Κάλυψη για τα 115 εκατ. ευρώ ζητάει ο Παπανδρέου

Γιάννης Μακρυγιάννης

Μετά βίας μπορούν συγκρατήσουν τα αισθήματά τους πλέον οι δύο βασικές αντιμαχόμενες πλευρές στο ΠΑΣΟΚ, γύρω από την αβυσσαλέα μαύρη τρύπα «βάθους» 115 εκατ. ευρώ στα οικονομικά του κόμματος: Βενιζελικοί και παπανδρεϊκοί βρίσκονται τις τελευταίες ημέρες στα χαρακώματα, με αφορμή τις απίστευτες αποκαλύψεις για τις σπατάλες της περιόδου 2004-2009 και η ρήξη μοιάζει αναπόφευκτη, εάν δεν συμβεί κάτι απρόοπτο.

Ο πρόεδρος του Κινήματος Ευάγγελος Βενιζέλος και ο προκάτοχός του Γιώργος Παπανδρέου συνεννοήθηκαν το απόγευμα της Δευτέρας να τηλεφωνηθούν το πρωί της Τρίτης και να κανονίσουν ένα ραντεβού μέχρι το μεσημέρι για να τα πουν κατ’ ιδίαν.

Παρά τις εκατέρωθεν προσπάθειες να υπάρξει ένα μορατόριουμ, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ηρεμήσουν τα πνεύματα, ακόμη και μετά τη συνάντηση, η οποία πιθανόν γίνεται και για να τηρηθούν κάποια προσχήματα.

Η αγωνία για την ανάγκη να βρεθεί μία λύση, ώστε να μην γίνει η κατάσταση ανεξέλεγκτη προέρχεται και από τις δύο πλευρές, κυρίως όμως από εκείνη του κ. Παπανδρέου. Η πρώην ηγετική ομάδα δεν κρύβει τη δυσφορία της, αλλά και την ανησυχία της για την τροπή, που έχουν λάβει τα πράγματα: Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται για πολυτελείς δαπάνες και για ένα προκλητικό κομματικό βίο επί σειρά ετών, κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα το όποιο κύρος διατηρεί ακόμη ο κ. Παπανδρέου στις τάξεις των πιστών του κόμματος, ενώ πολλοί φοβούνται ότι θα υπάρξει και εμπλοκή της δικαιοσύνης.

Από την άλλη ο κ. Βενιζέλος δεν κρύβει την αγανάκτησή του για τις κινήσεις αμφισβήτησης, πολλές από τις οποίες χρεώνονται απευθείας στον πάλαι ποτέ παπανδρεϊκό κύκλο. Ο πρόεδρος του κόμματος είναι εξοργισμένος για παράδειγμα με την λεγόμενη «κίνηση των 75», την οποία αποτελούν παραδοσιακοί παπανδρεϊκοί, με σκοπό να ασκήσουν κριτική στα πεπραγμένα της τωρινής ηγεσίας.

Είναι τόσο ασυγκράτητη η δυσφορία και ο εκνευρισμός του κ. Βενιζέλου με τη στάση των παπανδρεϊκών, που το απόγευμα της Κυριακής δεν δίστασε να εισβάλει σχεδόν στο γραφείο της στενής συνεργάτιδος του κ. Παπανδρέου, Ρεγγίνας Βάρτζελη στη Βουλή, όταν διαπίστωσε ότι εκεί βρισκόταν και συζητούσε μαζί της αμέριμνος ο αποχωρήσας βουλευτής από το ΠΑΣΟΚ Μάρκος Μπόλαρης, ο οποίος έχει ασκήσει έντονη προσωπική κριτική στον πρόεδρο του κόμματος! Ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι πολλοί στο πάλαι ποτέ παπανδρεϊκό στρατόπεδο τον υπονομεύουν, ου μην και εργάζονται για την αποτυχία του.

Πάντως, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δέχεται και εισηγήσεις να χαμηλώσει τους τόνους για τα οικονομικά του κόμματος, καθώς η ανακίνηση του θέματος μπορεί να προκαλέσει, λένε, φθορά και κόστος και για τη σημερινή ηγεσία. Σε κάθε περίπτωση ο κ. Βενιζέλος δεν θέλει να φανεί ότι διακατέχεται από κάποιο είδος ρεβανσισμού και γι’ αυτό θα επαναφέρει στο προσκήνιο παλαιότερες προτάσεις του για τη διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων, καλώντας και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να πράξουν ό,τι κάνει και ο ίδιος με τα του Κινήματος. Να γίνει σε όλα τα κόμματα δηλαδή έλεγχος και δημοσιοποίηση των στοιχείων και να καθοριστούν κανόνες για την ορθή και διάφανη διαχείριση των κονδυλίων, που λαμβάνουν από τον κρατικό προϋπολογισμό.
 

Eπείγει να βρούμε πυξίδα

Του Χρήστου Γιανναρά Έναν ρεαλιστικό οδηγό πολιτικού προσανατολισμού, δρομοδείχτη ή κριτήριο αξιοπιστίας, ποιος θα μας τον δώσει; Eπείγει να βρούμε οι πολίτες πυξίδα. Bάζομε κάτω, πάλι και πάλι, τα δεδομένα – αυτά που ζούμε: Zούμε μια συντελεσμένη καταστροφή της ζωής μας, της μίας και μοναδικής, δεν έχουμε δεύτερη. Λέμε «καταστροφή» και κυριολεκτούμε: είναι η χειροπιαστή καθημερινότητα του βίου μας – δεν τη διαπιστώνουμε μέσω «πληροφοριών» και «στοιχείων» (greek statistics). Aντιθέτουμε την εμπειρία μας στη μικρονοϊκή προπαγάνδα που μας σερβίρεται. Πού είναι η αλήθεια της πολιτικής; Zούμε τη μείωση των μέσων επιβίωσής μας, μείωση που ξεπερνάει το 60% των άλλοτε αμοιβών του μόχθου, της κατάρτισης, των όποιων ικανοτήτων μας. Zούμε έναν παρανοϊκό πολλαπλασιασμό των φόρων. Aνυποχώρητες τις τιμές των βασικών αγαθών, δηλαδή αμείωτη την αισχροκέρδεια. Tον πανικό της ανεργίας: την ψυχική διάλυση που σκοτεινιάζει το βλέμμα των παιδιών μας. Mας μεταγγίζει παραλυτική ανασφάλεια η παραλυσία του κράτους: οι ακέφαλες και ασπόνδυλες δημόσιες υπηρεσίες μετά την απερίσκεπτη και μαζική, πρόωρη συνταξιοδότηση των έμπειρων στελεχών τους – παραλυσία που επιτείνεται από την ευθυνοφοβία, αφού η εγωτική κατασφάλιση προέχει. Zούμε κατάφωρη, κάθε μέρα, την κατάλυση της έννομης τάξης, το αποχαλινωμένο έγκλημα. Tην κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας, αφού καταλήστεψαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία – τον εφιάλτη της νοσοκομειακής και ιατροφαρμακευτικής ανεπάρκειας. Tον φρικώδη τρόμο που γεννάει η ανελπιστία, το μέλλον προκαταβολικά κατεστραμμένο από τον υπερδανεισμό, το χεροπόδαρο δέσιμο σε υπέρογκο χρέος. Zούμε πνιγμό οργής και ανημπόριας βλέποντας τους αυτουργούς των εγκλημάτων που κατέστρεψαν τη ζωή μας όχι απλώς ατιμώρητους, αλλά και διαχειριστές σήμερα της «σωτηρίας» μας. Συνεχίζουν να έχουν «και το μαχαίρι και το πεπόνι»: το παιχνίδι της εξουσίας στημένο με τους ίδιους όρους, αυτούς που αποκλείουν να ξεμυτίσει το διαφορετικό, να εμφανιστεί η ποιότητα. Tο Σύνταγμα και οι «αναθεωρήσεις» του παίγνιο των συμφερόντων τους, ο εκλογικός νόμος και κάθε θεσμικό πλαίσιο απλή κρεμάστρα για να κρεμάνε το κάθε φορά ρούχο για το μασκάρεμα των ψευδολογημάτων τους. Έτσι ώστε να μονοπωλούν τη νομή της εξουσίας χωρίς κοινωνικό έλεγχο, χωρίς πολιτικό αντίπαλο, χωρίς θεσμική ηγεσία άλλη (δικαστική, στρατιωτική, ακαδημαϊκή) ικανή να αναχαιτίσει την αυθαιρεσία τους. Zούμε τον διεθνή εξευτελισμό, την ανεμπόδιστη διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος, χαμένη την πολιτειακή ανεξαρτησία. Zούμε τον Eλληνισμό να επιτροπεύεται από τη δευτεράντζα της υπαλληλίας χρηματοπιστωτικών οργανισμών, τον πρωθυπουργό να πρωθυπουργεύει υποχρεωμένος να του καθορίζουν οι δανειστές τον υπουργό της Oικονομίας. Kαι οι αυτουργοί αυτής της ολοκληρωτικής εξουθένωσής μας να κυκλοφορούν ανάμεσά μας (και στα διεθνή βήματα) ανενόχλητοι, με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία των εγκλημάτων τους. Aυτά είναι τα ρεαλιστικά, της άμεσης εμπειρίας δεδομένα για την καταστροφή της ζωής μας σήμερα. Ίσως να μη συμπίπτουμε όλοι στις συγκεκριμένες πιστοποιήσεις. Aλλά τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στη λογικά συναγόμενη ανάγκη: O πολιτικός προσανατολισμός μας των πολιτών, τώρα πια, να συνάγεται από μιαν όσο γίνεται πιο αμερόληπτη, ορθολογική και τίμια εμπειρική πιστοποίηση των δεδομένων της ζωής μας. Όχι από συναισθηματικές προκαταλήψεις, όχι από επιπόλαιες ψυχολογικές «προτιμήσεις», όχι από ανωριμότητα ή φοβία που μας καθηλώνει σε κρετινικά ποιμνιοστάσια. Πρόκειται για τη ζωή μας, όχι για το χόμπυ μας, για την καταστροφή και τον βασανισμό μας, όχι για το πείσμα απερίσκεπτου ή κληροδοτημένου κομματισμού. Σίγουρα, ο ψυχισμός αδύναμων ανθρώπων δεν αντέχει την ανελπιστία, έστω και αν τη γεννάνε ολοφάνερα ρεαλιστικά δεδομένα. Γι’ αυτό και είναι τόσο πολλοί όσοι διολισθαίνουν «ανεπαισθήτως» σε ψευδαισθητικές παρηγόριες – αναμασούν βεβαιότητες ότι «η κρίση είναι διεθνής, θα αναταχθεί κάποια στιγμή το σύστημα» ή «κάποια λύση θα βρεθεί για τον ευρωπαϊκό Nότο»  ή «η Eλλάδα έχει περάσει και δυσκολότερες δοκιμασίες». Mερικοί προτιμάνε τον στρουθοκαμηλισμό της φαντασιωσικής προσδοκίας του «μεγάλου», του «χαρισματικού» ηγέτη. Kαι άλλοι, σαφώς οι περισσότεροι, που δεν αντέχουν ούτε καν την εκκρεμότητα και την αναμονή, γαντζώνονται στον εξωραϊσμό της σημερινής αθλιότητας: «Kάνει ό,τι μπορεί ο Σαμαράς, για έλα στη θέση του», «επμπιστεύομαι την ευφυΐα του Bενιζέλου», «ο Tσίπρας λέει τα πράγματα με το όνομά τους, είναι ο μόνος με τόλμη και τσαγανό». Ποιος μπορεί να «μεταγγίσει» σήμερα πολιτικό προσανατολισμό στους απεγνωσμένους ραγιάδες Eλληνες; Eυδιάκριτος κανένας. Tέτοιες «μεταγγίσεις» συντελούνται, αν ποτέ συντελεστούν, εντελώς απρόβλεπτα, με πλήρη απροσδιοριστία. Kαι μόνο αν ωριμάσουν κάποιες επιγνώσεις, όπως: – Ότι οι λέξεις «Aριστερά», «Kέντρο», «Δεξιά» και οποιοσδήποτε συνδυασμός τους είναι πια nomina nuda: ονόματα άδεια από πολιτικό και κοινωνικό πραγματισμό. Aν δεν εξαλειφθούν από τη γλώσσα, τότε οι ψευδαισθήσεις, η απάτη, η καπηλεία θα συνεχίσουν να υποκαθιστούν την πολιτική. – Ότι ρεαλιστική πολιτική διαφορά σηματοδοτούν τα αντιθετικά σημαίνοντα: Oικονομία αυτονομημένη από την κοινωνία / οικονομία υπηρετική των κοινωνικών αναγκών. Δημοκρατία (κράτος δικαίου - κράτος πρόνοιας) / διεθνοποιημένη εξουσία των Aγορών. – Ότι μοναδική πλανητική υπερδύναμη σήμερα είναι οι Aγορές. Mόνος ρεαλιστικός αντίπαλος των Aγορών το δίλημμα που μπορούν ακόμα να θέτουν οι άνθρωποι: Προέχει η σχέση ή η χρήση; Nα κατέχεις ή να μοιράζεσαι; Δίνει γεύση πληρότητας, χαρά ζωής, η εγωτική κατασφάλιση ή η κοινωνία των αγαθών, η κυριαρχική επιβολή ή η φιλία, ο αυτοηδονισμός ή ο έρωτας; – Ότι οι μεγάλες ανατροπές μέσα στην Iστορία δεν προέκυψαν από ηθικολογικές προστακτικές ούτε από ιδεολογήματα περί «αξιών». Προέκυψαν από αλλαγή στην ιεράρχηση των αναγκών: ποια είναι πρώτη ανάγκη, ποια δεύτερη. – Mαρξισμός και Kαπιταλισμός ήταν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: του Iστορικού Yλισμού. Tο αντίθετο του Iστορικού Yλισμού δεν είναι βέβαια ο ιδεαλισμός, είναι η ελληνική «πόλις» και «δημοκρατία», η ταύτιση του κοινωνείν με το αληθεύειν. Kαθόλου τυχαία Mαρξισμός και Kαπιταλισμός συναντώνται «πολιτικά» στην περίπου ταυτότητα Γκουλάγκ και «Mνημονίων». – Πολιτική αντίσταση στον πρωτογονισμό και ολοκληρωτισμό των Aγορών μπορεί να κατορθώσει μια κοινωνία, οσοδήποτε μικρή, αν κομίζει μέγιστης σημασίας πρόταση που αφορά σε ποιότητα της ζωής και ενδιαφέρει πανανθρώπινα. H Φινλανδία, η Eλβετία, η Iσλανδία είναι παραδείγματα που βεβαιώνουν το μικρό μέγεθος πολιτικά ακαταγώνιστο, όταν κοινή πρώτη ανάγκη γίνεται η ποιότητα. Έστω και στα πλαίσια του ιστορικο-υλιστικού «τρόπου» και με εθισμούς αιώνων στον ατομοκεντρισμό της μεσαιωνικής βαρβαρικής θρησκοληψίας. Eπείγει να βρούμε οι Eλλαδίτες πολιτικό προσανατολισμό. Δηλαδή την επικαιρότητα του ελληνικού «τρόπου», που αγνοούμε.

490 να είναι οι ώρες σας γουρούνια...

Από το alfavita.gr

 

Πριν όχι και πολλά χρόνια, όταν το 2004 έδινα πανελλήνιες, θυμάμαι τον εαυτό μου να ζορίζεται τόσο πολύ, να αφιερώνει εξαντλητικό χρόνο για διάβασμα ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην κούρσα των εξετάσεων. Ήθελα να εκπληρώσω το όνειρο μου να γίνω καθηγήτρια. Οι γονείς μου είχαν δώσει ότι είχαν και δεν είχαν για να πηγαίνω φροντιστήρια. Θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε "κοριτσάκι μου να σπουδάσεις... να βρεις μια δουλειά".

Εν τέλει πέρασα στη φιλοσοφική της Αθήνας, τελείωσα στα 4,5 χρόνια, και τον επόμενο χρόνο με πήραν αναπληρώτρια. Με το σπαθί μου, χωρίς να έχω φιλήσει κατουρημένες ποδιές , χωρίς να έχω δεχτεί ούτε ένα ρουσφέτι από κανένα κρατικοδίαιτο κονδυλοφόρο, κατάφερα έστω να μην ζητάω από τους γονείς μου... και να στέκομαι με μια αξιοπρέπεια.

Τώρα στα 27 μου που από του χρόνου θα προσλάβουν ελάχιστους αναπληρωτές και θα αναγκαστώ να βρω αλλού δουλειά. Επίσης πρέπει να γυρίσω πίσω στους δικούς μου.

Μίλησα για δουλειά;;; Ξεχάστηκα χίλια συγνώμη..

Δουλειά με 490 ευρώ;;;

Πρέπει να βγάλω από το νου μου αυτή τη λέξη και να την αντικαταστήσω με τη λέξη σκλαβιά.

ΝΑΙ!! ΜΑΛΙΣΤΑ!

Σκλαβιά μιας ολόκληρης γενιάς που την καταδικάζουν να φυτοζωήσει, να ζητιανέψει, να γεμίσει ψυχολογικά προβλήματα, να μην μπορέσει να ερωτευτεί.

Όπως τότε που διάβαζα για τις πανελλήνιες και πίστευα ότι θα πραγματώσω το όνειρο μου, έτσι τώρα με το ίδιο πάθος θα προσπαθήσω να φωνάξω σε αυτά τα γουρούνια που με καταδικάζουν να ζω με 490 ευρώ ότι 490 θα είναι οι ώρες τους!

Μαργαρίτα

 

Σε νομοτεχνική βελτίωση σχετικά με το ωράριο των καθηγητών προχωρά η κυβέρνηση.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: alfavita.gr

Να χρυσώσουν το χάπι της αύξησης του ωραρίου επιχειρεί η τρικομματική Κυβέρνηση με μια "νομοτεχνική βελτίωση" η οποία προβλέπει αύξηση 2 διδακτικών ωρών σε όλους τους εκπαιιδευτικούς (και όχι 4 όπως προβλέπεται στη ρύθμιση του Υπουργείου Παιδείας για τους εκπαιδευτικούς με 20 και πλέον χρόνια υπηρεσίας). Είναι φανερό ότι πρόκειται για μια σκηνοθεσία η οποία είχε αποφασιστεί μεταξύ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Μάλιστα την ίδια ώρα που ανακοινώθηκε η αύξηση του ωραρίου συνδικαλιστικοί κύκλοι και των τριών παραπάνω κομμάτων διέρρεαν ότι κάνουν αγώνα έτσι ώστε όλοι οι καθηγητές να έχουν την ίδια αύξηση ωραρίου, έτσι ώστε να το "πουλήσουν" ως εκδούλευση στον κλάδο.

Όπως πολύ σωστά έχει σημειωθεί η αύξηση του ωραρίου των καθηγητών συνδέεται άμεσα με τη διόγκωση των υπεραριθμιών, τις υποχρεωτικές μετακινήσεις εκτός νομού και τελικά με τις απολύσεις. Παράλληλα κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει και το γεγονός ότι πάνω από 10.000 αναπληρωτές που κάλυπταν χρόνια τώρα με προσωπικές θυσίες και έξοδα τα κενά από την Κρήτη μέχριτον Έβρο και από την Κέρκυρα μέχρι τα Δωδεκάνησα, ουσιαστικά και τυπικά πετάγονται στα σκουπίδια.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα:

Σε νομοτεχνική βελτίωση σχετικά με το ωράριο των καθηγητών προχωρά η κυβέρνηση.

Όπως είναι γνωστό, το πολυνομοσχέδιο που συζητείται στη Βουλή έχει ενταχθεί ρύθμιση που προβλέπει την αύξηση του εβδομαδιαίου διδακτικού ωραρίου των καθηγητών κατά δύο ώρες, από το νέο σχολικό έτος.

Όπως ανακοίνωσε ο Τομέας Παιδείας του ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με την προωθούμενη νομοθετική διατύπωση, οι εκπαιδευτικοί με εικοσαετή υπηρεσία θα είχαν αύξηση 4 ωρών, και όχι 2 όπως οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους.

Για τον λόγο αυτό, όπως επισημαίνει, το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε πρωτοβουλία και έπειτα από συνεννόηση με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έλαβε την διαβεβαίωση ότι θα καλυφθεί το συγκεκριμένο κενό και θα αποσαφηνιστεί νομοθετικά ότι όλοι ανεξαιρέτως οι εκπαιδευτικοί θα έχουν ίση αύξηση ωραρίου.

Για το σκοπό αυτό προστίθεται στην επίμαχη ρύθμιση εδάφιο σύμφωνα με το οποίο «Η διάταξη της παραγράφου 3 του άρθρου 48 ν. 2413/1996 [σ.σ. που καθιερώνει μείωση δύο ωρών για όσους συμπληρώνουν εικοσαετή υπηρεσία] διατηρείται σε ισχύ».

Από χθες Παρασκευή, το υπουργείο Παιδείας είχε διευκρινίσει πως η αύξηση του ωραρίου θα ήταν για όλους καθηγητές δύο ώρες, ανεξαρτήτως της προϋπηρεσίας τους.

ΣΧΟΛΙΟ: Για όλους αυτούς που πανηγυρίζουν για τη μεγάλη επιτυχία της ΔΟΕ να μην αυξηθεί το ωράριο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, να υπενθυμίσω ότι ένας δάσκαλος με είκοσι χρόνια υπηρεσίας έχει ωράριο 21 ώρες και ο αντίστοιχος καθηγητής 18 ώρες (μετά την αύξηση). Γνωρίζουμε δε όλοι ότι οι δάσκαλοι έχουν περισσότερες ώρες προετοιμασίας από τις περισσότερες ειδικότητες των καθηγητών. Επομένως για ποιο λόγο πρέπει να πανηγυρίζουμε; Για δε το ωράριο των νηπιαγωγών θα περιμένουμε τις εξελίξεις και θα επανέλθω.

Μ.ΡΕΠΟΥΣΗ: Ναι στην αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών αλλά με απαγόρευση αποσπάσεων σε γραφεία

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr
 Ως Δημοκρατική Αριστερά θα θέλαμε αν υπάρχει ρύθμιση για την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών να συνδυαστεί με την απαγόρευση των αποσπάσεων εκπαιδευτικών σε γραφείο και καλούμε όλα τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου να μην κάνουν χρήση των αποσπάσεων, προκειμένου οι εκπαιδευτικοί να επιστρέψουν στα σχολεία τους.
Τα παραπάνω είπε σήμερα (Σάββατο) στη Βουλή η Βουλευτής Μαρία Ρεπούση, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών στο οποίο περιλαμβάνεται και η τροπολογία για την αύξηση του ωραρίου των καθηγητών ΔΕ.
ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ: Θα ήθελα να αναφερθώ στην παράγραφο θ΄ που αφορά ζητήματα του Υπουργείου Παιδείας. Θέλω να πιστεύω ότι η παράγραφος θ΄ αποσκοπεί στη εύρυθμη λειτουργία των σχολείων και την κάλυψη των κενών που υπάρχουν κυρίως στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Για τη Δημοκρατική Αριστερά αν ήταν να διαλέξει ανάμεσα στα κενά των σχολείων και στην αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, αναμφισβήτητα θα επέλεγε την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών. Υπήρχαν πράγματι κενά στα σχολεία αυτή τη χρονιά; Ναι, υπήρχαν πολλά κενά στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ας δούμε όμως από πιο κοντά πώς προέκυψαν αυτά τα σχολεία. Έγιναν 4.600 αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε δημόσιες υπηρεσίες, σε κόμματα, στην Αρχιεπισκοπή και σε Βουλευτές. Έγιναν 5.000 περίπου αποσπάσεις εκπαιδευτικών από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ και πολλές από αυτές, εκπαιδευτικοί αποσπάστηκαν σε σχολεία του κέντρου και δεν συμπλήρωσαν καν το ωράριό τους. Πολλά, λοιπόν, κενά αυτή τη στιγμή στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση προέκυψαν από συγκεκριμένες πολιτικές και ως Δημοκρατική Αριστερά θα θέλαμε αν υπάρχει ρύθμιση για την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών να συνδυαστεί με την απαγόρευση των αποσπάσεων εκπαιδευτικών σε γραφείο και καλούμε όλα τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου να μην κάνουν χρήση των αποσπάσεων, προκειμένου οι εκπαιδευτικοί να επιστρέψουν στα σχολεία τους. Όποιοι ξέρουν την εκπαίδευση ξέρουν πολύ καλά ότι αυτή τη στιγμή στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπάρχουν πολλές ειδικότητες που είναι υπεράριθμες για παράδειγμα γυμναστές και πληροφορική, όπως υπάρχουν και ειδικότητες που έχουν κενά, φιλόλογοι και φυσικοί συγκεκριμένα. Θα μπορούσε λοιπόν εάν δεν απαγορευτούν όλες οι αποσπάσεις σε γραφεία, να απαγορεύονται οι αποσπάσεις για τις ειδικότητες εκείνες που λείπουν στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οποιαδήποτε λοιπόν ρύθμιση αύξησης του ωραρίου των εκπαιδευτικών, εάν δεν συνδυάζεται με την άρση των αποσπάσεων σε γραφεία, είναι μία ρύθμιση που κατά την άποψή μας δεν είναι σωστή και σωστά βάζει απέναντι το Σώμα των εκπαιδευτικών.

Μπορντέλα

Δημήτρης Δανίκας

Μαλλιά κουβάρια; Καθόλου. Απλώς το βασίλειο της επικοινωνίας. Όλα δηλαδή να θυσιάζονται στον βωμό της προσωπικής διαφήμισης του καθενός. Εκεί δηλαδή που ο Μανιτάκης ήταν βράχος εναντίον απολύσεων, τώρα βάζει νερό στο κρασί του. Τι να κάνει ο καψερός; Οι πιέσεις της Τρόικας είναι αφόρητες.  Έτσι σκύβει κι αυτός το κεφάλι. Νυν υπέρ πάντων η σωτηρία της πατρίδας.

Όμως ο Ρουπακιώτης, του ιδίου αριστερού κόμματος κι αυτός, βάζει φρένο στον Μανιτάκη γιατί λέει η σημερινή διάταξη πάει κόντρα σε μια προηγούμενη που μόλις είχε ψηφιστεί από την Βουλή.

Τι λέει η διάταξη;  Ότι τα πειθαρχικά συμβούλια πρέπει επειγόντως να συσκεφθούν και να διώξουν τους επίορκους υπαλλήλους. Ακούγεται λογικό.  Όμως τίποτα σ αυτή την χώρα δεν υπακούει στον κανόνα του κοινού νου. Πετάει ο γάιδαρος; Αν είναι made in Greece πετάει.

Έτσι λοιπόν για λόγους εντελώς επικοινωνιακούς περιστρέφονται σαν το σκυλί που ψάχνει σαν τρελό να δαγκώσει την ουρά του. Ο Μανιτάκης αλληθωρίζει κατά μεριά Δημοσίων υπαλλήλων. Ο Ρουπακιώτης παριστάνει τον θεματοφύλακα του Νόμου.

Την ίδια στιγμή τα αυτονόητα παραμένουν εντελώς εξωπραγματικά και ακατόρθωτα. Δηλαδή έπρεπε να καταφθάσει η Τρόικα για να μάθουμε, με το στόμα ανοικτό, ότι στο Δημόσιο εξακολουθούν να εισπράττουν τον μισθό τους αρκετοί κοπρίτες που έκλεψαν και που λαδώθηκαν.

Δηλαδή έπρεπε να καταφθάσει η Τρόικα για να μάθουμε, με το στόμα ανοικτό, ότι ενώ, ας πούμε, σε κάθε σωφρονιστικό φρουρό αντιστοιχούν τριακόσιοι φυλακισμένοι, την ίδια στιγμή, δεκάδες υπάλληλοι σουλατάρουν σε διάφορες υπηρεσίες χωρίς αντικείμενο.

Δηλαδή έπρεπε να καταφθάσει η Τρόικα για να μάθουμε, με το στόμα ανοικτό, ότι ολόκληρος ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός είναι γερασμένος, ξεπερασμένος και ξεχαρβαλωμένος. Τουτέστιν παντελώς ανίκανος να ανταποκριθεί ακόμα και σε κανονικές, ήπιες περιστάσεις.

Δηλαδή έπρεπε να καταφθάσει η Τρόικα για να μάθουμε, με το στόμα ανοικτό, ότι το πάρτι στα νοσοκομεία είχε καταλήξει όργιο τρελό. Και δηλαδή έπρεπε να καταφθάσει η ίδια Τρόικα για να μάθουμε, με το στόμα ανοικτό, ότι ακόμα και τα χειρότερα μπορντέλα είναι καλύτερα οργανωμένα από αυτό το καταστρεμμένο και ανυπόλυπτο ελληνικό, κρατικό μηχανισμό.

Για να καταλάβεις τι θέλω να πω. Αν για παράδειγμα η χώρα ήταν μοιρασμένη εγκάρσια, από την Θράκη μέχρι την Κρήτη και η μισή πλευρά είχε ως κυβερνήτη τον Σαμαρά, με τον Μανιτάκη και τον Ρουπακιώτη αγκαλιά και η άλλη μισή είχε την Μέρκελ με τον Σόιμπλε, με Δημόσιο οργανωμένο αλα Γερμανικά, εσύ ο ελληνάρας σε ποια από τις δύο πλευρές θα επιθυμούσες να εργαστείς και να κατοικείς; Παραδέξου το. Φυσικά σ΄ αυτήν που θα ήταν ελληνική αλλά θα την κυβερνούσε η Μέρκελ η μισητή. Άρπα τώρα μία σβουριχτή και τσιμουδιά από ντροπή!

Δεν είναι μόνο η οικονομία ηλίθιε...

Σπύρος Γκουτζάνης

Τρία χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία κυνηγάει την ουρά της. Παγιδευμένη στο σπιράλ θανάτου που την έβαλε το άθλιο πολιτικό σύστημα ακολουθεί παθητικά την πορεία προς το μοιραίο.

Όλος ο σύγχρονος διάλογος περιστρέφεται γύρω από το μνημόνιο και από το αν μπορεί να εφαρμοστεί ή όχι. Είναι σαν η ζωή της χώρας και του έθνους να εξαντλείται στο πως θα διατηρήσουν οι φοβισμένοι υπήκοοι 1000 ή 800 ή 500 ευρώ και πως θα συνεχίσουν τα σούπερ μάρκετ να έχουν φακές, φασόλια και προσούτο. Η διατήρηση της δημοκρατίας και των θεσμών της, ο σεβασμός των δικαιωμάτων, η αυτοκυβέρνηση, η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική αξιοπρέπεια, η περιορισμένη έστω ανεξαρτησία, ιδανικά και αξίες κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού που στην χώρα μας απαίτησαν δεκαετίες αιματηρών αγώνων για να εφαρμοστούν δεν υπάρχουν καν στον διάλογο. Είναι βασικό χαρακτηριστικό του ολοκληρωτισμού -που τον διακρίνει και από τον πολιτικό αυταρχισμό- ότι δεν προσπαθεί να απαντήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα ερωτήματα που θέτει η εκάστοτε εποχή αλλά εξαλείφει τα ερωτήματα από την κοινή συνείδηση έτσι ώστε πλέον καθίσταται ευχερής ο έλεγχος των μαζών. Γιατί και μόνο η θέση των ερωτημάτων και η αναζήτηση απαντήσεων προξενεί προστριβές, κοινωνική αναστάτωση και ενδεχομένως αναταραχή.

Κάπως έτσι αποδεχθήκαμε σαν αυτονόητο ότι οι μείζονες αποφάσεις για τον ελληνισμό θα επιβάλλονται στο Γιουρογκρούπ από τον Σόιμπλε με τον Έλληνα υπουργό να φοβάται να διαφωνήσει. Εκχωρήσαμε την διακυβέρνηση της χώρας στους ελεγκτές Τόιμσεν, Μαζούχ και στους τοποτηρητές, Ράιχενμπαχ, Φούχτελ ή και στα πιο χαμηλά κλιμάκια της Τρόικας που δρουν σε μόνιμη βάση στα υπουργεία. Φαντάζει γραφικός όποιος διαμαρτύρεται για την ουσιαστική κατάλυση της δημοκρατίας για την παραβίαση του Συντάγματος και την κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών και των δικαιωμάτων.

Ξεχνούν εκείνοι που αυτά τα θεωρούν πολυτέλειες ότι λαός που δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί ανήκει στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας και ότι αν δεν κυβερνηθεί με τις δικές του δυνάμεις κάποιος άλλος θα τον κυβερνήσει. Καθώς επίσης ότι αυτές οι «πολυτέλειες» είναι απαραίτητες προυποθέσεις ακόμη και για την οικονομική ευημερία των πολιτών.

Το ελληνικό πείραμα συνεχίζεται

Η διεθνής δικτατορία του χρήματος πετυχαίνει τους στόχους της και φέρνει τα ίδια αποτελέσματα δίχως πόλεμο, τανκς και αίμα, της αρκούν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και τα ΜΜΕ. Ειδικά στην Ελλάδα μετατρέπει την χώρα σε χώρο πρόσφορο σε κατάτμηση, εκμετάλλευση και εν τέλει ακρωτηριασμό.

Το καπιταλιστικό σύστημα με την Ελλάδα ανοίγει νέους δρόμους. Ο Μίλτον Φρήντμαν στον πρόλογο της τελευταίας έκδοσης του κλασσικού του βιβλίου «Καπιταλισμός και Ελευθερία» λέει ότι έκανε λάθος όταν θεωρούσε την πολιτική και αστική ελευθερία ως αναγκαίους όρους για την οικονομική ελευθερία, δηλώνοντας σαφώς ότι η πολιτική ελευθερία μπορεί και να είναι τροχοπέδη για την οικονομική δραστηριότητα. Η σύγχρονη δικτατορία των αγορών περνά στην επόμενη φάση, καταργεί και την οικονομική ελευθερία για τους πολλούς, για τα άτομα. Τα περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα, ομόλογα και εσχάτως και οι αποταμιεύσεις δεν είναι πια ασφαλείς και δεν ανήκουν στους κατόχους τους ανά πάσα στιγμή μπορούν να κατασχεθούν με ποικίλους τρόπους από το κράτος. Στην Κύπρο επιβλήθηκαν περιορισμοί ακόμη και στην διακίνηση κεφαλαίων. Στον σύγχρονο αρπακτικό καπιταλισμό η οικονομική ελευθερία είναι για τους ισχυρούς.

Στο ΣτΕ το Προεδρικό Διάταγμα για τις μεταθέσεις των εκπαιδευτικών-Τι προβλέπει

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr
 Στάλθηκε απ το υπουργείο Παιδείας , προς επεξεργασία , στο Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας ,το Προεδρικό Διάταγμα που ορίζει τις προϋποθέσεις μετάθεσης των υπεράριθμων εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και εκείνων που δεν κατέχουν οργανική θέση.
Το Προεδρικό Διάταγμα προβλέπει τα εξής:
Α.Οι εκπαιδευτικοί που πλεονάζουν και δεν συμπληρώνουν το 75% τουλάχιστον του υποχρεωτικού διδακτικού ωραρίου τους σε σχολική μονάδα ή σε ομάδα σχολικών μονάδων, της ίδιας ή διαφορετικής βαθμίδας, «με μαθήματα της πρώτης και δεύτερης ανάθεσης, της πρώτης και δεύτερης ειδικότητας, χαρακτηρίζονται με απόφαση του αρμόδιου περιφερειακού διευθυντή εκπαίδευσης, ύστερα από εισήγηση των περιφερειακών υπηρεσιακών συμβουλίων, εξ' ολοκλήρου υπεράριθμοι».
Β.Οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι θα χαρακτηριστούν εξ' ολοκλήρου υπεράριθμοι (ολικά υπεράριθμοι) κατατάσσονται σε πίνακες υποχρεωτικής μετάθεσης που συντάσσονται από τα υπηρεσιακά συμβούλια ανά περιοχή μετάθεσης, ανά κλάδο και ειδικότητα.
Γ. Οι εκπαιδευτικοί που ανήκουν σε κλάδους ή ειδικότητες στις οποίες επιτρέπεται να διδάσκουν και στις δυο βαθμίδες εκπαίδευσης, χαρακτηρίζονται ολικά υπεράριθμοι και θα κατατάσσονται στους πίνακες υποχρεωτικών μεταθέσεων, ύστερα από κοινή εισήγηση των υπηρεσιακών συμβουλίων και των δυο βαθμίδων. Μετά την έκδοση της πράξης χαρακτηρισμού των ολικά υπεράριθμων εκπαιδευτικών οι περιφερειακοί διευθυντές εκπαίδευσης επανακαθορίζουν τα οργανικά κενά ανά περιοχή μετάθεσης, ανά κλάδο και ειδικότητα.
Δ.Η πράξη επανακαθορισμού εκδίδεται ύστερα από εισήγηση των περιφερειακών υπηρεσιακών συμβουλίων, αναρτάται στην ιστοσελίδα της περιφερειακής διεύθυνσης και αποστέλλεται σε όλες τις σχολικές μονάδες της περιφερειακής διεύθυνσης εκπαίδευσης.
Ε.Για τη σύνταξη των πινάκων υποχρεωτικών μεταθέσεων σε περιοχές της ίδιας περιφερειακής διεύθυνσης εκπαίδευσης (πίνακες περιφερειακής εμβέλειας), οι περιφερειακοί διευθυντές εκπαίδευσης καλούν τους εκπαιδευτικούς να υποβάλλουν δηλώσεις συναίνεσης μέσα σε τρεις ημέρες. Όσοι εκπαιδευτικοί δηλώσουν ότι δεν συναινούν στην υποχρεωτική τους μετάθεση, καθώς και όσοι δεν υποβάλλουν δήλωση, κατατάσσονται στους πίνακες υποχρεωτικών μεταθέσεων πανελλαδικής εμβέλειας.
Ζ.Μετά την υποβολή των δηλώσεων συναίνεσης, τα αρμόδια υπηρεσιακά συμβούλια συντάσσουν προσωρινούς πίνακες κατάταξης υποχρεωτικής μετάθεσης των εκπαιδευτικών κατά φθίνουσα σειρά με βάση τις μονάδες - μόρια που οι εκπαιδευτικοί συγκεντρώνουν και τα κριτήρια και την αποτίμησή τους. Οι προσωρινοί πίνακες αναρτώνται στην έδρα των διευθύνσεων εκπαίδευσης καθώς και στις ιστοσελίδες τους. Εντός τριών ημερών από την τελευταία ανάρτηση οι εκπαιδευτικοί έχουν δικαίωμα να υποβάλλουν ένσταση ως προς τη μοριοδότησή τους. Μετά την εξέταση των ενστάσεων, τα περιφερειακά υπηρεσιακά συμβούλια συντάσσουν τους οριστικούς πίνακες κατάταξης υποχρεωτικής μετάθεσης και τους υποβάλλουν για έλεγχο νομιμότητας και κύρωση στον περιφερειακό διευθυντή εκπαίδευσης. Οι οριστικοί πίνακες υποχρεωτικής μετάθεσης κυρώνονται το αργότερο έως 15 Ιουνίου κάθε έτους. Οι οριστικοί πίνακες υποχρεωτικής μετάθεσης μετά την κύρωσή τους καθίστανται τελικοί.
Η. μετά την έκδοση των τελικών πινάκων υποχρεωτικής μετάθεσης περιφερειακής εμβέλειας, οι περιφερειακοί διευθυντές εκπαίδευσης καλούν τους εκπαιδευτικούς να υποβάλλουν δήλωση προτίμησης σχολείων ή ομάδων σχολείων των περιοχών μετάθεσης της περιφερειακής διεύθυνσης εκπαίδευσης στις οποίες υπάρχουν οργανικά κενά και επιθυμούν να μετατεθούν. Οι προτιμήσεις των εκπαιδευτικών δεν επιτρέπεται να υπερβαίνουν τα τρία σχολεία και τις δυο ομάδες σχολείων. Οι εκπαιδευτικοί που δεν δηλώνουν καμία προτίμηση, λογίζεται ότι συναινούν στη μετακίνησή τους σε όλες τις περιοχές μετάθεσης της περιφερειακής διεύθυνσης εκπαίδευσης.
Θ.Με βάση την κατάταξή τους στους τελικούς πίνακες υποχρεωτικής μετάθεσης περιφερειακής εμβέλειας και τις δηλώσεις προτίμησης, οι εκπαιδευτικοί μετατίθενται με απόφαση του υπουργού Παιδείας, ύστερα από πρόταση του οικείου περιφερειακού διευθυντή εκπαίδευσης και σχετική εισήγηση των αρμοδίων περιφερειακών υπηρεσιακών συμβουλίων (ΑΠΥΣΔΕ - ΑΠΥΣΠΕ). Εάν οι εκπαιδευτικοί που επιθυμούν τη μετάθεσή τους στην ίδια θέση ισοβαθμούν, προηγείται ο εκπαιδευτικός που επιθυμεί τη μετάθεση, σύμφωνα με τη σειρά προτεραιότητας ή για συνυπηρέτηση συζύγων ή για λόγους εντοπιότητας.
Ι.Οι εκπαιδευτικοί που παραμένουν εξ' ολοκλήρου υπεράριθμοι, καθώς όσοι έχουν δηλώσει ότι δεν συναινούν στην υποχρεωτική τους μετάθεση σε οργανικά κενά ή δεν έχουν υποβάλει τη σχετική δήλωση, με απόφαση του υπουργού Παιδείας, κατατάσσονται σε πίνακες υποχρεωτικής μετάθεσης πανελλαδικής εμβέλειας, κατά φθίνουσα σειρά με βάση τις μονάδες που συγκεντρώνουν και καλούνται να υποβάλλουν δηλώσεις προτίμησης σχολείων ή ομάδων σχολείων των περιοχών μετάθεσης στις οποίες υπάρχουν οργανικά κενά ανά την επικράτεια.
Κ.Με βάση την κατάταξή τους στους πίνακες υποχρεωτικής μετάθεσης πανελλαδικής εμβέλειας και τις δηλώσεις προτίμησης και με απόφαση του υπουργού Παιδείας, ύστερα από σύμφωνη γνώμη των αρμοδίων κεντρικών υπηρεσιακών συμβουλίων (ΚΥΣΔΕ - ΚΥΣΠΕ), οι εκπαιδευτικοί μετατίθενται σε οργανικά κενά σχολείων ή ομάδων σχολείων περιοχών μετάθεσης ανά την επικράτεια.
Λ.Για την κατάταξη των υπεράριθμων εκπαιδευτικών στους πίνακες υποχρεωτικών μεταθέσεων θα εφαρμοστούν τα κριτήρια του Π.Δ. 50/1996 που είναι η συνυπηρέτηση, τα χρόνια υπηρεσίας, η εντοπιότητα και οι οικογενειακοί λόγοι.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΤΙΜΟ κ. ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

 

Κύριε υπουργέ,

Με αφορμή το πρόσφατο νομοσχέδιο που ευελπιστείτε να γίνει Νόμος του Κράτους (μέσα σε 48 ώρες) οφείλουμε να σας επισημάνουμε ότι:

Α. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο που επονομάζεται και «σκούπα» από τα Μ. Μ. Ε. προσπαθεί να σκουπίσει και τους καθηγητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης διότι:

1.  Η σχεδιαζόμενη από εσάς αύξηση του ωραρίου από 2 έως 4 ώρες εβδομαδιαίως, θα απομακρύνει ΑΜΕΣΑ από την εκπαίδευση χιλιάδες εκπαιδευτικούς εξωθώντας ακόμα έναν εργασιακό χώρο σε κοινωνική απόγνωση και οικονομική εξαθλίωση. Συγκεκριμένα τα πλεονάσματα που θα προκύψουν είναι από 160 έως 320 χιλιάδες διδακτικές ώρες εβδομαδιαίως.

2.  Η πρόθεση σας για εσωτερική μετανάστευση των καθηγητών αποτελεί άλλη μια παράμετρο της καθοδηγούμενης και σκοπούμενης πλέον επιστημονικής μετανάστευσης με στόχο να εκμηδενίσει και να εξουδετερώσει το ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ που στήριξε διαχρονικά το έθνος και την Ελληνική κοινωνία.

3.  Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος γνωρίζετε ότι, οι ώρες διδασκαλίας δεν ισοσκελίζονται με οποιαδήποτε άλλη μορφή εργασίας, εφόσον απαιτούν τουλάχιστον άλλες τόσες ώρες προετοιμασίας του εκπαιδευτικού. Σε όλα τα παραπάνω να συνυπολογίσετε και το διοικητικό έργο που ήδη επιτελούμε ως εκπαιδευτικοί για την κάλυψη των αναγκών της σχολικής μονάδας.

Β. Εφόσον στα πλαίσια της άσκησης των καθηκόντων σας δείξατε πόσο σέβεστε την ελληνική κοινωνία και τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου σας καλούμε όπως:

1.  Να επιστρέψουν όλοι οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί από τα κόμματα, τα υπουργεία, τους βουλευτές, τα ΑΕΙ και Α-ΤΕΙ, τις Μητροπόλεις κλπ, στα σχολεία ώστε να καταπέσει ο μύθος που θέλετε να συντηρείται περί εκπαιδευτικών κενών στα σχολεία.

2.  Να πραγματοποιήσετε επιτέλους τον από καιρό αναμενόμενο και ύποπτα αναβαλλόμενο εξορθολογισμό στην εκπαίδευση ώστε να αποφασίζετε βάσει οργανογραμμάτων ( αποτέλεσμα μιας διαφανούς διαδικασίας) και ΟΧΙ με αντανακλαστικά «Κολοσσαίου και βοράς εργαζομένων» ως ζητούμενα της Τρόϊκας.

Εάν προχωρήσετε σε τόσο σημαντικές αποφάσεις με διαδικασία σαρανταοκτάωρου και Σαββατοκύριακου θα μας βρείτε απέναντι, όχι στα πλαίσια μιας στιγμιαίας αντίδρασης και αγανάκτησης, αλλά μιας βαθιάς ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης. Όλοι γνωρίζουμε την τεράστια διαφορά ανάμεσα στον Νεοφιλελευθερισμό και στον Φιλελευθερισμό και σας θυμίζουμε ότι ως ΔΑΚΕ είμαστε μια βαθιά φιλελεύθερη παράταξη. Λυπούμαστε που σας το υπενθυμίζουμε.

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΟΥΝ ΨΕΜΑΤΑ

Τα Διοικητικά Συμβούλια των ΔΑΚΕ

Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ & Ε΄ ΕΛΜΕ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

 

Σχόλιο: Η ΔΑΚΕ ομολογεί ότι υπάρχουν αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί σε κόμματα, υπουργεία, βουλευτές, ΑΕΙ, Μητροπόλεις κλπ και καλεί τον υπουργό αυτοί να επιστρέψουν πίσω στα σχολεία για να μην πληρώσουν την απουσία τους οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί με αύξηση του ωραρίου τους. Νομίζω, έστω και αν αυτή η πρόταση έχει καθυστερήσει πάρα πολύ, ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση σεβόμενη τους συναδέλφους που καλύπτουν με την εργασία τους άλλους οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την κομματική τους ταυτότητα είναι "εξαφανισμένοι" σε διάφορες υπηρεσίες.

Α΄ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

 

Είμαστε όλοι (εν δυνάμει) «επίορκοι»!

Αναφέρουμε ενδεικτικά τρία μόνο από τα πιο πρόσφατα περιστατικά που αφορούν εκπαιδευτικούς :

O εκπαιδευτικός Γκουλιώνης Στέφανος, δάσκαλος του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία «της ανάρμοστης για δημόσιο υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας» και κινδυνεύει με την ποινή της απόλυσης. Το «έγκλημα» του Στ. Γκουλιώνη είναι ότι συμμετείχε μαζί με χιλιάδες λαού σε ολόκληρη τη χώρα, στη διαδήλωση της 25^ης Μαρτίου 2012 στη Λάρισα που είχαν εξαγγείλει και πραγματοποίησαν σωματεία και συλλογικότητες ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης, Ε.Ε και ΔΝΤ. Εκεί συνελήφθη εντελώς αναίτια και άδικα, παραπέμφθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε πρωτόδικα με αναστολή από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας. Η υπόθεση αυτή εκκρεμεί να κριθεί στις 24/10/2013 και πάλι στο Εφετείο Λάρισας.

Σε αργία τέθηκε από την Δευτέρα 8/4/2013 η νηπιαγωγός Δέσποινα Κομνηνού σε εφαρμογή σχετικής διάταξης του πειθαρχικού δικαίου για τους δημοσίους υπαλλήλους. Σε συνέχεια της διαμάχης που είχε με πρώην και τέως εργολάβους δημοσίων έργων σε υπόθεση αστικής διαφοράς, οι τελευταίοι σύμφωνα με τα όσα καταγγέλλει η κ. Κομνηνού «εκμεταλλευόμενοι τη γενικότητα και την κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας του νέου νόμου περί επίορκων υπαλλήλων με καταγγελίες και απειλές σε δημόσιες υπηρεσίες πέτυχαν την αυτοδίκαιη αργία μου».

Σε αργία τέθηκε ο καθηγητής του Γενικού Λυκείου Πελοπίου Δημήτρης Αχείμαστος, με την κατηγορία της "αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας", για υπόθεσή του αφορά οικονομική αντιδικία του με ιδιώτη, πλημμεληματικού χαρακτήρα [η οποία δεν έχει εκδικαστεί ούτε καν σε πρώτο βαθμό, από αναβολή λόγω αποχής των δικηγόρων– κι όχι από δική του υπαιτιότητα].

Στο χώρο της εκπαίδευσης έχουμε βιομηχανία ανάλογων διώξεων το τελευταίο τετράμηνο και επιπλέον έχουν διαρρεύσει εντολές να επανεξεταστούν οι φάκελοι όλων των ΕΔΕ και ποινικών διώξεων της τελευταίας πενταετίας.

Επομένως, ένα από τα εργαλεία που αξιοποιεί η κυβέρνηση ευρέως για την κατάργηση ουσιαστικά της μονιμότητας, είναι η κατασκευή «επίορκων» μέσω της άμεσης εφαρμογής του μνημονιακού νόμου 4093/ 2012 ο οποίος επιβάλλει την αυτοδίκαιη αργία για οποιοδήποτε δημόσιο υπάλληλο από τη στιγμή που παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο και μόνο. Είναι ο νόμος που καταργεί το τεκμήριο της αθωότητας, στιγματίζει τον εργαζόμενο και θίγει την προσωπική του αξιοπρέπεια.

Σκοπός του νόμου αυτού είναι να καλλιεργήσει κλίμα φόβου και τρομοκρατίας, γι' αυτό και κατηγορίες όπως αυτή της «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς» είναι σκοπίμως εντελώς ασαφείς και αυθαίρετες, ώστε να εμπεριέχουν από συνδικαλιστικές και πολιτικές διώξεις, μέχρι υπηρεσιακές ή προσωπικές αντιδικίες. Έχουμε μάλιστα προειδοποιήσει ότι κάτω από συγκεκριμένες πολιτικές προϋποθέσεις, ο νόμος αυτός μπορεί να αποτελέσει εργαλείο για μαζικές πολιτικές εκκαθαρίσεις στο δημόσιο και την εκπαίδευση !

Είναι παράλογες αυτές οι νομικές διατάξεις ; Είναι ! Αλλά έχουν άλλες προτεραιότητες να υπηρετήσουν και συγκεκριμένα την πολιτική κατάργησης της μονιμότητας. Η τρόικα ήρθε, είδε και απήλθε, αφού απαίτησε και έλαβε διαβεβαιώσεις για άμεση προώθηση 15.000 απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2014. Οι απολύσεις αυτές όπως υποσχέθηκε πρόθυμα η κυβέρνηση θα προκύψουν :

«1. Από τους οργανισμούς ιδιωτικού δικαίου του ευρύτερου δημόσιου τομέα που θα καταργηθούν μετά α­πό αξιολόγηση σκοπιμότητας της ύπαρξής τους,

2. Από οργανισμούς του δημοσίου που θα συγχωνευθούν, έπειτα από αξιολόγηση των δομών τους,

3. Από πειθαρχικά υπόλογους υπαλλήλους που θα κριθούν απολυ­τέοι από τα αρμόδια πειθαρχικά συμβούλια,

4. Από υπαλλήλους που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, μετά από αξιολόγηση δομών και διαπίστωση θέσεων που πλεονάζουν».

Επομένως, η κατασκευή «επίορκων» είναι στις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης αυτή την περίοδο και γι’ αυτό τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία συκοφάντησης των δημοσίων υπαλλήλων και των εκπαιδευτικών.

Εκφράζουμε την αμέριστη κι ανεπιφύλακτη συμπαράστασή μας στους συναδέλφους που διώκονται.

- Ζητούμε την κατάργηση του μνημονιακού νόμου 4093/ 2012.

- Ζητούμε την άμεση ανάκληση της αργίας και των διώξεων των συναδέλφων μας.

- Καλούμε τη ΔΟΕ και την ΑΔΕΔΥ να αναδείξουν το σοβαρό αυτό πρόβλημα και να κινητοποιήσουν όλους τους εργαζόμενους.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι

Χρ. Ι. Στεφανάδης

Τελευταία γίνεται μεγάλος θόρυβος σχετικά με το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων, του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Υπό το κράτος των απαιτήσεων των δανειστών, διογκώνεται το άγχος για τον δραστικό περιορισμό του πράγματι υπερβολικού αριθμού τους. Ανατρέχοντας στο κοντινό και στο μακρύτερο παρελθόν, αναζητεί και εντοπίζει κάποιος αβίαστα τα αίτια της ασύμμετρης διόγκωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Το βασικό αίτιο αναμφισβήτητα είναι η κακώς εννοούμενη σχέση του εκλογικού σώματος και των εκλεγόμενων πολιτικών.

Έτσι, φτάσαμε σήμερα να αριθμούμε δημοσίους υπαλλήλους πολύ περισσότερους αναλογικά με αυτόν των χωρών της ευρωζώνης. Η μεγάλη πρόκληση είναι όμως επί του πρακτέου. Μπορεί η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων να γίνει με συνοπτικές διαδικασίες; Εκτός από τον μικρό σχετικά αριθμό των επιόρκων, μπορεί να απολυθούν άμεσα δεκάδες χιλιάδες χωρίς ουσιαστική αξιολόγηση αφού κάθε υπάλληλος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση; Περιγράφω παρακάτω ενδεικτικά τρεις διαφορετικές πραγματικές ιστορίες που έχω βιώσει προσωπικά.

Πρώτη ιστορία: Πίσω στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Μια δασκάλα. Σε ένα απομονωμένο και παραμελημένο νησί του Ανατολικού Αιγαίου. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς αυτοκινητόδρομο, χωρίς ιατρική περίθαλψη. Μόνη αυτή δασκάλα σε ένα σχολείο με 80 παιδιά σε 6 τάξεις. Μάθημα πρωί και απόγευμα. Έξι ημέρες την εβδομάδα. Εκτός από το μάθημα, επιπρόσθετα και αρωγή στους πάμφτωχους μαθητές. Σήμερα η υπέργηρη δασκάλα βλέπει τη σύνταξή της να μειώνεται συνεχώς. Δεν καταλαβαίνει τι είναι η τρόικα, ούτε γιατί ήρθε η οικονομική κατάρρευση. Δεν καταλαβαίνει γιατί ο μόχθος και οι προσδοκίες μιας ολόκληρης γενιάς πήγαν χαμένα. Και δεν καταλαβαίνει τι είναι οι επίορκοι υπάλληλοι, η διαθεσιμότητα, η κινητικότητα.

Δεύτερη ιστορία: Πριν από 8 χρόνια. Σε ένα κεντρικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αθήνας. Η προϊσταμένη των οικονομικών υπηρεσιών αποκαλύφθηκε να καταχράται το δημόσιο χρήμα, παρουσιάζοντας πλαστά τιμολόγια κατ’ εξακολούθηση. Το οικονομικό έγκλημα ήταν ξεκάθαρο και τεκμηριωμένο. Παρ’ όλα αυτά, παρέμενε στη θέση της αφού οι διαδικασίες με τα υπηρεσιακά συμβούλια και τις νομικές υπηρεσίες του πανεπιστημίου ήταν χρονοβόρες και ουσιαστικά αδιέξοδες. Σε ερώτηση προς το Νομικό Σύμβουλο του Πανεπιστημίου με ποιον τρόπο θα μπορούσε άμεσα να απομακρυνθεί από τα καθήκοντά της, η απάντησή του ήταν «...μόνο με τιμητική άδεια!», απάντηση που περιέκλειε όλη τη νομική δυσκαμψία στην άμεση απομάκρυνση του επίορκου υπαλλήλου.

Τρίτη ιστορία (η οποία συνεχίζεται): Στην Εντατική Μονάδα Στεφανιαίας Νόσου της Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου. Εκεί όπου καθημερινά η Ιατρική αναμετριέται με τον θάνατο. Μια νοσηλεύτρια αδελφή, εδώ και είκοσι τόσα χρόνια, αγωνίζεται δίπλα στον βαριά ασθενή με όλες τις δυνάμεις της.
Συμπάσχει. Και όταν ο ασθενής παρά τις προσπάθειες καταλήξει, η νοσηλεύτρια αυτή κλαίει. Βουβά, σεμνά και με ένα παράπονο. Παράπονο που δεν μπόρεσε να προσφέρει περισσότερα. Και όταν ο ασθενής πηγαίνει καλά, είναι χαρούμενη. Και η εναλλαγή αυτή του συναισθήματός της δεν έχει καμία σχέση με τον πενιχρό μισθό που της δίνει το σύστημα. Και έχει οικογένεια. Έχει παιδιά. Αλλά το καθήκον της είναι πάνω απ’ όλα.

Τι λένε αυτές οι πραγματικές ιστορίες; Ότι δεν μπορεί να γίνει άμεσα αντικειμενική και δίκαιη αξιολόγηση εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών. Να γίνει δηλαδή ό,τι δεν έγινε για πολλές δεκαετίες μέσα σε λίγους μήνες. Αναδιάρθρωση και απολύσεις με αξιολόγηση. Αξιολόγηση αντικειμενική, ουσιαστική, διάφανη και επομένως δίκαιη. Αυτή είναι η πρόκληση. Και έτσι θα θεραπευθούν, έστω εν μέρει, οι πληγές που άνοιξαν στην κοινωνία μας για δεκαετίες η αναξιοκρατία, η ευνοιοκρατία και η κομματοκρατία.

*Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

«Φρένο» από ΠΑΣΟΚ στο Προεδρικό Διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr
Ενώ ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος βρίσκεται στο πάρα πέντε να αποστείλει το Προεδρικό Διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης , προς επεξεργασία, στο Συμβούλιο της Επικρατείας , το ΠΑΣΟΚ με ανακοίνωση διατυπώνει τις εξής ενστάσεις:
Α. Το προτεινόμενο, από το υπουργείο Παιδείας σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, έχει μονομερώς ελεγκτικό-εποπτικό χαρακτήρα, δεν συνδέεται με την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και την ενδοϋπηρεσιακή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, δεν επικεντρώνεται στην τρέχουσα επαγγελματική τους δυνατότητα στην τάξη, αλλά δίνει μεγάλη έμφαση στα τυπικά προσόντα και σε ποικίλης προέλευσης “χαρτιά”.
Β. Ταυτόχρονα εισάγει διαδικασίες χρονοβόρες, γραφειοκρατικές και μη εφαρμόσιμες, ενώ χαρακτηρίζεται από προχειρότητα, ασάφειες, νομοθετικές ατέλειες, αστοχίες και παραλείψεις.
ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ
Το τελικό Προεδρικό Διάταγμα έχει μικροαλλαγές σε σχέση με αυτό που στις 20 Ιανουαρίου ο υπουργός Παιδείας δημοσιοποίησε ζητώντας τις απόψεις των εμπλεκόμενων φορέων. ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΜΙΚΡΟΑΛΛΑΓΕΣ

Το κόστος της φενάκης

Του Παντελή Μπουκάλα  Δηλαδή; Πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν δεν ίσχυε αυτό που τουλάχιστον ο κ. Σαμαράς διατείνεται πως ισχύει, ότι «υπάρχουν πολύ ισχυρά αντισώματα στο DNA μας, στο γονίδιό μας, που πολεμούν τον ιό του ναζισμού»; Τι πιο ντροπιαστικό θα βλέπαμε αν δεν αλήθευε αυτό που τουλάχιστον ο κ. Κεδίκογλου πιστεύει πως αληθεύει, ότι «η επονείδιστη επίθεση ενόπλων στη Μανωλάδα είναι ξένη προς τα ήθη των Ελλήνων»; Πόσο πιο βάρβαρη θα ήταν η εκμετάλλευση των μεταναστών αν δεν είχε νόημα αυτό που τουλάχιστον ο κ. Δένδιας πιστεύει πως έχει νόημα, ότι «στην Ελληνική Δημοκρατία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η οικονομική εκμετάλλευση εκατοντάδων ή και χιλιάδων συνανθρώπων μας, όπως και η διαβίωσή τους σε απαράδεκτες συνθήκες»; Και πόσο πιο άγριες θα ήταν οι συνθήκες αν δεν αποτύπωνε την πραγματικότητα αυτό που τουλάχιστον ο εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ. πιστεύει πως αποτυπώνει την πραγματικότητα, ότι «τόσο η φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. όσο και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου είναι αποφασισμένες να πατάξουν τέτοιου είδους φαινόμενα εκμετάλλευσης αλλοδαπών, που προσβάλλουν τον πολιτισμό της χώρας»; Ο πολιτισμός μας. Τα ήθη. Τα γονίδιά μας. Τα μόνιμα άλλοθι. Μαζί με το στερεότυπο περί μεμονωμένων περιστατικών. Αλλά το να λες πως υπάρχουν αντιρατσιστικά γονίδια, υπονοώντας πως υπάρχουν και ρατσιστικά, άλλων λαών, δεν απέχει πολύ από τον ρατσισμό. Το να επικαλείσαι για μυριοστή φορά τον πολιτισμό σαν τεκμήριο αθωότητας, δεν έχει καμία πειστικότητα σε κανένα ηθικό δικαστήριο, γιατί ο πολιτισμός δεν είναι κούφια διακήρυξη ή κυριακάτικο ρούχο, αλλά καθημερινή στάση. Και το να λες πως οι τουφεκιές εναντίον απλήρωτων δεν ταιριάζουν στα ήθη μας είναι απλώς άλλος ένας τρόπος να κολακέψεις τους Έλληνες, να δημαγωγήσεις. Και ν’ αφήσεις τα πράγματα ως έχουν, αφού πολλοί βολεύονται έτσι. Χρόνια τώρα, είναι πολλοί οι κάτοικοι ενός κόσμου παράλληλου προς τον αυθεντικό, οχυρωμένοι στον μύθο των γονιδίων (τη μια είναι νικηφόρα, την άλλη αντιρατσιστικά, την τρίτη δημοκρατικά). Και πολλοί, στην πολιτική και στα μίντια, συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν χαλαρά τον νεοφασισμό, ακκιζόμενοι μαζί του. Συνεχίζουν, δηλαδή, να φενακίζουν και να φενακίζονται. Έτσι οι Μανωλάδες, εθιμικά ατιμώρητες, θα πληθαίνουν. Πάντα, βέβαια, σαν «μεμονωμένα περιστατικά».

Από τη Λαμία στη ΝΑSΑ

Του Νίκου Ξυδάκη H οδύνη από την πτώση της χώρας οδηγεί συχνότατα σε παροξυσμό αυτοϋποτίμησης, σε απόρριψη οτιδήποτε ελληνικού, σε μαζική απαξίωση. Από την έλλειψη αυτοκριτικής, φτάσαμε στο άλλο άκρο, στην αυτοεκμηδένιση. Η τέτοια αντίδραση δικαιολογείται βεβαίως συναισθηματικά, αλλά δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα πραγματικά μεγέθη· ενίοτε λανθάνει δε μια δόση επαρχιωτισμού και γραικυλισμού: το εγχώριο είναι πάντα ελαττωματικό, καθυστερημένο, προνεωτερικό, κατώτερο. Ας πάρουμε τα ελληνικά πανεπιστήμια: η συχνότερα ακουόμενη περιγραφή τους είναι η πλήρης απαξίωση. Έχουν βρώμικους τοίχους, αιώνιους φοιτητές, το επίπεδο είναι χαμηλό, κουβαλούν όλες τις αμαρτίες του ρωμαίικου. Τα συγκρίνουμε με το Χάρβαρντ και τα βρίσκουμε ακόμη χειρότερα. Είναι, όμως, όλα για πέταμα; Φυσικά όχι. Ευτυχώς όχι. Προχθές, για πολλοστή φορά, οι φοιτητές της Νομικής Αθηνών επρώτευσαν σε διεθνή διαγωνισμό Ρωμαϊκού Δικαίου, αμιλλώμενοι τους ομολόγους τους της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ. Τις προάλλες, η 25χρονη Ελένη Αντωνιάδου, ανακηρύχθηκε Γυναίκα της Χρονιάς στη Μ. Βρετανία. Η Αντωνιάδου εργάζεται ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις και στη NASA, με εννέα υποτροφίες, στους τομείς Νανοτεχνολογίας και Βιοϊατρικής. Από πού ξεκίνησε; Από το νεοσύστατο τμήμα Πληροφορικής με Εφαρμογές στη Βιοϊατρική, του άσημου Πανεπιστημίου Στ. Ελλάδος, στη Λαμία! Το επέλεξε. Έχουμε πολλές περιπτώσεις Ελλήνων αποφοίτων Ιατρικής, Πολυτεχνείου, Φυσικής, Μαθηματικών που συνεχίζουν θριαμβευτικά σε εξόχως ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, από το ΜΙΤ και το Πρίνστον έως το Στάνφορντ και το Μπέρκλεϊ. Φυσικά, η Αντωνιάδου και τα Ελληνόπουλα σαν κι αυτήν θα αρίστευαν παντού. Αλλά έχει μεγάλη σημασία ότι τα θεμέλια μπήκαν εδώ, στο κατά τα άλλα λοιδορούμενο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.

Εκτός ΑΕΙ τα κόμματα

Κύριο Άρθρο (kathimerini.gr)

Ο φοιτητικός συνδικαλισμός ελάχιστα έχει προσφέρει στους φοιτητές και στην εκπαίδευσή τους. Αντιθέτως, έχει οδηγήσει σε ένα καθεστώς συναλλαγής ανάμεσα στους φοιτητοπατέρες και τις διοικήσεις και σε πολλά κρούσματα διαφθοράς και σαπίλας στα ΑΕΙ. Οι φοιτητικές εκλογές με τη συμμετοχή κομματικών παρατάξεων έχουν καταστεί μια γραφική, απολύτως ανούσια παράδοση. Στέκονται αφορμή για βίαιες συγκρούσεις και τη ρύπανση των πανεπιστημιακών χώρων. Θα ήταν εξαιρετικό αν το πείραμα που δοκιμάζουν κάποιοι φοιτητές σήμερα με τη μη συμμετοχή κομματικών νεολαιών στις εκλογές γενικευόταν. Οι φοιτητές θα αποκτούσαν ουσιαστική εκπροσώπηση και τα κόμματα θα έμεναν εκτός πανεπιστημίων, όπως συμβαίνει στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες του κόσμου.

Οι δημιουργικοί νέοι θα φέρουν το καινούργιο

Του Αλέξη Παπαχελά Το καινούργιο στον δημόσιο βίο δεν θα έλθει ούτε απ’ όσους απλώς γκρινιάζουν ούτε και από εκείνους που είναι γαντζωμένοι σε κόμματα και συμφέροντα του χθες. Όχι, το καινούργιο θα έλθει από τους νέους ανθρώπους, που παλεύουν κάθε μέρα και τα δίνουν όλα είτε για να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους είτε για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που περνάνε δύσκολα. Ναι, υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι άνθρωποι σήμερα που ο καθένας τους γράφει ιστορία με μικρά, αλλά στέρεα βήματα. Τους συναντά κανείς, για παράδειγμα, ανάμεσα στους κάθε λογής εθελοντές που βοηθάνε με κάθε τρόπο στα συσίτια, τις δημοπρασίες, τις οργανώσεις για τους αστέγους. Εκεί βρίσκεται μπόλικο από το φιλότιμο και την ανθρωπιά που είχαμε κάποτε, ως κοινωνία, σε μεγάλη αφθονία. Το βλέπει κανείς στα μάτια των νέων ανθρώπων που ψάχνουν να δουν τι σημαίνει επιχειρηματικότητα και πώς μπορεί κάποιος στις σημερινές συνθήκες να ακολουθήσει τον δρόμο του ρίσκου και της καινοτομίας. Το ανακαλύπτει στις μικρές θετικές ιστορίες νέων ανθρώπων, οι οποίοι στήνουν startups ή μικρές αγροτικές επιχειρήσεις. Τι συνδέει όλους αυτούς τους ανθρώπους, που, επιμένουμε, δεν είναι λίγοι; Το γεγονός πως κοιτάνε μπροστά, ψάχνουν λύσεις για το μέλλον τους χωρίς να εξαντλούνται στην γκρίνια για το χθες. Τι δεν έχουν βρει ακόμη; Ένα πολιτικό όραμα που να τους πείθει και ηγέτες, οι οποίοι να τους δίνουν τη σιγουριά ότι θέλουν να τα αλλάξουν όλα σε αυτό τον τόπο. Το καινούργιο θα βγει, όμως, μέσα από αυτήν τη δημιουργικότητα που βράζει. Έχουμε καταπληκτικά νέα παιδιά που μπορούν να σταθούν οπουδήποτε, αρκεί να έχουν ίσες ευκαιρίες, κανόνες και ένα σωστό πλαίσιο. Έχουμε εξαιρετικό ανθρώπινο κεφάλαιο. Τώρα που τέλειωσε η εποχή της εύκολης κομπίνας και του διορισμού στο Δημόσιο, η ελπίδα είναι να λειτουργήσει η μεγάλη προσαρμοστικότητα της ράτσας μας και να διοχετευθεί η ενέργεια και το ταλέντο των νέων ανθρώπων σε δημιουργικά σχέδια. Η εποχή που ζούμε τώρα είναι μεταβατική. Οι πολιτικοί του σήμερα διαχειρίζονται μια κρίση, αλλά δεν είναι αυτοί που θα ανοίξουν νέους δρόμους. Το πιθανότερο είναι πως αυτούς που θα κάνουν τη διαφορά στην Ιστορία μας δεν τους ξέρουμε καν, γιατί κινούνται έξω από το «τρίγωνο της αμαρτίας» (πολιτικοί - συνδικαλιστές - μέσα ενημέρωσης) και προσφέρουν στην κοινωνία αθόρυβα και δημιουργικά.