Kill me; Kill you!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΑΠΟ ΤΟ "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

Ο Τσίπρας γρονθοκοπείται ανηλεώς. Από το σύστημα της ολιγαρχίας και των κοτζαμπάσηδων.

Κρυφίως αυτοί γρονθοκοπούν. Όταν το κτήνος είναι πληγωμένο κοπανάει στα τυφλά. Και παρασύρει ό, τι βρει μπροστά του. Γρονθοκοπείται και από τους «φίλους» και ευρωπαίους «συμμάχους». Φανερά!

Γιατί οι τελευταίοι επιχειρούν να κλείσουν την στρόφιγγα της χρηματοδότησης. Και από την άλλη το κυβερνητικό προσωπικό της ολιγαρχίας και των μεταπρατών φρόντισε να αδειάσει τα ταμεία!

Πού είναι ο δίχτυς προστασίας; 'Αφαντος! Γιατί δεν έγινε αξιολόγηση από την «φιλτάτη» Τρόικα; Μα επειδή ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο παρέδωσαν την καυτή πατάτα στον Τσίπρα!

Με απλά λόγια το κράτος ρημαδιό. Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Όλοι οι νεοέλληνες κατάντησαν οδοντογλυφίδες για να καθαρίζουν τις οδοντοστοιχίες τους ο Σόιμπλε παρέα με τον φιλιππινέζο του Ντάισελμπλουμ!

Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι λεβέντες του Eurogroup αποδέχτηκαν τις γενικόλογες υποσχέσεις και δεσμεύσεις του Βαρουφάκη. Μα φυσικά για να κερδίσουν και να ροκανίσουν χρόνο τεσσάρων μηνών!

Και έτσι εξηγείται το γεγονός ότι παρά την συντριβή τους, ουδείς στα φανερά αμφισβητεί την ηγεμονία του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου!

Προφανώς το σχέδιο πάει κάπως έτσι. Πρώτο η οικονομική ασφυξία. Ύστερα η ταπείνωση του Τσίπρα. Ολοσχερής. Για να αποφύγει «ατύχημα» θα αρχίσει να εκλιπαρεί μια νέα δανειακή σύμβαση. Ένα τρίτο Μνημόνιο. Με απλά λόγια οι «φίλοι» και «σύμμαχοι» επιδιώκουν τον ολοσχερή εξευτελισμό της νέας κυβέρνησης. Δηλαδή να μεταμορφώσουν τον Τσίπρα σε Σαμαρά. Ο Μανωλιός άλλαξε τα ρούχα του και τα φόρεσε αλλιώς!

Σ αυτή την περίπτωση η δημοτικότητα θα καταρρεύσει. Σ΄ αυτή την περίπτωση ο Τσίπρας θα αναγκαστεί σε άτακτη υποχώρηση. Με πιθανό σενάριο είτε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες είτε σχηματισμό Οικουμενικής. Μάλιστα οι σεναριογράφοι τοποθετούν αυτή την πιθανότητα κάπου προς το τέλος Απριλίου, αρχές Μαΐου!

Κάπως έτσι η «αριστερή» κυβέρνηση θα καταλήξει μια «θλιβερή παρένθεση». Και κάπως έτσι οι δύο φιλάρες Σαμαράς-Βενιζέλος θα επανακάμψουν ως σωτήρες του Έθνους!

Υπάρχει λύση; Φυσικά υπάρχει. Αλλά απαιτούνται κότσια, κοχόνες και ορμή. Όπως έλεγε και ο Σαμψών «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»!

Δηλαδή ο Τσίπρας πρέπει πάση θυσία να αποφύγει την εφιαλτική κατάληξη του Γιώργου Παπανδρέου. Meaning και λαλάκας και δαρμένος. Που πάει να πει ότι δύο πράγματα πρέπει να κάνει. Ρελάνς σε όλα. Το πρώτο σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Χωρίς πολλές, πολλές δημοκρατικές, εξαντλητικές διαδικασίες. Πρέπει να πάρει κεφάλια και να πιεί αίμα ώστε να γεμίσει τα ταμεία. Βούτηξες; Φερ΄τα! Τώρα!

Η δεύτερη κίνηση να προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Να περιγράψει στον ελληνικό λαό με όλες τις λεπτομέρειες, την κατάσταση και να ζητήσει πράσινο η κόκκινο φως. Να προχωρήσει στο «Όχι» με κάθε κόστος; Δηλαδή Blood, Sweat and Tears. Ή να κάνω πίσω; Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του!

Η ακινησία, η παραλυσία, το ναι μεν αλλά, οι ατέρμονες διαβουλεύσεις, η προσφυγή στην «αλληλεγγύη» των ευρωπαίων, όλα αυτά είναι λόγια του αέρα! Κάπως έτσι ο Αλέξης θα πάει άκλαφτος!

Του την έχουνε στημένη. Γι αυτό η αλεπού της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε με «διακριτική» χαιρεκακία ότι η νέα κυβέρνηση άλλα έκανε απ΄ αυτά που είχε υποσχεθεί προεκλογικά!

Τουτέστιν και τον γρονθοκοπούν και τον λοιδωρούν και τον απειλούν και τον εκβιάζουν και τον ξηλώνουν. Ο πόλεμος αμείλικτος. Οι αντίπαλοι κυνικοί, αποφασισμένοι και πάνοπλοι. Η κατάσταση κρίσιμη. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε την πρώτη πράξη. Η συνέχεια ακόμα χειρότερη. Εδώ είναι που λένε Kill me; Kill you!

Τα «δίδακτρα» για τον ΣΥΡΙΖΑ

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

​Γράφαμε και παλιότερα ότι τα δίδακτρα για τη «βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ» θα είναι υψηλά για την ελληνική οικονομία. Βεβαίως, «το καλό είναι ότι μία ακόμη γενιά “αιθεροβαμόνων” θα μάθει στο καμίνι της εξουσίας αυτό που έλεγε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, ότι “η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού· είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου”. Τον λογαριασμό όμως της εκπαίδευσης θα τον αναλάβει ο ελληνικός λαός» («Καθημερινή», 11.9.2014).
Αλλά, μέχρι να καταλάβει ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης ότι ανάπτυξη δεν γίνεται χωρίς επενδύσεις, ο κ. Στάθης Λεουτσάκος ότι με συνθήματα δεν βάφονται αυγά και η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω της, η χώρα θα έχει χάσει πολλά. Απλώς ελπίζουμε, αφενός, να μην πάνε στράφι τα δίδακτρα –δηλαδή να μάθουν κάτι και οι οπλαρχηγοί της Προόδου, αλλά και όσοι πίστεψαν ότι πουλώντας αέρα κοπανιστό θα βρέξει λεφτά– και, αφετέρου, οι ζημιές να είναι αναστρέψιμες.
Δυστυχώς όλα εδώ πληρώνονται. Ο παραλογισμός που επί χρόνια καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία φύτρωσε στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Διάφοροι αριστεροφαντασιόπληκτοι είναι ικανοί να πάρουν τη χώρα στον λαιμό τους για να αποδείξουν ότι οι νεράιδες του καταστροφικού σοσιαλισμού είναι υπαρκτές. Μεγάλωσαν ιδεολογικά φτιάχνοντας έναν αδιαπέραστο από την πραγματικότητα κόσμο· είναι σαν εκείνο τον ανόητο οδηγό που πάει ανάποδα στη Σταδίου και όταν ακούει από το ραδιόφωνο «προσοχή, προσοχή, όχημα κινείται ανάποδα στην οδό Σταδίου», μονολογεί: «Τι ένα, ρε; Δεκάδες είναι...».
Δεν γνωρίζουμε πόσα περιθώρια υπάρχουν για να διδαχθούν διάφοροι στον ΣΥΡΙΖΑ τους περιορισμούς της πραγματικότητας. Εδώ υπάρχουν στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός, που κατέστρεψε την Ανατολική Ευρώπη, ήταν κατά βάθος «καλό πράγμα» και απλώς ο πανταχού παρών ιμπεριαλισμός δεν άφησε να ανθήσουν οι αρετές του. Υπάρχουν βουλευτές που πιστεύουν ότι ο Στάλιν ήταν ένας καλοκάγαθος γεράκος, ο οποίος απλώς προστάτευε τον σοσιαλισμό σφάζοντας όλους τους συντρόφους του. Υπάρχει ακόμη και ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς, ο οποίος σε αυτό το χάος της ελληνικής παιδείας η μόνη απόφαση που πήρε –στον ένα μήνα που ανέλαβε– είναι να καταστρέψει κάποιες νησίδες αριστείας που υπήρχαν, δηλαδή να ισοπεδώσει τα πειραματικά σχολεία.
Κρίνονται πολλά για τη χώρα τους επόμενους μήνες. Ο κίνδυνος του πιστωτικού ατυχήματος, λόγω του ελλείμματος ρευστότητας που τώρα παραδέχεται η κυβέρνηση, είναι υπαρκτός. Αν γλιτώσουμε το ατύχημα, το οποίο θα οδηγήσει τη χώρα οικονομικά και πολιτικά στη δεκαετία του ’50, θα κριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μάθουμε αν και κατά πόσο ο φανταστικός κόσμος που έφτιαξε είναι διαπερατός από την πραγματικότητα. Ως αντιπολίτευση δεν φάνηκε να έχει κάποια επαφή με τον πραγματικό κόσμο, απόδειξη ότι επέμενε να πάμε σε εκλογές βγάζοντας από την εξαιρετικά δύσκολη θέση την προηγούμενη κυβέρνηση.
Απλώς ελπίζουμε ότι τα «δίδακτρα» (των 20 δισ. καταθέσεων που έφυγαν από τις τράπεζες, συν κάποια δισ. ελλείμματος από την υστέρηση των φορολογικών εσόδων, συν τις ζημίες από το «πάγωμα» της αγοράς, συν το ανυπολόγιστο κόστος από τη διεύρυνση του χάσματος εμπιστοσύνης με τους εταίρους) θα πιάσουν τόπο...

Πυρ ομαδόν κατά Τσίπρα και Μέρκελ-Όλα κρέμονται από μιά κλωστή

Ο Aixmiros από aixmi.gr

Στον ίδιο παρονομαστή έχουν βρεθεί μετά τη συμφωνία στο Eurogroup ο Αλέξης Τσίπρας και η Άνγκελα Μέρκελ, γεγονός που από μόνο του συνιστά παραδοξότητα. Και οι δυο δέχονται πυρά στα κόμματά τους, επειδή υποχώρησαν από τις αρχικές άκαμπτες θέσεις του.
Ο πρωθυπουργός βάλλεται από τον πρώτο του ευρωβουλευτή Μανόλη Γλέζο, από την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, από τον αρχηγό της αριστερής πτέρυγας του Σύριζα Παναγιώτη Λαφαζάνη, από τον υπεύθυνο οικονομικών του κόμματος Γιάννη Μηλιό, και από καμιά εικοσαριά βουλευτές του. Όλοι του προσάπτουν μεγάλες υποχωρήσεις από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του.
Αντίστοιχα, η καγκελάριος ακούει τα εξ αμάξης από άλλους τόσους βουλευτές, αλλά και από μεγάλα ΜΜΕ, διότι υποτίθεται ότι «κάνει παραχωρήσεις» προς τους άπληστους Έλληνες». Έτσι, βγαίνει ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε και δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα πάρει ούτε ευρώ αν δεν υλοποιήσει στο ακέραιο τις συμφωνίες, μιλά ανοιχτά για τρόικα που θα κάνει τους ελέγχους, αποδοκιμάζει δημοσίως τον Γιάννη Βαρουφάκη, και διαμηνύει ότι η Γερμανία μπορεί να θέσει τέρμα ακόμη και στην τετράμηνη παράταση αν η κυβέρνηση της Αθήνας δεν εκπληρώσει τις υποσχέσεις της.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι τα πάντα κρέμονται από μιά κλωστή, η οποία μπορεί να κοπεί πολύ εύκολα. Κάθε ρεαλιστική κίνηση του Αλέξη Τσίπρα για να μην «κουτουλήσει» η χώρα θα εκλαμβάνεται σαν «έγκλημα καθοσιώσεως» από σημαντικό κομμάτι του Σύριζα, και κάθε βήμα λογικής της Άνγκελα Μέρκελ σαν «νέο δώρο» προς τους Έλληνες…
Έτσι, όμως, δεν θα πάνε μακριά τα πράγματα. Δυστυχώς, η ακραία ρητορική της ηγεσίας του Σύριζα πριν από τις εκλογές έκανε τα στελέχη του, αλλά και μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων, να πιστέψουν ότι τα πάντα θα ανατραπούν. Και οι αγορές «θα χόρευαν πεντοζάλη» και το χρέος θα «κουρευόταν» και το μηνόνιο «θα σκιζόταν» και η τρόικα «θα εξαφανιζόταν»…
Το κρίσιμο είναι να πείσει το εσωτερικό μέτωπο ο πρωθυπουργός ότι είναι αναγκαία η επαφή με την πραγματικότητα, την οποία δε διαμορφώνουμε μόνοι οι Έλληνες. Αν το καταφέρει -πράγμα εξαιρετικά δύσκολο- θα μπορέσει να διαπραγματευτεί με τους εταίρους και να πετύχει περισσότερα πράγματα από την προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλιώς…

ΜΙΚΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΑΠΟ ΤΟ "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

Τα  ερωτήματα αμείλικτα. Οριακά. Ακραία. Αφού ακραίες  οι  συνθήκες, ακραίες οι καταστάσεις και  αμείλικτοι οι δανειστές μας. Δηλαδή. Τα διλήμματα καταλήγουν  ως εξής:

Θέλεις  ή δεν  θέλεις να  είσαι  μέσα στην ευρωζώνη; Αντέχεις ή δεν αντέχεις να  βγεις από την ευρωζώνη; Αν  αντέχεις απόδειξη! Που πάει να πει « η ταν  η  επί  τας»!
Αφού  λοιπόν η νέα  κυβέρνηση κέρδισε  τις εκλογές με την  τελική και   αδιαπραγμάτευτη  στρατηγική «μέσα στην ευρωζώνη».  Αφού οι δανειστές  ήταν (ή φάνηκαν) αποφασισμένοι να μας πετάξουν  από  την  ευρωζώνη. Και  αφού  η πλειοψηφία των πολιτών  δεν μπορεί,  δεν  θέλει,  δεν έχει  τα κότσια   να ματώσει και να υποφέρει.  Ε,  τότε πώς  διάολο αυτή η διαπραγμάτευση  μπορούσε ποτέ να δικπεραιωθεί  με ίσους όρους;  Στοιχειώδες!

Άρα  εκ των πραγμάτων ο Βαρουφάκης και ο Δραγασάκης ήταν, από την αρχή, σε δυσμενή θέση. Άρα ήταν αδύνατον  στο  «Nein»  του Σόιμπλε να  απαντούσαν μ΄ ένα Μεταξικό «Όχι». Αρα είχαν  βάλει κόκκινη γραμμή. Και άρα ήταν αποφασισμένοι να κάνουν μεγάλες  υποχωρήσεις!

Και άρα το  ζήτημα  αυτής της προσωρινής συμφωνίας  δεν είχε να κάνει με την «ανικανότητα»,  την «αδεξιότητα», την  «άγνοια»  των ελλήνων  διαπραγματευτών. Η ελληνική υποχώρηση έχει να κάνει με συγκεκριμένους αντικειμενικούς παράγοντες. Πως να  το κάνουμε. Είμαστε από κάτω!

Επομένως ο ισχυρισμός του Κώστα Λαπαβίτσα είναι ανυπόστατος. Πως  δηλαδή η κυβέρνηση με την  συγκεκριμένη  αυτή συμφωνία  είναι αδύνατον να  χρηματοδοτήσει τις ανθρωπιστικές εξαγγελίες της «Θεσαλονίκης».  Μεθερμηνευόμενο πάει να πει  το εξής: Αν  η  Ελλάδα έβγαινε από  την ευρωζώνη,  υπήρχε πιθανότητα  η   κυβέρνησή του να  χρηματοδοτούσε αυτό το πρόγραμμα; Ούτε μία στο εκατομμύριο. Με τι; Με  δραχμές και  φραγκοδίφραγκα;

Επομένως  η διαπίστωση του Μανώλη Γλέζου  ότι ο Τσίπρας βάφτισε το  κρέας ψάρι, είναι και  σωστή και λανθασμένη.

Σωστή  γιατί μπήκαμε στο πρόγραμμα.  Σωστή γιατί πρέπει να  εκπληρώσουμε  συγκεκριμένες  δεσμεύσεις. Σωστή  γιατί πρέπει διαρκώς να  υφιστάμεθα τον εποπτικό έλεγχο των  δανειστών.

Όμως είναι λάθος επειδή καταφέραμε να   βγάλουμε από την μέση   το κούρεμα  των συντάξεων,  την αύξηση  στους φόρους  των ξενοδοχείων και τις μαζικές απολύσεις.

Με απλά  λόγια. Από  τα εκατό  που υποσχέθηκε  ο Τσίπρας προεκλογικά, κατάφερε, προς το παρόν  τα δέκα. Και ούτε!

Γι αυτό η συντριπτική πλειοψηφία των  πολιτών  είναι με το μέρος  της νέας  κυβέρνησης.  Γιατί αντιλαμβάνεται  το στοιχειώδες. Αφού  δεν μπορώ  και δεν αντέχω  τις συνέπειες  μιας εξόδου από το  euro, τότε από το  ολότελα καλή και η Παναγιώταινα. Στοιχειώδες αγαπητέ μου Μίκη!

Γιατί το  ελληνικό και υπερήφανο  Όχι, απαιτεί λαό  ενωμένο,  ετοιμοπόλεμο και αποφασισμένο. Τα μεταξωτά  βρακιά απαιτούν και επιδέξιους κώλους!

Κρατικοί αξιωματούχοι

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει μια κακή παράδοση, η οποία έχει καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Γενικοί γραμματείς σε κρίσιμα υπουργεία διορίζονται αποτυχημένοι πολιτευτές και κομματικά στελέχη. Η κοινωνία έχει την απαίτηση από κάθε κυβέρνηση να αναζητάει τους καλύτερους για κάθε θέση και να δίνει ίσες ευκαιρίες σε κομματικούς και μη κομματικούς. Η συνέχιση της κάκιστης παράδοσης θα εντείνει την απελπισία των πολιτών, που θεωρούν ότι τίποτα δεν αλλάζει σε αυτόν τον τόπο, όποιος και να τον κυβερνάει... Υπάρχουν χιλιάδες μορφωμένοι, καταρτισμένοι πολίτες οι οποίοι ψάχνουν για δουλειά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους στερήσει την ευκαιρία μιας αίτησης, έστω, για μια θέση κρατικού αξιωματούχου.

Από τον πόλεμο των λέξεων, στον συμβιβασμό και στην ευθύνη

Καρακούσης Αντώνης

Έχει αποδειχθεί περίτρανα τα τελευταία πέντε χρόνια ότι όποια πολιτική δύναμη έλθει σε επαφή με το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα δοκιμάζεται η συνοχή της, κλονίζεται η αντοχή της και απομειώνεται η δύναμή της.

Είναι η φύση και η ένταση του προβλήματος τέτοια που δεν επιδέχεται απλές, χωρίς κόστος, λύσεις.

Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα και τα στελέχη του μπορούσαν να αποτελέσουν την εξαίρεση.

Αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας και ερχόμενοι σε επαφή με το πρόβλημα ένοιωσαν έντονη τη πίεση και την αδυναμία.

Πολύ περισσότερο αυτοί μάλιστα επειδή είχαν αναπτύξει αντίληψη και πίστευαν ότι με εργαλείο την αμφισβήτηση της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη θα επιτύγχαναν πολύ περισσότερα από τους προηγούμενους.

Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι των Eυρωπαίων δεν είχαν συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας ελληνικής αριστερής αμφισβήτησης, παρ' ότι είχαν προσπαθήσει να προσεγγίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, να μάθουν για τον αρχηγό και τα στελέχη του, να διερευνήσουν εντέλει τις πεποιθήσεις, τις διαθέσεις και τις δυνατότητες της ανερχόμενης ελληνικής πολιτικής δύναμης.

Όταν διαπίστωσαν στην πράξη τις διαθέσεις του κ.Τσίπρα θέλησαν να τον εξουδετερώσουν από την αρχή.

