Το κόστος της φενάκης

Του Παντελή Μπουκάλα  Δηλαδή; Πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν δεν ίσχυε αυτό που τουλάχιστον ο κ. Σαμαράς διατείνεται πως ισχύει, ότι «υπάρχουν πολύ ισχυρά αντισώματα στο DNA μας, στο γονίδιό μας, που πολεμούν τον ιό του ναζισμού»; Τι πιο ντροπιαστικό θα βλέπαμε αν δεν αλήθευε αυτό που τουλάχιστον ο κ. Κεδίκογλου πιστεύει πως αληθεύει, ότι «η επονείδιστη επίθεση ενόπλων στη Μανωλάδα είναι ξένη προς τα ήθη των Ελλήνων»; Πόσο πιο βάρβαρη θα ήταν η εκμετάλλευση των μεταναστών αν δεν είχε νόημα αυτό που τουλάχιστον ο κ. Δένδιας πιστεύει πως έχει νόημα, ότι «στην Ελληνική Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η οικονομική εκμετάλλευση εκατοντάδων ή και χιλιάδων συνανθρώπων μας, όπως και η διαβίωσή τους σε απαράδεκτες συνθήκες»; Και πόσο πιο άγριες θα ήταν οι συνθήκες αν δεν αποτύπωνε την πραγματικότητα αυτό που τουλάχιστον ο εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ. πιστεύει πως αποτυπώνει την πραγματικότητα, ότι «τόσο η φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. όσο και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου είναι αποφασισμένες να πατάξουν τέτοιου είδους φαινόμενα εκμετάλλευσης αλλοδαπών, που προσβάλλουν τον πολιτισμό της χώρας»; Ο πολιτισμός μας. Τα ήθη. Τα γονίδιά μας. Τα μόνιμα άλλοθι. Μαζί με το στερεότυπο περί μεμονωμένων περιστατικών. Αλλά το να λες πως υπάρχουν αντιρατσιστικά γονίδια, υπονοώντας πως υπάρχουν και ρατσιστικά, άλλων λαών, δεν απέχει πολύ από τον ρατσισμό. Το να επικαλείσαι για μυριοστή φορά τον πολιτισμό σαν τεκμήριο αθωότητας, δεν έχει καμία πειστικότητα σε κανένα ηθικό δικαστήριο, γιατί ο πολιτισμός δεν είναι κούφια διακήρυξη ή κυριακάτικο ρούχο, αλλά καθημερινή στάση. Και το να λες πως οι τουφεκιές εναντίον απλήρωτων δεν ταιριάζουν στα ήθη μας είναι απλώς άλλος ένας τρόπος να κολακέψεις τους Έλληνες, να δημαγωγήσεις. Και ν’ αφήσεις τα πράγματα ως έχουν, αφού πολλοί βολεύονται έτσι. Χρόνια τώρα, είναι πολλοί οι κάτοικοι ενός κόσμου παράλληλου προς τον αυθεντικό, οχυρωμένοι στον μύθο των γονιδίων (τη μια είναι νικηφόρα, την άλλη αντιρατσιστικά, την τρίτη δημοκρατικά). Και πολλοί, στην πολιτική και στα μίντια, συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν χαλαρά τον νεοφασισμό, ακκιζόμενοι μαζί του. Συνεχίζουν, δηλαδή, να φενακίζουν και να φενακίζονται. Έτσι οι Μανωλάδες, εθιμικά ατιμώρητες, θα πληθαίνουν. Πάντα, βέβαια, σαν «μεμονωμένα περιστατικά».