Φελλοί

Δημήτρης Δανίκας

Ποια  η   διαφορά ανάμεσα  στο  Ελλάντα και όλες τις ευρωπαϊκές  χώρες; Η Αντιγόνη  Βαλάκου και ο Τζουλιάνο Τζέμα.  Δηλαδή:

Πριν από  μερικές  μέρες  «εγκατέλειψε» η  Αντιγόνη  Βαλάκου. Ποια  ήταν  η Βαλάκου; Το ρωτάω  επειδή αρκετοί  εξ ημών και υμών  είτε  θα είχαν  ακούσει   ξώφαλτσα το  όνομά της.  Είτε  θα απαντούσαν  What  Is  this;  Μπας και ήταν χαρτορίχτρα;  Μπας και  εμφανίζονταν  στα πρωινάδικα φτιάχνοντας  κεφτεδάκια στην  κατσαρόλα της Φαίης Σκορδά;

Η  Βαλάκου λοιπόν μαζί με  την Βάσω Μανωλίδου και  την Ασπασία Παπαθανασίου υπήρξαν οι  τρεις κορυφαίες  της  μεταπολεμικής  θεατρικής μας  σκηνής. Γνωστό  αυτό πλην εντελώς περιφρονημένο. Έλα  μωρέ   τώρα που  θα ασχοληθούμε μ  αυτό το  ξεπερασμένο και μουχλιασμένο είδος.  Πάμε  παρακάτω.

Τι  έκανε με  την  κηδεία  της το  επίσημη  ελληνικό κράτος;   Απολύτως τίποτα.  Ας πούμε ο Πρόεδρος της  Δημοκρατίας  είχε  στο μυαλό του  την  κρίσιμη αναμέτρηση Ελλάδας-Ρουμανίας. Ας πούμε ο Αντώνης Σαμαράς, γόνος πνευματικότατης φάρας αμφιβάλλω  αν  το έμαθε κι αν κάποιος παρατρεχάμενος, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης  ας πούμε, του  το  σφύριξε στ΄  αυτί.  Πού να   βρει  χρόνο    ο άνθρωπος. Αφοσιωμένος   ψυχή τε και σώματι  στην θεωρία των  δύο άκρων.  Ετσι  άκρα του τάφου σιωπή.

Πάμε τώρα εις την  Αλλοδαπή.   Στις  2 Οκτωβρίου  2013  με  την αναγγελία θανάτου του Τζουλιάνο Τζέμα ο Πρόεδρος της Ιταλικής  Δημοκρατίας κήρυξε  24ωρο  εθνικό πένθος.  Τα αυτονόητα. Αφού, σου λέει, ο Τζέμα,  πρωταγωνιστής Σπαγγέτι   Γουέστερν, είναι  μέρος της εθνικής μας  κληρονομιάς, πρέπει να τον θρηνήσουμε Αυτό   δα έλειπε. Πράγμα που συμβαίνει  σε  κάθε γωνιά της Ευρώπης. Από   την  Ιρλανδία μέχρι Πολωνία, Τσεχία και Ουγγαρία.

Με απλά  λόγια. Η  καταστροφή. Η ελεύθερη  πτώση.  Η  χρεκοπία.  Η κατάντια μας. Η παρακμή μας. Όλα αυτά μαζί με πολλά άλλα είναι τα αποτελέσματα δύο  βασικών παραγόντων. Της  παντελούς ασχετοσύνης μας  προς   κάθε τι που   έχει να κάνει με κουλτούρα.  Καθώς και της απροσμέτρητης  περιφρόνησης μας προς  κάθε πολιτιστική   αξία. Με αποτέλεσμα η ιεραρχία των  προτύπων  της  κοινωνίας να έρχεται  τούμπα. Οι   φελλοί και  ο απόπατος να  επιπλέουν και τους πάντες να  κυριεύουν. Το  καφενείο, η πρέφα,  η μπάλα και  τα τορνευτά «μπαλκόνια»  και οπίσθια  να εκλαμβάνονται ως  οι  θησαυροί  της χώρας. Κάθε  δημόσια δήλωση της Τσιντικίδου,  κάθε πορδή κάθε  ασχετόπουλου, να θεωρούνται είδηση και θέμα.

Τουτέστιν η πλάκα,  ο  χαβαλές, το  οφθαλμόλουτρο  και  η  κλειδαρότρυπα της Ψωροκώσταινας  τα καμάρια.  Όμως  δεν πειράζει. Δεν το κάνουμε  εκ προθέσεως.  Καθόλου μάλιστα.  Δεν   φταίμε εμείς. Τόσοι   είμαστε!