Της Μαρίας Κατσουνάκη
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η Χρυσή Αυγή είχε πτώση των εκλογικών ποσοστών της κατά, περίπου, δύο μονάδες. Μετά τη δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής τα ποσοστά της ανέβηκαν κατά τέσσερις μονάδες, υπερκαλύπτοντας έτσι την απώλεια. Ανάλογα με τη δημοσκόπηση ασφαλώς και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όπως και να έχει, η Χ.Α. παραμένει σταθερά τρίτο κόμμα, χωρίς να μειώνεται ο αριθμός των εν δυνάμει ψηφοφόρων της. Κι αυτό ενώ τρεις βουλευτές της είναι στη φυλακή, η Δικαιοσύνη ερευνά άλλα ποινικά αδικήματα στα οποία ενδεχομένως εμπλέκονται μέλη της και ο χαρακτηρισμός «εγκληματική οργάνωση» τής έχει ήδη καταλογιστεί.
Ο θόρυβος μοιάζει να έχει καταλαγιάσει, συνέβαλε σε αυτό και το αποτρόπαιο γεγονός του διπλού φονικού, η Δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργήσει σε περιβάλλον όσο το δυνατόν πιο προστατευμένο από πάθη, εντάσεις και φωνές. Λογικά όλα αυτά. Το παράλογο είναι (αν είναι) πως δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας λειτουργούν χωρίς μνήμη, με απολύτως τιμωρητικό και, ως εκ τούτου, αδιέξοδο κριτήριο. Πώς ο θρίαμβος του λαϊκισμού επί της λογικής αυξάνει το ακροατήριό του. Πώς οι εγκληματίες θυματοποιούνται με την ίδια ευκολία που τα θύματα ηρωοποιούνται. Πώς μια κοινωνία λειτουργεί με γιουρούσια μίσους, με επικεφαλής το θυμικό της, είτε ο στόχος είναι η μία πλευρά είτε η άλλη.
Και ακριβώς πάνω σε αυτό το ρήγμα χτίζει η Χ.Α. Πάνω σε έναν κόσμο που δεν τον νοιάζει αν τα «καθαρά χέρια» είναι και λίγο λερωμένα, αρκεί να του κάνουν τη δουλειά του. Να ενοχλούν, δηλαδή, όσο περισσότερο μπορούν τη διεφθαρμένη -συλλήβδην πιστεύουν- κατεστημένη πολιτική εξουσία. Άκριτες και εξυπηρετικές γενικεύσεις από τη μία, κοντή μνήμη από την άλλη.
Για να αντέξει μια δημοκρατική πολιτεία χρειάζονται και δημοκρατικά ανακλαστικά. Ούτε επικοινωνιακές επιθέσεις με όχημα τα ΜΜΕ ούτε βολικές αποσιωπήσεις από τον φόβο των αντιδράσεων. Πώς μπορεί να ωριμάσει μια κοινωνία όταν χειραγωγείται και, το χειρότερο, όταν κάθε προσπάθεια χειραγώγησης είναι πλέον ορατή, καταγράφεται υπερμεγεθυμένη και ερμηνεύεται ως εμπαιγμός προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Η ησυχία γύρω από τη Χ.Α. μπορεί να σημαίνει πολλά: κόπωση, εξαντλημένο από την ανάλυση θέμα, αδιαφορία, κυρίως αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κάνει τα βήματα που απαιτούνται για την ανασυγκρότηση της χώρας. Ένα όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε: ότι το μίσος μεταλλάσσεται μόνο σε περισσότερο μίσος και εγκληματικότητα. Είτε κάνει θόρυβο είτε όχι.
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η Χρυσή Αυγή είχε πτώση των εκλογικών ποσοστών της κατά, περίπου, δύο μονάδες. Μετά τη δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής τα ποσοστά της ανέβηκαν κατά τέσσερις μονάδες, υπερκαλύπτοντας έτσι την απώλεια. Ανάλογα με τη δημοσκόπηση ασφαλώς και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όπως και να έχει, η Χ.Α. παραμένει σταθερά τρίτο κόμμα, χωρίς να μειώνεται ο αριθμός των εν δυνάμει ψηφοφόρων της. Κι αυτό ενώ τρεις βουλευτές της είναι στη φυλακή, η Δικαιοσύνη ερευνά άλλα ποινικά αδικήματα στα οποία ενδεχομένως εμπλέκονται μέλη της και ο χαρακτηρισμός «εγκληματική οργάνωση» τής έχει ήδη καταλογιστεί.
Ο θόρυβος μοιάζει να έχει καταλαγιάσει, συνέβαλε σε αυτό και το αποτρόπαιο γεγονός του διπλού φονικού, η Δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργήσει σε περιβάλλον όσο το δυνατόν πιο προστατευμένο από πάθη, εντάσεις και φωνές. Λογικά όλα αυτά. Το παράλογο είναι (αν είναι) πως δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας λειτουργούν χωρίς μνήμη, με απολύτως τιμωρητικό και, ως εκ τούτου, αδιέξοδο κριτήριο. Πώς ο θρίαμβος του λαϊκισμού επί της λογικής αυξάνει το ακροατήριό του. Πώς οι εγκληματίες θυματοποιούνται με την ίδια ευκολία που τα θύματα ηρωοποιούνται. Πώς μια κοινωνία λειτουργεί με γιουρούσια μίσους, με επικεφαλής το θυμικό της, είτε ο στόχος είναι η μία πλευρά είτε η άλλη.
Και ακριβώς πάνω σε αυτό το ρήγμα χτίζει η Χ.Α. Πάνω σε έναν κόσμο που δεν τον νοιάζει αν τα «καθαρά χέρια» είναι και λίγο λερωμένα, αρκεί να του κάνουν τη δουλειά του. Να ενοχλούν, δηλαδή, όσο περισσότερο μπορούν τη διεφθαρμένη -συλλήβδην πιστεύουν- κατεστημένη πολιτική εξουσία. Άκριτες και εξυπηρετικές γενικεύσεις από τη μία, κοντή μνήμη από την άλλη.
Για να αντέξει μια δημοκρατική πολιτεία χρειάζονται και δημοκρατικά ανακλαστικά. Ούτε επικοινωνιακές επιθέσεις με όχημα τα ΜΜΕ ούτε βολικές αποσιωπήσεις από τον φόβο των αντιδράσεων. Πώς μπορεί να ωριμάσει μια κοινωνία όταν χειραγωγείται και, το χειρότερο, όταν κάθε προσπάθεια χειραγώγησης είναι πλέον ορατή, καταγράφεται υπερμεγεθυμένη και ερμηνεύεται ως εμπαιγμός προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Η ησυχία γύρω από τη Χ.Α. μπορεί να σημαίνει πολλά: κόπωση, εξαντλημένο από την ανάλυση θέμα, αδιαφορία, κυρίως αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κάνει τα βήματα που απαιτούνται για την ανασυγκρότηση της χώρας. Ένα όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε: ότι το μίσος μεταλλάσσεται μόνο σε περισσότερο μίσος και εγκληματικότητα. Είτε κάνει θόρυβο είτε όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου