ένα πράγμα: ότι οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι αλλάζουν την Ελλάδα επιλέγοντας την πλήρη και τυφλή υποταγή στη γερμανική πολιτική, δεν έχουν αλλάξει πρώτα οι ίδιοι. Είναι εκείνοι που ξέραμε, εκείνοι που πάντοτε ήταν και οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή.
Κανονικά, θα έπρεπε από εδώ και στο εξής να έχει παγώσει κάθε νομοθετική διαδικασία, όχι να συμβαίνει το αντίθετο, να υπάρχει οργασμός νομοθετημάτων της τελευταίας στιγμής, τον οποίο, φυσικά, ουδείς δύναται, στις παρούσες συνθήκες, να παρακολουθήσει και, πολύ περισσότερο, να ανακόψει όπου τουλάχιστον αυτό απαιτείται για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.
Εντάξει λοιπόν, κάνουν τα ρουσφέτια τους, μικρά, μεσαία και μεγάλα. Τουλάχιστον όμως, ας μην μας παριστάνουν και τους σωτήρες. Γιατί στην πραγματικότητα είναι ψευτοσωτήρες, οι ίδιοι που πάντα ξέραμε, φτηνοί μεταπράτες.

Η άοπλη κοινωνία μας

Ο οπλισμός μιας οργανωμένης κοινωνίας είναι οι αξίες της: οι σταθεροί κανόνες, η λειτουργία των θεσμών, ο ορθολογισμός, η παιδεία (και ο βασικός πυλώνας της η εκπαίδευση), η προστασία των αδυνάτων, η διάχυση της αλήθειας, η έκφραση του δικαίου, ο σεβασμός στην ιδιότητα του πολίτη,... Όταν αυτές ξεθωριάζουν, η υποβάθμισή της και, τελικά, η παρακμή της είναι θέμα χρόνου. Η αταξία τότε κυριαρχεί και μαζί ανθεί ο λαϊκισμός.
Η κοινωνία μας περνάει μια πρωτοφανή κρίση που μας αναγκάζει να σκεφτούμε τις αιτίες που την προκάλεσαν και τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να ανακτήσουμε ένα μέρος του απολεσθέντος…
Οι κανόνες δεν ήταν στην κουλτούρα μας και η υιοθέτηση του αυτοσχεδιασμού κυριάρχησε σχεδόν όλα τα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας. Για το ίδιο θέμα, τα κριτήρια άλλαζαν με σκοπό την αιτιολόγηση των αποφάσεων. Το κύριο μέλημα δεν ήταν η αναζήτηση τρόπων να υλοποιηθούν ιδέες, αλλά η αναζήτηση ιδεών να δικαιολογηθούν πράξεις.
Στη χώρα που η αυστηρή σκέψη γέννησε την έννοια του σχολείου και την πολιτική συνείδηση, υπάρχει πληθώρα θεσμών, αλλά η επιβίωσή της δεν ήταν αποτέλεσμα λειτουργίας τους, αλλά αποτέλεσμα ενεργειών μιας μειοψηφίας πολιτών που έκανε περισσότερα από ό, τι της αναλογούσε για το κοινωνικό σύνολο.
Αν κανείς ανακαλέσει τις διάφορες λειτουργίες της κρατικής μας οντότητας θα διαπιστώσει την κυριαρχία του παραλογισμού και προπαντός την έλλειψη υπευθυνότητας για την μη υποθήκευση του μέλλοντός της. Πώς αλλιώς να δικαιολογηθεί ο άκρατος δανεισμός και η προτροπή των πολιτών στην κατανάλωση και τις διακοπές μέσω δανείων!
Στο σύγχρονο περιβάλλον για να επιβιώσει μια κοινωνία πρέπει να είναι εκπαιδευμένη. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα σύμφωνα με το οποίο η μικρή μας χώρα, αξιοποιώντας και το ιστορικό της παρελθόν, έχει ανάγκη αξιόπιστου εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτό που έχουμε κάθε άλλο παρά αξιόπιστο είναι. Μεταρρυθμίζεται συνεχώς αλλά δε βρίσκει το δρόμο του…
Η φτώχεια κυριαρχεί και τροφοδοτεί το δηλητήριο της ταπείνωσης. Η οργή των ταπεινωμένων, αν δεν ληφθούν επειγόντως μέτρα για το μετριασμό της, δεν ξέρουμε πως θα εκδηλωθεί, χτυπάει παντού.
Το δίκαιο δημιουργεί ηρεμία ενώ το άδικο είναι η αρχή της αταξίας, του φόβου και της απώλειας της εμπιστοσύνης. Η μη αντιμετώπιση της διαφθοράς και της προκλητικής απαξίωσης των θεσμών ενισχύει το χάος.
Οι πολιτικοί μας σκέπτονται και ενεργούν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις υποχρεώσεις που γέννησαν οι παραλογισμοί τους. Δεν έκαναν και δεν κάνουν τον κόπο να δουν τη χώρα μας και με τα μάτια των άλλων και προπαντός εκείνων στους οποίους οι άφρονες πράξεις τους μας έθεσαν υπό την απειλητική προστασία...
Ο φόβος κυριαρχεί… Οι πολίτες αισθάνονται ανυπεράσπιστοι στα ίδια τους τα σπίτια. Το αίσθημα του φόβου το εκμεταλλεύονται οι εισπράκτορες της οργής και διασύρουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη χώρα. Τους πολιτικούς μας τους απασχολεί το πώς θα κυβερνήσουν, δεν τους απασχολεί αν οι πολίτες αισθάνονται τρομοκρατημένοι ακόμη και μέσα στα σπίτια τους.
Αν και η αλήθεια μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους ώστε να συ-στρατευτούν για το κοινό καλό, στην πατρίδα μας έχει μικρή αξία, προέχει το πολιτικό όφελος. Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η ανυπαρξία εθνικής συνεννόησης για την αντιμετώπιση της δραματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα; Η μεταβίβαση ευθυνών στους ξένους, στους προηγούμενους, στο διεθνές περιβάλλον δεν οδηγεί πουθενά. Ευθύνες υπάρχουν και σε εκείνους που κυβέρνησαν τη χώρα και σε εκείνους που είχαν ρόλο να τους ελέγχουν. Βέβαια σε διαφορετικό βαθμό. Ο λαός πρέπει να γνωρίζει την αλήθεια και οι πολιτικοί μας πρέπει επιτέλους να βρουν το θάρρος να την υπηρετήσουν. Μόνο τότε θα αδειάσουν από ένα μέρος της ενοχής τους και θα συμβάλουν στο κοινό καλό.
Αν αρχίσει μια αξιόπιστη διαδικασία ενσωμάτωσης στην κοινωνία μας των αξιών που προαναφέρθηκαν, ίσως βρούμε το δρόμο μας.

