Η κακοδιοίκηση και οι συντεχνίες σκότωσαν την Ελλάδα

Γράφει: Αργύρης Κωστάκης

 

Ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα – και δυστυχώς δεν του έχει δοθεί η σημασία που θα έπρεπε – είναι το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό. Κανένας από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές («δεξιούς» και «αριστερούς») που έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης γιά τη «βύθιση» των ασφαλιστικών ταμείων δεν κατάλαβε ότι με όσα έκαναν επί δεκαετίες, στέρησε μελλοντικά τη σύνταξη και τα φάρμακα από τα ίδια του τα παιδιά, τα ανήψια, τα αγγόνια, τα παιδιά των φίλων του. Ποιός να θυμάται τώρα το μακρινό 2001, όταν οι συνδικαλιστές του φραπέ «έκαψαν» την Αθήνα, όταν ο τότε υπουργός Εργασίας Τάσος Γιαννίτσης «τόλμησε» να πει ότι ή θα γίνει εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος ώστε να είναι βιώσιμο στο μέλλον ή κάποια στιγμή τα Ταμεία θα καταρρεύσουν. Τότε οι συντεχνίες του δημοσίου (και όχι μόνο) έγιναν «θηρία» γιατί θα έχαναν τα κεκτημένα τους.
Ο Γιαννίτσης δικαιώθηκε από το χρόνο. Σήμερα εξανεμίζονται συντάξεις, εφάπαξ, κοινωνικά επιδόματα και παροχές στο όνομα των ¨»κεκτημένων» του χθες. Το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα οδεύει προς αυτά της Ινδίας και του Πακιστάν. Παράλληλα αρκετοί εργοδότες κλέβουν το κράτος μέσω της εισφοροδιαφυγής, η δραματική πτώση των μισθών και οι εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα αφήνουν «γυμνά» τα ασφαλιστικά ταμεία.
Φυσικά, δεν φταίνε μόνο οι συνδικαλιστές αλλά και η κακοδιοίκηση από τους υπεύθυνους, οι οποίοι δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ. Κεντρικές κυβερνήσεις, υπουργοί, διοικητές και στελέχη των Ταμείων. Αλλά και πολίτες που επί χρόνια έκλεβαν και κλέβουν ακόμη το κράτος με επιδόματα – «μαϊμού» που και αυτά βέβαια κάποιος γιατρός, διευθυντής ή επόπτης υπογράφει.
Την ίδια ώρα οι βουλευτές – κι αυτή μιά τρομακτική συντεχνία είναι – έκαναν τα πάντα γιά να μη χάσουν ούτε ένα ευρώ από τη σύνταξη ή το μισθό, τις φοροαπαλλαγές και ό,τι βάλει ο νους. Ακόμη και δωρεάν διέλευση από τα διόδια διεκδικούν! Γιά να μπορούν να κινούνται – λέει – ελεύθερα στις εκλογικές τους περιφέρειες. Γιά άλλη μιά φορά «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» και οι ισχυρές συντεχνίες διέλυσαν την κοινωνία και τους πολίτες χωρίς φωνή.
Τους έντιμους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα αλλά και τους ηρωικούς, σε αρκετές περιπτώσεις, δημοσίους υπαλλήλους, τους μισθωτούς και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Και ακόμη και σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι – δημοκρατικό τους δικαίωμα – να πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει δουλειά στα 2.000.000 των ανέργων και θα επαναφέρει τους μισθούς και το βόλεμα στην προ «Μνημονίου» εποχή.
Τώρα που η σκληρή αλήθεια είναι μπροστά μας και οι χειρότεροι φόβοι μας – όσων δεν φταίξαμε σε τίποτα γιατί πάντα πληρώναμε στο ακέραιο όσα μας αναλογούσαν και δεν ζήσαμε σε βάρος των συνανθρώπων μας – γίνονται πραγματικότητα, δεν μένει τίποτα άλλο παρά να δώσουμε το είναι μας γιά το καλό των παιδιών. Εμείας χάσαμε, κυριολεκτικά, τα πάντα.
Εμείς ούτως ή άλλως φεύγουμε. Αυτά είναι εδώ ή έρχονται. Και αξίζει να ζήσουν σε μία ανθρώπινη χώρα. Χωρίς βία και αίμα. Χωρίς κομματικό φανατισμό και αναξιοπρέπεια. Τώρα απομένει μόνο το καλό και η αληλλεγγύη.
Στο βιβλίο του «Γουόλντεν» από το 1854, ο Χένρυ Ντέιβιντ Θορό, μετά την περιήγησή του γιά δυο χρόνια στη φύση και το ομώνυμο δάσος Γουόλντεν Πόιντ, επισημαίνει το απόσταγμα της ζωής: » η επένδυση στην καλοσύνη είναι η καλύτερη δουλειά που μπορείς να κάνεις στο πέρασμά σου από τη Γη».