Γι' αυτό και δεν άφησαν σχεδόν κανένα περιθώριο χρόνου. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έσφιξε γρήγορα την τανάλια της ρευστότητας, έκλεισε τις χρηματοδοτικές κάνουλες και απείλησε ευθέως τη νέα κυβέρνηση με οικονομική ασφυξία.

Ο κ.Τσίπρας ένοιωσε από την αρχή στην πράξη την εξάρτηση από το χρήμα των Eυρωπαίων.

Αντέδρασε είναι αλήθεια, επέμεινε στη γραμμή που είχε χαράξει, αλλά στο τέλος δεν απέφυγε τον συμβιβασμό.

Έναντι κάποιων διεκδικήσεων αποδέχθηκε δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, που αυτόματα τον έφεραν σε σύγκρουση με τις προεκλογικές επαγγελίες του και σε κάποια απόσταση από τους ψηφοφόρους που του προσέφεραν την εξουσία.

Ήδη αντιμετωπίζει εσωκομματικές αντιδράσεις, αν και η υποστήριξη κι ανοχή των πολιτών παραμένει ισχυρή.

Η διαφορά με τους προηγούμενους είναι ότι έδωσε ευθεία μάχη με τους ξένους, διεθνοποίησε το ελληνικό πρόβλημα, ανέδειξε τα πολλά λάθη και τις μονομέρειες της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, ύψωσε τη φωνή του και διεκδίκησε βαθμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

Έδωσε χωρίς αμφιβολία μάχη αξιοπρέπειας. Αυτή ακριβώς εκτίμησε σημαντική μερίδα των πολιτών και γι' αυτό απολαμβάνει τόσης ανοχής και υποστήριξης, παρά τον συμβιβασμό και τις υποχωρήσεις από τις προεκλογικές δεσμεύσεις.

Είναι τα άυλα και μη αποτιμώμενα αγαθά της στάσης που επέλεξε.

Ο καιρός θα δείξει αν επαρκούν για να τον προστατεύσουν από τις πρώτες φθορές που η επαφή με το πρόβλημα της χώρας προκάλεσε.

Το σίγουρο είναι ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι μεγάλο, βαθύ και δισεπίλυτο. Δεν επιλύεται ρητορεύοντας από άμβωνος.

Απαιτεί πίστη, ευελιξία, ταχύτητα αντίδρασης, μακρά προσπάθεια και αποφασισμένα πρόσωπα έτοιμα να συγκρουσθούν και βεβαίως να θυσιαστούν.

Υποθέτουμε ότι ο κ.Τσίπρας δεν τρέφει ψευδαισθήσεις. Έχει πια την εμπειρία και μπορεί να αντιληφθεί πως άλλο είναι να χτίζεις με λόγια ανώγεια και άλλο να έχεις στα χέρια σου την ευθύνη της χώρας και του λαού της.

Έχουν όλα ξαναγίνει

Μαλούχος Γεώργιος από το "ΒΗΜΑ"

«Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί, πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων» έγραφε ο Καβάφης. Έτσι, υπό αυτή την έννοια, τα μέλλοντα των επομένων τεσσάρων κρίσιμων μηνών δεν μπορούν να κριθούν ακόμα, καθώς δεν έχουν συντελεστεί, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ουσιώδεις ενδείξεις για σειρά πραγμάτων.
Όμως, τα παρελθόντα, αυτά, τα γνωρίζουν και οι άνθρωποι – όχι όλοι φυσικά, αλλά τουλάχιστον εκείνοι που μπαίνουν στον κόπο για κάτι τέτοιο. Και αυτά είναι εξαιρετικά διαφωτιστικά…
Τα παρελθόντα λοιπόν μας δείχνουν ότι, όλα αυτά, με κάποιο τρόπο και σε κάποιο βαθμό και τηρουμένων φυσικά των πολλών αναλογιών, έχουν ξαναγίνει.
Έχουν ξαναγίνει στην περίοδο που ακολούθησε την πτώχευση του 1932. Τότε, δεν είχαμε βέβαια κοινό νόμισμα με άλλες χώρες, γι αυτό και πτωχεύσαμε χωρίς πολλές κουβέντες, δεν κρυφτήκαμε με τόσο επιζήμιο τρόπο πίσω από το δάχτυλό μας υποκρινόμενοι ότι γλυτώσαμε την πτώχευση, ουσιαστικά πληρώνοντας θανάσιμα για τη χώρα την προστασία της σταθερότητας του κοινού αυτού νομίσματος – γιατί αυτή είναι η ουσία των όσων ζούμε τα τελευταία πέντε χρόνια…
Από τον Απρίλιο του 1932 με την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών Γεωργίου Μαρή μέχρι τον Απρίλιο του 1936 με την υπερψήφιση από τη Βουλή με 241 ψήφους του Ιωάννη Μεταξά ως πρωθυπουργού της Ελλάδος, μεσολάβησε σειρά κυβερνήσεων, με ατέλειωτες, αντίστοιχες διαπραγματεύσεις με την τότε τρόικα – συγγνώμη, λάθος με τους τότε θεσμούς, που είχαν την ονομασία Συμβούλιο των Ομολογιούχων.
Οι διαπραγματεύσεις μοιάζουν απελπιστικά με αυτά που ζούμε σήμερα: οι κυβερνήσεις πνιγόντουσαν σε αυτές και ανά τακτά διαστήματα, λόγω της πίεσης, εναλλάσσονταν στην εξουσία, μέχρι που η απελπισία οδήγησε τελικά στην υπερψήφιση του Μεταξά.
Όπως γνωρίζουν οι τακτικοί αναγνώστες της, η παρούσα στήλη έχει αναφερθεί αρκετές φορές και με λεπτομέρειες στα γεγονότα του 1932-1936 από την αρχή της κρίσης το 2010 – τα κείμενα μπορεί κανείς να τα βρει πολύ εύκολα.
Γιατί λοιπόν να αναφερθεί σήμερα ακόμα μια φορά;
Επειδή, δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, οι ομοιότητες της κατάληξης του τότε με το τώρα μοιάζουν όλο και περισσότερες, ενώ, οι διαφορές φαντάζουν πια όλο και λιγότερες...

Η πραγματικότητα και οι μύθοι

 ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Τα τελευταία χρόνια χτίστηκε προσεκτικά ένας μεγάλος μύθος στη χώρα μας. Σειρά πολιτικών έκαναν καριέρα πείθοντας τον λαό πως όσα υπέμεινε ήταν αποτέλεσμα κακής ή δειλής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές. Αυτές τις ώρες γίνεται πολύ καθαρό πως κανείς Έλληνας πολιτικός δεν έχει άλλη διέξοδο από το να συμβιβασθεί έντιμα, εφόσον θέλει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης. Ο συμβιβασμός επί του οποίου εργάζεται τώρα ο κ. Τσίπρας δεν είναι προϊόν δειλίας ή ύποπτων κινήτρων. Όποιος έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας καταλαβαίνει από πρώτο χέρι τι σημαίνει χρεοκοπία ή, ακόμη χειρότερα, δραχμή. Ας το καταλάβουμε πως οι «μαγκιές» ικανοποιούν το κοινό αίσθημα προσωρινά, αλλά μόνο αντίθετα αποτελέσματα και περισσότερο κόστος για τον Ελληνα πολίτη φέρνουν. Υπάρχει χώρος στη νέα συμφωνία για μέτρα στήριξης των ασθενέστερων στρωμάτων και την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Ο κ. Τσίπρας έχει δύσκολο δρόμο μπροστά του, γιατί θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους αντιπολιτευτικούς του μύθους και τους ακραίους συμμάχους του. Δεν έχει πολύ χρόνο, ούτε ο ίδιος ούτε η χώρα. Αν συνεννοηθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις μαζί μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας τον καταραμένο, επίπλαστο διχασμό. Να εργαστούμε όλοι για να γίνουν όλα όσα χρειάζονται προκειμένου να μείνει η χώρα στο ευρώ, να ξαναμπούμε σε τροχιά ανάπτυξης και να μην περάσουν άλλα δεινά τα θύματα αυτής της κρίσης.

Η αριστεία ως «ρετσινιά»

