Από τον πόλεμο των λέξεων, στον συμβιβασμό και στην ευθύνη

Καρακούσης Αντώνης

Έχει αποδειχθεί περίτρανα τα τελευταία πέντε χρόνια ότι όποια πολιτική δύναμη έλθει σε επαφή με το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα δοκιμάζεται η συνοχή της, κλονίζεται η αντοχή της και απομειώνεται η δύναμή της.

Είναι η φύση και η ένταση του προβλήματος τέτοια που δεν επιδέχεται απλές, χωρίς κόστος, λύσεις.

Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα και τα στελέχη του μπορούσαν να αποτελέσουν την εξαίρεση.

Αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας και ερχόμενοι σε επαφή με το πρόβλημα ένοιωσαν έντονη τη πίεση και την αδυναμία.

Πολύ περισσότερο αυτοί μάλιστα επειδή είχαν αναπτύξει αντίληψη και πίστευαν ότι με εργαλείο την αμφισβήτηση της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη θα επιτύγχαναν πολύ περισσότερα από τους προηγούμενους.

Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι των Eυρωπαίων δεν είχαν συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας ελληνικής αριστερής αμφισβήτησης, παρ' ότι είχαν προσπαθήσει να προσεγγίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, να μάθουν για τον αρχηγό και τα στελέχη του, να διερευνήσουν εντέλει τις πεποιθήσεις, τις διαθέσεις και τις δυνατότητες της ανερχόμενης ελληνικής πολιτικής δύναμης.

Όταν διαπίστωσαν στην πράξη τις διαθέσεις του κ.Τσίπρα θέλησαν να τον εξουδετερώσουν από την αρχή.

Γι' αυτό και δεν άφησαν σχεδόν κανένα περιθώριο χρόνου. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έσφιξε γρήγορα την τανάλια της ρευστότητας, έκλεισε τις χρηματοδοτικές κάνουλες και απείλησε ευθέως τη νέα κυβέρνηση με οικονομική ασφυξία.

Ο κ.Τσίπρας ένοιωσε από την αρχή στην πράξη την εξάρτηση από το χρήμα των Eυρωπαίων.

Αντέδρασε είναι αλήθεια, επέμεινε στη γραμμή που είχε χαράξει, αλλά στο τέλος δεν απέφυγε τον συμβιβασμό.

Έναντι κάποιων διεκδικήσεων αποδέχθηκε δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, που αυτόματα τον έφεραν σε σύγκρουση με τις προεκλογικές επαγγελίες του και σε κάποια απόσταση από τους ψηφοφόρους που του προσέφεραν την εξουσία.

Ήδη αντιμετωπίζει εσωκομματικές αντιδράσεις, αν και η υποστήριξη κι ανοχή των πολιτών παραμένει ισχυρή.

Η διαφορά με τους προηγούμενους είναι ότι έδωσε ευθεία μάχη με τους ξένους, διεθνοποίησε το ελληνικό πρόβλημα, ανέδειξε τα πολλά λάθη και τις μονομέρειες της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, ύψωσε τη φωνή του και διεκδίκησε βαθμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

Έδωσε χωρίς αμφιβολία μάχη αξιοπρέπειας. Αυτή ακριβώς εκτίμησε σημαντική μερίδα των πολιτών και γι' αυτό απολαμβάνει τόσης ανοχής και υποστήριξης, παρά τον συμβιβασμό και τις υποχωρήσεις από τις προεκλογικές δεσμεύσεις.

Είναι τα άυλα και μη αποτιμώμενα αγαθά της στάσης που επέλεξε.

Ο καιρός θα δείξει αν επαρκούν για να τον προστατεύσουν από τις πρώτες φθορές που η επαφή με το πρόβλημα της χώρας προκάλεσε.

Το σίγουρο είναι ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι μεγάλο, βαθύ και δισεπίλυτο. Δεν επιλύεται ρητορεύοντας από άμβωνος.

Απαιτεί πίστη, ευελιξία, ταχύτητα αντίδρασης, μακρά προσπάθεια και αποφασισμένα πρόσωπα έτοιμα να συγκρουσθούν και βεβαίως να θυσιαστούν.

Υποθέτουμε ότι ο κ.Τσίπρας δεν τρέφει ψευδαισθήσεις. Έχει πια την εμπειρία και μπορεί να αντιληφθεί πως άλλο είναι να χτίζεις με λόγια ανώγεια και άλλο να έχεις στα χέρια σου την ευθύνη της χώρας και του λαού της.