Blood sweat and tears

Το 1897 η μικροσκοπική κουκίδα με την ονομασία Hellas υπό την ηγεσία του Δεληγιάννη τα βάζει με τον Σουλτάνο.

Εκείνος, ο Σουλτάνος, κηρύσσει πόλεμο και στις 5 Απριλίου ορμάει ακάθεκτος και την τρίτη μέρα συμβαίνει το γνωστό «όπου φύγει φύγει» και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»!

Αποτέλεσμα; Ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις. Αποτέλεσμα; Ο «μεγαλόψυχος» Σουλτάνος μας χαρίζει την Αθήνα. Άντε λέει, από τούδε να προσέχετε και να είστε καλά παιδιά. Αποτέλεσμα; Μεσολαβούν οι γνωστές «προστάτιδες» δυνάμεις. Τελικό αποτέλεσμα; Οι Οθωμανοί απαίτησαν αποζημιώσεις εκατό εκατομμυρίων χρυσών φράγκων!

Πού θα τα βρούμε ρε παιδιά; Φυσικά από δανεικά ξένων τραπεζών. Όπερ και εγένετο. Όμως επειδή οι δανειστές δεν μας θεωρούσαν φερέγγυους συγκρότησαν την επιτροπή Διεθνού Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ). Όπως η Τρόικα. Μόνο έτσι θα εξασφάλιζαν τα δανεικά τους!

Το ίδιο περιστατικό έχει συμβεί «άπειρες» φορές στην ζωή αυτού του κράτους. Αν «αυτό» λέγεται κράτος. Και αν «αυτό» διαθέτει συγκροτημένη και πειθαρχημένη κρατική οντότητα!

Το ίδιο, λόγου χάριν, συνέβη τον χειμώνα του 1996. Με πρωθυπουργό τον «εκσυγχρονιστή» Κώστα Σημίτη, υπουργό εξωτερικών τον καφενόβιο Θόδωρο Πάγκαλο, υπουργό Άμυνας τον νταή Γεράσιμο Αρσένη και ΓΕΕΘΑ τον ναύαρχο Χ. Λυμπέρη. Αποτέλεσμα; Ο Κ. Σημίτης, μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο οι Τούρκοι να καταβροχθίσουν μερικά νησιά παρέα με τις βραχονησίδες, σπεύδει τηλεφωνικά και εκλιπαρεί τον πλανητάρχη. Εκείνος επεμβαίνει, οι Τούρκοι κάνουν πίσω και μετά από λίγο στην Βουλή ο πρωθυπουργός ευχαριστεί δημοσίως τους αμερικανούς!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι τα μεγάλα λόγια θέλουν και μεγάλες πράξεις. Και οι μεγάλες πράξεις θέλουν κότσια. Και τα κότσια θέλουν «οχυρωματικά» έργα. Τουτέστιν οργανωμένο κράτος, οργανωμένη παραγωγή και οργανωμένη παραγωγική οικονομία!

Αυτό λέγεται «συσχετισμός δυνάμεων». Μπορείς; Απόδειξη! Έχεις τα κότσια; Απόδειξη! Αντέχει η κοινωνία; Απόδειξη! Το εθνικό μέτωπο είναι αραγές; Απόδειξη! Υπάρχει εθνική συνείδηση; Απόδειξη! Είμαστε όλοι μαζί σαν μια γροθιά; Απόδειξη! Είναι αποφασισμένος ο μέσος Έλληνας να υποστεί θυσίες; Απόδειξη!

Αν τίποτα απ΄ αυτά δεν υφίσταται. Αν η οικονομία σου διάτρητη. Αν το μέτωπο γκρεμισμένο. Αν πρυτανεύει η κομματικότητα. Αν ο καθένας μόνο για την πάρτη του. Αν εξακολουθείς να πορεύεσαι υποταγμένος, ταπεινωμένος και προσκυνημένος. Αν είσαι τζάμπα μάγκας. Αν όλες αυτές οι κόκκινες γραμμές είναι φούμαρα και η εθνική περηφάνεια άσφαιρη. Αν δηλαδή πάιζεις θέατρο, ε τότε είσαι για τα μπάζα!

Με απλά λόγια. Όπως έλεγε ο οικονομικός επίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί «το ζητούμενο είναι να επικρατήσει η λογική και όχι η ιδεολογία». Πολύ σωστά. Και η λογική σ αυτή την κρίσιμη στιγμή σημαίνει ότι αφού δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις συνθήκες ενός «πολέμου» τότε προτιμότερο είναι να ελιχθείς!

Είμαστε αποφασισμένοι για Blood sweat and tears; Όχι! Ε, τότε διπλωματία!