ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ
Το ενδιαφέρον για την Κεντροαριστερά είναι
όντως συναρπαστικό – ιδιαίτερα εάν σκεφθεί κανείς ότι η συγκεκριμένη
παράταξη, στις διάφορες εκφάνσεις της, είναι η κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για
την οικονομική καταστροφή της χώρας στην περίοδο της μεταπολιτεύσεως.
Ασκεί, ωστόσο, η Αριστερά μία γοητεία ακατανίκητη στην κοινωνία, κυρίως
στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στην ούτως ειπείν ελληνική «ελίτ».
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, η «ελίτ» αυτή σταδιακώς προσχώρησε εν σώματι στο νέο καθεστώς. Πολέμησε με τρόπο λυσσαλέο την ασταθή κυβέρνηση της Ν.Δ. υπό τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Εστήριξε εκθύμως τον κ. Κώστα Σημίτη, εξυμνώντας τον «λαϊκό καπιταλισμό» του Χρηματιστηρίου, που άφησε κυριολεκτικώς ερείπια. Εστράφη με μανία εναντίον του κ. Κώστα Καραμανλή όταν αυτός επιχείρησε να πλήξει το ανώτατο οικονομικό κατεστημένο. Αισθάνθηκε αγαλλίαση όταν ανήλθε στην εξουσία ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, για να τον σύρει στην πυρά όταν ετόλμησε να πει ότι θα έπρεπε να πληρώσουν και οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών. Ολα αυτά, βεβαίως, έως τις εκλογές του Μαΐου 2012, οπότε ανεδείχθη σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ο ΣΥΡΙΖΑ και εμφανίσθηκαν εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και η Χρυσή Αυγή. Το πολιτικό σύστημα «εμολύνθη» και ετέθη σε λειτουργία διαδικασία «αποστειρώσεώς» του.
Η Νέα Δημοκρατία, αφού για ένα μεγάλο διάστημα αδράνησε ευελπιστώντας στον επαναπατρισμό των δεξιών ψηφοφόρων, παρέπεμψε το θέμα της Χρυσής Αυγής στη Δικαιοσύνη και απηλλάγη από τον κόπο να την αντιμετωπίσει με όρους πολιτικούς. Με αυτόν τον τρόπο προχώρησε η «αποστείρωση» στον χώρο της Δεξιάς.
Κάποιες απόπειρες έγιναν για να αντιμετωπισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη βάση της θεωρίας των δύο άκρων ή των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», αλλά εγκατελείφθησαν, με κάποιους απόηχους να διατηρούνται ακόμη.
Η διαδικασία «αποστειρώσεως» πήρε διαφορετική τροπή στην Κεντροαριστερά, μία παράταξη εθισμένη στις ατέρμονες αναλύσεις, και ανέδειξε την «κίνηση των 58», την «Ελιά», που επί της ουσίας είναι μία απέλπιδα προσπάθεια αναβιώσεως της «σημιτικής περιόδου», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ –σαφώς μαζικότερος– είναι μία νεκρανάσταση του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ.
Αλλά ενώ οι διεργασίες συνεχίζονταν και άρχισε να διαμορφώνεται ένας νέος δικομματισμός –της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ– εξαίφνης ανεδείχθη μία παράφρων μεταβλητή, «Το Ποτάμι», που εμφανίζει άνοδο δημοσκοπική σημαντική. Θα εμφανισθούν ενδεχομένως και άλλα ψηφοδέλτια πριν από τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών, που θα οδηγήσουν πιθανότατα σε περαιτέρω απομείωση της δυνάμεως του νέου δικομματισμού.
Ανησυχίες διατυπώνονταν ότι στο αποτέλεσμα των εκλογών θα καταγράφονταν η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και κάποια πτώση της Ν.Δ. έναντι των εκλογών του Ιουνίου 2012, που θα έθεταν σε δοκιμασία τον κυβερνητικό συνασπισμό. Ο κίνδυνος, όμως, είναι να πιστοποιηθεί η εξάρθρωση του όλου πολιτικού συστήματος πριν καν στηθούν οι κάλπες.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, η «ελίτ» αυτή σταδιακώς προσχώρησε εν σώματι στο νέο καθεστώς. Πολέμησε με τρόπο λυσσαλέο την ασταθή κυβέρνηση της Ν.Δ. υπό τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Εστήριξε εκθύμως τον κ. Κώστα Σημίτη, εξυμνώντας τον «λαϊκό καπιταλισμό» του Χρηματιστηρίου, που άφησε κυριολεκτικώς ερείπια. Εστράφη με μανία εναντίον του κ. Κώστα Καραμανλή όταν αυτός επιχείρησε να πλήξει το ανώτατο οικονομικό κατεστημένο. Αισθάνθηκε αγαλλίαση όταν ανήλθε στην εξουσία ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, για να τον σύρει στην πυρά όταν ετόλμησε να πει ότι θα έπρεπε να πληρώσουν και οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών. Ολα αυτά, βεβαίως, έως τις εκλογές του Μαΐου 2012, οπότε ανεδείχθη σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ο ΣΥΡΙΖΑ και εμφανίσθηκαν εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και η Χρυσή Αυγή. Το πολιτικό σύστημα «εμολύνθη» και ετέθη σε λειτουργία διαδικασία «αποστειρώσεώς» του.
Η Νέα Δημοκρατία, αφού για ένα μεγάλο διάστημα αδράνησε ευελπιστώντας στον επαναπατρισμό των δεξιών ψηφοφόρων, παρέπεμψε το θέμα της Χρυσής Αυγής στη Δικαιοσύνη και απηλλάγη από τον κόπο να την αντιμετωπίσει με όρους πολιτικούς. Με αυτόν τον τρόπο προχώρησε η «αποστείρωση» στον χώρο της Δεξιάς.
Κάποιες απόπειρες έγιναν για να αντιμετωπισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη βάση της θεωρίας των δύο άκρων ή των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου», αλλά εγκατελείφθησαν, με κάποιους απόηχους να διατηρούνται ακόμη.
Η διαδικασία «αποστειρώσεως» πήρε διαφορετική τροπή στην Κεντροαριστερά, μία παράταξη εθισμένη στις ατέρμονες αναλύσεις, και ανέδειξε την «κίνηση των 58», την «Ελιά», που επί της ουσίας είναι μία απέλπιδα προσπάθεια αναβιώσεως της «σημιτικής περιόδου», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ –σαφώς μαζικότερος– είναι μία νεκρανάσταση του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ.
Αλλά ενώ οι διεργασίες συνεχίζονταν και άρχισε να διαμορφώνεται ένας νέος δικομματισμός –της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ– εξαίφνης ανεδείχθη μία παράφρων μεταβλητή, «Το Ποτάμι», που εμφανίζει άνοδο δημοσκοπική σημαντική. Θα εμφανισθούν ενδεχομένως και άλλα ψηφοδέλτια πριν από τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών, που θα οδηγήσουν πιθανότατα σε περαιτέρω απομείωση της δυνάμεως του νέου δικομματισμού.
Ανησυχίες διατυπώνονταν ότι στο αποτέλεσμα των εκλογών θα καταγράφονταν η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και κάποια πτώση της Ν.Δ. έναντι των εκλογών του Ιουνίου 2012, που θα έθεταν σε δοκιμασία τον κυβερνητικό συνασπισμό. Ο κίνδυνος, όμως, είναι να πιστοποιηθεί η εξάρθρωση του όλου πολιτικού συστήματος πριν καν στηθούν οι κάλπες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου