Σπύρος Γκουτζάνης
Τρία χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία κυνηγάει την ουρά της. Παγιδευμένη στο σπιράλ θανάτου που την έβαλε το άθλιο πολιτικό σύστημα ακολουθεί παθητικά την πορεία προς το μοιραίο.
Όλος ο σύγχρονος διάλογος περιστρέφεται γύρω από το μνημόνιο και από το αν μπορεί να εφαρμοστεί ή όχι. Είναι σαν η ζωή της χώρας και του έθνους να εξαντλείται στο πως θα διατηρήσουν οι φοβισμένοι υπήκοοι 1000 ή 800 ή 500 ευρώ και πως θα συνεχίσουν τα σούπερ μάρκετ να έχουν φακές, φασόλια και προσούτο. Η διατήρηση της δημοκρατίας και των θεσμών της, ο σεβασμός των δικαιωμάτων, η αυτοκυβέρνηση, η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική αξιοπρέπεια, η περιορισμένη έστω ανεξαρτησία, ιδανικά και αξίες κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού που στην χώρα μας απαίτησαν δεκαετίες αιματηρών αγώνων για να εφαρμοστούν δεν υπάρχουν καν στον διάλογο. Είναι βασικό χαρακτηριστικό του ολοκληρωτισμού -που τον διακρίνει και από τον πολιτικό αυταρχισμό- ότι δεν προσπαθεί να απαντήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα ερωτήματα που θέτει η εκάστοτε εποχή αλλά εξαλείφει τα ερωτήματα από την κοινή συνείδηση έτσι ώστε πλέον καθίσταται ευχερής ο έλεγχος των μαζών. Γιατί και μόνο η θέση των ερωτημάτων και η αναζήτηση απαντήσεων προξενεί προστριβές, κοινωνική αναστάτωση και ενδεχομένως αναταραχή.
Κάπως έτσι αποδεχθήκαμε σαν αυτονόητο ότι οι μείζονες αποφάσεις για τον ελληνισμό θα επιβάλλονται στο Γιουρογκρούπ από τον Σόιμπλε με τον Έλληνα υπουργό να φοβάται να διαφωνήσει. Εκχωρήσαμε την διακυβέρνηση της χώρας στους ελεγκτές Τόιμσεν, Μαζούχ και στους τοποτηρητές, Ράιχενμπαχ, Φούχτελ ή και στα πιο χαμηλά κλιμάκια της Τρόικας που δρουν σε μόνιμη βάση στα υπουργεία. Φαντάζει γραφικός όποιος διαμαρτύρεται για την ουσιαστική κατάλυση της δημοκρατίας για την παραβίαση του Συντάγματος και την κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών και των δικαιωμάτων.
Ξεχνούν εκείνοι που αυτά τα θεωρούν πολυτέλειες ότι λαός που δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί ανήκει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας και ότι αν δεν κυβερνηθεί με τις δικές του δυνάμεις κάποιος άλλος θα τον κυβερνήσει. Καθώς επίσης ότι αυτές οι «πολυτέλειες» είναι απαραίτητες προυποθέσεις ακόμη και για την οικονομική ευημερία των πολιτών.
Το καπιταλιστικό σύστημα με την Ελλάδα ανοίγει νέους δρόμους. Ο Μίλτον Φρήντμαν στον πρόλογο της τελευταίας έκδοσης του κλασσικού του βιβλίου «Καπιταλισμός και Ελευθερία» λέει ότι έκανε λάθος όταν θεωρούσε την πολιτική και αστική ελευθερία ως αναγκαίους όρους για την οικονομική ελευθερία, δηλώνοντας σαφώς ότι η πολιτική ελευθερία μπορεί και να είναι τροχοπέδη για την οικονομική δραστηριότητα. Η σύγχρονη δικτατορία των αγορών περνά στην επόμενη φάση, καταργεί και την οικονομική ελευθερία για τους πολλούς, για τα άτομα. Τα περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα, ομόλογα και εσχάτως και οι αποταμιεύσεις δεν είναι πια ασφαλείς και δεν ανήκουν στους κατόχους τους ανά πάσα στιγμή μπορούν να κατασχεθούν με ποικίλους τρόπους από το κράτος. Στην Κύπρο επιβλήθηκαν περιορισμοί ακόμη και στην διακίνηση κεφαλαίων. Στον σύγχρονο αρπακτικό καπιταλισμό η οικονομική ελευθερία είναι για τους ισχυρούς.
Τρία χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία κυνηγάει την ουρά της. Παγιδευμένη στο σπιράλ θανάτου που την έβαλε το άθλιο πολιτικό σύστημα ακολουθεί παθητικά την πορεία προς το μοιραίο.
Όλος ο σύγχρονος διάλογος περιστρέφεται γύρω από το μνημόνιο και από το αν μπορεί να εφαρμοστεί ή όχι. Είναι σαν η ζωή της χώρας και του έθνους να εξαντλείται στο πως θα διατηρήσουν οι φοβισμένοι υπήκοοι 1000 ή 800 ή 500 ευρώ και πως θα συνεχίσουν τα σούπερ μάρκετ να έχουν φακές, φασόλια και προσούτο. Η διατήρηση της δημοκρατίας και των θεσμών της, ο σεβασμός των δικαιωμάτων, η αυτοκυβέρνηση, η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική αξιοπρέπεια, η περιορισμένη έστω ανεξαρτησία, ιδανικά και αξίες κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού που στην χώρα μας απαίτησαν δεκαετίες αιματηρών αγώνων για να εφαρμοστούν δεν υπάρχουν καν στον διάλογο. Είναι βασικό χαρακτηριστικό του ολοκληρωτισμού -που τον διακρίνει και από τον πολιτικό αυταρχισμό- ότι δεν προσπαθεί να απαντήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα ερωτήματα που θέτει η εκάστοτε εποχή αλλά εξαλείφει τα ερωτήματα από την κοινή συνείδηση έτσι ώστε πλέον καθίσταται ευχερής ο έλεγχος των μαζών. Γιατί και μόνο η θέση των ερωτημάτων και η αναζήτηση απαντήσεων προξενεί προστριβές, κοινωνική αναστάτωση και ενδεχομένως αναταραχή.
Κάπως έτσι αποδεχθήκαμε σαν αυτονόητο ότι οι μείζονες αποφάσεις για τον ελληνισμό θα επιβάλλονται στο Γιουρογκρούπ από τον Σόιμπλε με τον Έλληνα υπουργό να φοβάται να διαφωνήσει. Εκχωρήσαμε την διακυβέρνηση της χώρας στους ελεγκτές Τόιμσεν, Μαζούχ και στους τοποτηρητές, Ράιχενμπαχ, Φούχτελ ή και στα πιο χαμηλά κλιμάκια της Τρόικας που δρουν σε μόνιμη βάση στα υπουργεία. Φαντάζει γραφικός όποιος διαμαρτύρεται για την ουσιαστική κατάλυση της δημοκρατίας για την παραβίαση του Συντάγματος και την κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών και των δικαιωμάτων.
Ξεχνούν εκείνοι που αυτά τα θεωρούν πολυτέλειες ότι λαός που δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί ανήκει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας και ότι αν δεν κυβερνηθεί με τις δικές του δυνάμεις κάποιος άλλος θα τον κυβερνήσει. Καθώς επίσης ότι αυτές οι «πολυτέλειες» είναι απαραίτητες προυποθέσεις ακόμη και για την οικονομική ευημερία των πολιτών.
Το ελληνικό πείραμα συνεχίζεται
Η διεθνής δικτατορία του χρήματος πετυχαίνει τους στόχους της και φέρνει τα ίδια αποτελέσματα δίχως πόλεμο, τανκς και αίμα, της αρκούν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και τα ΜΜΕ. Ειδικά στην Ελλάδα μετατρέπει την χώρα σε χώρο πρόσφορο σε κατάτμηση, εκμετάλλευση και εν τέλει ακρωτηριασμό.Το καπιταλιστικό σύστημα με την Ελλάδα ανοίγει νέους δρόμους. Ο Μίλτον Φρήντμαν στον πρόλογο της τελευταίας έκδοσης του κλασσικού του βιβλίου «Καπιταλισμός και Ελευθερία» λέει ότι έκανε λάθος όταν θεωρούσε την πολιτική και αστική ελευθερία ως αναγκαίους όρους για την οικονομική ελευθερία, δηλώνοντας σαφώς ότι η πολιτική ελευθερία μπορεί και να είναι τροχοπέδη για την οικονομική δραστηριότητα. Η σύγχρονη δικτατορία των αγορών περνά στην επόμενη φάση, καταργεί και την οικονομική ελευθερία για τους πολλούς, για τα άτομα. Τα περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα, ομόλογα και εσχάτως και οι αποταμιεύσεις δεν είναι πια ασφαλείς και δεν ανήκουν στους κατόχους τους ανά πάσα στιγμή μπορούν να κατασχεθούν με ποικίλους τρόπους από το κράτος. Στην Κύπρο επιβλήθηκαν περιορισμοί ακόμη και στην διακίνηση κεφαλαίων. Στον σύγχρονο αρπακτικό καπιταλισμό η οικονομική ελευθερία είναι για τους ισχυρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου