Στο ίδιο τσουβάλι;

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Διαισθάνομαι ένα νέο τύπο «ρατσισμού» ή μακαρθισμού να διαμορφώνεται και να ριζώνει ως κριτήριο μέσα στον τρόπο που βλέπουμε και εκτιμούμε τα πολιτικά μας πράγματα. Όσοι σχεδιάζουν νέες πολιτικές κινήσεις έχουν εγκλωβισθεί στην άποψη, ή μάλλον στο σύνθημα που λέει «προς Θεού, κανένας παλιός, κανένας πολιτικός». Ο ορισμός του τι είναι παλιός και τι όχι έχει διευρυνθεί σε σημείο που βγάζει εκτός παιδιάς αποδεδειγμένα πολύ σοβαρούς και ικανούς ανθρώπους, οι οποίοι κάποια στιγμή είχαν μιαν ανάμειξη στον δημόσιο βίο της χώρας. Δεν είναι πολύ σοβαρή αντιμετώπιση αυτή.
Αν μεν ψάχνουμε να βρούμε άφθαρτα πρόσωπα για να παίξουν σε κάποιο σήριαλ ή να συμμετάσχουν στη Βουλή των Εφήβων, το καταλαβαίνω. Αν όμως αναζητούμε πολίτες με άποψη και ενδεχομένως εμπειρία, τότε είμαστε σε πολύ λάθος δρόμο. Υπάρχουν πολιτικοί και πολιτικοί, παλιοί και φθαρμένοι. Οφείλουμε όμως να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι των «καμένων για πάντα». Υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν από την πολιτική και άφησαν πίσω τους έργο δημιουργικό, δεν έκλεψαν και συμπεριφέρθηκαν απολύτως υπεύθυνα. Υπάρχουν άνθρωποι που τόλμησαν να υπερασπισθούν δημόσια αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά τους καταβρόχθισε το κτήνος του λαϊκισμού. Όλους αυτούς θα τους ρίξουμε στην πυρά στο όνομα μιας ισοπεδωτικής αντίληψης, η οποία μάλιστα καλλιεργήθηκε από ό,τι πιο σκοτεινό και οπισθοδρομικό διαθέτει η χώρα;
Τα κόμματα δεν θέλουν –κατά τεκμήριο– τέτοιους ανθρώπους, γιατί είναι υπερβολικά ανεξάρτητοι και γιατί δεν χωράνε μαζί με αυτούς που επιμένουμε να στέλνουμε στη Βουλή, αν και πλέον ξέρουμε τι πρεσβεύουν και τι είναι ικανοί να πράξουν. Εμείς όλοι πάλι ως πολίτες πρέπει να αναγνωρίσουμε το λάθος που κάναμε στο παρελθόν. Γιατί στο κάτω-κάτω τα μέσα ενημέρωσης και ο ίδιος ο λαός έστειλαν σπίτι τους, αδίκως, τους ελάχιστους ικανούς και τολμηρούς πολιτικούς που κάτι άφησαν πίσω τους ή δεν φοβήθηκαν να θέσουν θέματα μεταρρυθμίσεων, βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος ή δημοσιονομικής πειθαρχίας όταν την ταλαίπωρη χώρα μας την κυβερνούσαν το λάιφσταϊλ και ο νεοπλουτισμός. Είναι σωστό να τους βάλουμε στο ίδιο μπλέντερ με τους φαύλους, τους ανεύθυνους, τους πραγματικούς εκπροσώπους του χθες;