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΣΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Γνωρίσαμε κάποτε στην Ελλάδα μιαν άλλη Αριστερά. Ήταν σε χρόνια που η χώρα έβγαινε, και τότε, από καταστροφή, ασύγκριτα φρικωδέστερη από τη σημερινή. Τότε όμως πρώτο αίτημα της Αριστεράς ήταν, να πάει το 15% του κρατικού προϋπολογισμού στην Παιδεία. Το αίτημα ξεπήδαγε αυθόρμητα από το πλήθος στα συλλαλητήρια, δεν το υπαγόρευε η ντουντούκα. Και οι άνθρωποι που διαδήλωναν για το 15%, είχαν καθημερινό φαγητό ασύγκριτα λιτότερο από τα γεύματα που προσφέρουν σήμερα στους αναγκεμένους τα συσσίτια της Εκκλησίας. Όμως πρώτο αίτημα ήταν τα κονδύλια για την Παιδεία, όχι η αύξηση του κατώτατου μισθού.
Υπήρξε κάποτε στην Ελλάδα μια Αριστερά που ήξερε και σεβόταν το προφανές: ότι μια «ανθρωπιστική κρίση» δεν αντιμετωπίζεται πρωτίστως με μέτρα για την αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, αλλά πρωτίστως με μέτρα για την αύξηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Ίσως εκείνη η Αριστερά του 15% να ήξερε λιγότερο ή καθόλου μαρξισμό, αλλά σπούδαζε τη λαϊκή σοφία και απαίτηση. Είχε γεννηθεί από πραγματικές ανάγκες, δεν είχε προλάβει να την καπελώσει η ξιπασιά των εισαγόμενων ιδεολογημάτων, αργόσχολες αδολεσχίες εκκεντρικών πλουσιόπαιδων στις καφετέριες του Κολωνακίου.
Η σημερινή μεταπρατική «Αριστερά» ανεβάζει στο βήμα της Βουλής υπουργό Παιδείας, να παρουσιάσει τις σχετικές με το υπουργείο του προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, και αυτός σπεύδει να μας διαβεβαιώσει εμφατικά ότι είναι μαρξιστής. Ωσάν η προσχώρησή του στο ιδεολόγημα που κάρπισε τις πιο στυγνές πρακτικές ολοκληρωτισμού στην ανθρώπινη ιστορία, να αποτελεί εγγύηση «πολιτικής ορθότητας» των μέτρων που θα εφαρμόσει στη δεινά δοκιμαζόμενη, χρόνια τώρα, ελλαδική εκπαίδευση.
Ήταν μία από τις εξαιρέσεις επαρχιώτικης ξιπασιάς στην έκπληξη που αποτέλεσε η σύνθεση και ποιότητα της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα. Είχε πολλές δεκαετίες να δει η χώρα υπουργούς που η προσωπικότητά τους, τα προσόντα και η αξιοσύνη τους να τους επιβάλλουν ακαριαία στη διεθνή σκηνή, να απορούν οι πάντες γιατί τόσα χρόνια έμενε αχρησιμοποίητο τέτοιο ανθρώπινο δυναμικό, γιατί αφέθηκε η Ελλάδα να τη βυθίζουν στην ανυποληψία και στο χάος σπιθαμιαία ανθρωπάρια, ευτελισμένα και ανίκανα. Μέσα στο κλίμα αυτής της έκπληξης το φάλτσο του υπουργού Παιδείας εντυπωσιάζει δυσοίωνα και προβληματίζει: Μήπως, ειδικά με τις επιλογές για την Παιδεία, νεκρανασταίνονται οι εφιάλτες της «προοδευτικής» τρομοκρατίας και του μηδενιστικού αμοραλισμού, που καταδυνάστευσαν την ελληνική κοινωνία στα σαράντα χρόνια φενακισμένης «Αριστεράς» μετά τη χούντα;
Εντυπωσιακή οπωσδήποτε παρουσία και ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς, με λόγο στιβαρό, μετρημένο, δίχως την εγγενή στον κομματικό λόγο αναπηρία του φτηνιάρικου ναρκισσισμού. Αλλά μάλλον δέσμιος στα αφελή στερεότυπα μιας λαϊκίστικης, ισοπεδωτικής εκδοχής της δημοκρατίας. Ανέβηκε στο βήμα της Βουλής για να χαρακτηρίσει την «αριστεία» σαν «ρετσινιά» και τα λεγόμενα στην Ελλάδα «Πρότυπα» σχολεία σαν θεσμοποιημένη ταξική ανισότητα. Πλήρης επιστροφή στον πασοκικό εκπαιδευτικό πρωτογονισμό της δεκαετίας του ’80, με τον φανατισμό της ισοπέδωσης όλων προς τα κάτω και τα κρετινικά συνθήματα, όπως: «κάτω τα αιματοβαμμένα γραπτά»! – να μην διορθώνονται λάθη, στο σχολείο να είναι όλοι ίσοι στην αγραμματωσιά.
Άραγε δεν υποψιάστηκε ποτέ ο εκπαιδευτικός κ. Μπαλτάς ότι η άμιλλα δεν είναι εφεύρημα των καπιταλιστών, αλλά αυτονόητο παρακολούθημα της παιδείας από καταβολής του κοινωνικού γεγονότος; Συνώνυμη η άμιλλα με τη χαρά της δημιουργίας, της προόδου, της καινοτομίας, κίνητρο αυτοπροαίρετης (όχι αναγκαστής) εργατικότητας, καταλύτης για το μεράκι της έρευνας. Η αριστεία είναι «ρετσινιά» μόνο στις «δημοκρατίες» των κολχόζ, που η Ιστορία τις ταξιθετεί μαζί με τα Γκουλάγκ, τα οποιουδήποτε χρώματος στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Σχολεία χωρίς άμιλλα και στόχευση στην αριστεία είναι στρατωνισμός – στον καταναγκασμό ή στον ασυμμάζευτο χαβαλέ.
Κι ακόμα: Χωρίς «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε, την Αγορά, το Θέατρο και τους Στεφάνους» δεν υπάρχει ούτε και «πολιτικό άθλημα». Υπάρχει μόνο η υποταγή στην αυθεντία ή η στυγνή χρησιμοθηρία της σύμβασης. Δηλαδή το κλίμα του νομιμοποιημένου ατομοκεντρισμού, όπου αυτονόητα βλαστάνει η λαμογιά, η εξάλειψη της «αίσθησης του δημοσίου συμφέροντος», η άπληστη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος, ο αμοραλισμός.
Το δίλημμα τίθεται για τον πρωθυπουργό: Αν υιοθετήσει (ή ανεχθεί) τη φιλοσοφία του υπουργού στον οποίο εμπιστεύθηκε την Παιδεία της ελληνικής κοινωνίας, φιλοσοφία που συνιστά το θεωρητικό θεμέλιο για μία «δικτατορία της μετριότητας», τότε πώς θα στήσει, όπως δημόσια δεσμεύτηκε, κράτος λειτουργικό, παραγωγικό, κράτος Δικαίου; Ένα τέτοιο κράτος προϋποθέτει διοικητική στελέχωση με συνεπή αξιοκρατική διαβάθμιση ευθυνών και ικανοτήτων, υπαλληλία υποκείμενη σε συνεχή κρίση - αποτίμηση της ποιότητας και της δημιουργικότητας. Οι ριζοσπαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός να τις αντιτάξει σε ένα καινούργιο δουλοπαροικιακό «μνημόνιο», θα ματαιωθούν νομοτελειακά από τους ορκισμένους αντιπάλους της άμιλλας και της αριστείας: τους υπόδικους στις συνειδήσεις συνδικαλιστές της «Αριστεράς και της προόδου».
Υποτίθεται (όχι βέβαια από πολίτες με νοημοσύνη και σοβαρότητα) ότι ο κ. Καμμένος πρόσφερε την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία στον κ. Τσίπρα φιλοδοξώντας να αναλάβει ως αντάλλαγμα την άμυνα «βωμών και εστιών» των Ελλήνων. Του την ανέθεσαν, μοιάζει πολύ ικανοποιημένος, έχει τον αέρα θριαμβευτή. Ασφαλώς επειδή στους «βωμούς» και στα «ιερά» περιλαμβάνει μόνο ό,τι φορολογείται με τον ΕΝΦΙΑ – όχι τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, το «αιέν αριστεύειν» των Ελλήνων.
Είναι πολύ νωρίς για να αρχίσει η κατεδάφιση των ελπίδων που γέννησε η έκπληξη των πρώτων ημερών της κυβέρνησης Τσίπρα. Η έκπληξη δοκιμάστηκε και από την εκλογή του καινούργιου Προέδρου της Δημοκρατίας. Σίγουρα είναι ο πρώτος μετά τον Κωνσταντίνο Τσάτσο επιλεγόμενος από τον στίβο των αρίστων: Εξαίρετα φυσικά χαρίσματα, έκτακτη καλλιέργεια, επιστημονικό κύρος, δεινή γλωσσική εκφραστική. Αλλά υπηρέτησε για αρκετά χρόνια ευπειθής τη φαυλότητα και φυτική ανικανότητα της τυραννικής για τη χώρα κομματοκρατίας. Αυτό πονάει.

Όσοι θεωρούν ότι προσκύνησε o Τσίπρας, τον ήθελαν Σαμψών και τη χώρα ερείπια

 (O Aixmiros από aixmi.gr)
Στα «κεραμίδια» είναι πολλοί στον Σύριζα, μετά τη συμφωνία στο Eurogroup. Θεωρούν ότι ο Τσίπρας περίπου «προσκύνησε», αποδεχόμενος το πλαίσιο του μνημονίου, τους ελέγχους κάποιας τρόικας, το πάγωμα προεκλογικών δεσμεύσεων, αλλά και μετεκλογικών εξαγγελιών.
Απορώ: Τι περίμεναν να γίνει, στ” αλήθεια; Πίστευαν ότι θα μπορέσει να επιβάλει η χρεοκοπημένη Ελλάδα τους όρους της σε όσους τη δανείζουν επί πέντε χρόνια;
Και τι ήθελαν, δηλαδή; Να τζογάρει ο πρωθυπουργός, να πει «ρέστα», να του απαντήσουν «τα βλέπουμε» και από Τρίτη να βλέπαμε ελάχιστα ευρώ στα ΑΤΜ; Διότι αυτό θα συνέβαινε…
Να φώναζε ηρωικά «Ελευθερία ή θάνατος» και να πέταγε τη χώρα στο γκρεμό;
Αντιλαμβάνομαι ότι αρκετοί (υπουργοί και μη) νόμιζαν πως θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το προεκλογικό πρόγραμμά τους, αδιαφορώντας για τη θέση των δανειστών. Και επιμένουν ότι θα έπρεπε ο Τσίπρας να οδηγήσει τα πράγματα σε ρήξη, ώστε να τρομάξουν οι άλλοι… Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι οι μόνοι που θα τρόμαζαν θα ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι θα απέσυραν ταχύτατα την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση αν ένιωθαν ότι απειλείται η θέση μας στο ευρώ.
Από την πλευρά μου, καταλαβαίνω ότι οι αντιδρώντες σήμερα έχουν συνειδησιακό πρόβλημα και, ταυτόχρονα, πρόβλημα να πείσουν τους οπαδούς τους, στους οποίους είχαν τάξει τα πάντα.
Ωστόσο, έχω πεισθεί ότι πολύ σωστά έκανε ο πρωθυπουργός, που δεν έπεσε ηρωικά φωνάζοντας «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» ως νέος Σαμψών…

Ώρα ευθύνης για όλους

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Θετικό είναι το γεγονός ότι επετεύχθη μία καταρχήν συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Ευρωζώνης. 
Η πραγματικότητα προσγείωσε την ελληνική κυβέρνηση κι έκανε σαφή τα ασφυκτικά περιθώρια μέσα στα οποία πρέπει να κινηθεί, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. 
Η συζήτηση για το αν είναι νίκη ή πλήρης υποχώρηση, όχι απλά περισσεύει, κάνει ζημιά. Τώρα είναι ώρα ευθύνης για όλους. Πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη, για να μη χαθούν όσα έγιναν με κόπο και πόνο τα τελευταία χρόνια.

Η αλήθεια που δεν λέμε

Μαλούχος Γεώργιος
Αρχίζει να θυμίζει λίγο την ταινία της Κόπολα «Χαμένοι στη μετάφραση» όλη η ιστορία ανάμεσα στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες – δηλαδή το Βερολίνο. Μόνο που τη θυμίζει σε εκδοχή μεταξύ φάρσας και θρίλερ...
Όμως, όλα αυτά, πολύ σύντομα, σήμερα, το πολύ αύριο, θα τελειώσουν - αν υποτεθεί ότι τελειώνουν χωρίς έκρηξη όπου μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Αν λοιπόν η κατάληξη δεν είναι η έκρηξη, τότε, μόλις περάσει η ιστορία με τις λέξεις, θα έρθουν αμέσως στο προσκήνιο όλα τα υφιστάμενα (αλλά και τα νέα) πραγματικά αδιέξοδα τα οποία η κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει εντός του πλαισίου που της θέτουν. Κάτι το οποίο θα της είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνει.
Γιατί θα της είναι τόσο δύσκολο; Επειδή αυτό είναι το πλαίσιο του ευρώ, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα και ουδείς τολμά / μπορεί να το αμφισβητήσει.
Είναι χαρακτηριστικό το χάος που ήρθε μόλις χθες στη Γαλλία για τον νόμο με τα εργασιακά, όπου η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση αναγκάστηκε να καταφύγει σε εντελώς ακραία νομοθετική διαδικασία έπειτα από τριάντα περίπου χρόνια προκειμένου να περάσει ρυθμίσεις τις οποίες στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός είπε προχθές στη Βουλή ότι αμέσως πρόκειται να καταργήσει!
Με άλλα λόγια: αυτό είναι ένα – κι όχι φυσικά το μόνο – από τα παραδείγματα που δείχνουν ξεκάθαρα ότι το πραγματικό ερώτημα που θέτει η κυβέρνηση, όσο κι αν δεν το λέει με το όνομά του, είναι το αν η Ελλάδα μπορεί να δεχθεί όχι το πλαίσιο της δανειακής σύμβασης, αλλά, στην ουσία, του ευρώ.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που δεν λέμε: ότι το ευρώ το διοικούν οι Γερμανοί και το διοικούν έτσι όπως βλέπουμε. Και αυτό είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, τουλάχιστον στον ορίζοντα που έχουμε μπροστά μας και πάντως όχι μέσα από συγκεντρώσεις συμπαράστασης ή άλλες συγκινητικές πλην ατελέσφορες εκδηλώσεις.
Συνεπώς κάποτε πρέπει να τολμήσουμε να κοιτάξουμε την αλήθεια αυτή κατάματα, χωρίς υπεκφυγές και χωρίς ωραιοποιήσεις.
Να την κατανοήσουμε, να τη μετρήσουμε και, εν τέλει, να πάρουμε τις πραγματικές αποφάσεις μας σχετικά με το αν η Ελλάδα μπορεί ή δεν μπορεί να ζήσει έτσι. Αν είναι σε θέση να «αναστηθεί» σε αυτό το πλαίσιο ή δεν είναι.
Αν δεν απαντηθεί τελειωτικά αυτό το ερώτημα, η χώρα δεν μπορεί να βρει ένα δρόμο ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη κατεύθυνση.
Όλα τα άλλα, είναι απλώς για να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας…

Θυμάστε το λουλουδοπόλεμο και τους τζιπάτους με τα πούρα;

 Αργύρης Κωστάκης
Η Ελλάδα – «μπαλόνι» έσκασε. Παρήλθε ανεπιστρεπτί. Όπως το καταστροφικό «Τσοβόλα δώστα όλα» από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Ιούνιο του 1989 στην ομιλία του στο Περιστέρι, απευθυνόμενος στον τότε υπουργό Οικονομικών που ήταν η αρχή του τέλους…
Όπως η «χρυσή εποχή» του χρηματιστηρίου το καλοκαίρι του 2000 επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, με τον υπουργό Οικονομικών Γιάννο Παπαντωνίου να προτρέπει τους μεροκαματιάρηδες και τους συνταξιούχους να βάλουν το «κομπόδεμά τους» στη Σοφοκλέους για να… θησαυρίσουν και μετά να αυτοκτονούν…
Όπως οι Ολυμπιακοί αγώνες το καλοκαίρι του 2004, με τη ζάπλουτη Γιάννα Αγγελοπούλου να «κάνει το κομμάτι της» και να βάζει την «ταφόπλακα» στην ήδη χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα της χυδαιότητας και της ευτέλειας πέθανε και δεν πρόκειται να αναστηθεί ποτέ. Όπως πέθανε και η αγορά ακινήτων – «φούσκα», με τα διαμερίσματα των 60 τετραγωνικών στου Γκύζη να πουλιούνται προς 200.000 ευρώ (!), τα μπουζούκια με τον λουλουδοπόλεμο, τις φιάλες ουίσκι των 300 ευρώ στο πρώτο τραπέζι πίστα από τους τζιπάτους γκόλντεν μπόις με τα πούρα.
Είναι η παλιά Ελλάδα που πέθανε. Και ό,τι κι αν υπόσχονται, όσους κι αν ξαναδιορίσουν στο δημόσιο οι πολιτικοί, είναι αδύνατον να ανατάξουν το πτώμα της παλιάς Ελλάδας.
Δεν έχουν καταλάβει πολιτικοί και ψηφοφόροι – «ζόμπι» ότι οι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα δεν είναι αυτοί που δεν ξέρουν γραφή και ανάγνωση, αλλά αυτοί που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Όλοι αυτοί – που δυστυχώς υπάρχουν ακόμη και σήμερα που η παλιά Ελλάδα πέθανε – ελπίζουν, προσδοκούν, κάνουν τα πάντα γιά να ξαναζήσουν χωρίς να εργάζονται. Παρασιτικά. Με μαξιμαλιστικές παράλογες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις. Με ανατροφή των παιδιών τους χωρίς ανθρωπιά, σχέδιο και ελπίδα.
Όμως, η αλλαγή είναι η διαδικασία με την οποία το μέλλον εισβάλλει στις ζωές μας. Στην κοινωνία μας. Βέβαια οι άνθρωποι όπως λένε οι επιστήμονες – και ειδικά οι Έλληνες – έχουν περιορισμένη προσαρμοστικότητα στις αλλαγές. Και όταν αυτή η δυνατότητα δεν επαρκεί, τότε έρχονται αντιμέτωποι με ένα σοκ. Πόσο μάλλον οι Έλληνες που μέσα σε πέντε χρόνια αποπροσανατολίστηκαν πλήρως και υποβλήθηκαν σε κατακλυσμιαίες αλλαγές προς το χειρότερο.
Η λύση και η διέξοδος, όμως, δεν είναι να ξαναγυρίσουμε στα παλιά. Αλλά να προχωρήσουμε μπροστά. Με δημοκρατική ευρωπαική σκέψη και τρόπο ζωής. Να μην ξαναψηφίσουμε πολιτικούς - «τέρατα». Γιατί δυστυχώς ακόμη και στις εκλογές πριν από έναν μήνα -παρότι έχουμε καταστραφεί- κάποιοι ψήφισαν ξανά τους ίδιους που μας οδήγησαν στην καταστροφή.
Θα μου πείτε, δεν ψηφίσαμε όλοι κόμματα και βουλευτές που καταβαράθρωσαν τη χώρα. Ναι, αλλά ήμασταν πολύ λίγοι. Και μας «κατάπιαν»οι πολλοί. Αυτοί που επιμένουν στην πελατειακή εξουσία. Στην πολιτική «μούχλα» και τα ψέμματα. Τις ανέφικτες υποσχέσεις και τις πλαστικές χειραψίες.
Το «κέρας της Αμάλθειας» με «το γάλα και το μέλι» του δημοσίου χρήματος, ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα υπάρξει ξανά στην Ελλάδα. Η ευδαιμονία με δανεικά είναι οριστικό και αμετάκλητο παρελθόν.
Ας το  γράψω άλλη μιά φορά να το χορτάσω: Η παλιά Ελλάδα πέθανε. Τα τελευταία φαντάσματα που κάθονται ξανά στα ιερά έδρανα του Κοινοβουλίου με την ψήφο κάποιων ανεύθυνων πολιτών, είναι κάτι σαν εικονική πραγματικότητα.
Γιατί, όπως σοφά έχει πει από τη δεκαετία του 1950 ο φουτουριστής Αμερικανός συγγραφέας  Άλβιν Τόφλερ,  «η ευθύνη μας δεν είναι να σταματήσουμε το μέλλον, αλλά να το διαμορφώσουμε προς το καλύτερο. Να οδηγήσουμε τη μοίρα μας σε ανθρώπινες κατευθύνσεις και να απαλύνουμε το τραύμα της μετάβασης».

Blood sweat and tears

Το 1897 η μικροσκοπική κουκίδα με την ονομασία Hellas υπό την ηγεσία του Δεληγιάννη τα βάζει με τον Σουλτάνο.

Εκείνος, ο Σουλτάνος, κηρύσσει πόλεμο και στις 5 Απριλίου ορμάει ακάθεκτος και την τρίτη μέρα συμβαίνει το γνωστό «όπου φύγει φύγει» και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»!

Αποτέλεσμα; Ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις. Αποτέλεσμα; Ο «μεγαλόψυχος» Σουλτάνος μας χαρίζει την Αθήνα. Άντε λέει, από τούδε να προσέχετε και να είστε καλά παιδιά. Αποτέλεσμα; Μεσολαβούν οι γνωστές «προστάτιδες» δυνάμεις. Τελικό αποτέλεσμα; Οι Οθωμανοί απαίτησαν αποζημιώσεις εκατό εκατομμυρίων χρυσών φράγκων!

Πού θα τα βρούμε ρε παιδιά; Φυσικά από δανεικά ξένων τραπεζών. Όπερ και εγένετο. Όμως επειδή οι δανειστές δεν μας θεωρούσαν φερέγγυους συγκρότησαν την επιτροπή Διεθνού Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ). Όπως η Τρόικα. Μόνο έτσι θα εξασφάλιζαν τα δανεικά τους!

Το ίδιο περιστατικό έχει συμβεί «άπειρες» φορές στην ζωή αυτού του κράτους. Αν «αυτό» λέγεται κράτος. Και αν «αυτό» διαθέτει συγκροτημένη και πειθαρχημένη κρατική οντότητα!

Το ίδιο, λόγου χάριν, συνέβη τον χειμώνα του 1996. Με πρωθυπουργό τον «εκσυγχρονιστή» Κώστα Σημίτη, υπουργό εξωτερικών τον καφενόβιο Θόδωρο Πάγκαλο, υπουργό Άμυνας τον νταή Γεράσιμο Αρσένη και ΓΕΕΘΑ τον ναύαρχο Χ. Λυμπέρη. Αποτέλεσμα; Ο Κ. Σημίτης, μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο οι Τούρκοι να καταβροχθίσουν μερικά νησιά παρέα με τις βραχονησίδες, σπεύδει τηλεφωνικά και εκλιπαρεί τον πλανητάρχη. Εκείνος επεμβαίνει, οι Τούρκοι κάνουν πίσω και μετά από λίγο στην Βουλή ο πρωθυπουργός ευχαριστεί δημοσίως τους αμερικανούς!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι τα μεγάλα λόγια θέλουν και μεγάλες πράξεις. Και οι μεγάλες πράξεις θέλουν κότσια. Και τα κότσια θέλουν «οχυρωματικά» έργα. Τουτέστιν οργανωμένο κράτος, οργανωμένη παραγωγή και οργανωμένη παραγωγική οικονομία!

Αυτό λέγεται «συσχετισμός δυνάμεων». Μπορείς; Απόδειξη! Έχεις τα κότσια; Απόδειξη! Αντέχει η κοινωνία; Απόδειξη! Το εθνικό μέτωπο είναι αραγές; Απόδειξη! Υπάρχει εθνική συνείδηση; Απόδειξη! Είμαστε όλοι μαζί σαν μια γροθιά; Απόδειξη! Είναι αποφασισμένος ο μέσος Έλληνας να υποστεί θυσίες; Απόδειξη!

Αν τίποτα απ΄ αυτά δεν υφίσταται. Αν η οικονομία σου διάτρητη. Αν το μέτωπο γκρεμισμένο. Αν πρυτανεύει η κομματικότητα. Αν ο καθένας μόνο για την πάρτη του. Αν εξακολουθείς να πορεύεσαι υποταγμένος, ταπεινωμένος και προσκυνημένος. Αν είσαι τζάμπα μάγκας. Αν όλες αυτές οι κόκκινες γραμμές είναι φούμαρα και η εθνική περηφάνεια άσφαιρη. Αν δηλαδή πάιζεις θέατρο, ε τότε είσαι για τα μπάζα!

Με απλά λόγια. Όπως έλεγε ο οικονομικός επίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί «το ζητούμενο είναι να επικρατήσει η λογική και όχι η ιδεολογία». Πολύ σωστά. Και η λογική σ αυτή την κρίσιμη στιγμή σημαίνει ότι αφού δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις συνθήκες ενός «πολέμου» τότε προτιμότερο είναι να ελιχθείς!

Είμαστε αποφασισμένοι για Blood sweat and tears; Όχι! Ε, τότε διπλωματία!

Τα πρώτα δείγματα κατά η υπέρ της «κομματικής πελατείας» η επιλογή των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης

Τα πρώτα δείγματα κατά η υπέρ της «κομματικής πελατείας» στο χώρο της παιδείας θα δείξει η νέα πολιτική ηγεσία με τα πρόσωπα που θα επιλέξει στις 13 θέσεις των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης.

Αν και ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς στη Βουλή μίλησε για αδιάβλητες διαδικασίες επιλογής, ήδη μεταξύ παραγόντων της εκπαιδευτικής κοινότητας κυκλοφορούν ονόματα που πρόσκεινται στο νυν κυβερνών κόμμα

 Επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι να διαψευσθούν οι παράγοντες που διαδίδουν τις πληροφορίες και ο υπουργός Παιδείας να «πατάξει» την «κομματική παιδεία», ξεκινώντας από την επιλογή των «καλύτερων», σε ουσιαστικά και τυπικά προσόντα, στις θέσεις των  ΠΔΕ.

 Εάν ο κ. Μπαλτάς δεν υλοποιήσει αυτό που εξήγγειλε στη Βουλή τότε η παιδεία θα χάσει μία ακόμη ευκαιρία.

 Θυμίζουμε τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης από τον π. υπουργό Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο:

 Υπερσυγκεντρωτισμός αρμοδιοτήτων 

Α. Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης καλούνται να ασκήσουν ένα πλήθος καθηκόντων και αρμοδιοτήτων και να διαχειρίζονται την εκπαιδευτική πολιτική.
Παρεμβαίνουν στο έργο της Διοίκησης και των Υπηρεσιακών Συμβουλίων.
Στα καθήκοντά τους υπάγονται τόσο η κατάρτιση των πιστώσεων, όσο και η αξιολόγηση των στελεχών εκπαίδευσης, η επιβολή πειθαρχικών κυρώσεων, ο έλεγχος των Διευθυντών Εκπαίδευσης, οι μεταθέσεις των εκπαιδευτικών στην ίδια περιφέρεια, η εποπτεία των Σχολικών Συμβούλων, οι συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολικών μονάδων, η μετακίνηση εκπαιδευτικών, η δημιουργία τμημάτων με μεγάλο αριθμό μαθητών.
Παρατηρείται λοιπόν υπερσυγκεντρωτισμός αρμοδιοτήτων και υπερεξουσία.
Αναξιοκρατικά, αδιαφανή και κομματικά κριτήρια
Β. Επιπροσθέτως ορίζονται ως μετακλητοί στις συγκεκριμένες θέσεις με εντελώς αναξιοκρατικά, αδιαφανή και κομματικά κριτήρια.
Σύμφωνα με το άρθρο 12 του Ν. 3848/10, κριτήρια επιλογής των Στελεχών της Εκπαίδευσης αποτελούν:
α) Η γνώση του αντικειμένου του προς άσκηση.
β) Η προσωπικότητα και η γενική συγκρότηση του υποψηφίου, όπως αξιολογείται κατά την προφορική συνέντευξη ενώπιον του αρμόδιου συμβουλίου επιλογής.
γ) Η συμβολή του υποψηφίου στο εκπαιδευτικό έργο από τις θέσεις στις οποίες έχει υπηρετήσει, με βάση τις οικείες σχετικές αξιολογικές εκθέσεις.
Δεν υπηρετούν την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς
Γ. Στην ουσία δεν υπηρετούν την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς, αλλά στηρίζουν παραταξιακά συμφέροντα, ενίοτε ίσως και προσωπικά, αφού μπορεί να τους το επιτρέπει η πολιτική θέση που κατέχουν –γιατί τέτοια είναι η θέση του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης.
Επιπλέον, όταν κάποιος από τους Περιφερειακούς Διευθυντές Εκπαίδευσης χάσει τη θέση του, γίνεται αυτόματα σχολικός σύμβουλος, χωρίς κάποια άλλη κρίση, αλλά με μόνο προσόν ότι υπηρέτησε στην προηγούμενη θέση.
Η μνημονιακή τρικομματική κυβέρνηση τις θέσεις των δεκατριών Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης
Δ. Οι Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης καλούνται να ασκήσουν ένα πλήθος καθηκόντων και αρμοδιοτήτων και να διαχειρίζονται την εκπαιδευτική πολιτική, οι δε αποδοχές τους είναι αυτές των ειδικών γραμματέων της κεντρικής υπηρεσίας του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως μοίρασε η σημερινή μνημονιακή τρικομματική κυβέρνηση τις θέσεις των δεκατριών Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης.
Με ποσόστωση αναλογικά με τη δύναμη του κάθε κόμματος, διόρισαν τους «ημέτερους», προφανώς με κύριο προσόν την κομματική ταυτότητα του διοριζόμενου.
Αυτή είναι η αξιοκρατία που οραματίζεται και εφαρμόζει στην πράξη η τρόικα εσωτερικού με καθαρά κομματικά οφέλη.
Κομματικό συμφέρον
Ε. Τα κριτήρια επιλογής σε σχέση με τις αρμοδιότητες μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο εκάστοτε Περιφερειακός Διευθυντής τοποθετείται για να εξυπηρετεί το κομματικό συμφέρον και σε αυτό το επίπεδο
Ρουσφετολογικούς διορισμούς
Ζ. Η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση κομπάζει ότι λειτουργεί μόνο με αξιοκρατία και αξιολογικά κριτήρια και στο όνομα αυτών προβαίνει σε ρουσφετολογικούς διορισμούς, πάντα με την ευλογία των νόμων που οι ίδιοι νομοθέτησαν.

Άριστοι

Δημήτρης Δανίκας

Με αφορμή την εξαγγελία για την κατάργηση του Αριστείου στα σχολεία. Γιατί αυτή η πράξη έχει μεγάλο, πολύ μεγάλο βάθος. Απροσμέτρητο. Σε κάθε ίχνος της ελληνικής επικράτειας. Από πάνω μέχρι κάτω!

Πολύ απλά; Ποιος ο κουβαλητής κάθε οικογένειας; Αυτός που μοχθεί. Ο καλύτερος! Ο άριστος! Ποιος ο επιχειρηματίας που ευέλικτα προσαρμόζει την επιχείρησή του στις εκάστοτε αλλαγές του οικονομικού περιβάλλοντος, των απαιτήσεων και των αναγκών; Ο πιο δραστήριος. Ο νοικοκύρης. Ο έξυπνος. Ο καλύτερος!

Ποιο Πανεπιστήμιο διαπρέπει και σκαρφαλώνει στις πρώτες θέσεις της διεθνούς κατάταξης, με αποτέλεσμα να βρίσκει πόρους και πρόθυμους χορηγούς; Μα φυσικά εκείνο το εκπαιδευτικό ίδρυμα που «παράγει» περισσότερους αριστούχους και που επιδίδεται σε ασταμάτητη έρευνα. Αυτό και το καλύτερο!

Ποιος εργαζόμενος, σε οποιονδήποτε τομέα εξασφαλίζει δουλειά κόντρα ακόμα και στο πιο δυσμενές περιβάλλον; Φυσικά ο απαραίτητος. Ο καλύτερος!

Και ποια κοινωνία προχωράει μπροστά, οχυρωμένη και προστατευμένη από τις μπόρες; Εκείνη η κοινωνία στην οποία επικρατεί αξιοκρατία. Αυτή και η καλύτερη συνταγή!

