Καιρός να σοβαρευτούμε

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ξεκινήσει μια συζήτηση που θα πρέπει να μας προβληματίσει πολύ. Ακούω ανθρώπους οι οποίοι είναι κοντά στην κυβέρνηση και αφουγκράζονται το τι συμβαίνει στα ενδότερά της να λένε πως «τελικά δεν μας θέλουν οι Ευρωπαίοι στην Ευρωζώνη, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε». Από την άλλη ακούω ανθρώπους που πιστεύουν ακράδαντα στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας να αναρωτιούνται «μήπως τελικά δεν είμαστε για να ανήκουμε στην Ευρωζώνη, μήπως στοχεύσαμε πολύ παραπάνω από εκεί που αντέχουμε ως κοινωνία;».
Αυτά συμβαίνουν εντός των τειχών. Γιατί εκτός, η συζήτηση έχει φουντώσει για τα καλά πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά και σε ανοικτές συζητήσεις. Εχει αρχίσει μια βαθιά αμφισβήτηση για το αν η Ελλάδα πρέπει να ανήκει στην Ευρωζώνη και κατά πόσον διαθέτει πολιτικό προσωπικό, κράτος και ιδιωτικό τομέα που συνάδουν με τη συμμετοχή της στο κλειστό αυτό κλαμπ.
Αντιλαμβάνεστε υποθέτω πόσο κακός είναι αυτός ο συνδυασμός. Οι κυβερνώντες νιώθουν ότι δεν «τους παίρνει» να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να μείνουμε στο ευρώ. Οι πιο στέρεοι φιλοευρωπαϊστές αρχίζουν να χάνουν την πίστη τους στις δυνατότητες της χώρας να διατηρήσει τα «κεκτημένα», έστω και εδώ που βρισκόμαστε ύστερα από πέντε χρόνια βαθιάς κρίσης. Και οι έξω, στα κέντρα αποφάσεων, βρίσκονται στα όριά τους.
Προς το παρόν έχουν όλοι εναποθέσει τις ελπίδες τους σε κάποια ανώτατη μεταφυσική δύναμη. Οι κυβερνώντες πιστεύουν ότι οι υπεύθυνοι της Ευρωζώνης θα κάνουν στην άκρη την τελευταία στιγμή για να αποφευχθεί το μοιραίο. Οι φιλοευρωπαϊστές θεωρούν ότι, δεν μπορεί, θα κάνει την «κωλοτούμπα» ο κ. Τσίπρας και παρακολουθούν ανήμποροι την ξέφρενη κούρσα μιας άπειρης κυβέρνησης. Οι έξω περιμένουν να δουν κατά πόσον λειτουργούμε λογικά σαν χώρα ή όχι.
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει το θρίλερ που ζούμε. Φαντάζομαι, βεβαίως, κάποιους κυνικούς, οι οποίοι κινούν όπως πάντα τα νήματα στο παρασκήνιο, να τρίβουν τα χέρια τους καθώς η χώρα ωθείται στο ατύχημα και ενδεχομένως στη δραχμή. Τους βλέπω τώρα να διακηρύσσουν πως «η μόνη λύση είναι η δραχμή» και κατόπιν να γυρνάνε και να ψιθυρίζουν «θα τα πάρουμε όλα τζάμπα φίλε».
Κάτι τύποι σαν και αυτούς θα είναι οι μόνοι χαρούμενοι και κερδισμένοι.
Καιρός, λοιπόν, να σοβαρευθούμε όλοι. Αυτή η χώρα μπορεί να ανήκει στα πιο κλειστά κλαμπ του κόσμου αρκεί να έχει την απαραίτητη ηγεσία και να μην την πιάνει το «ανάποδό της», το αυτοκαταστροφικό σύνδρομο μιας ατέλειωτης εσωστρέφειας και μανίας καταδίωξης. Θα είναι αυτοκτονικό ύστερα από πέντε χρόνια να είχαμε φτάσει κοντά στο σημείο καμπής και να μην καταφέρουμε να περάσουμε... απέναντι. Ένας παλιός έμπειρος διπλωμάτης μου έλεγε κάποτε: «Ξέρεις ποια είναι η μεγάλη διαφορά της Ελλάδας από τις άλλες βαλκανικές χώρες; Όλες φλερτάρουν με τον γκρεμό, αλλά εμείς οι Έλληνες πάντα κάνουμε πίσω την τελευταία στιγμή». Ελπίζω να μην τον διαψεύσουμε.