Ο καθηγητής Χρήστος Β. Μασσαλάς είναι πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ανακλήσεις υποχρεωτικών μετατάξεων

Από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων ανακοινώνεται η αριθμ. 206901/Ε1/18-12-2014 υπουργική απόφαση ανακλήσεων υποχρεωτικών μετατάξεων εκπαιδευτικών Δ/θμιας εκπαίδευσης σε θέσεις εκπαιδευτικών στην Π/θμια εκπαίδευση. 

• Ανακλήθηκε η υποχρεωτική μετάταξη του κ. Βόλτση Θεόδωρου (ΠΕ11) στην Δ/νση Π.Ε. Καστοριάς και επιστρέφει  στη Δ/νση Δ.Ε. Καστοριάς.

 Προκειμένου να μη διαταραχθεί η εύρυθμη λειτουργία των σχολείων, θα παραμείνουν μέχρι τη λήξη του τρέχοντος διδακτικού έτους στα σχολεία που υπηρετούν. Ο χρόνος αυτός θα θεωρείται διανυθείς στη Δ/θμια εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί όμως θα λάβουν μέχρι τη λήξη του τρέχοντος διδακτικού έτους τα μόρια της σχολικής μονάδας που υπηρετούν, εφόσον δεν υπολείπονται των μορίων της Δ/νσης στην οποία επιστρέφουν με την παρούσα.

Η εν λόγω απόφαση αναμένεται να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως προκειμένου να τεθεί σε ισχύ.

Υ.Γ. Θέλω να ευχηθώ ολόψυχα στον συνάδελφο "καλή επιστροφή" και καλή συνέχεια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

O Πούτιν και ο πεντοζάλης

Όσοι εξακολουθούν να θεωρούν ότι μπορούν να χορεύουν τις επάρατες αγορές στο ρυθμό που βολεύει τις επιθυμίες τους, καλό θα είναι να παρακολουθήσουν λίγο πιο προσεκτικά τις εξελίξεις στη Ρωσία. Μια χώρα, που από άποψη μεγέθους, πλούτου, οικονομικών πλεονεκτημάτων, αλλά και γεωστρατηγικής σημασίας απέχει παρασάγγας από την Ελλάδα. Κι όμως μια σειρά άστοχες κινήσεις του κ. Πούτιν, σε συνδυασμό με την κατακόρυφη πτώση της τιμής του πετρελαίου, έχουν οδηγήσει την πάλαι ποτέ υπερδύναμη σε οικονομικό αδιέξοδο.

Μόλις χθες, για δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα αναγκάστηκε να αυξήσει τα  επιτόκια κατά 6,5 μονάδες οδηγώντας τα στο ύψος του 17% ! Κι όμως το νόμισμα της χώρας, το ρούβλι συνέχισε να καταρρέει με συνέπεια η ισοτιμία του έναντι του δολαρίου και του ευρώ, να σπάσει  το «φράγμα» των 79 δολαρίων για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Αποδεικνύεται έτσι για μια φορά ακόμα ότι οι σπασμωδικές κινήσεις, οι ευσεβείς πόθοι και οι άκριτες επιδείξεις δύναμης, είναι πολύ εύκολο να γυρίσουν μπούμερανγκ, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλίμα στην οικονομία. Δυστυχώς, όποιος επιμένει να αγνοεί την πραγματικότητα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, πολύ γρήγορα θα αντιληφθεί ότι δεν μπορείς να παίζεις τον «σκληρό» με τις αγορές, όταν βρίσκεσαι εξαρτημένος, λιγότερο ή περισσότερο από αυτές.

Όσοι επιμένουν λοιπόν να αιθεροβατούν ότι θα κατατροπώσουν τους κερδοσκόπους και τις αδηφάγες αγορές, καλό είναι να προβληματιστούν λίγο με την κατάσταση της Ρωσίας. Μιας χώρας με πολύ περισσότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές και χωρίς τις δεσμεύσεις και εξαρτήσεις της Ελλάδας. Γιατί όταν αποδειχθεί στην πράξη ποιος θα παίζει το ρυθμό και ποιος θα χορεύει, ίσως είναι πολύ αργά για να τρέχουμε να μαζέψουμε τα  ασυμμάζευτα.

ΤΟ ΒΗΜΑ

Danke schön!

Λόγια, λόγια, λόγια. Απειλές, απειλές, απειλές. Εκβιασμοί, εκβιασμοί, εκβιασμοί. Όλα αυτά προερχόμενα εκ των δύο αντίπαλων στρατοπέδων. Όμως η αλήθεια μακριά. Πολύ μα πολύ μακριά!

Παράδειγμα; Εκκωφαντικό; Το χτεσινό δημοσίευμα του Γιάννη Βαρουφάκη. Όπου παρέα με τον Αλέξη Τσίπρα, ισχυρίστηκε, μεγαλοφώνως ότι η χώρα πρέπει «να μετατραπεί σε λυράρη από χρεο-δουλοπάροικο που χορεύει στους σκοπούς των δανειστών».

Στ αυτιά μου ακούγεται σαν ανέκδοτο. Εντελώς νεοελληνικής κοπής. Σαν να καθόμαστε σε καφενέ, να παίζοyμε πρέφα, να απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας. Και από καιρού εις καιρόν να ρίχνουμε μπινελίκια. Σε όλους αυτούς. Τους συνωμότες. Τους ανθέλληνες. Τους ιμπεριαλιστές. Τους καρχαρίες. Τους τρισάθλιους κερδοσκόπους. Και εν γένει σε καθένα που επιβουλεύεται την ανεξαρτησία της χώρας και την ευημερία του ελληνικού λαού!

Πληρώνεις τίποτα; Ούτε μισή δεκάρα. Άσε που μαζί σου συμφωνούν άπαντες οι θαμώνες του καφενέ. Άσε που εν χορώ φωνάζουν «κι άλλο, κι άλλο»!

Η σκληρή διαπραγμάτευση προϋποθέτει ισοτιμία. Δύο μέρη που περίπου διαθέτουν τις ίδιες «στρατιωτικές» δυνάμεις. Την ίδια ποσότητα «πυρομαχικών». Την ίδια στρατηγική ικανότητα. Και την ίδια τεχνογνωσία. Όπως περίπου με τους αμερικανούς και τους σοβιετικούς εν καιρώ «ψυχρού πολέμου». Αν μου ρίξεις εκατό πυραύλους θα σου ρίξω κι εγώ άλλους τόσους. Αν μετατρέψεις την Μόσχα σε λαμπόγυαλο, εγώ θα μετατρέψω τη Νέα Υόρκη σε κρανίου τόπο. Τόσο απλά.