Που πάει να πει το γνωστό. Ότι οι καλύτεροι τραβάνε το κάρο. Και αν οι καλύτεροι, σε κάθε τομέα, τραβάνε το κάρο, τότε έτσι θα προστατευθούν και οι ανήμποροι. Με τους καλύτερους διασφαλίζεται το μέλλον των παιδιών σου. Με τους καλύτερους εξασφαλίζεις αποτελεσματικότερο δημόσιο. Με τους καλύτερους ανοίγεις την ομπρέλα και βάζεις δίχτυ προστασίας για όλη την υπόλοιπη κοινωνία!

Εδώ τι συμβαίνει; Φυσικά πελατεία. Φυσικά μετριότητα. Φυσικά «γνωριμία». Και φυσικά ίχνος αξιοκρατίας. Έτσι απ΄ αυτή την γενικευμένη πελατειακή σχέση και την επικράτηση των μετρίων και των άσχετων, η χώρα κατέληξε να τραμπαλίζεται στο χείλος του γκρεμού!

Γι αυτό οι ξένοι λοιδωρούν, χλευάζουν την Ελλάδα. Γι αυτό οι γερμανικές εφημερίδες μας στολίζουν με χιουμοριστικά, σαρκαστικά σκίτσα του τύπου «πουλήστε τον Παρθενώνα». Γι αυτό εμείς ξεπουλάμε. Γι αυτό το Δημόσιο έχει καταντήσει πτυελοδοχείο. Γι αυτό η παραγωγή έχει ξεχαρβαλωθεί. Και γι αυτό οι καλύτεροι δραπετεύουν και διαπρέπουν εις την Αλλοδαπή!

Η Ελλάδα «τρώει» τα καλύτερα παιδιά της. Το βλέπουμε. Το ξέρουμε. Το επικρίνουμε. Και το ανεχόμαστε. Αυτή η τρομερή, η ανατριχιαστική, η μεγαλύτερη παθογένεια της Ψωροκώσταινας.

Γιατί κυβερνούν οι μέτριοι και οι ασήμαντοι. Σε κάθε κοινωνική, οικονομική και πολιτική δραστηριότητα. Γιατί κυβερνούν «τα δικά μας παιδιά». Γι αυτό!

Το αριστείο, αγαπητέ μου υπουργέ, το προσφέρει η ίδια η ζωή. Είναι νόμος Φυσικής. Είναι το DNA από υπάρξεως ανθρωπότητας. Είναι όρος επιβίωσης, προστασίας, υπεροχής!

Η ανάδειξη του καλύτερου είναι ασπίδα κάθε κοινωνίας. Όπως λέμε δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Όπως λέμε δείξε μου την γυναίκα σου, έτσι και με τους καλύτερους!

Δείξε μου τους άριστους της χώρας σου να σου πω τι μέλλει γενέσθαι!

Πεθαίνουμε σαν χώρα επειδή «σκοτώνουμε» τους άριστους!

Η γλώσσα των «σημείων»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Πριν από τρεις εβδομάδες, η ελλαδική κοινωνία έδωσε την εντολή διακυβέρνησης της χώρας σε έναν πολιτικό σχηματισμό που, εύλογα, κινούσε τη δυσπιστία των ορθολογικά σκεπτόμενων πολιτών:
Δεν είχε εμφανίσει συγκροτημένο κοινωνικό πρόγραμμα, κοινωνικές σκοποθεσίες, ο πολιτικός αυτός σχηματισμός. Μιλούσε μόνο για διαχειριστικές προτάσεις, μυωπικά οικονομίστικες, ωσάν η χώρα να περνούσε μιαν εφήμερη κρίση και όχι βυθισμό σε παραλυτική παρακμή, διολίσθηση σε πρωτογονισμό μανιασμένης ιδιοτέλειας. Δεν παρουσίασε ποτέ ο πολιτικός αυτός σχηματισμός θέσεις του για την παιδεία (και όχι απλώς για τα τεχνικά προβλήματα της εκπαίδευσης), για εξωτερική πολιτική γόνιμης και ρεαλιστικής ελληνικής ιδιοπροσωπίας, για την εντόπια γαγγραινώδη παραποίηση του συνδικαλισμού, τη λειτουργική αχρήστευση της Δικαιοσύνης.
Είχε έναν νέο σε ηλικία αρχηγό ο συγκεκριμένος πολιτικός σχηματισμός, με ηγετικά χαρίσματα καταφανώς υπέρτερα των φθαρμένων θλιβερών μετριοτήτων που επιβίωναν σε όλα τα άλλα παρακμιακά απομεινάρια του κομματικού συστήματος. Αλλά είχε και παρελθόν πολύ βεβαρημένο ο ίδιος σχηματισμός: Σαράντα ολόκληρα χρόνια στα σχολειά και στα πανεπιστήμια, στη δημοσιογραφία και στα ηλεκτρονικά μέσα, συνολικά στο πεδίο της «διανόησης», λειτουργούσε σαν Ζντανοφικός φασιστικός εφιάλτης, με μεθόδους και νοοτροπία τρομοκρατών. Επιπλέον, στο όνομα του ιστορικο-υλιστικού διεθνισμού, πρακτόρευε απροκάλυπτα τη φανατισμένη τυφλότητα του σκοπιανού εθνικισμού, τις ραδιουργίες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, τη μεθοδική αγλωσσία και τη στρέβλωση της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων.
Με αυτές τις προδιαγραφές ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την εντολή να κυβερνήσει τη χώρα. Και με την ανάληψη της εντολής αρχίζει το αναπάντεχο, η έκπληξη: Για πρώτη φορά στα ελλαδικά πολιτικά χρονικά, κόμμα που θριάμβευσε στις εκλογές σχηματίζει κυβέρνηση με δεκατέσσερα από τα μέλη της (ναι, 14) να είναι εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες – ποτέ κόμμα δεν είχε τολμήσει τέτοια κοινωνική επιστράτευση. (Το καθεστώς ώς τώρα ήταν: ο πρωθυπουργός να μοιράζει τα υπουργεία για να εξοφλήσει ιδιοτελέστατα προσωπικά χρωστούμενα ή για να κολακέψει εκλογικές περιφέρειες).
Δεύτερη έκπληξη: οι ικανότητες και το ύφος - ήθος των υπουργών, τουλάχιστον όσων ενεργοποιήθηκαν αμέσως και με φρενήρεις ρυθμούς για τα επείγοντα προβλήματα της χώρας. Ολόκληρη η Ευρώπη ξαφνιάζεται, μαζί κι ένα ευρύτερο διεθνές περιβάλλον – το μαρτυρεί η πρωτοφανής, απίστευτη έκταση και ένταση ενδιαφέροντος Τύπου και ηλεκτρονικών μέσων για την Ελλάδα και τα προβλήματά της. Αντί για την εικόνα άτολμων, συμπλεγματικών μετριοτήτων διορισμένων (ως εικός) από τους δανειστές για να εκπροσωπούν τα συμφέροντα της Ελλάδας έναντι των δανειστών, περάσαμε στην εικόνα προσωπικοτήτων με εκπληκτικές ικανότητες, σπάνια κατάρτιση, αστραφτερή ευτολμία, φανερή, εργώδη προετοιμασία και πίστη μαχητική στο δίκιο της χώρας τους.
Πότε και πώς προγραμματίστηκαν και οργανώθηκαν αστραπιαία οι περιοδείες του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πότε και πώς εξασφαλίστηκαν οι συναντήσεις τους με τους κορυφαίους των ισχυρών της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το πλήθος των συνεντεύξεων στον διεθνή Τύπο και στις τηλεοράσεις. Κυρίως, από πού και πώς ξεπήδησε αυτό το απαρόμοιαστο ανθρώπινο υλικό, να εκπροσωπεί μιαν Ελλάδα που είχε ταυτιστεί διεθνώς στις συνειδήσεις με τη φαυλότητα, τη λαμογιά, την ανικανότητα και βουλιμική χωριατιά – πολιτικοί δίχως το κάτσιασμα της μειονεξίας και χαμόγελα λακέδων μπροστά στα αφεντικά τους, αλλά με ραχοκοκαλιά και αξιοπρέπεια, ηρεμία και αποφασιστικότητα.
Η έκπληξη δεν εξουδετερώνει την κριτική σκέψη και στάση, δεν ξεχνάμε την καταγωγή του ΣΥΡΙΖΑ και το παρελθόν του. Αλλά είναι ψυχοπαθολογική εμπάθεια και μικρόνοια να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε αυτό που βλέπουμε, επειδή δεν δικαιολογείται από το παρελθόν του. Επιτέλους, η πειστικότερη γλώσσα για τον ψυχικά υγιή πολίτη είναι η σημειωτική (γλώσσα των σημείων): Ο υπουργός Οικονομικών να ταξιδεύει σε «οικονομική» θέση και να κοιμάται κατάκοπος δίπλα σε τυχαίους συνεπιβάτες, πετώντας από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα για να συναντηθεί με τους «τα πρώτα φέροντας» στην Ευρώπη. Και την ίδια στιγμή να καταργούνται στην Ελλάδα οι προκλητικοί στόλοι υπουργικών και βουλευτικών αυτοκινήτων, να βγαίνουν σε πλειστηριασμό πρωθυπουργικά αεροσκάφη.
Η γλώσσα των «σημείων», η σημειωτική γλώσσα, καθρεφτίζει το ήθος και το φρόνημα του ανθρώπου, τα κίνητρα και τις προθέσεις του, ασυγκρίτως εναργέστερα από τη γλωσσική εκφραστική. Τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού τις κατέστησε επίσης μιαν έκπληξη η γλώσσα του σώματός του, το γνήσιο πάθος εκφοράς του λόγου – «έβαλε την ψυχή του» σε αυτά που έλεγε. Όταν στο τέλος εγκατέλειψε το χειρόγραφο για να εκφραστεί αυθόρμητα, η συγκίνηση έσπασε τη φωνή του, ήταν ολοφάνερο. Εκείνη η στιγμή, η ανεπιτήδευτη εκρηκτική συγκίνηση, ήταν αυτό που περίμεναν δεκαετίες ολόκληρες οι Ελληνες: Να δουν επιτέλους έναν πολιτικό να μιλάει με πόνο ψυχής για την κοινωνία και την πατρίδα του, όχι σαν δασκαλεμένος διαφημιστής απορρυπαντικών ή αλλαντικών.
Αυτή η κυβέρνηση δεν αποκλείεται να αποτύχει στις επιδιώξεις της. Να εξαναγκαστεί, από το οιηματικό πείσμα του αμοραλισμού των «αγορών» να εγκαταλείψει τον αγώνα. Δεν αποκλείεται και να τα θαλασσώσει η ίδια μέσα στη σύγχυση θρησκοληψίας των «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, ακόμα κι αν αποτύχει, αν συντριβεί από έξωθεν εκβιασμούς ή έσωθεν αγκυλώσεις, τα όσα κατόρθωσε στις πρώτες μέρες του βίου της έχουν γυρίσει σελίδα για τον τόπο: Τώρα οι Ελληνες ξέρουν, τουλάχιστον, τι θα πει «διαπραγμάτευση» και τι θα πει «συλλογική αξιοπρέπεια». Ό,τι ζήσαμε στο τελευταίο εικοσαήμερο θα λειτουργεί από εδώ και πέρα σαν μέτρο και δείχτης της ποιότητας στην πολιτική.
Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Επιστροφή στην αθλιότητα και στην ντροπή του πράσινου, του γαλάζιου ή του κόκκινου (συνασπισματικού) ΠΑΣΟΚ δεν αντέχεται πια. Η δουλεία στην καταναλωτική αποχαύνωση μοιάζει να τελειώνει.

Ποιους ενοχλούν οι άριστοι;

 ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Σύμφωνα με τα λεξικά, η αριστεία, λέξη με καταγωγή από την «Ιλιάδα» του Ομήρου, σημαίνει διάκριση του ήρωα στη μάχη, υπεροχή, ανωτερότητα, γενναιοψυχία. Σήμερα περιγράφει κυρίως τους διακεκριμένους, όσους αριστεύουν στο πεδίο της γνώσης και της επιστήμης. Σ’ αυτούς αναφέρθηκε, στην παρθενική ομιλία του στη Βουλή, ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς, όταν επεχείρησε να αναλύσει τις αρνητικές πλευρές της αριστείας. Ο κύριος υπουργός, αφού συστήθηκε στο σώμα ως μαρξιστής, ανέλυσε τους λόγους για τους οποίους στο μέλλον θα καταργηθούν οι εισαγωγικές εξετάσεις από τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η άποψη του υπουργού Παιδείας για την αριστεία. Προσπάθησε να αναιρέσει τη λάμψη της, να αποδομήσει τη σημασία της με το εξής επιχείρημα: όσοι την κατακτούν, σε μικρή μάλιστα ηλικία, βασανίζονται από το άγχος να μη την απολέσουν. Τα, δε, παιδιά που δεν τα καταφέρνουν κουβαλούν τη ρετσινιά του αποτυχημένου... Στη θέση των εξετάσεων θα επανέλθει, φαντάζομαι, ο δημοκρατικός θεσμός της κληρώσεως. Ο υπουργός δεν επεκτάθηκε επί του θέματος κι έτσι δεν μάθαμε τη γνώμη του για τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει σ’ ένα παιδί η συνειδητοποίηση ότι τίποτα δεν εξαρτάται από το ίδιο, ότι όλα είναι θέμα τύχης.
 Οι άριστοι υπάρχουν έτσι κι αλλιώς. Ζουν ανάμεσά μας, είναι μέρος της κοινωνίας μας, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων και κοσμοθεωριών. Ο ουμανιστικός χαρακτήρας των μαρξιστικών απόψεων, όταν εκπίπτει της λογικής, δημιουργεί εκτρώματα. Η σκέψη και μόνο, ότι για να μη βουρκώσει ο δεύτερος πρέπει να καταργήσουμε τον πρώτο, προκαλεί απόγνωση. Και μόνο η ιδέα ενός κράτους σε ρόλο Μεγάλου Ψυχαναλυτή, που θα καταργεί το άγχος και τη λύπη, μας παραλύει.
Τα αριστεία είναι, κατά τα λεξικά, το βραβείο για τον καλύτερο. Εδώ ακριβώς αναμετριέται μια κοινωνία, μια δημοκρατία, με την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη. Θα επιβραβεύει τον κόπο και τον μόχθο των αρίστων, θα δημιουργεί μέσω αυτών αγωνιστικά πρότυπα ή θα επιλέγει στην τύχη ή από μια κάστα ή από μια παρέα; Όσο για τα ψυχολογικά που τρομάζουν τον υπουργό, όποιος έχει μάθει να προσπαθεί ξέρει να σηκώνεται και να συνεχίζει...

Κανονικά θα λειτουργήσουν αύριο Παρασκευή 13/2 τα σχολεία και στους τρεις Δήμους

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

Αύριο, Παρασκευή 13-2-2015, τα σχολεία και στους τρεις Δήμους θα λειτουργήσουν κανονικά.

Ραγιάδες κι Εφιάλτες

Μαλούχος Γεώργιος

Το βάπτισμα του πυρός πήρε, περίπου κυριολεκτικά χθες η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, αλλά θα απαιτηθούν ακόμα μερικές ημέρες μέχρι να φανεί με ασφάλεια η πορεία των πραγμάτων.
Εν τω μεταξύ όμως, μπορεί η κυβέρνηση να είναι αποτέλεσμα μιας πολύ ισχυρής μόλις εκπεφρασμένης θέλησης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, μπορεί μόλις προχθές να πήρε και την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, μπορεί αυτή την ώρα να παλεύει, να διαπραγματεύεται με θεούς και δαίμονες, δίνοντας μια πολύ σκληρή εθνική μάχη, μα, δυστυχώς, την ίδια στιγμή, συμβαίνουν ορισμένα εξαιρετικά θλιβερά, νοσηρά για το πολιτικό μας σύστημα, γεγονότα.
Υψηλοί κύκλοι της παλιάς κυβέρνησης στέλνουν όπου μπορούν και δεν μπορούν, εντός κι εκτός Ελλάδος, το μήνυμα ότι η αποχώρησή τους είναι… προσωρινή και ότι σύντομα, δήθεν, θα επιστρέψουν ως παράκλητοι. Δεν είναι μόνον ότι δεν σέβονται τη δημοκρατία. Είναι και ότι υπονομεύουν έτσι ευθέως τη χώρα διεθνώς ποντάροντας σε καταστροφή, που, όσο κι αν την ελπίζουν, δεν έρχεται.
Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά σοβαρό, εθνικά αποτρόπαιο και βεβαίως γνωστό στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ». Αλλά δεν είναι το μόνο: ορισμένοι στην αντιπολίτευση περιέπεσαν ακόμα σε ένα εξίσου μεγάλο, θλιβερό ολίσθημα: να επιχειρούν, χωρίς αποτέλεσμα φυσικά, να προκαλέσουν «παρεμβολές» στην εξέλιξη της προεδρικής εκλογής μέσω του… Ευρωπαικού Λαικού Κόμματος. Όλα αυτά, έπεσαν ήδη στο κενό. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνιούνται.
Ταυτόχρονα, διάφοροι γκρινιάζουν, ιδίως οι γραφικοί ακραίοι βουλευτές της αντιπολίτευσης, ότι είναι λέει αίσχος ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδος να κινείται στο εξωτερικό χωρίς γραβάτα: μάλιστα, ο ανάμεσά τους πρωταθλητής των γραφικών είπε επί λέξει: «σα λέτσος».
Όλα αυτά δείχνουν ότι οι άνθρωποι, μυαλό δεν βάζουν με τίποτα. Είναι φυσικό, καθώς επί Σαμαρά βρέθηκαν ξαφνικά από το ακραίο περιθώριο της ακροδεξιάς στο οποίο πάντοτε ανήκαν να καταλαμβάνουν κυβερνητικούς θώκους και να βρίσκονται κάθε μέρα στις τηλεοράσεις μιλώντας εκ μέρους ενός κόμματος για το οποίο δεν υπήρξαν τίποτε άλλο θανατηφόρα τσιμπούρια.
Πέραν αυτού, το να μιλούν για ζητήματα δημόσιας αισθητικής άνθρωποι βουτηγμένοι στο κιτς της χουντοπρεπούς αρχαιοπληξίας (και επωφελούς, προσοδοφόρας εκμετάλλευσης της ελληνικότητας) είναι από μόνο του κωμικό.
Εκείνο όμως που έχει την πιο μεγάλη σημασία απ’ όλα, είναι άλλο: είναι το γεγονός ότι αφού πρώτα προσπάθησαν να μας πείσουν με νύχια και με δόντια ότι ο τόπος αυτός θα καταστραφεί, ότι θα έρθει η συντέλεια του κόσμου αν φύγουν οι ίδιοι από
την εξουσία, κάτι που φυσικά παταγωδώς διαψεύστηκε, τώρα ασχολούνται με ενδυματολογικά ζητήματα ως να ήταν αυτά το επίκεντρο του προβλήματός μας.
Ας πει λοιπόν κάποιος σε όλους αυτούς τους θλιβερούς ελληνόπαιδες της κακιάς ώρας ότι το σύμπλεγμα κατωτερότητας με τις γραβάτες είναι δικό τους και μόνον δικό τους: ουδείς στο εξωτερικό ενοχλείται από όλα αυτά – αντίθετα, αν έχουν κάνει κάποια εντύπωση, αυτή είναι ασφαλώς θετική στη μεγίστη πλειοψηφία της.
Αντί λοιπόν να μιλούν για «λέτσους» που δήθεν προσβάλουν την Ελλάδα λόγω γραβάτας, ας θυμούνται τους δούλους που την πουλούσαν φορώντας γραβάτα και σκύβοντας την πλάτη σα ραγιάδες όλη την ώρα, σε ότι τους απαιτούσαν… Γιατί αυτή είναι η ουσία. Κι όλα τα άλλα είναι, απλώς, τρίχες.
Ουδείς λοιπόν είναι λέτσος επειδή δεν ντύνεται όπως αρέσει σε διάφορους χλαμυδοφόρους εμπόρους που, προφανώς, έχουν συνηθίσει, αλλιώς, από τα χρόνια τους στο Λονδίνο ή στο Παρίσι...
Όμως, ακόμα κι αν ήταν λέτσος κάποιος επειδή δεν φορά γραβάτα σε επίσημες συναντήσεις, αυτό δεν είναι χίλιες, αλλά δέκα χιλιάδες φορές προτιμότερο από το να είναι ραγιάς, Χατζηαβάτης με γραβάτα…
Και, φυσικά, είναι ένα εκατομμύριο φορές προτιμότερο από το να είναι κάποιος Εφιάλτης που λέει παντού ότι η Ελλάδα θα καταρρεύσει…