Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι… Μία ιστορία που με συγκλόνισε

Βίκυ Κατεχάκη

Σάββατο απόγευμα, στα Γιάννενα, μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ. Μπήκα για να αγοράσω βιαστικά 2-3 πράγματα, όταν φθάνοντας στο ταμείο, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα νεαρό αγόρι, γύρω στα 25, που είχε αδειάσει το καλάθι του και περίμενε να πληρώσει στο διπλανό ταμείο.
Τον παρατήρησα, ενώ έψαχνε μέσα στο πορτοφόλι του. Πάνω στο γκισέ, είχε μείνει ένα κουτί ρίγανη, ένας χυμός, ένα πακέτο λουκάνικα κι ένα φθηνό τζελ για τα μαλλιά. Πρoτού, όμως, η υπάλληλος προλάβει να τα περάσει από την ταμιακή μηχανή, εκείνος την σταμάτησε και με ευγένεια την ρώτησε:
- Mπορείτε να μου πείτε πόσο πρέπει να πληρώσω μέχρι εδώ;
- Είναι 24 ευρώ.
- Δεν μπορώ να τα πάρω όλα. Τι μπορώ να αγοράσω με 2 ευρώ ακόμη;
- Τι προτιμάτε εσείς;
- Ο χυμός πόσο κοστίζει;
- 1,60. Να τον περάσω;
- Ναι, σας ευχαριστώ.
Θα πείτε, τέτοιες ιστορίες μπροστά στα ταμεία, τις ζούμε κάθε μέρα… Αλήθεια είναι…
Αλλά, νομίζω, ήταν το ύφος του παιδιού που με συγκίνησε ή ακόμη το τζελ που δεν πήρε για τα μαλλιά και βγήκα με μία στενάχωρη διάθεση από το σούπερ μάρκετ. Ο νεαρός βγήκε κι εκείνος με δυο σακούλες στα χέρια.
Μία γυναίκα, άνεργη με δύο παιδιά, στεκόταν απ’ έξω και ζητούσε χρήματα από τους περαστικούς. Είδα το νεαρό να σταματάει μπροστά της. Χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, έβγαλε το χυμό από την σακούλα, -αυτόν που αγόρασε με τα τελευταία του ευρώ- και της τον προσέφερε. Έπειτα της χαμογέλασε κι έφυγε.
Αυτή τη γλυκόπικρη ιστορία, που συνέβη ένα απόγευμα του Δεκέμβρη, την μεταφέρω αυτές τις πρώτες ώρες που μετράμε μέσα στο ’14, με την ευχή για περισσότερη αγάπη, αλληλεγγύη και λιακάδα στις ψυχές μας… Ίσως έτσι μπορέσουμε να βρούμε ξανά (λίγη από) την αισιοδοξία που έχουμε χάσει.
Καλή χρονιά…