Όταν ο αντίπαλος είναι από πάνω κι εσύ από κάτω. Πολύ μα πολύ κάτω. Όταν εκείνος στο ρετιρέ κι εσύ στο δεύτερο υπόγειο. Και όταν ο Εγκέλαδος ορμήσει και η πολυκατοικία γκρεμιστεί, τότε το ρετιρέ θα προσγειωθεί και θα καταπλακώσει τα υπόγεια Κι αυτό πολύ απλό.

Με απλά λόγια. Αν η χώρα. Με την ηγεσία του πολιτικού της προσωπικού, και παρέα με την κοινωνία. Αν λοιπόν η χώρα επιθυμούσε να διαπραγματευθεί σκληρά. Δηλαδή να παίξει λύρα και οι αγορές να χορέψουν πεντοζάλη, έπρεπε να είχαν συμβεί τρία πράγματα. Κι αυτά απλά. Όμως εν Ελλάδι εντελώς «αφύσικα», «αδιανόητα» και «εξωφρενικά». Η ιδιαιτερότητα που λέγαμε.

Πρώτο να υπήρχε και να είχε εφαρμοστεί σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης. Χωρίς αυτήν γιοκ «φαΐ». Χωρίς αυτήν πάντα με δανεικά.

Δεύτερο ορμητική, πολεμική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Γιατί ο μέσος όρος εισπραχθέντων φόρων στην Ευρώπη είναι περίπου 36% του ΑΕΠ. Και γιατί εν Ελλάδι ο μέσος όρος είναι μόλις 26%. Τουτέστιν ετησίως χάνονται περίπου 18 δισεκατομμύρια. Αν τα είχες no problem. Τώρα που δεν τα έχεις very big problem.

Τρίτο και τελευταίο. Ριζική αναμόρφωση των κρατικών μηχανισμών. Με αξιολόγηση, αντικειμενικά κριτήρια, με συμμάζεμα, με υποδομές και με άριστη γνώση της τεχνολογίας. Πράγμα που εν Ελλάδι μοιάζει με σενάριο χολιγουντιανής «επιστημονικής φαντασίας».

Ξέρετε τι μου θυμίζουν η «λύρα» και η «πεντοζάλη» του Γιάννη Βαρουφάκη και του Αλέξη Τσίπρα; Την ιστορία του Κώστα Σημίτη και τα Ίμια. Τότε που παριστάναμε τους καμπόσους. Όταν ήρθε εκείνη η κρίσιμη ώρα. Και όταν οι ηγέτες του στρατού, αεροπορίας και ναυτικού ανακάλυψαν την Αμερική! Πως δηλαδή έτσι και μπουκάρανε οι τουρκαλάδες θα μας έπαιρναν φαλάγγι. Όταν δηλαδή ο Σημίτης κάθιδρος τηλεφώνησε στον αμερικανό πλανητάρχη. Και όταν ο τελευταίος, ως διαιτητής, έδειξε κόκκινη κάρτα στους Τούρκους!

Θυμάστε την κατάληξη; Ταπεινωμένος ο έλληνας πρωθυπουργός είπε «Thank you» στον αμερικανό!

Ρε συ Γιάννη και ρε συ Αλέξη. Το φαντάζεστε; Κάποια νύχτα. Κάθιδροι, ταπεινωμένοι και διασυρμένοι. Να εκλιπαρείτε τηλεφωνικά την Άνγκελα. Και την επομένη στην Βουλή. Ο αρχηγός της «υπερήφανης» Αριστεράς να ευγνωμονεί μ΄ ένα εκκωφαντικό «Danke schon» την Μέρκελ; Λέω εγώ τώρα! 

Ποιος θα τολμήσει την παλιγγενεσία

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Πότε μπορούμε να μιλάμε (κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά) για κατάρρευση του πολιτικού συστήματος; Προφανώς, όταν το πολιτικό σύστημα παύει να υπηρετεί τις συλλογικές ανάγκες. Από κατάφωρη ανικανότητα ή πασιφανή ιδιοτέλεια - φαυλότητα ή από συγκερασμό των δύο. Ένα πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει, όταν τα κόμματα αυτονομούνται από την κοινωνία, υπηρετούν μόνο ή κυρίως την αυτοσυντήρησή τους – οι αντιπρόσωποι του λαού έχουν πάψει να αντιπροσωπεύουν τον λαό, πασχίζουν για πάρτη τους.
Πουριτανικές συνταγές στην πολιτική είναι ανώφελες, «η περί τας τιμάς ευφροσύνη» (η ηδονή της εξουσίας) αναγνωριζόταν, από τα αρχαία κιόλας χρόνια, «εγγυτάτω του θείου» – πλησιέστατη στη θεϊκή ευδαιμονία και γι’ αυτό ακαταμάχητα ορεκτή. Αλλά σήμερα, στο περίπου ελληνόφωνο δικό μας κρατίδιο του βαλκανικού νότου, η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος δεν τεκμαίρεται από κρούσματα εξουσιαστικής αυθαιρεσίας ή υπερφροσύνης τόσο όσο από την έλλειψη σοβαρότητας.
Όλα στο πολιτικό μας σύστημα είναι ελλειμματικά, ελλιπέστατη και η σοβαρότητα. Μικρά τα αναστήματα, κωμική η σπουδαιοφάνεια και μεγαλαυχία, θλιβερή η ανικανότητα, χυδαίος ο αμοραλισμός. Σοβαρότητα θα πει, πριν από όλα, να έχουν τα κόμματα πραγματικές διαφορές – διαφορετικούς στόχους, διαφορετικές ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων, διαφορετικά προγράμματα, διαφορετικούς οραματισμούς για την κοινωνία. Στο Ελλαδιστάν των πολιτικών πυγμαίων, όλα τα κόμματα έχουν μια και την ίδια επαγγελία: να αυξήσουν την κατά κεφαλήν καταναλωτική ευχέρεια, χωρίς κανένα άλλο όραμα ζωής, ποιότητα ζωής, χαρά της ζωής. Ακόμα και η παιδεία δεν παρέχεται ως καλλιέργεια αλλά ως «εφόδιο»: προσόν για καριέρα.
Απίστευτο, κι όμως τα κόμματα καυχώνται να μην έχουν πολιτικές διαφορές, καμαρώνουν να είναι «πολυσυλλεκτικά», δηλαδή να μην πιστεύουν σε τίποτα. Το ΠΑΣΟΚ αγκάλιασε αντιθέσεις, από τον Μάρκο Βαφειάδη ώς τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο – η Ν.Δ. από τον Καρατζαφέρη και τον Μπαλτάκο ώς τον Μίκη Θεοδωράκη. Για τον Αντώνη Τρίτση η Ν.Δ. ήταν η επάρατη «Δεξιά» και ρητόρευε ότι «η Δεξιά είναι φίδι, που πρέπει να του λειώσουμε το κεφάλι». Δεν πρόλαβε να δει τις «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις Σημίτη και Παπανδρέου του ολίγιστου να ασκούν την πιο δεξιά πολιτική που γνώρισε ποτέ η χώρα. Ούτε να αποθαυμάσει πρόλαβε την τραγελαφική συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, τις συντονισμένες επιδόσεις τους σε αυτεξευτελισμό και σε διασυρμό των «παρατάξεών» τους.
Μιλάμε για κατάρρευση του πολιτικού συστήματος (κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά) μετρώντας τις ψήφους των πολιτών που δίνονται για να εκδικηθούν την αμετανοησία των «κομμάτων εξουσίας»: Το άλμα του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% στο 27% της εκλογικής προτίμησης δεν έγινε επειδή οι πολίτες γοητεύθηκαν ξαφνικά από τη θρησκοληψία κάποιας σέκτας - συνιστώσας αυτού του ιδεολογικού «τουρλού», όπως δεν γοητεύθηκαν και από τα μασκαριλίκια του νεοναζισμού και τραμπουκισμού αναδείχνοντας τη «Χρυσή Αυγή» τρίτο σε δύναμη κόμμα. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η ψήφος των πολιτών ήταν εκτόνωση τυφλής οργής, χαστούκι στο «σύστημα». Χαστούκι αντίστοιχο με τη συνταραχτική λαοθάλασσα των «αγανακτισμένων», τις εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών που με ανοιχτές παλάμες, στραμμένες στη Βουλή, κραύγαζαν: «κλέφτες, ψεύτες, άτιμοι».
Όποιο τεχνητό δεκανίκι κι αν υποκαταστήσει τον Βενιζέλο στη στήριξη της πρωθυπουργίας Σαμαρά, ελπίδα ανάκαμψης από τη συντελεσμένη καταστροφή δεν υπάρχει. Ελπίδα θα γεννηθεί μόνο όταν μεθοδικά και με συνέπεια καταλυθεί το πελατειακό κράτος, το κομματικό παρακράτος. Συγκεκριμένα: όταν επιβληθεί αδιάβλητη αξιοκρατία στον δημόσιο τομέα, έλεγχος της ποιότητας και της προσφοράς των σιτιζόμενων από τον κρατικό κορβανά. Όταν απεξαρτηθεί, με καισαρική τομή, ο συνδικαλισμός από τα κόμματα. Όταν απολακτιστούν οι κομματικές νεολαίες από τα πανεπιστήμια. Όταν αποκλειστούν οι κομματικοί «νταβατζήδες» από τις εργολαβίες δημόσιων έργων, προμηθειών του κράτους και από τα ΜΜΕ. Τίποτα στη ζωή μας δεν αλλάζει, φως στο τούνελ της απόγνωσης δεν μπορεί να φανεί, αν δεν χειρουργηθεί συνταγματικά η σιαμαία συμφυΐα κράτους και κομματικού συστήματος.
Εύκολο δεν είναι. Το κομματικό σύστημα έχει καταρρεύσει, αλλά έχει συμπαρασύρει στην κατάρρευσή του και το κράτος, δέσμιο στα πλοκάμια της κομματικής ασυδοσίας. Διαθέτει και ισχυρά πληθυσμικά ερείσματα η κομματοκρατία, αναρίθμητους ευνοημένους από την αναξιοκρατία, τη ρεμούλα, την αυτονόητη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος – πλήθος «οργανικών διανοουμένων», πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών, επιχειρηματιών, που η προσκόλληση σε κόμμα τούς εξασφάλισε αναρρίχηση και διασημότητα. Η κατάλυση του πελατειακού - κομματικού κράτους από αυτούς που το γέννησαν και το συντηρούν, μοιάζει λογικά και πρακτικά αδύνατη. Το θεσμοποιημένο έγκλημα δεν αυτοαναιρείται, αποκλείεται έμπρακτη μετάνοια των αυτουργών.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που και ο ΣΥΡΙΖΑ, πλησίστιος προς την εξουσία με προίκα την κοινωνική οργή (και όχι την εμπιστοσύνη), δεν λέει λέξη για την πρώτιστη αιτία των δεινών μας: το πελατειακό - κομματικό κράτος. Έχει προκληθεί και δεν απαντάει: αν γίνει εξουσία, υπάρχει έστω και αμυδρό ενδεχόμενο να ελευθερώσει τον κρατικό μηχανισμό, τον συνδικαλισμό και τα πανεπιστήμια από το καθεστώς της κομματικής φεουδαρχίας; Δεν απαντάει, προφανώς επειδή λειτουργεί και αυτός με τις ίδιες προϋποθέσεις που έχουν οδηγήσει στην κατάρρευση το πολιτικό μας σύστημα. Σκέφτονται και στον ΣΥΡΙΖΑ (προβληματίζονται, σχεδιάζουν) με την προ-μνημονιακή λογική της κομματοκρατίας. Όπως συνέβη και με τη ΔΗΜΑΡ, που μόλις μετέσχε, για λίγο, στη συγκυβέρνηση, αξίωσε αμέσως μερίδιο από το κομματικό κράτος (με την αναλογική κλίμακα: 4 προς 3 προς 1).
Αδύνατο να συνειδητοποιήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ την ιστορική ευκαιρία και προνομιακή δυνατότητα που τους προσφέρει η λαϊκή οργή (όχι εμπιστοσύνη): να αναστήσουν την ελληνική κοινωνία. Όπως και ο Κ. Σημίτης το 1996 και ο Καραμανλής ο βραχύς το 2004, έτσι αρνείται και ο Τσίπρας σήμερα να αγνοήσει τις εσωκομματικές του δεσμεύσεις προκειμένου να κερδίσει την ευρύτατη κοινωνική στήριξη. Το ποσοστό των ψήφων που θα χάσει απειθαρχώντας στον κ. Λαφαζάνη και στον κ. Μηλιό, σίγουρα δεν συγκρίνεται με τις ψήφους που θα του φέρει ακριβώς η απειθαρχία του: το άνοιγμα στις ανάγκες και λαχτάρες του κοινωνικού σώματος.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνικής παρακμής, σε οποιαδήποτε περίοδο της Ιστορίας, είναι η αδυναμία των ηγετών να αφουγκραστούν την ανάγκη της κοινωνίας αρνούμενοι τη μυωπία των επιτελών τους. Πρόσφατες εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα: ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ταγίπ Ερντογάν.